17/10/2025
Onlangs beluisterde ik een podcast waarin Elisabeth Gilbert te gast was.
De host van de podcast stelde haar de vraag op welke manier ze de weg naar de schrijftafel terugvond nadat ze met haar boek ‘Eat, pray, love’ zo’n ongelooflijk succes had bereikt.
Ze vertelde over het nulpunt in ons zijn. Dat punt waar het leven net goed is, zachtjes golvend, zonder grote (emotionele) uitspattingen in eender welke richting. De middenweg.
Maar soms geeft het leven ons een slag in het gezicht die ons doet wankelen. Wordt de grond hard en meedogenloos vanonder onze voeten getrokken en blijven we stuurloos achter. Heel ver verwijderd van dat zachte rustpunt diep in ons binnenste.
Heb jij er al eens bij stilgestaan, lieve jij, dat je even ver verwijderd kan geraken van je nulpunt als je zo veel geluk ervaart dat het bijna teveel is om te dragen? Dat je zo succesvol bent en zo opgehemeld wordt dat je je gronding zou verliezen?
Elisabeth Gilbert heeft, toen ze dat punt bereikt had, een moestuin aangelegd. Door een jaar lang alleen maar met haar handen in de aarde te wroeten heeft ze de weg teruggevonden naar haar nulpunt. Die plek waar ze opnieuw innerlijke vrede kon ervaren en helemaal geaard terug haar plek kon innemen als schrijver.
Zelf heb ik geen moestuin maar ik merk - ook al is het niet mijn favoriete bezigheid - dat onkruid uittrekken helpt om uit mijn hoofd te geraken. En ik trek ook meer en meer de natuur in om tot rust te komen.
Wandel je graag eens met me mee?
Om samen te bekijken wat jou kan helpen terug te keren naar je nulpunt? Stuur me een mailtje of een bericht en dan bekijken we wat ik voor jou kan betekenen. Heb je een voorliefde voor het uittrekken van onkruid, dan kunnen we dat zeker ook op de planning zetten 😉
Welkom ♥
Valerie