07/11/2025
Onlangs las ik in de krant dat de aanrijder in een ongeval, waarbij een papa het leven liet, veroordeeld is.
Ik maakte toen het verslag op op vraag van de advocate m over de impact op zijn kleuterzoontje.
De tegenpartij beweerde dat zo’n jong kind “het amper zou beseffen”.
Maar verlies van je vader laat sporen achter, ook in het allerkleinste hart en lijf.
Toen ik dat las, voelde ik toch iets knagen.
Een beetje schuldgevoel misschien, omdat mijn verslag (terecht, maar krachtig) werd gebruikt in de rechtszaak.
Ik weet dat dat niet nodig is, maar het mens-zijn kruipt waar het niet gaan kan.
Met rouw win je nooit.
Niemand wint hier.
Iedereen verliest, de familie, het kind, de aanrijder.
En precies dáár, in dat gedeelde verlies, zit ook iets van verbinding.
Ik ben trots op mijn werk, en op wat ik mag bijdragen.
Maar bovenal besef ik telkens weer:
het gaat niet om gelijk of ongelijk,
niet om winnen of verliezen,
maar om wat helpt, in al die breekbare momenten waar het leven even stilvalt.