22/10/2025
Ik heb het nooit begrepen.....
Waarom ik als kind zo'n pijn had bij afscheid, en het tegelijk het meest bevrijdende gevoel vond.
Adem. Het voelde als adem. Vrijheid. En toch ook.... alleen.
En lange tijd bestond de keuze alleen maar uit vasthouden of loslaten.
Maar wat als het mogelijk is om een persoon los te laten terwijl je elkaar vasthoudt?
Wat als het mogelijk is niks te sturen, te beïnvloeden, niks van verantwoordelijkheid te leggen bij de ander. Wat als het mogelijk is de vrijheid van afscheid te ervaren door los te laten hoe de ander moet zijn. En de pijn ervaren dat de ander niet altijd is zoals we willen, en tegelijkertijd de vrijheid kunnen ervaren van geen controle hebben, alleen maar zachtheid.
Wat als het mogelijk is in contact en in elk moment afscheid te nemen, omdat je weet dat niets zeker is. En ondertussen de ander blijven zien terwijl die voor je staat of naast je ligt.
Wat als het mogelijk is los te laten wat de ander doet als jij 100% jezelf bent. Kan je blijven staan in jou. En de ander de vrijheid geven om daarmee om te gaan op zijn manier., zonder overtuigen of wilen begrepen worden.
Kan jij staan voor wat jij wilt, zonder nood aan validatie? Kan jij vrijheid geven aan de mensen rondom jou, èn aan jezelf.
Omdat niemand ooit verantwoordelijk is voor jouw geluk, en jij niet verantwoordelijk bent voor dat van een ander. Vanuit die vrijheid om elkaar volledig los te laten, ontstaat onvoorwaardelijke liefde..... tijdens nabijheid of op afstand van de ander. Terwijl je elkaar omhelst, of aan de andere kant van de wereld woont.
Loslaten heeft niets te maken met wegduwen of afstand houden. Vasthouden niets met vastklampen of nabijheid.
Loslaten is een state of mind waarbij jij verantwoordelijk bent voor jezelf. En vasthouden is de knuffel die ontstaat uit die vrije keuze.
Met liefde, Vicky
