01/11/2020
๐๐ ๐ฌ๐ญ๐ข๐ฅ๐ฅ๐ ๐ค๐ซ๐๐๐ก๐ญ ๐ฏ๐๐ง ๐๐ฎ๐ข๐ณ๐๐ง๐๐๐ง ๐ญ๐ก๐ฎ๐ข๐ฌ๐ฏ๐๐ซ๐ฉ๐ฅ๐๐๐ ๐ค๐ฎ๐ง๐๐ข๐ ๐๐ง ๐๐ง -๐ณ๐จ๐ซ๐ ๐ค๐ฎ๐ง๐๐ข๐ ๐๐ง๐โค๏ธ
Ze lopen hun tweede marathon, direct aansluitend op de eerste. Ze zijn moe, maar ze gaan door.
Wat hen onderscheidt van hun gewaardeerde collegaโs in ziekenhuizen en woonzorgcentra is dat ze niet in beeld komen. De meesten hebben daar ook geen behoefte aan.
Ze zijn moe, maar ze gaan door op een kracht die hen eigen is: betrokkenheid.
Betrokkenheid met hun patiรซnten, hun collegaโs, de andere zorgverleners uit de eerstelijnszorg, de gemeenschap waarin ze leven.
Het wordt niet gezegd, maar zij zorgen er voor dat de toestroom in ziekenhuizen niet nog groter wordt.
Het wordt niet gezegd, maar zij zorgen ervoor dat hulpbehoevenden thuis kunnen blijven.
Het wordt niet gezegd, maar zij zijn in vele gevallen het enige contact voor de kwetsbare groep die nog thuis is.
Het wordt niet gezegd, ze zijn moe maar ze gaan door.
De vraag of ze nood hebben aan verlof is niet aan de orde. Het antwoord is gekend, maar verlof is amper te realiseren.
De vraag of thuiswerk mogelijk is, is niet aan de orde. Het antwoord is gekend: het is niet mogelijk.
Eens thuis, wacht hen hetzelfde als in andere gezinnen. Hun kinderen en familie vragen even veel aandacht.
Ze zijn moe, maar ze gaan door.
Ze zijn er nu, ze waren er gisteren en ze zullen er altijd zijn.
Het wordt niet gezegd, maar wij zeggen het wel: voor ons zijn zij de experts.
Niet omwille van de spectaculaire beelden, niet omwille van de grote uitspraken, maar omwille van hun betrokkenheid en professionaliteit. Het zijn professionals met รฉรฉn doel: de best mogelijke zorg bieden aan HUN patiรซnten, in alle veiligheid.
In alle stilte.
Ze zijn moe, maar ze gaan door. ๐
