28/07/2025
“Ik ben écht zoekende… “, zegt ze.
“Doodmoe”
“Ik wil heel de tijd mensen verbinden, maar ze zien het niet, soms lukt het, maar vaak ook niet!”
Ze is relatietherapeute.
Ik vraag haar hoe haar zwangerschap en geboorte was …
“Goh, geen idee … ik zal het eens vragen aan mijn mama”
Twee dagen later ontvang ik een app… “mijn mama heeft mijn papa nooit echt graag gezien, maar hij was zorgzaam en was van goede afkomst, dus een ideale partner voor het kind dat ze zo graag wilde”
“Daar zit jouw inprenting zeg ik, dat is jouw “bestaansrecht” … twee mensen verbinden die zelf geen verbinding voelen.
Dan móet je dat heel je leven blijven doen als je je daar niet bewust van bent.
Haar ouders zijn gescheiden wanneer zij 6 was. En de verbindende factor was zij.
De communicatie tussen de 2 verliep vaak via haar.
Dat dat energie kost, is logisch. Als kind is het de bedoeling dat je onvoorwaardelijk ontvangt van je ouders. Dat jij de “kleine” mag zijn.
Ze leeft om “mensen te verbinden”.
De intentie is mooi.
Het is ook haar talent.
Maar tegelijkertijd haar grote valkuil, omdat ze zich niet bewust is dat ze nog steeds dat kleine kind is … dus wanneer het niet lukt, neemt ze dat onbewust op zichzelf.
Wanneer je weet waarom je iets doet, kan je hierin veranderen. Vermoeidheid is vaak een teken dat je tegen je natuurlijke “flow” in, handelt.
Wat doe jij nog steeds onbewust vanuit jouw perinaliteit ?
