Psychotherapie Inge Wouters

27/04/2025

Hoe mooi zou het zijn als we allen in staat waren met een liefdevolle blik naar ons spiegelbeeld te kijken?
Niet met opgeklopte borst, evenmin ter vergelijking met enig ander.
Gewoon, kunnen kijken naar onszelf met oprechte aandacht, begrip voor al onze mindere of scherpere kantjes en dan voelen (tot in onze kleine teen): "Ik ben het waard om geliefd te zijn."

06/09/2024

Blij te mogen meewerken aan dit initiatief. Spreekt het je wel aan, neem gerust contact voor meer informatie. Ken je iemand die er baat bij zou hebben, geef dan zeker de info door.

23/02/2024

05/12/2023

Op de vensterbank in mijn praktijk staat een baboesjka.

Of het niet decoratiever zou zijn als ik al die popjes op een rij zou zetten in plaats van ineen gepuzzeld, vraagt mijn zoon (13j).

Ik leg hem uit dat de verrassing van de ontmanteling beter werkt als ze ineen staan. Dan pel ik als het ware de lagen af terwijl ik uitleg hoe elk poppetje een beschermlaag vormt voor een gekwetst stuk daaronder.
Hoe we vaak een dik pantser hebben gekweekt, vol overlevingsmechanismes, om dat kleinste stukje binnenin te helpen.

Diezelfde dag, zeg ik hem, heb ik het net weer eens bovengehaald om aan iemand uit te leggen wat het verschil is tussen wat dat kleine gekwetste stuk voelt en hoe die buitenste laag zich gedraagt.

"Is het niet vermoeiend om bij elke cliënt op een andere manier te werken?", vraagt hij.
Hij weet immers wel dat ik allerlei spullen heb staan. Soms een klassiek gesprek, dan weer werken met kaarten, een visualisatie- of ontspanningsoefening, een opstelling al dan niet in de zandbak, psycho-educatie, een collage...

"Mooi, die vraag", denk ik. Zo fijn dat hij dat opmerkt als niet evident.
Maar "nee'" is mijn stellige antwoord. Integendeel.
Geen enkele mens, geen enkel proces of therapietraject is hetzelfde.
Het is daarom juist een rijkdom.

09/02/2023

Na een traject van goed anderhalf jaar ronden we af.
Hij, intussen met heel wat meer handvaten in het leven en aanstekelijk hoopvol (en toch ook nuchter) over de toekomst.
Ik met veel dankbaarheid om deze jonge kerel te hebben mogen leren kennen en begeleiden, te hebben zien "gelukkiger" worden.

Meestal is een gewone woordelijke "dankjewel" hoe we afscheid nemen bij het afsluiten van een begeleiding. En dat is ruim voldoende. Zoals ik in een mail aan hem oprecht meende: mijn voldoening zit hem in het mogen getuige zijn van zo'n mooi proces.
Sommige mensen willen een kaartje of doos chocolaatjes geven. Ook dat is prima.
Maar hij laat weten echt heel graag 'iets' te komen afgeven.
Ik ben benieuwd, want zoals ik hem ken, is het waarschijnlijk geen doos chocolaatjes, en maak graag tijd tijdens mijn lunchpauze om hem te ontvangen.

We zetten ons aan tafel, i.p.v. de therapiestoelen, omdat onze relatie therapeut-cliënt nu anders voelt. Het mag wat ongedwongen, als compagnons op een stukje van zijn route.
Met een grijns waar voorpret en spanning over hoe ik het cadeau zal ontvangen van afspatten, geeft hij me een papieren tasje.
"Ik weet niet wat je er van zal vinden, maar ik wilde je dit geven omdat ik deze ook heb en ze voor mij een speciale betekenis hebben."
Sokken. Zelfs voor ik verder kijk naar de opdruk, ben ik ontroerd door het gebaar. Het is zo duidelijk iets waar hij over heeft nagedacht, dat voor hém belangrijk is.
Dan verklaart hij de opdruk. Vaak heeft hij met zijn sokken, intussen geheel afgedragen zo blijkt, in de zetel zitten kijken naar de gezichtjes. En hoe hij zo graag naar de lachende kant wilde geraken, maar daar maar niet in slaagde. Het was vaak zo donker in zijn hoofd.
Het skatemerk dat deze sokken uitbracht, maakte een film waar deze in voor komen : "I like it here inside my head. Don't wake me up this time" over hoe je in dromen vaak gelukkiger bent.
En hij is dat nu in zijn wakkere leven.
Eindelijk is het goed vertoeven in zijn hoofd.

Ik zal ze vaak dragen en mijn warme voeten zullen me steeds herinneren aan deze prachtige jonge mens en aan het geloof dat het echt lichter kan worden in je hoofd.

04/11/2022

Zeer warm aanbevolen❤.
Als je wilt investeren in je relatie, verbinding wilt verdiepen, terug intunen bij je partner, wil koesteren wat er reeds tussen jullie is, jezelf en je partner (en eventuele kinderen, want die hebben er enorm veel baat bij als ouders zich veilig en geborgen voelen bij elkaar) een cadeau wil doen...

Wil je je relatie verdiepen en komen tot een hechtere, meer veilige verbinding met je partner?
Wij hebben nog enkele plekjes vrij in onze Houd Me Vast-training voor koppels op 24 en 25 november a.s. in Antwerpen.
Meer info vinden jullie op www.h-echt.com of stuur mij een mailtje via kitty@gezinsenrelatietherapie.be Welkom!

27/02/2022

Met akkoord deel ik een stukje van iemands proces. Omdat het zo'n prachtig voorbeeld is van de kracht van de geest.

Ze is al een hele poos in therapie als ze de moed vindt het onuitsprekelijke te delen. Ze kijkt me aan met grote ogen, verstart, maar staat me toe met ja/nee vragen de grote lijnen te achterhalen van wat haar zovele jaren geleden overkomen is.
Details heb ik niet nodig om te begrijpen hoe die kerel haar leven toen overhoop heeft gehaald, hoe ze zich niet had kunnen of zelfs durven verweren, hoe alleen ze zich gevoeld had doordat ze niemand had durven vertellen wat er gebeurd was. Hoe ze zich ook nu soms nog vies en vuil voelt.

Ze geeft me het vertrouwen hier met haar rond te gaan werken. Trauma kan maar verwerkt geraken als we er iets mee doen.
In eerste instantie wil ik haar helpen er niet meer alleen mee te zijn. Net omdat dat van een traumatische gebeurtenis een trauma maakt : dat het vast komt te zitten in je lijf omdat je het met niemand kon delen.

In deze sessie vraag ik haar om in haar verbeelding terug te gaan naar een moment kort 'er'na. Moedig sluit ze haar ogen en al snel loopt ze op straat, weer naar huis, alleen, bang, verdoofd.
Ik vraag haar of ik naast haar mag komen lopen, op die imaginaire weg. Ze knikt enigszins gerustgesteld. Ik laat haar niet alleen.
Ik zeg tegen dat jonge meisje dat ze het niet alleen hoeft te dragen, dat ik er nu ben en weet welk verschrikkelijks ze net moest doorstaan. Terwijl ik haar diep in de ogen mag kijken, daar in haar verbeelding, zeg ik haar dat ze niet vies en vuil is. Dat wat ze meemaakte niet bepaalt wie ze is.

Waar ze heen wilt, vraag ik dan?
Een wit strand, is het antwoord, dus doen we dat. Ons beider geest roept een beeld op van een prachtig strand. De zon schijnt er, weet ze me te vertellen. We zijn er alleen.
Ik improviseer en draag iets bij aan haar verbeelding : de zee voor ons is magisch. Het is zuiverend water.
Voetje voor voetje gaan we samen het water in. In mijn therapiestoel monitor ik intussen haar gelaatsuitdrukkingen, haar ademhaling en lichaamsspanning terwijl ik vertel hoe de zon haar kan ontspannen, hoe het water haar zuivert.
Het is even spannend als ze haar be**en en buik het water in laat glijden, maar ze zet door. Terwijl ze vertelt hoe ze vogels hoort en een frisse bloemenlucht ruikt, zie ik hoe de verbeelding haar werk doet.
Ik nodig haar uit kopje onder te gaan en vraag haar opnieuw wat ze wilt doen.

Duiken, zegt ze. Daar gaat ze, ze glijdt als een dolfijn door het water, springt op en duikt opnieuw onder. Dat ze in haar verbeelding weer tot spel komt is een goed teken, weet ik.
Ik spat je onder, zeg ik nog, om haar even later weer naar het strand en vandaar naar de realiteit van de therapiekamer te leiden.

Ze is loom, maar op een fijne manier. Ze voelt zich 'vrij'.
We lachen samen als ze vertelt dat ze terug gespat heeft. Ik besluit het beeld verder zijn werk te laten doen en het niet teveel te gaan analyseren. Misschien kan ze het thuis nog wel eens tekenen, raad ik aan, zo versterkt zich deze correctieve ervaring.

De volgende dag krijg ik een berichtje. Die ochtend had ze naar een poster aan de muur gekeken die daar al een hele tijd hangt en nu een heel andere betekenis heeft gekregen.
Een tropische zee, een ondergaande zon ... en opspringende dolfijnen.

07/12/2021

Door de drukte vergat ik nog de laatste dag van de workshop zelfzorg even te delen.
We gingen aan het hand van prenten op zoek naar onze innerlijke criticus en milde tegenstem, we maakten een imaginaire reis naar onze innerlijke wijze die ons iets meegaf voor in onze schatkist, we bekeken aan de gang van het kwadrant van Ofman hoe onze valkuilen in wezen kernkwaliteiten zijn...en we genoten volop van de gezond zoete traktaties van Liesbeth van Kopje.
De mooie feedback die Liesbeth en ik meekregen, stopten we in onze schatkist 😊

02/12/2021

Dat het leven soms erg zwaar om dragen is.

Als je vaak boos uitbarst en bent gaan geloven dat je een slecht karakter hebt, terwijl je als kind zoveel geweld hebt moeten zien en ondergaan dat het deze kwetsuur is die je doet ontploffen.
Als je steeds ongelukkig bent en bent gaan geloven dat je genetisch gedoemd bent depressief te zijn, terwijl je als kind van een ouder met een ernstige psychiatrische problematiek zoveel zorgen hebt moeten dragen dat het moeilijk is vrolijkheid te voelen.
Als je je schaamt voor je jaloerse, controlerende gedrag en bent gaan geloven dat je niet normaal bent, terwijl mensen zo vaak je vertrouwen zo ernstig hebben geschaad dat het moeilijk is opnieuw te geloven in liefde...
Zoveel mensen kijken zo negatief naar zichzelf, denken samen te vallen met hun gedrag. Terwijl dit gedrag meestal maar een uiting is van de pijn die ze ooit hebben moeten ondergaan en nog met zich meedragen.

Hoe fijn is het voor mij, telkens weer, als mensen zich (soms voor het eerst) begrepen voelen, gezien, gehoord...en naar huis gaan met die hoop : misschien ben ik toch normaal, misschien kan ik ook nog beter worden.