14/10/2025
Ik voel dat ik dit kwetsbare deel van me moet delen…
Ik ben aan het schrijven om een hardnekkig patroon om te vormen tot iets dat me helpt.
Een patroon dat de voorbije week weer hard opspeelt, het patroon van ‘niet gezien worden’.
Ik doe mijn werk vanuit het diepste van mijn hart, ik geloof echt in wat ik aanbied, ik voel dat dit mijn richting is.
Ik heb ontzettend veel ideeën en wil jullie hierin meenemen, jullie inspireren…
Ik brainstorm, maak nieuwe dingen omdat ik weet hoe waardevol ze zijn.
Ik heb mijn vast aanbod dat ik verder wil verspreiden.
Maar soms is er stilte aan de overkant, geen tot weinig reactie…een paar inschrijvingen maar niet voldoende.
En dat raakt me diep, als een mes dat mijn hart doorboort. Dan komt er actie en ga ik als een strijder te werk…met dezelfde stilte als resultaat. Nog meer geraakt, nog meer verdriet.
En daar is dat rotte patroon weer…niet gezien worden, jezelf niet waardevol vinden. Zie je wel het is niet goed genoeg!
Bij anderen lijkt het wel vlot te gaan, ik zie prachtige yogastudio verschijnen, in het groen met volle lessen.
En dat doet pijn, dat raakt….
En dat heeft niets met jullie te maken lieve volgers, absoluut niet (want een schuldgevoel is het laatste dat ik jullie wil aansmeren), maar wel met dat patroon van mij dat als een lastig mormeltje af en toe eens opduikt.
Dus daarom ben ik nu aan het schrijven, visualiseren om van dat patroon een kracht te maken, een pad van vertrouwen, van ontvangen, van zelfliefde.
En daarom maakte ik waarschijnlijk ook dat online Wonderpakket rond dat thema en die ene workshop….( met die weinig inschrijvingen 😉).
Ik deel dit omdat dit ook ondernemen is. Je blauwe plekken onder ogen komen zodat ze jou niet in de weg staan. Maar mag ik zeggen dat dat verdomd moeilijk is?
Liefs (ook vanuit het diepste van mijn hart) ♥️
Julie