Devu-Care

06/12/2025

Gloed: 6 december..❣️💫

🎁 Vandaag vieren we Sinterklaas… maar niet elk hart kan mee feesten.

Voor veel kinderen en volwassenen roept 6 december warmte en herinneringen op. Maar voor wie iemand moet missen, kan deze dag juist zacht pijn doen.

Kinderen ervaren rouw ook: soms intenser dan wij.
Het gemis klinkt door in vragen zoals:

Waarom mocht mama niet net zo lang blijven als Sinterklaas?
Waarom kan hij mijn pijn niet wegnemen?
Zal hij mij nog vinden nu ik ergens anders woon?
Waarom voelt Sinterklaas vieren na de scheiding ineens zo anders?

Ze dragen verlies, maar zijn volledig afhankelijk van onze liefde en veiligheid.

Sinterklaas kan verdriet niet weg toveren… maar wij kunnen wél magie brengen met kleine gebaren van zorg, zachtheid en begrip.

🤎 Aan wie iemand mist:
Je bent gezien.
Het is oké als je glimlacht en toch verdriet voelt.

🌟 Aan wie naast iemand staat die rouwt:
Vraag hoe het écht gaat.
Luister.
Wees aanwezig dat is het mooiste geschenk.

💛 Kijk vandaag eens bewust om je heen.
Is er iemand die stilte draagt achter een glimlach?
Een vraag, berichtje of zachte aanraking kan meer betekenen dan je denkt.

Zo maken we van Sinterklaas niet alleen een feestdag, maar ook een dag van verbinding, zachtheid en aandacht.

Voor meer informatie: www.mijngloed.be

05/12/2025

Gloed: 🤍

Een zachte decembergroet voor jou
Aan jou die iemand mist.
Aan jou die rouwt en bijna ongemerkt in stukjes draagt wat te zwaar lijkt voor één hart.
Aan jou die zorgt, blijft geven en soms vergeet te ademen voor jezelf.
Aan jou die moe is van proberen, volhouden, doorzetten.

Ik leg mijn hand even in de jouwe.
Gewoon… om te zeggen: je bent niet onzichtbaar.

Rouw kent geen pauzeknop, geen feestdagenregeling, geen “even later”. Het is er stil, koppig, onverwachts. En soms doet het meer pijn wanneer rondom je lichtjes branden en het in jou donker voelt.

Daarom wil ik je in deze tijd een zachte, warme knuffel schenken. Zo eentje die zonder woorden spreekt. Die je voelt tot in je borstbeen.

Ik zie je…
Wanneer je glimlacht terwijl je binnen breekt.
Wanneer je “het gaat wel” mompelt omdat eerlijk zijn te veel vraagt.
Wanneer je je bed opzoekt zonder slaap te vinden of je ochtend begint met lood in je lijf.
Wanneer je wéér voor iemand zorgt, ook al heb je zelf geen restjes meer over.

En ook als je denkt dat niemand het merkt ik zie het wel.
Elke stap die je zet.
Elke traan die je wegveegt.
Elke keer dat je opnieuw probeert…
Het verdient erkenning.

Dus vandaag, hier, op dit moment, wil ik je dat heel even geven. Zacht, zonder oordeel.

Misschien kan je deze woorden vandaag…
❤️ Gebruiken als ademruimte
💖 Voelen als troost
💜 Herkennen als waarheid
💚 Oppikken als lichtje
💛 Delen met wie het nodig heeft

Je mag het delen in de comments ik ben benieuwd wat het met je doet.
Een warme groet,
Liefs, Debbie 💗

03/12/2025

Gloed: mijn aanbod 🥰

01/12/2025

Gloed: ❣️

Soms zijn er dagen waarop je voelt: ik kan weer vooruit bewegen. Alsof je hart voorzichtig opengaat, alsof je lichaam zich herinnert hoe ademen klinkt.

Tot iets kleins je terugroept.
Een geur die langs je huid glijdt, een melodie die blijft hangen, een woord dat zacht maar diep naar binnen valt. En ineens lijkt gisteren weer vandaag.

Niet als gedachte, maar als lichaam.
In je borstkas die nauwer voelt, in je keel waar woorden blijven hangen, in de vermoeidheid die geen slaap oplost.

We noemen het rouw.
Maar soms is het ouder.
Een fluistering die ooit is weggestopt, een last die je droeg voordat je wist hoe te laten vallen.
Je leerde bewegen zonder voelen stil, sterk, glimlachend.

En je lichaam bleef waken.
Zelfs nu het misschien veilig is.
Misschien ben je moe van dragen.
Niet van tranen, maar van bewaren.
Dit is een uitnodiging.
Niet om te verklaren, maar om te verzachten.
Te zakken.
In kleine stukjes.
Met ruimte voor adem, rust en jou.

Wil je voelen hoe jouw lichaam zich kan openen, waardoor rouw ruimte krijgt om te bewegen in plaats van te verharden?

Ik loop met je mee langzaam, helend, op jouw tempo.

Laat hieronder TEMPO achter of stuur me een berichtje. Samen maken we ruimte voor wat eindelijk mag landen. 🩷

28/11/2025

Gloed: is dit herkenbaar? 🤍

Rouw zie je niet altijd. Maar ze leeft wel.

Ik hoor het in mijn praktijk, steeds opnieuw, in zoveel vormen en verhalen. Dat rouwen vaak een onzichtbaar proces is. Dat de buitenwereld soms denkt dat het “wel weer gaat”, omdat we lachen, werken, zorgen en verder leven. Maar vanbinnen gebeurt er iets heel anders.

Rouw heeft geen gips, geen pleister en geen rolstoel. Je kunt het niet aanwijzen. En juist daarom is het zo moeilijk.

De pijn, de eenzaamheid, het verlangen, de vragen die blijven hangen het speelt zich allemaal vanbinnen af. Soms elke dag. Soms onverwacht, door één geur, één foto, één zin, één herinnering. Triggers die niemand ziet, maar die wel alles kunnen losmaken.

Rouw is een stille reis. Zonder kaart. Zonder richtingaanwijzers.

En in die stilte kan je je soms zo alleen voelen. Niet omdat mensen niet willen begrijpen, maar omdat ze niet kunnen zien wat er in je hart beweegt. Omdat rouw geen zichtbare wond is die je kunt tonen.

Maar misschien is het goed om te weten: je bent niet de enige. We lopen allemaal met verhalen rond die nooit helemaal verteld worden. Met liefde die pijn doet, omdat ze geen plek meer heeft om naartoe te stromen. Met tranen achter onze glimlach.

En misschien mogen we elkaar daarom wat vaker vragen: Hoe draag jij deze dagen? Wat leeft er in je hart dat niemand ziet?

Je bent welkom met alles wat in je hart leeft.
Neem gerust contact op als je begeleiding of een luisterende plek zoekt. Samen kijken we naar wat jij nodig hebt, in jouw tempo, op jouw manier.
Liefs, Debbie 🤍

26/11/2025

Gloed: ❤️. www.mijngloed.be

“Waarom voelt het alsof rouw nooit minder wordt?”
Omdat dat bij veel mensen zo ís en dat is normaal.

In mijn praktijk hoor ik het zo vaak: “Ik moet het verwerken… ik moet verder.” Maar rouw is geen opdracht. Geen project. Geen eindstreep.

Rouw blijft meebewegen.
Soms stil op de achtergrond.
Soms knallend op de voorgrond.

En weet je?
Ik zeg dit niet alleen als professional.
Ook in mijn eigen leven heb ik ervaren hoe verlies zich vastbijt in je hart.
Wat mijn cliënten vertellen, herken ik vaak.

De pijn kan verzachten, maar verdwijnen doet ze niet.
En dat hóeft ook niet.
Rouw mag blijven.
Jij mag blijven voelen.

Ondertussen duwt het leven je verder.
Nieuwe mensen, nieuwe plekken, nieuwe ervaringen
niet omdat je er klaar voor bent, maar omdat het leven geen pauzeknop heeft.

En zelfs wanneer je lacht, viert of geniet, blijft dat kleine, stille plekje bestaan… dat fluistert naar wie je moet missen.

Maar ik zie het telkens weer bij mijn cliënten én in mezelf: er komen dagen waarop het dragen lichter voelt.
Niet omdat je vergeet, maar omdat verdriet en leven leren naast elkaar te bestaan.

💚 Het verdriet blijft… maar het leven vormt er langzaam omheen.

24/11/2025

Gloed: 🎄nog 1 maand .... 🤍

21/11/2025

Gloed: is het herkenbaar..? 🤍

Rouw verandert je. Niet alleen van binnen, maar ook in hoe je in het leven staat. Het maakt je zachter, kwetsbaarder en eerlijker. Plots voel je veel duidelijker bij wie je écht jezelf kunt zijn. Je merkt hoe oppervlakkige gesprekken je moe maken en hoe sociale verplichtingen zwaarder voelen dan vroeger.

Je verlangt naar mensen die naast je blijven staan, ook wanneer het stil wordt. Mensen die je pijn niet wegwuiven, je niet proberen te ‘fixen’, maar gewoon aanwezig zijn met jou, in alles wat je voelt.

Je kring wordt misschien kleiner, maar de verbindingen die blijven, worden dieper. Rouw dwingt je om te kiezen voor echte nabijheid: relaties waarin ruimte is voor verdriet, traagheid en ongemak. En juist daar, midden in die zachtheid, ontstaat soms iets nieuws begrip, intimiteit en een warme gloed die de relatie nog kostbaarder maakt.

Rouw neemt veel, maar soms geeft het je ook iets terug: het vermogen om met meer liefde en aandacht te kijken naar de mensen die blijven, die met je meebewegen, die je dragen wanneer je het zelf even niet kunt.

Liefs, Debbie ❤️

19/11/2025

Gloed: neem de tijd om het even te lezen ... 🤍

In mijn praktijk hoor ik het zo vaak terug: mensen die zich afvragen waarom hun verdriet nog steeds zo aanwezig is.

Ze vertellen me dat anderen soms verbaasd reageren wanneer ze eerlijk zeggen dat het niet goed gaat. “Maar het is toch al een hele tijd geleden?” vragen mensen dan. En ja, voor de buitenwereld misschien wel maar van binnen werkt het heel anders.

Veel cliënten beschrijven dat ze het eerste jaar in een soort verdoving hebben geleefd. Op automatische piloot, bezig met doorgaan, overleven, zorgen. Pas later, wanneer alles om hen heen weer “normaal” lijkt te worden, komt het echte besef. Dan voelt de pijn soms zelfs scherper dan daarvoor. Tijd volgt geen vaste regels wanneer je iemand verliest die zo verweven was met je leven.

Wat ik ook vaak hoor, is hoe moeilijk het wordt om te blijven delen hoe het écht gaat. De angst dat anderen het niet meer begrijpen, of dat ze “tot last” zouden zijn, sluipt erin. Dat kleine stemmetje dat zegt: “Misschien moet ik dit maar voor mezelf houden.” En precies daardoor ontstaat er afstand, terwijl verbinding op dat moment juist zoveel zachtheid kan brengen.

Juist daarom blijft het zo belangrijk om dit te blijven zeggen tegen mijn cliënten, tegen jou, maar ook tegen mezelf:
Het is oké dat rouw tijd nodig heeft. Het is oké dat het vandaag nog pijn doet. Het is oké om niet oké te zijn.

Het zijn normale reacties op een verlies dat alles verandert.

En je hoeft ze niet alleen te dragen.

Voel je herkenning in dit verhaal en verlang je naar een plek waar je echt mag landen? Je bent welkom voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
www.mijngloed.be

Liefs, Debbie 🤍

17/11/2025

Gloed: 🤍

14/11/2025

Gloed: ❤️

12/11/2025

Gloed: 🤍

Soms overvalt het me zomaar het gemis.

Niet in één groot moment, maar in kleine stukjes door de dag heen.

In een geur, een lied, een foto die me even stil doet staan.

Dan voelt het alsof ik je weer een beetje verlies.

Niet voor het eerst en waarschijnlijk ook niet voor het laatst.

Rouw is niet iets wat voorbijgaat.
Het leeft stilletjes met me mee, als een schaduw van liefde die blijft.
💫

Ik deel dit niet alleen voor mezelf, maar ook voor iedereen die iemand of iets moest loslaten. Zodat we elkaar vinden in herkenning, en weten dat we niet alleen zijn in het dragen van gemis.