24/03/2023
Wanneer we dagelijks iets doen, wat we eigenlijk diep van binnen niet meer willen.
En we blijven er toch maar mee doorgaan omdat je hoofd zegt dat er geen andere optie is. Dat als je doorgaat het wel beter zal worden.
En iedere dag dat je weer met je klacht geconfronteerd wordt, haar onderdrukt en alleen maar wil dat het weg gaat. Hoeveel spanning denk je dat dat gaat geven? Spanning en weerstand die geen weg naar buiten vindt, kan uiteindelijk nog maar één kant op… Je lichaam zal je kenbaar maken dat er iets moet gebeuren.
Je houdt echter de vrijheid om er wel of niet iets mee te doen. Ga je focussen op de klacht om ervan af te komen, of ben je bereid om te kijken wat er in je leven om verandering vraagt?
Naar mijn idee gaan we als dokter te vlug mee in de vraag van de patiënt om hen zo snel mogelijk van de klacht af te helpen. Zonder daarbij ook de vraag te stellen wat de klacht hun zou kunnen vertellen.
Naar mijn idee een gemiste kans en missen zowel de dokter als de patiënt hier een afslag. Voor de duidelijkheid, ik ben niet tegen onderzoek en medicatie daar waar nodig. Maar daar waar de focus nu te veel ligt op het wegnemen van slechts de symptomen, zou er vaker onder de motorkap gekeken mogen worden om te onderzoeken wat de daadwerkelijke oorzaak van de klacht is.
En zo te komen tot een meer structurele en waardevolle oplossing.
