25/05/2022
De middelbare school is….. wennen.
Laat ik voorop stellen dat onze kinderen alle vier zéér verschillend reageren op het schoolsysteem. Waar de een vrolijk en ijverig van hoofdstuk naar hoofdstuk en van toets naar toets leeft (en erg uitbundige samenvattingen, inclusief bloemetjes 🌼, grote krulletters en pastel gemarkeerde zinnen maakt 😊), wordt de ander Spaans benauwd, wanneer ze ziek is en eventueel een toets moet missen.
Nou moet ik zeggen dat de school het ook niet eenvoudig maakt, want ze krijgen erg veel toetsen en als ze eens ziek zijn, missen ze er dus ook meteen veel. Daar worden vervolgens acuut nullen voor in het systeem gezet, zodat je gemiddelde meteen keldert, ook al moeten deze toetsen dus nog ingehaald worden.
Los daarvan staat alles natuurlijk ook nog eens in een app en kan ik als ouder meteen zien wat de resultaten zijn.
Ik denk niet dat ik per definitie tégen toetsen ben. Als neutraal meetinstrument is het handig om te weten waar je staat en of je de stof beheerst. Maar hoe blijft een meetinstrument neutraal, als er óók gemeten wordt, wanneer je ergens zorgen over hebt? Als je thuis amper ondersteuning krijgt, een kamer moet delen met broertjes of zusjes, of geen werkende laptop kunt veroorloven? Als de stof je eigenlijk nauwelijks interesseert en je geen zeggenschap hebt gehad in wat je eigenlijk zou willen leren? En vooral…. Hoe blijft een meetinstrument neutraal, wanneer er zoveel van af lijkt te hangen en de volwassenen om je heen er veel waarde aan hechten?
Knap, sterk kind dat daaronder overeind blijft ❤️, of het moet net zo’n zondagskind zijn als onze dochter. Maar wat we er nou precies mee willen bereiken en of het écht de beste manier is om te leren en te ontwikkelen, dat kan ik me wel eens afvragen.
Enfin, ik schreef er een beetje opstandig en dwarsig versje over. Want dat is Lentezoet ook wel eens: opstandig… 😉.
Bij deze dus, gedichtje “Cijferen”.
