08/11/2025
De dag dat hechting geen stoornis meer was, maar een strategie
Toen ik nog werkte in een leefgroep, keek ik naar hechting door ƩƩn bril. Die van kinderen en volwassenen die vanuit een moeilijk of traumatisch verleden gedrag stelden dat we vaak koppelden aan een hechtingsstoornis. Ik zag agressie, wantrouwen, controle, afstand.
En ik leerde om dat gedrag te kaderen binnen trauma en opvoedingsgeschiedenis.
Later, in mijn eigen praktijk, merkte ik iets wat me verraste. Datzelfde gedrag zag ik ook bij heel gewone mensen uit de straat. Cliƫnten met werk, gezin, vrienden, maar ook met patronen van vermijden, pleasen of overcontroleren.
Plots besefte ik: dit gaat niet enkel over ādie cliĆ«nten daarā, maar over ons allemaal.
Toch kon ik er nog niet goed woorden aan geven. Tot ik een aantal jaar geleden Charline leerde kennen. Wat een vat aan kennis en menselijkheid is zij. Zij zei iets wat sindsdien is blijven hangen:
āHechting is geen stoornis, maar een strategie.ā
Die ene zin veranderde alles. Want als hechting een strategie is, dan betekent dat dat mensen niet kapot zijn, maar beschermd. En dat wat ooit nodig was, ook weer mag veranderen.
Door haar kennis over het DMM-model van Crittenden leerde ik kijken met meer mildheid en nuance. Naar cliĆ«nten, naar collegaās, en ja ⦠ook naar mezelf.
Die nieuwe bril voelt niet theoretisch, maar echt. Menselijk, hoopvol en helend. En dat maakt hechting voor mij vandaag geen hoofdstuk uit een boek, maar een dagelijkse praktijk van begrip en verbinding.
š Heb jij ook zoān moment gehad waarop ƩƩn zin plots alles anders deed lijken?