01/10/2025
Ze schuift haar stoel naar achter en ploft tegenover me neer. Haar kaak gespannen, haar blik scherp. Nog voor ze één woord zegt, voel ik hoe mijn lijf zich aanspant. Alsof mijn systeem al weet.. dit wordt geen rustig gesprek.
De stilte die even blijft hangen, wordt plots doorbroken. Haar stem verheft zich. Eerst hard, dan harder, scherper, snijdend.
En dan – bam – haar vuist knalt op tafel.
De klap galmt na in mijn borstkas. Haar woorden volgen als pijlen, snel en genadeloos. Verwijten. Beschuldigingen. Persoonlijke steken die recht door me heen gaan. Ze doorboren de rust die ik probeerde vast te houden.
Ik voel het in een fractie van een seconde gebeuren.
Mijn hart jaagt. Mijn ademhaling schiet hoog en wordt oppervlakkig. De warmte verdwijnt uit mijn gezicht, mijn stem klinkt harder dan ik wil. Alsof mijn hele lichaam zegt: pas op, gevaar!
Dit is geen bewuste keuze. Dit is mijn oerinstinct dat overneemt. Mijn zenuwstelsel scant, zoals het altijd doet: ben ik hier veilig? En op dat moment is het antwoord overduidelijk: nee.
Mijn lijf schiet in overlevingsstand. Vluchten. Vechten. Verstarren.
Ik voelde... dit is niet veilig. Haar agressie overspoelde alles in mij.
Nog voor ik adem kan halen, staan collega’s al aan de deur. Mijn verantwoordelijke komt erbij en leidt haar uiteindelijk naar buiten.
En ik? Ik blijf achter in de kamer.
Mijn lichaam strak. Mijn hoofd scherp en alert. Alsof elk zintuig nog nagloeit. Terwijl mijn brein het voorval in razend tempo blijft herhalen.
En toch hoor ik mezelf zeggen – tegen hen en tegen mezelf: “Het gaat goed met me. Echt.”
Maar wanneer mijn verantwoordelijke later opnieuw binnenkomt, breekt er iets. Haar zachtheid voelt als een veilige bedding. En precies dát maakt dat mijn pantser scheurt.
Mijn lichaam trilt en spanning zoekt een uitweg. Een kleine emotie rolt mee naar buiten. Een ontlading.
En dan herinner ik me mijn ademhaling.
Ik keer er bewust naar terug, laat de lucht mijn longen vullen en langzaam weer loslaten. Eén adem. Nog één. Met elke in- en uitademing voel ik hoe de storm langzaam afneemt.
Die avond, in de stilte, komen de vragen.
Waarom raakte dit me zo diep? Waarom moest ik iedereen overtuigen dat het goed ging, terwijl mijn lichaam schreeuwde dat het niet zo was?
En dan hoor ik ook die andere stem in mij.
Had ik dit niet beter zo aangepakt? Had ik rustiger moeten blijven? Had ik iets anders moeten zeggen?
Ik draai de situatie opnieuw en opnieuw af in mijn hoofd. Alsof ik verantwoordelijk was voor haar uitbarsting. Alsof ik degene was die gefaald had.
En precies dáár zie ik het patroon.
Die automatische neiging om de emoties van de ander op mijn schouders te nemen. Om te geloven dat hun boosheid betekende dat ík tekortgeschoten was.
Maar ik weet ook... ik wil daar niet blijven. Niet in de rol van slachtoffer, want dat maakt me klein en machteloos.
Dus kies ik ervoor om te kijken: wat wil dit moment mij leren?
En daar ligt de helderheid. Daar, in de spiegels die het leven ons soms hard voorhoudt, kan groei ontstaan.
Wat ik heb ervaren die dag, wil ik aan jou doorgeven: dat je lichaam nooit liegt. Dat het je met spanning, stress of een gejaagde ademhaling altijd laat voelen wat er werkelijk gaande is. Dat je ademhaling een sleutel is – een eenvoudige maar krachtige weg terug naar veiligheid in jezelf. En dat moeilijke momenten spiegels zijn, die je uitnodigen om je patronen te zien en ze stap voor stap te doorbreken.
Vandaag draag ik die ervaring mee in mijn werk.
Ik help mensen luisteren naar wat hun zenuwstelsel hen probeert te vertellen. Te begrijpen hoe stress zich opbouwt. En te ervaren hoe de ademhaling een poort kan zijn naar rust, herstel en vertrouwen.
Want ja, zulke momenten doen pijn. Maar uit die pijn kan groei ontstaan. En soms is de grootste les: het probleem ligt niet bij jou.
Dus… adem in. Adem uit. Laat je lichaam wat zachter worden. Voel dat je veilig bent.
En misschien mag ik jou nu een vraag stellen: herken jij dit ook? Zo’n moment waarop je lichaam sneller reageerde dan je hoofd? Sluit even je ogen en adem rustig drie keer in en uit. Voel wat je lichaam je vertelt.
Misschien ontdek je daar, net als ik, een plek waar jouw groei begint. 💚
