Out of the box-zorg voor Tars

11/02/2024

https://www.facebook.com/100027975504294/posts/1283965765879261/?app=fbl

Ik was bijna 9 toen papa ons kwam halen van school en er een hond op de achterbank van de auto zat. Papa was naar het asiel geweest en had daar Jolly voor ons gezin uitgekozen. Het blijft één van mijn mooiste jeugdherinneringen. Onmiddellijk speelde Jolly een belangrijke rol in mijn leven.

Toen ik mama werd, had ik diezelfde droom voor mijn gezin, nog meer toen ik de smekende ogen van de oudste zoon zag. Ik wou dit ook: gewoon naar het asiel rijden en een hondje uitkiezen dat paste bij ons gezin. Ik wist dat het onmogelijk was. De gedragsproblemen van onze middelste zoon staken stokken in de wielen. Hoe konden we er immers voor zorgen dat die combinatie niet fout liep en dat een hond ook effectief een meerwaarde vormde voor elk gezinslid? We wilden er geen extra onoverkomelijke zorgen bij, we wilden dat een hond onze zorgen kon verlichten door onze kinderen te ondersteunen.
De evidentie waarmee mijn papa een hond in huis haalde, was niet voor ons weggelegd. De droom leek volstrekt onhaalbaar.

Tot Kwispelhelden VZW op ons pad kwam. We begonnen terug te dromen. Zou het dan toch kunnen, een hond in huis halen zonder dat er rampen gebeurden, een hond in huis halen die effectief ook een steun kon zijn voor onze kinderen?

We aarzelden, maar niet te lang. Af en toe staken de twijfels terug de kop op: was dit wel een goed idee? Hadden we nog niet genoeg aan ons hoofd?

En toen namen we Lobster mee naar huis. Een drukke, maar o-zo lieve puppy. Een hondje dat nog veel te leren had, maar met een stevige basis. Geen dag hebben we spijt gehad of onze beslissing in twijfel getrokken. We hebben nog een weg te gaan met onze puber, maar we komen er wel. De begeleiding van vzw Kwispelhelden geeft ons alle tools in handen om Lobster perfect te laten passen binnen ons atypische gezin en om ervoor te zorgen dat hij geen last, maar een onmisbare helper is die alle zorgenrugzakjes verlicht.

We vreesden geregeld met de handen in het haar te zitten, niet meer te zien hoe dit ooit kon slagen. Dit is niet het geval en als de onzekerheid toch even de kop opsteekt, voelen we ons steeds gesteund. Ze zijn er, ze helpen ons, eventuele problemen lossen we samen op.
We kunnen dit, maar niet zonder hen!

Vzw Kwispelhelden verdient alle steun, omdat ze daadwerkelijk het verschil maken. Niet alleen voor ons gezin, maar ook voor al die andere gezinnen, elk met hun eigen unieke verhaal.
We vinden het prachtig hoe iemand vanuit de ervaring met eigen hond en zorgenkind zoiets moois uit de grond stampt en de ambitie heeft om andere mensen hetzelfde te gunnen! Dat verdient alleen maar respect.
Vinden jullie ook? Volg dan zeker hun pagina!

14/11/2023

Voor VZW De Kwispelhelden zijn we op zoek naar gastgezinnen die onze pups een goede start willen geven voor ze naar hun definitief gezin overgaan.

Lijkt gastgezin iets voor jou? Lees dan zeker verder!
Denk je eerder 'oei nee, misschien toch beter niet?' Lees dan ook zeker verder! Je zou nog versteld kunnen staan 😉

De taak van een gastgezin kort omschreven:
- de puppy zo veel mogelijk prikkels laten ontdekken (auto's, fietsen, voetgangers, andere (huis)dieren, deurbellen, fietsbellen,...)
- zindelijkheidstraining
- benchtraining
- heel veel liefde geven ❤️🧸

De belangrijkste socialisatieperiode van een puppy ligt tussen de 0 en 4 maanden. Wij hebben jullie hulp nodig om al onze toekomstige Kwispelhelden een vliegende start te geven! 🐶

De gezinnen binnen onze VZW hebben extra zorgen te dragen voor hun kind(eren). Door deze taken als gastgezin op jullie te nemen, zal de puppy een vlottere start hebben bij het definitieve gezin.
Wij ondersteunen jullie als gastgezin natuurlijk gedurende de hele periode! 🫡💪🏻

Ben je overtuigd? Top, dan kan je contact met ons opnemen via info@kwispelhelden.be
Ben je nog niet volledig overtuigd? Geen probleem, contacteer ons en stel je vragen. We zijn er zeker van dat jullie iets moois kunnen betekenen voor onze VZW en willen jullie graag aan boord! Stuur ons een mailtje met je vragen (info@kwispelhelden.be) en we kijken samen wat de mogelijkheden zijn 😉

Ohja niet onbelangrijk! Er wachten al een aantal pupjes op een warm nest. Voor volgende periodes zoeken we dus nog lieve kandidaten 👋🏻

Van 24/12/23 tem 27/01/24 (op 27/01/24 worden de pups vrijblijvend door de gastgezinnen overhandigd naar het gezin)
Van 07/12/23 tem 27/01/24 (op 27/01/24 worden de pups vrijblijvend door de gastgezinnen overhandigd naar het gezin)

HEEL ERG BEDANKT ALVAST
VZW Kwispelhelden

06/06/2023

Bijna 13 jaar geleden zette ik hem op de wereld, ons Tarsje.
Ik had dromen voor hem en voor ons gezin. Dromen die evident lijken. Ik dacht bij mezelf: bij zijn broer lijkt het allemaal vlot te verlopen, dat zal nu niet anders zijn. Maar nu weet ik: eigenlijk zijn al die dromen zo ontzettend groots! Al die stapjes die voor anderen zo evident lijken, zijn dat allesbehalve.

Wat ik hem vooral toewenste is dat hij zonder al te veel grote obstakels zou opgroeien en dat hij, eens hij volwassen was, zijn vleugels zou uitslaan. Klaar om zijn leven te leiden en op eigen benen te staan. Helaas schrijven we een heel ander verhaal.

We hebben nooit gewenst dat ons kind het gewone onderwijs zou verlaten, we hebben nooit gewenst dat ons kind van type 9 naar type 2 zou veranderen, we hebben nooit gewenst dat de zorg voor anderen te zwaar zou worden, we hebben nooit gewenst dat we zelf steeds meer nood zouden hebben aan ondersteuning om de zorg te dragen, we hebben vooral nooit gewenst dat ons kind zo met het leven zou worstelen... We hebben nooit gewenst dat we ons kind zouden moeten loslaten zoals we dat nu moeten doen, telkens weer een beetje meer. Tars "ver" weg, niet elke dag meer thuis. We willen het al jaren. En toch willen we het eigenlijk zo hard niet.
Natuurlijk zijn we blij dat hij zijn plekje heeft. En tegelijkertijd zijn we zo verdrietig dat hij dat plekje nodig heeft. Het rouwen om wat niet is, maar wel had moeten zijn zal ook niet stoppen. Het hoort er helaas bij, als je een zorgouder bent. Dat noemen ze levend verlies...

Nu Tars zijn plekje heeft gevonden zal deze pagina wellicht een stille dood sterven. Bedankt aan iedereen die ons geholpen heeft door te delen, tips te geven of concrete hulp aan te bieden.
De pagina https://www.facebook.com/driebroertjes zal ik dan weer nieuw leven in proberen blazen. Wie ons graag wil blijven volgen, kan dat daar!

Volg de blog over mijn drie prachtige jongens en het leven met zorgenkindjes via Facebook.

06/06/2023

Enkele jaren geleden zaten we even in een dipje, toen er gesproken werd over "afbouwen van zorg" binnen de leefgroep. We konden toen niet geloven dat zij ons in de steek wilden laten. Onmogelijk! Niet zij. Want zij, zij waren er werkelijk altijd geweest.
Communicatie is belangrijk, en toen we terug met elkaar in gesprek konden gaan, merkten we al snel dat het verhaal veel complexer in elkaar zat en dat zij er effectief nog steeds volledig wilden zijn voor Tars en voor ons. Oef! Want zij, zij waren onmisbaar en onvervangbaar.

Ann en Dominique, het "Horizon-duo" dat zoveel heeft betekend voor ons, en altijd veel zal blijven betekenen. Twee vriendinnen die op de best mogelijke manier samenwerken met elkaar en elkaar versterken. Twee mensen met ontzettend veel troeven: een open communicatie naar ons als ouders toe, een groot empathisch vermogen, een gedrevenheid en wil om uitdagingen aan te gaan en die ook te laten lukken, een ongelooflijk mooie kijk op ons kind. Ons kind, dat vaak moeilijk in te puzzelen viel binnen de groep. Zij zorgden er met ongelooflijk veel liefde voor dat de puzzel toch zo goed mogelijk klopte. Ze kenden Tars na al die jaren zorgen door en door en wisten hoe ze met hem moesten omgaan. We hebben altijd gemerkt dat ze oprecht van Tars houden en voelen dat hij altijd een speciaal plekje in hun hart zal blijven hebben. Dat is omgekeerd niet anders. Zijn Anntje en Dominique, hij ziet ze zo graag!
We konden op zoveel verschillende manieren op hen leunen, en dat heeft ons als ouders ontzettend veel deugd gedaan. Zonder hen was het ons niet gelukt. We zijn hen voor eeuwig dankbaar.
Hagewinde, koester deze goudhaantjes!

Gelukkig is het afscheid nog niet helemaal definitief. In juli mag hij nog een stuk van het Horizonkamp mee beleven. We zijn blij dat dit kan en dat hij, wij en zij zo in schoonheid kunnen afsluiten.

Ook dankjewel aan iedereen binnen Hagewinde -opvoedsters en stagiaires- die mee voor Tars heeft helpen zorgen de voorbije jaren. Bedankt om mee te helpen dragen!

En niet te vergeten: merci Karine om zoveel werk uit onze handen te nemen en ons te begeleiden tijdens de moeilijke en intense zoektocht naar een plekje voor Tars. Hetzelfde geldt voor Gerd die tijdens overleggen telkens op een heel constructieve manier de vinger op de wond wist te leggen. Dankjewel!

02/06/2023

Hoe neem je afscheid van een school die je jarenlang op handen hebt gedragen, maar die je op het einde vreselijk hard heeft teleurgesteld?
Hoe neem je afscheid van een school die je kind jarenlang de best mogelijke zorg heeft gegeven en met wie de samenwerking top was, als je op de valreep al dat moois als een kaartenhuisje in elkaar zag storten?Boempatat, kapot!
Hoe? Hoe doe je dat dan?

Eerlijk? We namen afscheid, en toch weten we nog steeds niet hoe het moet.
Want we voelen veel, heel veel. Te veel misschien.

Spijt. Teleurstelling. Dju toch, verdorie. Waarom? Waarom moest dit zo worden afgesloten, op deze manier? Waarom kon het niet anders? Blijven zoals het was. Nog even. Heel even. Lang kon het niet meer duren. In "'t slechtste geval" nog 2 schooljaartjes. Het werd net geen volledig schooljaar, uiteindelijk. Had dat dan echt niet anders gekund? Even, heel even maar. Alsjeblieft. Ik zou er nog om smeken, als ik het zo terug ongedaan kon maken.

Woede. Of eerder verdriet? Machteloosheid misschien? Want kijk dan naar ons kind. Naar hoe hij was. Naar hoe hij nu is. Naar hoe hij veranderd is, dit schooljaar. Hoe de woedeaanvallen er terug frequenter kwamen. Hoe we terug moesten vechten met ons kind. Het ging zo goed, of toch alleszins veel beter dan nu. Zou het anders zijn geweest als ze nog even hadden volgehouden? We zullen het nooit zeker weten. Maar altijd blijven denken: "ach, hadden ze maar..." Dju toch, verdorie. Waarom?

Angst. Je mag het gerust een trauma noemen. Dat is het echt. Want als wie je zo hard lijkt vast te houden, je plots zo hard kan laten vallen, hoe moet je dan nog in vertrouwen verder? We gaan ons best doen, in ieder geval. Dju toch, verdorie. Waarom?

Pijn. Draagkracht. Het grote woord van de voorbije maanden. Respect voor ieders draagkracht. Maar de onze is al lang volledig op en bereikte dit jaar een triest dieptepunt. Alsof we er nog een extra klap bij kregen. BAM! En die kwam heel hard aan. We zijn gekraakt. Het gaat tijd vragen om die draagkracht terug een beetje op te krikken, om de barsten terug een beetje op te lappen. Dju toch, verdorie. Waarom?

Maar zeker ook: dankbaarheid. Heel veel dankbaarheid! Onbeschrijfelijk veel dankbaarheid! Voor al die mooie jaren die we nog steeds zien onder die toch wel donkere schaduw. Voor iedereen die al onze gevoelens dit schooljaar verzachtte door er voor te blijven gaan. Wat hebben die mensen veel voor Tars en voor ons betekend. We hopen dat zij onder al die negatieve, sombere emoties onze dankbaarheid hebben gevoeld. We hebben het geprobeerd. Heel hard geprobeerd, uit alle macht, om dat toch te tonen.
Wat had ik graag gehad dat het alleen maar dat was. Alleen maar lof en dankbaarheid. Wat had ik het hen toegewenst. En onszelf!

We voelen veel, meer dan ik onder woorden kan brengen.

Hoe neem je afscheid?
Dju toch, verdorie. Waarom? Waarom is het zo moeilijk?

02/06/2023

Ongeveer een jaar geleden gingen we op zoek naar assistenten om Tars dit schooljaar te begeleiden. We beseften toen al dat zij geen gemakkelijke opdracht zouden krijgen. We probeerden daar eerlijk over te zijn, maar hadden niet kunnen vermoeden dat de uitdaging nog veel groter zou worden dan we dachten. Want, zo zeiden we, Tars zit goed in zijn vel. Tars is gelukkig. Agressie? Die is er gelukkig al heel lang niet meer. Helaas veranderde dit al snel. En werd de uitdaging des te groter.
Je moet het toch maar doen. Je komt als individu in een voor jou vreemde omgeving terecht en je moet je weg vinden, met aan je zijde een 12-jarig kereltje van wie een school voor buitengewoon onderwijs aangeeft de zorg eigenlijk niet meer te kunnen dragen. Een 12-jarig kereltje met een complexe problematiek die door de niet ideale omstandigheden nog veel complexer wordt. Je incasseert soms letterlijk de klappen. Er is een team rondom jou, maar toch ook weer niet. Jij maakt niet echt deel uit van dat team zoals de andere teamleden. Je bent voor een groot stuk op jezelf aangewezen en je moet er het beste van maken. Dat doe je, met veel liefde en gedrevenheid, voor dat kereltje en voor zijn ouders. Je zet door, ook als het moeilijk gaat. Het is niet eenvoudig om de complexiteit van hun taak te omschrijven voor mensen die Tars niet kennen.
Zoë en Yanne, twee fantastische assistentes, elk met hun eigenheid, die niet kunnen beseffen hoe hard ze Tars en ons hebben geholpen en hoe dankbaar wij daarvoor zijn! 🥰
Ook Sofie, die het eerste deel van het schooljaar af en toe bijsprong als Zoë en Yanne niet konden en ons uit de nood hielp bij de start van het schooljaar toen een assistente niet kon opstarten, willen we ook nu nog eens bedanken voor haar inzet.

Ook een dikke merci aan alle chauffeurs van de voorbije jaren. En een specifieke vermelding voor Sarah en Jolien, die ook dit schooljaar die taak verder op zich bleven nemen en die hebben ervaren hoe die taak plots ontzettend veel moeilijker werd. Ook jullie hebben ons gezin enorm ontlast! Zoë De Breuck Yanne Lebeer Sarah Lippens Jolien Grillaert Geerts

29/05/2023

Dankjewel lieve mensen van De Okkernoot. Dankjewel voor al die jaren dat ik bij jullie mocht komen. Jullie hebben ontzettend veel betekend voor mij en voor mijn gezin. Zij konden even op adem komen, ik beleefde telkens de tijd van mijn leven. Elke keer opnieuw vertrok ik vol enthousiasme! Nog voor mama of papa tijd hadden om afscheid te nemen was ik -zoef- uit het zicht verdwenen. De "suur" (schuur) was zonder twijfel één van mijn favoriete plekjes. De Okkernoot was één van mijn favoriete plekjes.
De lieve woorden in mijn laatste verslagjes (dankjewel Laura 😊) verwarmden ons hart!
Ik zal De Okkernoot missen. Ik zal jullie allemaal missen.

25/05/2023

Een nieuwe plaats voor Tars, betekent ook afscheid nemen. Niet altijd gemakkelijk. De eerste plek waar Tars werd uitgezwaaid, was Heilig Hart. Een voorziening waar hij slecht sporadisch vertoefde (een periode vorig jaar en nu opnieuw), maar die toch een blijvende indruk heeft nagelaten op elk van ons, om heel veel redenen.
Het was een plek waarbij we het gevoel kregen dat Tars er echt welkom was. Een plek waar ze in hem investeerden en hem leuke dingen lieten beleven. Een plek waar ze wisten hoe met hem om te gaan. Er werden kansen gegeven aan Tars, die hij elders niet kreeg. Ze waren steeds enthousiast en positief. We voelden een hartverwarmende betrokkenheid bij verantwoordelijken en opvoeders. Het feit dat ze ons af en toe hebben ontlast heeft ons enorm ondersteund, de manier waarom ze dat deden heeft ons ontzettend hard gesteund...