09/07/2025
Gisteren ging ik langs, bij één van m'n hartsvriendinnen. We hadden elkaar alweer een paar weken niet gezien en voor we in de dagdagelijkse bij-babbel gaan, nemen we dan altijd even tijd om samen te gaan zitten, stil te worden, bij onszelf te gaan voelen wat er leeft. (Dan voelen we daarna nog meer stroming en verbinding). Elk neemt dan de tijd om uit te spreken wat ze in het moment voelt, terwijl de andere luistert.
In alle eenvoud, zo verdiepend.
Net als gisteren.
Toen ik begon in te voelen en uit te spreken waar ik een spanning voelde,
durfde ik de angst die al enkele dagen vaag speelde nu wel helemaal toelaten.
Ik ademde erdoor en het bracht me terug naar een ervaring van jaren geleden.
Het was precies of met de klank en de vibratie van elk woord dat ik uitsprak de vastgeroeste herinnering lostrilde waardoor ze meer licht en ruimte keeg.
Ik er met elk woord een laagje dieper in kon zakken.
Tot uiteindelijk het goed weggemoffelde verdriet dat eronder school eindelijk de ruimte kreeg om vrij te stromen.
En mij los kon laten.
En hoewel ik de intense ervaring nog een hele dag meedroeg, voelde ik weer helderheid, beweging en goesting om de uitnodiging, waar de getriggerde angst mee te maken had, in mildheid aan te gaan.
Gisteren mocht ik zelf nog maar eens heel dankbaar ervaren
hoe moedig
hoe waardevol
hoe helpend krachtig
hoe helend het kan zijn
mezelf in alle kwetsbaarheid te laten zien -niet wetend wat er komt-
iemand die ik vertrouw een pijnlijke ervaring toe vertrouwen -de schaamte voorbij-
en mezelf in een rouwe pijn te ontvangen.
In verbinding. In de veilige bedding van iemand die luistert. Niet oordeelt, wel ten volle aanwezig is, dicht bij zichzelf, dicht bij mij, in mededogen. Zonder mij te willen fiksen, zonder ongevraagd advies. Wel invoelend of ze kan geven wat ik als steun vraag.
De space holden.
De ruimte scheppen.
De ruimte dragen, waarin helder mag worden, wat vrij wil stromen.
Vertrouwend op het proces.
Loslatend en bevrijdend.
De dragende aarde zijn.
Het raakt en vervult me in essentie.
Ik ervaar het telkens weer als een geschenk.
Als ik in die veilige bedding durf te landen.
Als ik die veilige bedding voor een ander ben. Als vriendin. Als coach. Als mens.
Mireille Verplancke dankje dat jij dat voor me bent. Dankje dat ik dat voor jou mag/kan zijn.
Dankje voor alle momenten waar we onszelf - in aanwezigheid van elkaar - naar 'huis wandelen' en ik dat nu verder door mag geven aan anderen.
