Koen Impens

Koen Impens Contactgegevens, kaart en routebeschrijving, contactformulier, openingstijden, diensten, beoordelingen, foto's, video's en aankondigingen van Koen Impens, Arts, Heverlee.

Koen Impens is een toegewijde, sympathieke en wereldwijze missionaris die jarenlang in Congo heeft gewoond en gewerkt en gekoesterd wordt door zijn familie & omgeving.

Combien de Temps reste-t-on jeune? Tant qu’on est Aimé... En daarom zal Nonkel Koen eeuwig jong blijven. Toen we hem op ...
13/03/2021

Combien de Temps reste-t-on jeune? Tant qu’on est Aimé... En daarom zal Nonkel Koen eeuwig jong blijven. Toen we hem op zijn verjaardag opzochten, was hij overdonderd door alle kaartjes en briefjes, al dan niet zelfgemaakte cadeautjes en tekeningen die we bij hadden. In het grote album, met alle foto’s die gemaild waren, met de ouderwetse post bezorgd, of persoonlijk overhandigd - we hebben er een hele tijd samen in gebladerd. Beelden in zwart-wit, over zijn priesterwijding en zijn vertrek naar Congo, familiefeesten, trouwpartijen, doopmomenten, mekke en pekke. Wat een schoon leven. Wat een schone familie...

Woensdag 10 maart 2021. Nonkel Koen wordt 85 - of moeten we zeggen 127, want volgens hem telt elk jaar in Congo (het war...
12/03/2021

Woensdag 10 maart 2021. Nonkel Koen wordt 85 - of moeten we zeggen 127, want volgens hem telt elk jaar in Congo (het waren er 42) dubbel. Gewapend met een feestboeket en met een mand vol foto’s, briefjes en cadeautjes bellen we aan in Heverlee. Koert met de bloemen, Pam met big smile en Anne-Marie met een propvolle verjaardagsmand. Dank aan de hele familie, die zo gul en genereus dingen verzameld heeft. Nonkeltje is overdonderd en blij. In het salon wachten koffie en koekjes. Maar eerst een vaas vinden voor die prachtige bloemen van Koert...

Wenen.We schrijven januari 1978.De heksenketel van de eindejaarsfeesten eindelijk achter de rug. Vake had een hekel aan ...
09/03/2021

Wenen.

We schrijven januari 1978.

De heksenketel van de eindejaarsfeesten eindelijk achter de rug. Vake had een hekel aan die periode. Wegens fake – dat woord moest nog uitgevonden worden, maar het kwam er op neer. En onvoldoende kans om altijd de opperbeste kwaliteit te leveren.
Ik was het niet altijd eens met hem. Maar in dit geval wel.
Aan tafel (waar anders) zei hij: ‘De Ardennen zijn fantastisch, de forellen lekker. Maar (lange pauze). Ik wil onze Koen opzoeken in Congo’.
Onze jongensdroom lag in het verschiet. Maar die van moeke niet. Ze begon te wenen. Ze had schrik. Onbekend terrein.
De democratie zegeviert. Van de vier waren we met drie voor het voorstel van vake.
Dromen zijn mooi.

We schrijven april 1978.

Pasen achter de rug. Nog enkel de heksenketel van de communiefeesten.
Komt een brief van nonkel Koen. ‘Kom beter niet, het is hier onrustig en er is hier geen mazout meer. Jullie geraken hier niet’. Onze jongensdroom aan diggelen. Moeke opnieuw aan het wenen. Tranen van geluk. De minderheid heeft het gehaald. Democratie bestaat niet. Dromen zijn bedrog.

Die zomer zijn ze naar Wenen gegaan. Zonder mij.

We zouden ooit nog wel eens een kans krijgen. Kanker gooide roet in het eten.
Nietes dus. En nu dat virus.
Zoniet namen we nu samen het vliegtuig met Brussels Airlines aka Sabena in de vorige eeuw. Heerlijk uitwuiven in zwart-wit was dat.

Koert Impens

Antwerpen, februari 2021Bovenstebeste Nonkeltje,Van harte gefeliciteerd!Een bijzondere verjaardag die speciale aandacht ...
09/03/2021

Antwerpen, februari 2021

Bovenstebeste Nonkeltje,

Van harte gefeliciteerd!
Een bijzondere verjaardag die speciale aandacht verdient.
En waar een berg felicitaties bij hoort, van je grote familie: niet alleen de Impens-dynastie, maar ook je inner circle in Heverlee, je kompanen uit Bouge, je studenten uit Congo en de bekenden uit je kloosterorde.

Er zijn helaas geen statistieken van bekend, maar misschien heb je zelf wel ergens streepjes gezet op een kerfstok: hoeveel kinderen je hebt gedoopt, hoeveel huwelijken je hebt ingezegend, voor hoeveel mensen je de uitvaartplechtigheid hebt begeleid, hoeveel bijzondere misvieringen je daarnaast hebt verzorgd voor jubilea en allerlei herdenkingen... En nu zegenen wij jou, want wat hadden we moeten beginnen zonder jou op al die rituele momenten?

Maar in feite ben je altijd een studax geweest in hart en nieren. Geen heiliger moment dan wanneer je met je neus in de boeken kon duiken, opzoekingswerk verrichtte over bepaalde ethnieen in Congo, wanneer je kon dromen over een bibliotheek in Kinshasa of met studenten over publicaties kon praten.
Misschien ben je al een tijdje bezig met je memoires, en anders moet je daar dringend aan beginnen!

Want effectief... hoe graag wij jou allemaal ook zien, toch hebben velen onder ons - zeker de jongere generaties - alleen een versnipperd beeld van jou. In elke huiskamer van de familie Impens troonde wel een Afrikaans beeldje of een ivoren object, souvenirs van je engagement en toewijding in het verre Zaïre. Hoe trots waren mekke en pekke toen hun zoon tot priester werd gewijd en voor een missiepost in den vreemde koos. Hoe exotisch bleef dat voor ons, kleine nichtjes en neefjes, als je na een hele poos weer in Belgie opdook en iedereen aan je lippen hing om vooral geen verhaal te missen. Hoe spannend vonden wij dat wel, als je in Schilde op bezoek kwam en Ghis & Greet in actie schoten, klaar voor een boodschappenronde langs schoolmateriaal en boekenwinkels. Of wanneer er inzamelacties gehouden werden - ik zie nonkel Guido nog zonnebrillen verkopen op een markt, ‘waterdicht en roestvrij’... en plezier dat we hadden.

We waren altijd blij je in de armen te kunnen sluiten, en jij was altijd blij als je weer ‘naar ginder’ kon vertrekken. Want Zaïre/ Congo was je thuishaven. Dat hunkeren naar de lucht, het licht en het leven daar, in al zijn kleurrijkheid en dynamiek - daar konden de capriolen van Mobutu niks tegen beginnen. Ondanks de talrijke onvolmaaktheden - vaak geen elektriciteit, een hopeloze wegeninfrastructuur en noem maar op - raakte je verslaafd aan het dansen en zingen, de hartelijkheid en die zonnige joie de vivre.

Toen je door omstandigheden weer in Belgie kwam wonen en werken, was dat met spijt in het hart. Dankbaar om wat geweest was, maar immer hunkerend naar je Afrikaanse paradijs. Gelukkig werd je heerlijk omringd en kon je altijd terecht bij Joris en Chris en vele anderen. Als aalmoezenier van een seniorenclub beleefde je vrolijke tijden met fijne uitstapjes en gezellige bijeenkomsten. En als je op bezoek kwam bij Greet en Ghis in Antwerpen, toen ze nog op de Frankrijklei woonden, dan kon je nooit echt lang blijven, want altijd riep die drukke agenda je snel weer tot de orde...

Vorig jaar heb je ons laten schrikken, toen je helemaal in het begin van het Corona-tijdperk opgenomen werd in het ziekenhuis in Leuven. Je wou aan de slag, je wou zoveel dingen doen - maar dat lichaam sputterde tegen, en er was best wat moed, volharding en geduld nodig om je er weer bovenop te krijgen. Mission accomplished. Er ligt nog werk op de plank. Maar misschien mag het wel wat kalmpjes aan, ja. Minder nood aan actie en meer nood aan reflectie.

Onze bewondering blijft onwrikbaar. Faut le faire, een heel leven in het teken van religieuze dienstbaarheid. Onbaatzuchtig, non-conformistisch en dag in dag uit jezelf wegcijferend. Het lijkt voor velen onwezenlijk. Oeverloze dankbaarheid jouw deel...

Bovenstebeste Nonkeltje, we wensen je nog mooie, rustige jaren toe. In verbondenheid met iedereen om je heen, in harmonie met jezelf en vol liefde voor dit prachtige leven.

Van harte,

Anne-Marie en Wim
Goossens-Segers

PS Vertaling in het Lingala volgt.

Verjaardag wensen voor Koen - 85 jaarFebruari 2021Lieve Koen,85/100 van een eeuw, als dat niet indrukwekkend is ! En wat...
09/03/2021

Verjaardag wensen voor Koen - 85 jaar

Februari 2021

Lieve Koen,

85/100 van een eeuw, als dat niet indrukwekkend is !

En wat voor indrukwekkende invulling van die jaren ! De herinneringen brengen ons ver en nabij. Er is zoveel ontzag voor de overgave waarmee je missionaris was, de belangeloze inzet van jouw leven voor de ander. Dit heeft ons ontroerd en geïnspireerd.

De beelden flitsen voorbij mijn ogen. Er was een tijd dat de postduif de brieven over en weer bracht, maar ze moest heel lang vliegen. Er was telkens vreugde rond de tafel bij Mekke, wanneer er nieuws kwam. Er waren ook tijden van angst, omwille van het geweld in dit woelig land dat zijn geschiedenis maakt. Toch keerde je terug, telkens opnieuw om dienstbaar te zijn bij jouw mensen die je niet losliet.

De overkomst naar België om de zoveel jaar was voor de familie een feest, dat ons allemaal bij elkaar bracht. Iedereen was hier ook in de weer om het volgende vertrek voor te bereiden, wat zich vertaalde in tonnen gerief die verscheept werden naar het verre Zaïre en afgezet zijn in Antwerpen om jou na te reizen.

Er kwam een dag dat afscheid jou naar België bracht, maar je blijft een missionaris, thuis in Leuven bij de studenten van alle kleur met wie je samenwoont. Een missionaris in hart en ziel die we heel graag zien.

Een gelukkige verjaardag, Koen.
Een virtuele “bees” op beide wangen, die eraan komt van zodra het kan.

Lenemieke

Voorjaar 2021Nonkel Koen, Wat zouden we zonder u doen. Je trouwde ons, Je doopte onze kinderen, Of je probeerde op z’n m...
09/03/2021

Voorjaar 2021

Nonkel Koen,

Wat zouden we zonder u doen.
Je trouwde ons,
Je doopte onze kinderen,
Of je probeerde op z’n minst te onthouden wie..
We waren enkel gerust als jij uw zegen gaf,
Wetende dat er dan ook veel mag.
Niet te veel regels,
Just be yourself,
En alles komt goed.
Pater familias van de familie Impens,
Den eersten Impens nonkel die Pam leerde kennen ..
Bruno wist goed genoeg waarom jij als eerste aan haar werd voorgesteld..
We delen de liefde voor Afrika,
En luisteren graag naar uw verhalen.
‘T Zij bij een Leuvens bezoekje, ‘T zij binnenkort op uw eigen feest..

Nonkel Koen,
Waar zijn de tijden van toen??
Maar we repeat..
Wat zouden we zonder u doen?!

Alle liefs,

Pam, Bruno, Luka en Abel x x x x

KASALA VOOR MEZELFik heb besloten gelukkig te zijnde rumba te dansen tot ik erbij neervalal mijn namen terug te nemen, m...
09/03/2021

KASALA VOOR MEZELF

ik heb besloten gelukkig te zijn
de rumba te dansen tot ik erbij neerval
al mijn namen terug te nemen, mijn spulletjes van toen
het kind van de mijn
en van de spoorweg te blijven
het familiegeheugen verweven met de locomotief
de balling in de kiem, de eeuwige eenzaamheid

ik heb besloten brutaal en vervelend te zijn
in de soep te spuwen van wie de tanden van het leven trekt
te pi**en op hun zogenaamde goede trouw
hooghartig te grinniken
en daarna de Oudste Geest om vergeving te vragen
hoe lang nog zullen ze zich verzetten?
nu al hebben ze van dit land een sterfhuis gemaakt

ik heb besloten dromen te koesteren
die zo weids zijn, zo kleurig, zo pompeus
als de hoop
van schitterende dromen
zo zompig als tropische regen
die heel alleen de vloek uitbraakt
en op zijn tocht alles platgooit
razend en eeuwig en een zondvloed waardig
hoewel ze niet langer toegang krijgen tot de Ark
de paartjes van alle zuivere dieren
de mannetjes en de wijfjes

ik heb besloten het kind van Zaïre te blijven
autootjes te knutselen van conservenblikken
of vliegers van plastic tasjes
er een lang koord aan vast te maken
en te rennen in de zon, te rennen en te rennen
tot het tuig de hemel bereikt . . .
wanneer het raffiakoord brak
verdwaalde de vlieger zigzaggend in het firmament
ons restte alleen een gevoel van spijt

ik heb nogmaals besloten te dromen
niet van op de maan te lopen
of een zoveelste chemisch wapen uit te vinden
maar van een wonderlijke kroeg te openen
er geen dronkenschap te verpatsen of een of ander drinkgelag
maar hoop

ik heb besloten het eenmansorkest van mijn lot te zijn
ikzelf op de drums: KENNY CLARKE
ikzelf op de trompet: MASEKELA
ikzelf op de piano: TAPSCOTT
ikzelf op de contrabas: MINGUS
ikzelf op de saxofoon: SANDERS
backing vocals van MAKEBA
de klok rond uit mijn dak te gaan
en voor mijn moeder MA’NANGA en de sterren
de ‘Indépendance Cha-Cha’ te neuriën

© 2019, Fiston Mwanza Mujila
Voor het eerst gepubliceerd op Poetry International, 2019
© Vertaling: 2019, Katelijne De Vuyst

“Schrijf nog eens een briefje voor nonkel Koen”. Toegegeven, het was onder lichte dwang maar ik liet me gewillig naar de...
09/03/2021

“Schrijf nog eens een briefje voor nonkel Koen”. Toegegeven, het was onder lichte dwang maar ik liet me gewillig naar de schrijfbank leiden. En zo gebeurde het dat nonkel Koen de vorm aannam van mijn eerste (en enige) dagboek. Terwijl ik als meisje mijn overpeinzingen aan hem neerpende, zag ik hem voor me, ergens in de brousse, in een huttendorp, ik voelde zijn warme knuffels waarbij je een beetje geplet werd maar dat was oké want het was nonkel Koen, ik hoorde hem vertellen met zijn speciaal accent (iets tussen Dendermonds en Lingala), woorden als “rebellen”, “malaria”, “Mobutu”, “Tshisekedi”, “machetes” galmden door mijn hoofd, en uitkijkend naar zijn volgende overtocht, kreeg ik al een beetje nekpijn (want van de 150 dia’s zaten er toch altijd 84 scheef). 
Gênant momentje: toen ik begon te menstrueren, vroeg ik me af hoe de vrouwen daar in dat verre land dat dan “regelden”, want hadden ze daar maandverband? Geen idee eigenlijk of ik ooit antwoord heb gekregen op mijn vraag 😊
Nonkel Koen op bezoek, dat was hoog bezoek! Iedereen aan zijn lippen, en ondertussen staren naar zijn donkergebruinde handen (met witte palm!) en loeren of er geen wormpjes uit zijn armen kropen... 
Als hij er niet was, aten we Moambe, als eerbetoon (en ook misschien omdat ge met zo een oud kieken toch iets moet doen). Heerlijk vond ik dat, die saka saka, dat sausje, die noten. 
Op school vertelde ik het met veel trots: mijn nonkel Koen is een pater in Zaïre, en ik voelde me een soort specialist van de kwesties daar. Als Zaïre het nieuws haalde (toen gebeurde dat nog), was het muisstil en ging de tv harder.
En toen was het uit met de Kongo-pret. Nonkel Koen was met pensioen. Ik heb het hem nooit durven vragen of hij niet liever ginder was gebleven. Zijn verblijf in Namen voelde voor me aan als een soort ballingschap. Maar op een dag stond hij aan de deur van mijn kot in Gent. We gingen samen naar de bibliotheek op de Rozier, hij deed onderzoek naar een Afrikaanse taal (Google leert me nu dat het de Zande-taal was). En na het opzoekwerk gingen we nog een koffie drinken. Dat gebeurde zo een paar keer, tot ook dat onderzoek afliep. 
Ons mekke en pekke zijn niet meer, wat de kans dat we jou nog eens zien nog kleiner heeft gemaakt. Maar we zijn dankbaar voor deze sporadische familiefeesten, en we hopen dat onze kinderen, ooit in hun leven, via om het even wie, dezelfde mix van bewondering, tederheid en plezier zullen meekrijgen. (Gudrun Van Der Poten)

Een hele gelukkige 85e verjaardag, nonkel Koen!



Gudrun (de oudste van de Van Der Poten-clan)

Licht Lichtblauw.We schrijven ergens 1974.We schreven brieven op licht lichtblauw papier. Want het was luchtpost.We laze...
09/03/2021

Licht Lichtblauw.

We schrijven ergens 1974.
We schreven brieven op licht lichtblauw papier. Want het was luchtpost.
We lazen om de zoveel maanden bij pekke en mekke lichte lichtblauwe velletjes van jou. Het was alsof sinterklaas elk kwartaal flinterdun binnenwaaide. Want het was luchtpost. Pekke en mekke fier. Wij keiblij. Niet alles wat in je brieven stond was even opbeurend. Maar je sloot altijd af met ‘Groeten aan iedereen, dikke bees, Koen’. Dat was voldoende.

Gisteren zes heerlijke T-shirts besteld uit Kaapstad. Ze wegen samen zestig keer zoveel als alle brieven die we uitgewisseld hebben in de vorige eeuw. Sinterklaas kost deze eeuw niks meer. Is dit wel voldoende ?

We schrijven ergens 1974.
Je vroeg me om een pennenvriend te zijn. Ja, we schreven toen nog met een vulpen, herejezus. Wat je vroeg, deed ik. Uiteraard. Hij was een seminarist en het zou mijn franse taalvaardigheid ten goede komen. Jarenlang heb ik op lichtblauw papier onbenullige weetjes en grote wijsheden uitgewisseld met iemand die ik enkel kende van een zwart-wit fotootje. Ik vermoed dat ik iets in kleur opgestuurd heb. Zwart-wit is mooier. Ik herinner me zijn naam niet meer, maar wel dat de seminarist een catechist werd en een lieve vrouw ontmoette en kindjes kreeg. En laten we er van uitgaan dat ze nog lang en gelukkig leven.

Vake en moeke stopten af en toe een lichtblauw briefje van 20 frank bij mijn lichtblauw briefje. Hoe mijn pennenvriend dat omgezet heeft in lokale munt weet ik niet, maar de bedoeling was goed.

Ik sloot altijd af met ‘Salutations distinguées, Koert’. Dat was voldoende.

Gisteren strooiden mijn zonen om de zes minuten berichten de wereld rond. Ze kennen elk afzonderlijk meer van de wereld deze eeuw dan wij samen in de vorige. Hun kennis van het Frans is zwak. Saint-Nicolas n’existe plus. Maar we geloven allemaal nog in iemand met een baard en warme zachte stem.

Koert Impens, februari 2021

Adres

Heverlee

Website

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Koen Impens nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Delen

Share on Facebook Share on Twitter Share on LinkedIn
Share on Pinterest Share on Reddit Share via Email
Share on WhatsApp Share on Instagram Share on Telegram

Type