05/11/2025
"Ik moest wel huilen é, mama!" zo kwam mijn dochter vorige week thuis.
Ze had in klas naar de film Coco gekeken.
Daarin ontdekt een jongetje dat een ziel
pas écht verdwijnt als zijn nabestaanden de herinnering aan hem niet langer levend houden.
Nu, volgens mij is dat ook van toepassing op ons, de 'levende' populatie.
Als je niet écht leeft, vervaagt je eigenheid en unieke smaak.
Je wordt alsmaar minder zichtbaar en aanwezig.
Tot er enkel een verdoofde burger overblijft
die doet wat hij hoort te doen:
consumeren en produceren.
En ook al ben je omringd met alles en iedereen wat je maar zou kunnen nodig hebben.
🔺Toch ervaar je een gemis.
〽️ Het sluimert op de achtergrond.
🌱Je voelt een leegte in jezelf.
Dan kan je het antwoord zoeken in het universum of
bij je innerlijk kind of weet ik veel waar.
Maar voor mij is mijn lichaam de drager van het levende.
Door in mijn lijf te zakken, kom ik in contact met het leven in mezelf.
Het toont zich als beweging
die door mijn cellen danst.
Warmte.
Vitaliteit.
Ruimte die zich opent binnenin.
Maar ook een diep vertrouwen en blijdschap.
Het is ook de leidraad tijdens de sessies die ik geef
én het antwoord op de meerderheid van de hulpvragen die ik krijg.
Je niet langer geremd voelen door angst,
gevangen in je gedachten.
Maar vrij en vol vertrouwen het leven leven.
Net zoals mijn dochter moet ik daar ook al eens een traantje van ontroering bij wegpinken.
