Eva Verween - Praktijk Elpida

02/12/2025

In Utrecht voor 2 vormingsdagen met Vanessa Maes: Parallel Solo Ouderschap Verdieping - Spreken met je kind.

30/11/2025

Je (klein)kind leeft.
Het gaat naar school, maakt toetsen, krijgt berichtjes.
Studeert, is misschien al volwassen, werkt.
Ziet vrienden, familie.
Maar niet jou. Niet zoals vroeger.

Misschien lees je stilletjes mee op sociale media en zie je foto’s waar jij niet op staat.

Misschien staar je naar een leeg vakje in je agenda waar ooit “week met mijn kind” stond.
Of "ik zie mijn kleinkind".

Contactverlies met een kind dat nog leeft, is geen gewoon verdriet.
Geen "normale" rouw als bij een overlijden.
Het is een soort rouw zonder afscheid.
Zonder rituelen.
Zonder stoofpotjes van bezorgde vrienden.

Je blijft zoeken naar het ontbrekende puzzelstuk in je leven.

Je hoeft dit niet alleen te dragen.

In december en januari geef ik twee online webinars voor ouders en grootouders met (gedeeltelijk of volledig) contactverlies:

🎄 een feestdagen-webinar dat je helpt deze periode door te komen zonder kopje-onder te gaan, "Contactverlies in de feestdagen"

🌱 en een driedelige reeks in januari waarin we samen werken aan veilige, liefdevolle stappen richting mogelijk herstel. "Zaadjes voor herstel".

Je krijgt geen loze hoop, wel wetenschappelijk onderbouwde kennis, taal en concrete tools en handvatten om liefdevol en veilig (groot)ouder te blijven op afstand, zonder je (klein)kind ongewild nog verder weg te duwen.

❤️ Voelt dit herkenbaar en wil je houvast in plaats van alleen maar twijfel?

Bekijk dan alle info en ticketformules hier:
👉 www.elpida.be/webinar-ouders-contactverlies-kind

Ik verwelkom je heel graag aan de andere kant van het scherm!

🧩
Eva

28/11/2025

“Men are afraid that women will laugh at them.
Women are afraid that men will kill them.”
– Margaret Atwood

Ze schreef deze woorden in 1982.
Op heden is dit nog steeds geen overdrijving.
Het is een haarscherpe samenvatting van een ongelijke realiteit.

Aan de “lichte” kant: mannen die bang zijn voor gezichtsverlies, afwijzing, vernedering.
Aan de dodelijke kant: vrouwen die reëel risico lopen op dwingende controle, zwaar fysiek geweld, femicide, belaging, digitale terreur.

Dat is precies waarom dit citaat zo blijft hangen.

Het schuurt.

Het dwingt ons om na te denken over macht en veiligheid, niet alleen over “ruzie” of “relatieproblemen”.

Het legt bloot dat vrouwen al vroeg leren om hun veiligheid te managen: routes plannen, sleutels tussen de vingers, “sms me als je thuis bent”, profielen afschermen, gedrag aanpassen om anderen niet boos te maken.

Dit citaat nodigt uit tot een paar eerlijke vragen:

🔸 Hoe vaak minimaliseren we nog uitspraken als “zo erg zal het toch niet zijn”?
🔸 Hoe vaak kaderen we geweld als “conflict” in plaats van als structurele onveiligheid?
🔸 Hoe vaak verwachten we van vrouwen dat ze begrip tonen voor de gekwetstheid van een man, terwijl hun eigen veiligheid op het spel staat?

In de context van geweld tegen vrouwen, Orange the World en de 16 Days of Activism doet dit citaat precies wat nodig is: het haalt de spanning weg uit de grijze zone en toont het contrast scherp in zwart-wit.

Voor iedereen die hiermee werkt – in hulpverlening, justitie, beleid, onderwijs – is dit een uitnodiging om:

🔸 Niet alleen te kijken naar wat er gebeurt, maar ook naar wie er risico loopt
🔸 Te erkennen dat het perspectief van vrouwen op gevaar geen hysterie is, maar vaak bittere ervaring
🔸 Beleid, procedures én dagelijkse praktijk trauma-sensitief en gendersensitief te maken

Voor wie dit herkent in zijn of haar eigen leven: jouw angst is niet overdreven, jouw voorzichtigheid is niet “drammerig”.
Je probeert te overleven in een wereld die nog niet altijd veilig genoeg is voor vrouwen.

🧡 Laat dit citaat niet alleen een “mooie zin” zijn, maar een reden om anders te luisteren, anders te handelen en structureel mee te bouwen aan meer veiligheid.

27/11/2025

Een duidelijk signaal!

Het Italiaanse parlement heeft een historische wet aangenomen die femicide officieel erkent als misdrijf en bestraft met levenslange gevangenisstraf. De stemming viel samen met de Internationale Dag voor de Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen, uitgeroepen door de Verenigde Naties.

26/11/2025

26/11/2025

“We zien heel vaak vrouwen die denken hun partner te kunnen redden, en de trauma’s te kunnen fixen. ‘Als ik dit doe, dan zal hij wel…’ Ze maken zich zo klein dat ze zichzelf achteraf niet eens meer herkennen.”

“Zo werkte ik met een vrouw die bij het autorijden van haar man niet méér mocht verstoken dan 5,4 liter. Om de goede vrede te bewaren, hield ze zich daaraan en hing ze gevaarlijk tussen de vrachtwagens op de autostrade in. Bij file zette ze zich op een parking, waardoor ze te laat kwam op afspraken. Ze cijferde zichzelf helemaal weg. Want er kon een straf volgen en haar angst was groot. Tegelijk keek ze uit naar het compliment dat hij zou geven wanneer ze zich aan die 5,4 liter hield. Dan zag hij haar graag, zo redeneerde ze.”

Nagels met koppen, een interview met Pascale Franck
(criminoloog, Veilig Huis, EFJCA, Grevio, expert intrafamiliaal geweld)

26/11/2025

👇🏻

26/11/2025

25/11/2025

25 november: Internationale Dag voor de Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen.
En de start van de 16 Days of Activism.

Bijna 1 op 3 vrouwen wereldwijd maakt partnergeweld of seksueel geweld mee in haar leven. Dat is geen randfenomeen.
Dat is onze zus, onze vriendin, onze moeder, onze grootmoeder, onze collega, onze buurvrouw.
Dat ben ik, dat ben jij.
Wij.

De wereldwijde focus in 2025: digitale geweldpleging tegen vrouwen en meisjes.
Controle via apps, intimidatie, cyberstalking, bedreigingen via berichten.
Online geweld is echt geweld, en het stopt niet wanneer je je telefoon weglegt.

We noemen het nog te vaak “relatieproblemen”. Of “een ruzie”.
Maar intrafamiliaal geweld is zelden één feit.
Het is een patroon.
Een klimaat van angst, vernedering en controle dat je wereld stap voor stap kleiner maakt.

En net daar botst jouw realiteit vaak op het rechtssysteem.
Justitie moet heel afgelijnd werken met feiten, bewijzen op een tijdslijn, in een dossier.
En dossiers worden vaak geseponeerd wegens gebrek aan bewijs, gebrek aan mogelijkheid om te vervolgen.

Seponeringen, vrijspraken en lichte straffen voelen verschrikkelijk onrechtvaardig en ondraaglijk.
Je krijgt als slachtoffer niet de erkenning die je nodig hebt.
Maar jouw waarheid blijft bestaan, ook als ze niet veroordeeld werd.

Wil je begrijpen waarom dossiers soms vastlopen en wat jij kan doen om toch richting herstel te bewegen?

📰 Je leest het in mijn blog: “Wat justitie wel en niet kan bij intrafamiliaal geweld en hoe je toch kan herstellen.”

Laat deze dag niet alleen een symbool zijn, maar ook een uitnodiging:

🪢 om patronen te benoemen en niet enkel naar losse incidenten te kijken
📥 om schuld terug te leggen waar ze hoort
🩼 om steun te zoeken, ook als het systeem je niet gaf wat je nodig had

Heb je in de komende weken een afspraak in de praktijk?
Wil je je solidariteit met slachtoffers tonen?
Dan krijg je van mij een pin cadeau, voor op je jas of je tas.

Samen sterk tegen geweld!

Eva

23/11/2025

Ik las dit stuk in De Morgen over The Let Them Theory van Mel Robbins, en snap tegelijk waarom het zo’n hit is én waarom er kritiek komt.

De kern is simpel: “laat hen doen wat ze doen” zodat jij je energie niet opbrandt aan dingen die je toch niet kan controleren. Dat kan heel bevrijdend zijn, zeker als je altijd verantwoordelijkheidsgevoel op stand 200 staat.

Maar het artikel noemt het ook een neoliberale boodschap: als “let them” doorschiet naar “laat iedereen maar stikken”, dan wordt het een excuus om niet meer te voelen, niet meer te verbinden, en niet meer te zorgen voor elkaar.
En net dát is een interessante spiegel voor onze tijd.

In therapie zie ik het vaak: grenzen stellen is gezond. Afhaken uit onverschilligheid niet.

Het verschil zit in waaróm je loslaat.

Loslaten vanuit zelfzorg: “Ik kies wat ik kan dragen, en wat niet.”
Loslaten vanuit vermijding: “Ik wil hier niks mee te maken hebben.”

Het eerste helpt je groeien.
Het tweede maakt je kleiner én meer alleen.

Benieuwd hoe jij dat ervaart.
Gebruik jij “let them” als een vorm van rust en grens, of voelt het soms als een koude do**he?

👉 Het artikel lezen kan via De Morgen: ‘Het is een neoliberale boodschap’: de zelfhulpbijbel ‘The Let Them Theory’ is waanzinnig populair.

Fijne zondag!
Eva



Afbeelding: De Morgen

20/11/2025

Dit zijn de woorden van een mama in een traject Parallel Solo Ouderschap.

Twee kinderen (9 en 5), vele jaren gescheiden en bij onze intake een half jaar geleden was ze volledig OP.

Doodmoe en stijf van de stress, altijd "aan", moe van het twijfelen, moe van altijd weer proberen “goed te co-ouderen” terwijl dat in de praktijk niet haalbaar voelde.
Ze noemde me toen letterlijk haar laatste redding.
En ze wou Parallel Solo Ouderschap een kans geven.

En kijk nu. Ze is terecht trots op haar parcours en de veranderingen die ze ooit niet voor mogelijk hield.

Niemand anders heeft haar situatie opgelost, zíj kreeg opnieuw grip.

Rust in haar hoofd.
Duidelijkheid in haar keuzes.
Zachte, stevige grenzen.
Niet meer meegesleurd worden in conflict.
Meer ruimte om gewoon mama te zijn.

En daar plukken de kinderen de vruchten van.

Parallel Solo Ouderschap is geen trucje en geen “nog eens beter je best doen”.
Het is een andere manier van ouderschap, en een goede oplossing wanneer samenwerking met de andere ouder niet lukt of schade doet.

Je stopt met trekken aan wat niet beweegt, en bouwt stap voor stap aan wat wél kan: emotionele veiligheid, voorspelbaarheid, herstel van jouw basisvertrouwen als ouder.

Herken je dit?

Dat je na de breuk blijft rondlopen met onrust, schuldgevoel, hyperwaakzaamheid, of het gevoel dat je altijd in reactie leeft?

Dan is dit misschien ook jouw moment om het anders aan te pakken.

Wil jij ook rust voor jezelf en je kind?
Plan een gratis kennismakingsgesprekje via mijn online agenda (www.elpida.be/agenda).

We bekijken samen wat jij nodig hebt om weer ademruimte te voelen als ouder.

☀️
Eva

08/11/2025