20/10/2025
Ik volg momenteel een Mastercourse Identiteitscoaching bij Keycoaching.
Tijdens één van de oefeningen kwam de vraag:
“Wie ben ik eigenlijk?”
Niet “wat doe ik”, niet “welke rol speel ik”, maar echt: wie ben ik, onder alles?
Ik was geïnspireerd! Het werd... dit.
Ik ben geen persoon. Ik ben een hele sitcom in één lichaam, met een cast die weigert haar tekst te leren, een regisseur die te veel ideeën heeft, en een publiek dat lacht, huilt en soms gewoon popcorn gooit.
Er is Em, de ram.
Ze voelt iets en gaat. Niet wachten, niet twijfelen. Hup, vooruit. Springt, vliegt, landt. Soms zacht, soms hard, maar altijd met vuur in de ogen en glitter op de wangen. En als ze niet vliegt, struikelt ze meestal charmant over haar eigen voeten, want zelfs chaos kan gracieus zijn.
Emi, de gedrevene. Geef haar vooral geen snoepjes.
Ze leeft al op pure goesting, wilde plannen en een shot dopamine rechtstreeks in het hart. Rust? Een gerucht dat ooit de ronde deed. Zonder minstens drie projecten, twee nieuwe dromen en één crisissituatie per week begint ze zich te vervelen. En dat is gevaarlijk.
Emilie, de coach, die mensen helpt vertragen en voelen, terwijl ze zelf in drie talen tegelijk denkt en minstens vier emoties per minuut doorleeft. Ze durft uitdagen, recht door zee, maar diep vanbinnen fluistert een klein bang hartje:
“Pas op, straks vinden ze je te veel.”
Mevrouw Wiliquet, de trainer, die professioneel glimlacht terwijl ze innerlijk denkt: “Wie in Godsnaam heeft dit zo gepland?”
De vriendin die schaterlacht tot ze huilt en dan, tussen twee happen pizza, vraagt: “Wat is jouw doel in het leven?”
De dochter die al vroeg sterk moest zijn, en nog leert dat zorg ontvangen soms het moedigste is wat je kunt doen.
Tata Emilie, die zingt alsof ze Taylor Swift is en danst alsof ze Beyoncé is. Die miauwt, giechelt, overdrijft, en zichzelf soms zo belachelijk maakt dat ze er zelf van moet lachen. Zomaar. Omdat het kan. En omdat het werkt.
De ondernemer met duizend ideeën,
de onzekere die sist: “Ben jij wel legitiem?”
en de drama queen die elk wifi-probleem behandelt alsof het live uitgezonden wordt op nationale televisie.
De egotripper die roept: “Tuurlijk wel, you’ve got this! Nooit opgeven!”
en de paracommando die klappen krijgt, valt, rechtstaat, zich afstoft en zegt: “Nog eentje dan.”
En dan is er ook die versie: de sluwe charmeur met een glimlach, die mensen met humor en lichtheid net genoeg om de tuin leidt zodat niemand ziet hoe diep het eigenlijk gaat. Die liever een mop maakt dan een traan laat, want je weet maar nooit… En ja,die soms misplaatste, dubbelzinnige mopjes maakt om spanning te breken en daarna denkt: oeps, te laat, dit was er weer over.
Soms botsen ze, soms drinken ze samen een glas champagne en besluiten dat het leven beter marcheert met een beetje glitter, een snuifje lef en een gezonde portie chaos.
Geen filter. Geen façade. Em. Emi. Emilie. Tata Emilie.
En soms, als het écht moet… Mevrouw Wiliquet.
