Werkgroep Verder Na Zelfdoding

05/12/2025

Dag van de vrijwilliger.
Daarom zetten we onze vrijwilligers vandaag graag eens in de kijker. Want we zijn zo dankbaar dat ze er zijn en vooral: voor wie ze zijn 🧡

Lotgenoten en hulpverleners die zich vol warmte, motivatie en empathie inzetten voor wie een dierbare verloor aan zelfdoding. Onze praatgroepbegeleiders die ervoor zorgen dat we doorheen Vlaanderen plaatsen creëren waar er begrip, herkenning, troost en steun is.
Zij die elke dag mee het taboe doorbreken en ondersteuning bieden voor wie het nodig heeft.

28/11/2025

✨ Ont-moeten. Herinneren. Verbinden.

Afgelopen zaterdag kwamen we samen op de jaarlijkse Ontmoetingsdag Verder na Zelfdoding, een dag die opnieuw liet voelen hoe krachtig menselijke nabijheid kan zijn wanneer woorden tekortschieten. Het was een warme, verbindende dag — met dank aan de passende muziek van Filip Verneert, de moderatoren Tine Anthonis en Karel Goelen die in gesprek gingen met en dat gecombineerd met prachtige illustraties van .

We waren met een tweehonderdtal: lotgenoten, nabestaanden, vrijwilligers, professionals en mensen die al jarenlang met ons pad mee wandelen. Iedereen met zijn of haar eigen verhaal. Iedereen welkom. Iedereen gezien.

Doorheen de dag ontstond er wat we zo vaak horen maar moeilijk kunnen uitleggen: dat zachte, bijna tastbare gevoel van herkenning. De opluchting wanneer iemand naast je knikt omdat hij weet hoe het voelt. De rust van even niet te moeten uitleggen. De warmte van gedeelde kwetsbaarheid.

❤️‍🩹 In workshops, praatgroepen en tijdens de wandeling werd dat zware traumatische verlies verwoord, gedeeld en gedragen.
🧞‍♂️ In het wensboom-ritueel stonden we stil bij wat we onszelf en onze dierbaren toewensen.
🕊️ Aan de herdenkingstafels, met foto’s van wie we missen, herdachten we wie blijvend deel uitmaakt van ons leven.
📵 In de stille ruimte maakten we even tijd voor onszelf.
☕️ Tijdens de pauzes en lunch ontmoetten we lotgenoten aan de kennismakingstafels, gingen we in de boeken snuisteren en werd er vooral veel geluisterd.
🫂 En onze buddy’s stonden klaar voor wie nood had aan een gesprek.

Aan iedereen die erbij was: dank je wel.
Voor jullie moed. Voor jullie vertrouwen. Voor jullie aanwezigheid, met alle emoties die er mochten zijn.
Aan onze vrijwilligers en begeleiders: dank voor jullie eindeloze inzet en warmte.
En aan ieder die dit leest en iemand mist door zelfdoding: je staat er niet alleen voor.

We blijven er vandaag, morgen en alle dagen.
Samen verder. 💛

02/11/2025

“Altijd iemands kind”

Op Allerzielen denk ik aan mijn dochter. Ze was mijn eerste kind, mijn meisje met de nieuwsgierige blik en het zachte hart.
Zij kon de wereld intens voelen, soms té intens.
En op een dag kon ze dat leven niet meer dragen.

De stilte die daarna viel, was ondraaglijk. Niets voelde nog juist.
Ik bleef achter met duizend vragen en één grote leegte.
Mensen zeiden: “Tijd heelt alle wonden.”
Maar tijd heelt niet. Tijd leert je alleen anders ademen met het gemis.

Dit jaar raakt het thema van Reveil me extra diep: “Altijd iemands kind.”
Want zelfs nu zij er niet meer is, voel ik dat zinnetje tot in mijn botten waar haar naam nog woont.
Ze is en blijft mijn dochter: altijd, overal, in alles wat ik doe.

Haar verhaal eindigde niet met zijn dood.
Het leeft verder in wie ik ben geworden,
in de zachtheid waarmee ik naar anderen kijk,
in elke kaars dat ik aansteek. Ik schreef er volgend gedicht over, dat hopelijk wat lotgenoten wat begrip kan brengen....

Er is een stilte die blijft.
Niet zwaar, maar aanwezig
zoals adem in een lege kamer.

Mijn dochter leeft niet meer,
maar ze is nooit echt weg.
Haar stem hangt nog in de muren,
haar lach in de lucht van vroegere dagen.

Vroeger zocht ik verklaringen,
woorden die haar keuze konden dragen.
Maar er kwamen geen antwoorden,
alleen het besef
dat liefde niet sterft,
zelfs niet als het leven breekt.

Ik steek een kaars aan.
Het licht flakkert, dan wordt het stil.
In dat kleine vlammetje zie ik haar gezicht
niet als afscheid,
maar als aanwezigheid.

Want ook als de tijd ons scheidt,
blijft ze mijn kind.
Altijd.

02/11/2025

Een kaars voor mijn broer

"Op Allerzielen denk ik aan mijn broer. Hij is er niet meer, en hij koos er zelf voor om te gaan. De eerste jaren vond ik deze dagen heel moeilijk. Iedereen leek zo vanzelfsprekend hun dierbaren te herdenken, mooie herinneringen op te halen, terwijl mijn verdriet anders voelde. Ik wist niet goed wat ik mocht voelen: was ik boos, verdrietig, schuldig? Meestal zweeg ik gewoon.

Nu steek ik elk jaar een kaars aan voor hem. Ik zeg zijn naam, en even is het alsof hij er weer een beetje bij is. Ik hoef het niet meer te begrijpen. Het mag er gewoon zijn: het gemis, de liefde, en dat stille plekje in mijn hart dat altijd van hem zal blijven.
M'n broerie for life. "

- R.F. (27)

02/11/2025

Op Allerzielen denk ik aan mijn beste vriendin. Ze was degene die iedereen liet lachen, en tegelijk zo goed kon verbergen hoe moeilijk ze het had. Na haar dood bleef ik achter met duizend vragen. Lang dacht ik dat ik haar had moeten redden. Nu probeer ik gewoon haar licht mee te dragen: door te luisteren naar anderen, door mild te zijn, ook voor mezelf. Dat is mijn manier om haar te eren. En eren? Dat doe ik elke dag, daar heb ik geen Allerheiligen of Allerzielen voor nodig."

- P.R. (20)

02/11/2025

"Allerzielen brengt gemengde gevoelens met zich mee. Verdriet, maar ook rust. Vroeger probeerde ik zijn dood te begrijpen, te verklaren. Het waarom, het hoe, het wat en het wat als. Vandaag weet ik dat ik dat niet moet. Ik mag gewoon missen. Ik praat over hem, ik lach om herinneringen, ik huil. En in dat alles zit leven: mijn leven, dat verdergaat mét zijn verhaal in mij."

-A.M. (21)

01/11/2025

Op Allerheiligen denk ik aan mijn mama. Ze stierf door zelfdoding, en lang kon ik dat niet zeggen. Ik schaamde me.... Alsof haar dood iets was waar ik me voor moest verantwoorden.

Nu weet ik beter: haar pijn was echt, en mijn liefde voor haar blijft even echt.
Ik leg een bloemetje neer aan de uitstrooiweide, niet alleen uit verdriet, maar ook uit dankbaarheid. Dankbaar dat ze mijn mama was, ook al mocht het niet langer duren.

- O.N. (55)

01/11/2025

De vrouwen zijn aan het rouwen, de mannen zwijgen. Zo voelt het en het voelt niet juist... Ik rouw ook, misschien stiller, maar evenveel.

Ik zeg zijn naam niet vaak hardop. Soms blijft hij gewoon hangen, ergens tussen adem en gedachte. Mijn zoon.

Hij was iemand met dromen groter dan hijzelf,
maar ook met een hart dat te veel voelde.
Ik zag het niet altijd of misschien wilde ik het niet zien.....

Sinds hij er niet meer is,
heeft stilte een andere klank gekregen.
’s Avonds, als het huis tot rust komt,
lijkt het soms alsof hij nog even passeert —
in een herinnering, een lied, een geur die blijft hangen.

Ik ben er nog, hier in leven en hij niet. Dat voelt niet juist. Maar in elke adem die ik uitblaas, leeft hij voort. Hij hoort er nog bij.

Ik heb geen antwoorden,
geen grote woorden.
Maar ik weet dit:
een vader blijft vader,
ook zonder kind aan zijn zijde.

Want wat er ook gebeurt,
hoe ver het leven ons uit elkaar drijft
je blijft,
altijd,
iemands kind.

- M.V. (61)

01/11/2025

"Allerheiligen is voor mij een dag vol stiltes. Ik mis hem in de kleine dingen: de koffie die hij altijd te sterk maakte, de grapjes die alleen wij begrepen. Na zijn dood dacht ik dat de liefde ook zou sterven. Maar dat is niet zo. Ze is anders nu: zachter, stiller, maar nog altijd hier.

Wanneer ik een een sterke koffie drink, zijn grapjes in de verte hoor, voelt het even alsof we weer samen zijn. Ik hoef niet te gedenken, hij is elke dag hier, bij mij. Mijn liefste, mijn alles, mij thuis, mijn wereld."

-K.V. (45)

01/11/2025

“Altijd iemands kind is het Reveil-thema dit jaar. En het kan voor mij niet beter passen want op Allerheiligen en Allerzielen denk ik aan mijn zoon. Hij is niet meer hier, maar hij blijft mijn kind.
Dat verandert niet, ook al is het leven verdergegaan zonder hem.

In de eerste jaren na zijn dood dacht ik vooral aan het einde: aan de pijn, aan wat ik niet heb kunnen doen. Maar gaandeweg is er iets verschoven. Ik herinner me steeds vaker wie hij was: zijn lach, zijn blik, de manier waarop hij “mama” zei. De manier waarop hij kon zuchten als iets hem niet aanstond en de manier waarop hij lachte als hij zijn kleine zusje zag spelen.

Als ik vandaag naar zijn graf ga, is dat niet alleen uit verdriet,
maar ook uit liefde en dankbaarheid dat ik hem heb mogen kennen,
dat ik hem mijn kind mag (blijven) noemen.

Hij zal er altijd bij horen.
Want hoe het leven ook loopt,
je blijft — altijd — iemands kind."

-S.S. (59)

31/10/2025

Op Allerheiligen en Allerzielen denken we aan wie we moeten missen en aan wie achterblijft. We staan even stil en maken tijd voor zachtheid, herinneringen, gemis en elke emotie en gedachte die daarbij hoort. K., die haar zoon verloor aan zelfdoding, omschrijft het in volgend gedicht.

Vandaag staan we naast jullie, in stilte, in verbondenheid, in herinnering.

Op zoek naar informatie en ondersteuning na zelfdoding? Surf dan naar www.werkgroepverder.be

Denk je aan zelfdoding? Zelfmoordlijn 1813 is er voor jou. www.zelfmoord1813.be

10/10/2025