Noorderster Verlicht op pad

Verlicht op pad?

Tijdens mijn wandeltochten alleen of met vrienden kom ik tot rust. In de natuur voel ik me thuis. Het laat me zien wat er van binnenin mij afspeelt. Al mijmerend kom ik op nieuwe ideeën. Het ene idee meer bruikbaar dan het andere. Het tempo van wandelen is traag maar actief genoeg. Ik krijg er nieuwe energie van en zin om te ondernemen. Tijdens mijn wandelingen heb ik ook nagedacht over wat ik graag doe, wat ik wil, waarheen mijn pad loopt, wat is mijn doel? Het antwoord op deze vragen is lang onduidelijk geweest. Ik vond het maar moeilijke vragen om te beantwoorden. Ik voelde me juist vaak verdwaald en had het idee in kringetjes te lopen. Ik vond het ook moeilijk om op mijn pad te blijven want altijd waren er wel zijwegen die me afleidden. En andere keren kwam ik obstakels tegen. Soms waren ze er echt maar vaak ook bedacht. En dan koos ik toch een andere route dan die ik voor ogen had.

Andere mensen begeleiden op hun pad vond ik veel gemakkelijker. Ik had afstand en kon veel beter zien waar ze naar toe wilden of kon ze juist aansporen om even stil te staan en om hen heen te kijken en de omgeving te bewonderen. Wat maakt dat het juist bij anderen gemakkelijker is dan bij mezelf? Doordat ik er niet helemaal in zit, maar luister, begrijp, meevoel met afstand. Het is een talent van mij om snel de worsteling van anderen te voelen en tot de kern te komen. Het is mijn innerlijke drijfveer dat ik graag wil leven in een mooie, vreedzame, rustige wereld waarin we elkaar zien en bevestigen, gewoon om wie we zijn.

Graag wil ik mijn kwaliteiten met je delen en een stukje met je meelopen op je pad zodat jouw pad voor jou wat duidelijker wordt.