28/07/2025
Stilte. Rust. Niets moeten. Geen afleiding. Geen woorden, geen geluid. Voor een gezond zenuwstelsel klinkt dat als thuiskomen.
Maar voor wie zijn hele leven heeft overleefd in overdrive, is stilte geen bedding. Het is een val. Een grensloos ravijn waarin alles wat jarenlang weggestopt werd plotseling naar boven drijft.
De geluiden van binnen, die je zo lang genegeerd hebt, beginnen eindelijk te spreken. En het eerste wat je voelt… is dat je eigenlijk helemaal niets meer durft te voelen.
Want zodra de wereld om je heen tot stilstand komt, begint het lichaam te fluisteren. Of nee te schreeuwen. Je voelt je hart kloppen in je keel, zonder reden. Je adem stokt. Je handen tintelen. Je be**en spant aan. Je maag keert zich om. Je kaken verkrampen. Je weet niet waarom.
Maar je voelt dat het oud is. Diep. Ouder dan woorden. Je voelt hoe je zenuwstelsel je probeert te beschermen tegen iets wat allang voorbij is, maar nog altijd leeft in je lichaam alsof het nu gebeurt.
En dus ontwijk je de rust. Je grijpt naar je telefoon. Je zegt “ik heb het druk”. Je vult elk moment met prikkels, gesprekken, verplichtingen. Je zegt dat je niet stil kunt zitten. Maar diep vanbinnen weet je: het is niet de rust waar je bang voor bent. Het is wat de rust zichtbaar maakt. Want als alles eindelijk stil wordt, hoor je het.
De echo van alles wat je hebt ingeslikt. De woorden die nooit zijn uitgesproken. De angsten die je onderdrukt hebt om te functioneren. De vermoeidheid die niet alleen fysiek is, maar existentieel. De oude leegte die je zo lang hebt gevuld met bezig zijn.
En ineens begrijp je het: je bent niet moe omdat je te veel doet, je bent moe omdat je te lang alles hebt genegeerd wat je lichaam je probeerde te vertellen.
Je pijn is nooit echt weggegaan. Je hebt hem alleen overschreeuwd. Weggerationaliseerd. Wegholad. Weghoofd. Tot hij zich begon te tonen in andere vormen: slapeloosheid. Onrust. Spierspanning. Paniek. Darmproblemen. Duizeligheid. Prikkelbaarheid. Overprikkeling. Vervreemding van jezelf.
Je dacht dat je gek werd. Je dacht dat je stuk was. Maar wat je eigenlijk voelde, was alles wat je ooit hebt moeten verdragen.
Je zenuwstelsel raakte overbelast lang voordat jij wist wat het woord trauma betekende. Lang voordat je grenzen kon voelen of benoemen. Lang voordat je begreep dat je lichaam geen vijand is, maar een archief.
Alles wat je nooit hebt mogen uitspreken, zit erin opgeslagen. En als jij nu stil wordt, dan gaan die archieven open. Niet omdat je faalt. Maar omdat je eindelijk sterk genoeg bent om te luisteren.
En het is verwoestend. Om te voelen wat je al die jaren niet hebt kunnen voelen. Het verdriet van vergeten worden. De angst van een kind dat alleen is met zijn emoties. De woede van al het onrecht dat je hebt geslikt om te kunnen overleven. De rouw om wie je moest worden om het vol te houden. De rillingen in je ruggengraat zijn geen toeval. Je trilt niet zonder reden. Je lichaam herinnert zich alles.
En toch… onder dat alles… leeft ook iets anders. Onder die spanning. Onder dat vechten. Onder de laag paniek, schuilt een vergeten stilte. Niet de stilte die bedreigt, maar de stilte die draagt. Die adem geeft. Die grond geeft. Die langzaam een bedding wordt waar je in mag zakken.
Maar om daar te komen, moet je eerst door het vuur. Door het beven. Door het breken. Door de rouw van alles wat je niet hebt kunnen voelen toen je het het hardst nodig had.
En dat is waarom rust zo’n moed vraagt. Waarom stilstaan voelt als sterven. Want in zekere zin is het dat ook. Het sterven van je oude overlevingsmechanismen. Van de delen in jou die jarenlang de regie namen om te voorkomen dat je opnieuw zou breken. Maar jij breekt nu niet. Je voelt. En dat is iets anders.
Wat je nu ervaart, is geen zwakte. Het is ontwaken. Het is je lichaam dat zich uitrekt uit jarenlange bevriezing. Het is je zenuwstelsel dat voor het eerst voorzichtig vraagt: mag ik ook thuiskomen?
Dus als je in stilte onrust voelt… luister. Als je in rust spanning voelt… adem. Als je in stilte verdriet voelt opkomen… laat het toe. Niet alles wat pijn doet, is verkeerd. Sommige dingen doen pijn omdat ze eindelijk helen.
Jij bent niet je paniek. Niet je spanning. Niet je vermoeidheid. Jij bent het bewustzijn dat het durft te voelen. Jij bent degene die kiest om te luisteren. En dat maakt je niet zwak. Dat maakt je radicaal moedig.
Nathalie 💕
(Met dank aan Sandra Lagerweij )
