03/12/2025
Nog steeds overvalt mij geregeld de vraag: hoe werken opstellingen nu eigenlijk?
Stil zit ik dan te kijken naar hoe het veld zich schikt. Hoe er bijna onmogelijke en telkens weer onverwachte synchroniciteiten ontstaan.
Tussen de aanwezigen onderling, en net zo vaak tussen hen en het veld daarbuiten. Relaties met familieleden, partnerrelaties, soms zelfs situaties die thuis ineens beginnen te verschuiven.
Hoe komt het dat wie gewoon in de cirkel zit, soms zonder zelfs maar één voet in de opstelling gezet te hebben, net zulke diepe effecten ervaart als de vraagsteller zelf? En dan hebben we het nog niet over wat er ondertussen thuis gebeurt.
Het zou ons te ver leiden om nu uit te wijden over kwantumfysica of het netwerk waar we allemaal deel van uitmaken.
En misschien is de eerlijkste vraag ook wel: kunnen we het eigenlijk ooit écht weten, hoe het precies werkt?
Wat ik telkens opnieuw mag ervaren, is dat de vele voorouderlijke en andere systemische connecties continu in ons aanwezig zijn.
Dat ze mee bewegen wanneer we ons verbinden met de bewegingen in het veld van de vraagsteller.
Dat voor elke opstelling in het midden van de cirkel, er tegelijk ook evenveel opstellingen plaatsvinden in elk van de aanwezigen.
Zo gebeurde het dat ik tijdens een week intensieve training met Stephan Hausner, die vooral opstellingen rond ziekte begeleidt, een vrouw hoorde spreken met een symptomatologie die jaren terug ook de mijne was.
Ik wist met zekerheid: ik word gekozen om haar te representeren.
Maar dat gebeurde niet.
Of in elk geval leek ik gekozen te worden in het niet gekozen worden.
Want zittend op mijn stoel begon mijn sympathisch zenuwstelsel zijn werk te doen. Voor zover ik nog kon voelen op dat moment, bewoog mijn binnenwereld mee met wat er zich afspeelde in de cirkel. Er was een stil aanwezig zijn in bevriezing.
De beelden die zich toonden raakten wellicht aan oude familieverhalen, ergens veilig opgeborgen tussen de wereldoorlogen en het nu.
Na de afronding van die opstelling bleef ik rust op mijn stoel achter. Bekeek enkele social media en zag één specifek bericht.
Er volgende heftige release.
Angst, verdriet en een systeem dat wurgde.
Met als enige uitnodiging: "blijf aanwezig".
Ik neem even een time hop om het enigszins elegant te houden: twee uur later zat ik in mijn airbnb en reisde ik met de pijn door mijn familielijn.
De beelden waren deels gebroken, maar helder genoeg om precies naar de plekken van het trauma te reizen. Er werden me situaties getoond die ik me niet mocht herinneren.
Ik heb gebogen, ge-eerd.
En bovenal heb ik wat ik van hen draag welkom geheten. Als deel van mij.
De klik in mijn lichaam was zacht en groot. Iets dat zijn plek vond.
Lichamelijke symptomen verdwenen. Interacties veranderden.
Wat ik jarenlang niet wetend had ontkend mocht gezien worden.
Wij zijn deel van het grote netwerk. Wat hier wordt geraakt, beweegt ook daar.
En zo zitten we telkens opnieuw in die cirkel. Verbonden met elkaar, met het onzichtbare, met de verhalen van zovelen.
Met de pijn, de wanhoop, de vreugde en de kracht.
Dat is deel van mijn liefde voor dit werk.
Voel je welkom om te representeren, of om een vraag te stellen op de komende opstellingsdagen.
Vrijdag 12 december (avond) – Moorsele nog plaatsen als representant
Zaterdag 3 januari 2026 – hele dag (9.30 – 17.00)
Vrijdag 13 maart 2026 – 13.00 – 20.00
Zaterdag 9 mei 2026 – hele dag (9.30 – 17.00)
www.jasmineverspeet.be/opstelllingen
