31/10/2025
Aan mezelf,
Als ik je vandaag zou tegenkomen — daar,
in die eerste dagen na de bevalling,
toen alles nog nieuw, rauw en heilig aanvoelde —
dan zou ik je zacht in mijn armen nemen.
Niet om iets te fixen,
maar om je te laten voelen dat je gezien, gehoord en gedragen bent.
Ik zou je aankijken en zeggen:
wat je nu doormaakt, is het diepe proces van worden —
van vrouw naar moeder.
Een overgang zo intens en heilig
dat geen woorden haar kunnen dragen.
Ik weet hoe vreemd je je voelt in je lichaam,
hoe je hart tegelijk overloopt van liefde
en huilt van vermoeidheid.
Hoe je verlangt naar rust,
maar ook bang bent om stil te vallen.
Wat je voelt, is normaal.
Je doet het goed.
Echt.
Je hoeft niets te bewijzen, niets te kunnen,
alleen te zijn.
Jouw intuïtie en moederhart te voelen. Zonder te luisteren naar de 'welgemeende' opmerkingen die mensen je geven.
Je lichaam weet de weg.
Je ziel weet de weg.
Alles wat je nu voelt — het rauwe, het zachte, het onzekere —
is deel van het heilige ontwaken in jou.
Je bent niet verloren.
Je bent aan het worden.
Langzaam, laagje per laagje,
ontstaat de moeder die je altijd al in je droeg.
En weet je?
Je zal haar op een dag herkennen.
Ze woont al in jou,
ze wacht gewoon tot jij klaar bent om haar te omarmen.
Met liefde,
van je toekomstige zelf 🤍
🌙
Voor alle mama’s die nu midden in dat worden zitten —
bewaar deze woorden voor later,
of deel ze met een vrouw die ze vandaag mag horen.
Liefs,
Wendy
