Gloed:, Weg Naar As 94, Oudsbergen (2025)

03/12/2025

Via deze weg wil ik je graag meenemen in wat mijn praktijk Gloed: voor jou kan betekenen 🤍

Misschien voel je je zoekend in je verdriet.
Misschien merk je dat emoties steeds weer opkomen of dat je verlangen hebt naar een plek waar je mag ademen, voelen en landen.

In mijn praktijk bied ik verschillende manieren om gedragen te worden van individuele begeleiding tot rituele of creatieve werkvormen tot momenten van samenkomst met anderen.
Elke vorm heeft zijn eigen taal, maar allemaal delen ze dezelfde basis: ruimte, mildheid, erkenning en de overtuiging dat jouw verdriet gezien mag worden.

Als je jezelf herkent in één van deze wegen of iets in je hart zegt “hier mag ik misschien zijn” dan nodig ik je van harte uit om contact te maken.

Weet je nog niet waar te beginnen?
Je kunt via de website een gratis kennismakingsgesprek van 30 minuten inplannen. (www.mijngloed.be)
Daarin voelen we samen wat er in jou leeft en welke vorm van begeleiding op dit moment steunend kan zijn.

Jij, jouw verhaal en jouw rouw zijn welkom.
Ik kijk ernaar uit om je te ontmoeten.

Liefs, Debbie 🤍

01/12/2025

Soms zijn er dagen waarop je voelt: ik kan weer vooruit bewegen. Alsof je hart voorzichtig opengaat, alsof je lichaam zich herinnert hoe ademen klinkt.

Tot iets kleins je terugroept.
Een geur die langs je huid glijdt, een melodie die blijft hangen, een woord dat zacht maar diep naar binnen valt. En ineens lijkt gisteren weer vandaag.

Niet als gedachte, maar als lichaam.
In je borstkas die nauwer voelt, in je keel waar woorden blijven hangen, in de vermoeidheid die geen slaap oplost.

We noemen het rouw.
Maar soms is het ouder.
Een fluistering die ooit is weggestopt, een last die je droeg voordat je wist hoe te laten vallen.
Je leerde bewegen zonder voelen stil, sterk, glimlachend.

En je lichaam bleef waken.
Zelfs nu het misschien veilig is.
Misschien ben je moe van dragen.
Niet van tranen, maar van bewaren.
Dit is een uitnodiging.
Niet om te verklaren, maar om te verzachten.
Te zakken.
In kleine stukjes.
Met ruimte voor adem, rust en jou.

Wil je voelen hoe jouw lichaam zich kan openen, waardoor rouw ruimte krijgt om te bewegen in plaats van te verharden?

Ik loop met je mee langzaam, helend, op jouw tempo.

Laat hieronder TEMPO achter of stuur me een berichtje. Samen maken we ruimte voor wat eindelijk mag landen. 🩷

28/11/2025

Rouw zie je niet altijd. Maar ze leeft wel.

Ik hoor het in mijn praktijk, steeds opnieuw, in zoveel vormen en verhalen. Dat rouwen vaak een onzichtbaar proces is. Dat de buitenwereld soms denkt dat het “wel weer gaat”, omdat we lachen, werken, zorgen en verder leven. Maar vanbinnen gebeurt er iets heel anders.

Rouw heeft geen gips, geen pleister en geen rolstoel. Je kunt het niet aanwijzen. En juist daarom is het zo moeilijk.

De pijn, de eenzaamheid, het verlangen, de vragen die blijven hangen het speelt zich allemaal vanbinnen af. Soms elke dag. Soms onverwacht, door één geur, één foto, één zin, één herinnering. Triggers die niemand ziet, maar die wel alles kunnen losmaken.

Rouw is een stille reis. Zonder kaart. Zonder richtingaanwijzers.

En in die stilte kan je je soms zo alleen voelen. Niet omdat mensen niet willen begrijpen, maar omdat ze niet kunnen zien wat er in je hart beweegt. Omdat rouw geen zichtbare wond is die je kunt tonen.

Maar misschien is het goed om te weten: je bent niet de enige. We lopen allemaal met verhalen rond die nooit helemaal verteld worden. Met liefde die pijn doet, omdat ze geen plek meer heeft om naartoe te stromen. Met tranen achter onze glimlach.

En misschien mogen we elkaar daarom wat vaker vragen: Hoe draag jij deze dagen? Wat leeft er in je hart dat niemand ziet?

Je bent welkom met alles wat in je hart leeft.
Neem gerust contact op als je begeleiding of een luisterende plek zoekt. Samen kijken we naar wat jij nodig hebt, in jouw tempo, op jouw manier.
Liefs, Debbie 🤍

26/11/2025

“Waarom voelt het alsof rouw nooit minder wordt?”
Omdat dat bij veel mensen zo ís en dat is normaal.

In mijn praktijk hoor ik het zo vaak: “Ik moet het verwerken… ik moet verder.” Maar rouw is geen opdracht. Geen project. Geen eindstreep.

Rouw blijft meebewegen.
Soms stil op de achtergrond.
Soms knallend op de voorgrond.

En weet je?
Ik zeg dit niet alleen als professional.
Ook in mijn eigen leven heb ik ervaren hoe verlies zich vastbijt in je hart.
Wat mijn cliënten vertellen, herken ik vaak.

De pijn kan verzachten, maar verdwijnen doet ze niet.
En dat hóeft ook niet.
Rouw mag blijven.
Jij mag blijven voelen.

Ondertussen duwt het leven je verder.
Nieuwe mensen, nieuwe plekken, nieuwe ervaringen
niet omdat je er klaar voor bent, maar omdat het leven geen pauzeknop heeft.

En zelfs wanneer je lacht, viert of geniet, blijft dat kleine, stille plekje bestaan… dat fluistert naar wie je moet missen.

Maar ik zie het telkens weer bij mijn cliënten én in mezelf: er komen dagen waarop het dragen lichter voelt.
Niet omdat je vergeet, maar omdat verdriet en leven leren naast elkaar te bestaan.

💚 Het verdriet blijft… maar het leven vormt er langzaam omheen.

24/11/2025

Vandaag is het 24 november nog één maand tot Kerstavond.

Een periode waarin de wereld begint te glinsteren, maar waarin verlies vaak nóg dieper kan voelen. Terwijl overal lichtjes aangaan, mag jouw gemis er gewoon zijn. Verdriet houdt zich niet aan seizoenen. Het verschijnt wanneer het wil… ook tussen warmte, gezelligheid en fonkelende straten.

Rouwen rond de feestdagen betekent missen én herinneren. Het betekent zoeken naar een manier waarop tradities kunnen blijven bestaan, terwijl niets meer hetzelfde voelt. Elke straat vol lichtjes kan confronterend zijn, elke kerstmelodie kan onverwacht raken. En toch: ook in deze weken mag je je eigen tempo volgen. Je hoeft niet mee te bewegen met wat de buitenwereld verwacht.

In deze periode van zachtheid én scherpte wil ik je laten weten: je hoeft deze dagen niet alleen te dragen.
Met mildheid, warmte en ruimte begeleid ik je doorheen wat pijn doet.
Ik help je koesteren wat blijft, en steun je in alles wat moeilijk is.

Je bent welkom, precies zoals je bent — met je gemis, je herinneringen, je liefde en je stilte.

In mijn praktijk Gloed: is er een plek voor jou. Een plek waar je mag ademen, voelen, vertellen of even helemaal niets hoeft.

Samen zoeken we naar licht dat niet verblindt, maar verwarmt.
Juist nu.

Herken je jezelf in deze woorden?
Voel je dan vrij om dit bericht te delen of door te sturen naar iemand die het misschien nodig heeft.
Soms kan één zacht gebaar al een beetje licht brengen. 💫

Liefs,
Debbie🤍

21/11/2025

Rouw verandert je. Niet alleen van binnen, maar ook in hoe je in het leven staat. Het maakt je zachter, kwetsbaarder en eerlijker. Plots voel je veel duidelijker bij wie je écht jezelf kunt zijn. Je merkt hoe oppervlakkige gesprekken je moe maken en hoe sociale verplichtingen zwaarder voelen dan vroeger.

Je verlangt naar mensen die naast je blijven staan, ook wanneer het stil wordt. Mensen die je pijn niet wegwuiven, je niet proberen te ‘fixen’, maar gewoon aanwezig zijn met jou, in alles wat je voelt.

Je kring wordt misschien kleiner, maar de verbindingen die blijven, worden dieper. Rouw dwingt je om te kiezen voor echte nabijheid: relaties waarin ruimte is voor verdriet, traagheid en ongemak. En juist daar, midden in die zachtheid, ontstaat soms iets nieuws begrip, intimiteit en een warme gloed die de relatie nog kostbaarder maakt.

Rouw neemt veel, maar soms geeft het je ook iets terug: het vermogen om met meer liefde en aandacht te kijken naar de mensen die blijven, die met je meebewegen, die je dragen wanneer je het zelf even niet kunt.

Liefs, Debbie ❤️

19/11/2025

In mijn praktijk hoor ik het zo vaak terug: mensen die zich afvragen waarom hun verdriet nog steeds zo aanwezig is.

Ze vertellen me dat anderen soms verbaasd reageren wanneer ze eerlijk zeggen dat het niet goed gaat. “Maar het is toch al een hele tijd geleden?” vragen mensen dan. En ja, voor de buitenwereld misschien wel maar van binnen werkt het heel anders.

Veel cliënten beschrijven dat ze het eerste jaar in een soort verdoving hebben geleefd. Op automatische piloot, bezig met doorgaan, overleven, zorgen. Pas later, wanneer alles om hen heen weer “normaal” lijkt te worden, komt het echte besef. Dan voelt de pijn soms zelfs scherper dan daarvoor. Tijd volgt geen vaste regels wanneer je iemand verliest die zo verweven was met je leven.

Wat ik ook vaak hoor, is hoe moeilijk het wordt om te blijven delen hoe het écht gaat. De angst dat anderen het niet meer begrijpen, of dat ze “tot last” zouden zijn, sluipt erin. Dat kleine stemmetje dat zegt: “Misschien moet ik dit maar voor mezelf houden.” En precies daardoor ontstaat er afstand, terwijl verbinding op dat moment juist zoveel zachtheid kan brengen.

Juist daarom blijft het zo belangrijk om dit te blijven zeggen tegen mijn cliënten, tegen jou, maar ook tegen mezelf:
Het is oké dat rouw tijd nodig heeft. Het is oké dat het vandaag nog pijn doet. Het is oké om niet oké te zijn.

Het zijn normale reacties op een verlies dat alles verandert.

En je hoeft ze niet alleen te dragen.

Voel je herkenning in dit verhaal en verlang je naar een plek waar je echt mag landen? Je bent welkom voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
www.mijngloed.be

Liefs, Debbie 🤍

17/11/2025

Leg jezelf geen haast op in je rouw…
Wanneer je rouwt, verandert de manier waarop tijd door je heen beweegt. Dagen die vroeger vanzelf voorbijgleden, voelen nu zwaar en lang. Alsof elke minuut gevuld is met iets dat je hart voorzichtig moet dragen. Het geduld dat je ooit had, lijkt minder vanzelfsprekend. De kleinste dingen kunnen groter aanvoelen, gesprekken of situaties die eerder licht waren, vragen nu ineens veel van je.

Dat is niet vreemd. Rouw trekt je naar binnen. Je leeft in een ander ritme dan de wereld om je heen. Terwijl alles blijft doorgaan, vertraagt jouw binnenwereld. Je verlangt naar de dag waarop ademen weer wat zachter voelt, naar het moment waarop de pijn iets minder scherp prikt. En precies dat verlangen kan je onrustig maken: waarom duurt dit zo lang? Waarom voelt alles zo zwaar?

Maar rouw is geen wedstrijd. Het kent geen tempo, geen routekaart.

En dat maakt het zo menselijk moeilijk.
Je merkt misschien irritatie naar jezelf, naar anderen, naar het leven dat geen pauzeknop heeft. Maar die irritatie komt vaak voort uit een stille innerlijke strijd: het verlangen dat je verder zou moeten zijn dan waar je bent.

Juist daarom vraagt rouw om iets dat we zelden vanzelf geven: zachtheid voor onszelf.
Eerlijkheid.
Kwetsbaarheid.

Misschien kun je jezelf af en toe deze vraag stellen:
Mag ik voelen wat ik voel, zonder haast?
Niet om iets op te lossen, maar om ruimte te geven aan wat zich toch al aandient.
En heel soms helpt iets eenvoudigs om je dagen dragelijker te maken kleine stapjes die niets forceren maar wel ademruimte brengen:
• één moment op de dag waarop je jezelf toestaat om even stil te vallen,
• even voelen “dit is genoeg voor vandaag”.

Dat is geen oplossing. Het is een vorm van zorg.
Een zachte manier om met jezelf mee te bewegen in plaats van tegen jezelf in te gaan.
Soms lijkt het alsof je stilstaat, alsof er niets verandert. Maar onder die trage oppervlakte beweegt er wel iets heel klein, heel rustig.

Op een dag zal het verdriet anders aanvoelen. Niet weg, maar draagbaarder. Meer verweven met wie je wordt.

Liefs Debbie ❤️

14/11/2025

Angst kan zich op zoveel manieren laten voelen: door je lichaam, door je gedachten, door je gedrag. Misselijkheid, spanning, overprikkeling, boosheid, verwarring, een hoofd dat alle kanten opgaat… en een gevoel van “Wie ben ik nog?”

Wanneer je iemand verliest of iets meemaakt dat je leven door elkaar schudt, blijft angst vaak als één van de hardnekkigste gevoelens over.

Wanneer alles wat ooit vanzelfsprekend leek wegvalt en de eerste schok langzaam zakt, komt die stille, drukkende angst tevoorschijn.

Angst dat het nooit meer wordt zoals het was.
Angst om weer te verliezen.
Angst omdat je hebt gevoeld hoe kwetsbaar alles eigenlijk is.

Je wereld verandert volledig… en terwijl alles om je heen lijkt door te gaan alsof er niets is gebeurd, voel jij je stilgezet.

Overweldigd. Alleen. En bang.

Ik kan je niet vertellen dat die angst ongegrond is, of dat je nergens zorgen om hoeft te maken dat zou niet eerlijk zijn.

Maar ik kan je wel iets anders meegeven: laat die angst er even zijn. Kijk ernaar met zachte ogen. Voel waar ze vandaan komt en wat ze je probeert duidelijk te maken. Soms is angst niet alleen een schaduw, maar ook een richtingaanwijzer een teken dat iets in jou vraagt om gehoord te worden.

Het gaat er niet om dat je leeft vanuit angst, maar dat je ze gebruikt als een kompas:
om te ontdekken wat jij nodig hebt,
wat je grenzen zijn,
en wat voor jou werkelijk van waarde is.

En als je merkt dat die angst je overspoelt, of dat je het gevoel hebt dat je dit niet alleen kunt dragen, dan is dat helemaal oké.

Je hoeft het ook niet alleen te doen.
Ik loop graag met je mee, help je opnieuw richting vinden en bied je die veilige plek die je misschien nergens anders kunt vinden op dit moment.
Liefs,
Debbie

www.mijngloed.be

12/11/2025

Soms overvalt het me zomaar het gemis.

Niet in één groot moment, maar in kleine stukjes door de dag heen.

In een geur, een lied, een foto die me even stil doet staan.

Dan voelt het alsof ik je weer een beetje verlies.

Niet voor het eerst en waarschijnlijk ook niet voor het laatst.

Rouw is niet iets wat voorbijgaat.
Het leeft stilletjes met me mee, als een schaduw van liefde die blijft.
💫

Ik deel dit niet alleen voor mezelf, maar ook voor iedereen die iemand of iets moest loslaten. Zodat we elkaar vinden in herkenning, en weten dat we niet alleen zijn in het dragen van gemis.

11/11/2025

11 november Herinneringen aan mijn bompa.
Vandaag is het 11 november, de dag waarop we stilstaan bij vrede en herinnering.

Als kind ging ik samen met mijn bompa, die oudstrijder was, elk jaar naar de herdenkingsmis. Daarna legden we bloemen neer bij het monument.

Ik herinner me nog hoe plechtig dat moment altijd aanvoelde de stilte, de klanken van de Last Post, en de trotse blik van mijn bompa.

Na afloop dronken we samen een warme chocolademelk. Dat was ons moment. Dan kwamen de verhalen naar boven over kameraadschap, moed en de harde realiteit van oorlog samen met nog andere oudstrijders.

Ik begreep toen nog niet alles, maar ik voelde hoe belangrijk het voor bompa was dat we nooit zouden vergeten over de geschiedenis.

Vandaag herdenk ik hem vanop afstand, hier in Engeland.
Overal om me heen zie ik klaprozen in de straten, op auto’s, als speldjes op jassen.

Het raakt me telkens weer hoeveel mensen hier ook stil blijven staan bij hen die vochten voor onze vrijheid.
In gedachten ben ik bij mijn bompa, en bij al die anderen die hun leven gaven.

Hun verhalen leven voort, in onze herinneringen en in de symbolen van vandaag.
Want ook nu, terwijl er nog steeds oorlogen woeden in de wereld, blijft het besef belangrijk: vrede is geen vanzelfsprekendheid.

Vandaag denk ik met warmte terug, met dankbaarheid en met hoop dat we blijven herdenken, blijven vertellen en blijven geloven in vrede.

05/11/2025

Verlies raakt niet alleen wie je mist, maar ook wie jij bent.

Als we iemand of iets verliezen, verdwijnt er niet alleen iets buiten ons, er verandert ook iets diep vanbinnen.

Rouw neemt niet alleen weg. Het schuift herschikt ook wie we zijn.

Veel mensen merken na een verlies dat ze zichzelf niet meer helemaal herkennen.
Dat wat vroeger belangrijk leek, nu geen betekenis meer heeft. Of dat ze plots anders kijken naar het leven, naar anderen, naar zichzelf.

En dat kan verwarrend zijn... soms zelfs beangstigend.
Want wie ben je, als de ‘oude jij’ en de ‘nieuwe jij’ elkaar nog niet begrijpen?

We verlangen vaak naar hoe het vroeger was naar die vertrouwde grond onder onze voeten. Maar rouw verandert het landschap.

En terwijl de buitenwereld verwacht dat we “weer de oude worden”, voelen wij juist dat dat niet meer kan.
Ons lichaam, ons hart, onze zenuwen... ze zoeken nog naar houvast in een wereld die niet meer hetzelfde voelt.

Het kost zoveel energie om opnieuw te leren leven in een realiteit die anders aanvoelt. Om opnieuw te leren ademen, bewegen, bestaan.

En toch ergens, tussen de leegte en het niet-weten ontstaan soms ook nieuwe stukjes van onszelf.
Kracht die we niet kenden.
Zachtmoedigheid die dieper reikt.
Een ander besef van wat werkelijk telt. 🧡

Misschien merk jij dat ook.
Dat de dingen die je nu probeert te vermijden, juist ook kunnen uitnodigen om iets of iemand vanbinnen weer een beetje dichterbij te laten komen.
Niet fysiek, maar voelbaar.

🕊️ Herken jij dat, dat je veranderd bent na een verlies?

💌 Deel gerust jouw ervaring of stuur dit bericht door naar iemand die dit vandaag mag lezen.

Liefs,
Debbie 💗

Gloed:

03/12/2025

01/12/2025

28/11/2025

26/11/2025

24/11/2025

21/11/2025

19/11/2025

17/11/2025

14/11/2025

12/11/2025

11/11/2025

05/11/2025

Adres

Telefoon

Website

Meldingen

Contact De Praktijk

Snelkoppelingen

Delen

Type