21/10/2025
Twee jaar later
Twee jaar geleden kwam Lou bij ons wonen.
Een nieuwe pup, vol leven, nieuwsgierigheid en zachtheid.
Ik voelde vreugde… maar ook verdriet.
Zes maanden eerder had ik afscheid moeten nemen van Max, mijn trouwe Labradorvriend.
Mijn hart was nog niet helemaal geheeld, en toch stond daar opnieuw nieuw leven voor me.
Vreugde en gemis hand in hand, het kan, ontdekte ik toen.
Een paar dagen later veranderde alles.
Tijdens het uitlaten struikelde ik over Lou.
Een fractie van een seconde, en mijn wereld brak letterlijk in twee.
Een complexe breuk in mijn bovenarm. Een pijn die niet te beschrijven viel.
Maar ook… een breuk in mijn relatie.
Een breuk met mijn vader.
Een breuk in mijn zelfstandigheid, in mijn zaak, in mijn financiële zekerheid,...
Die ene val scheurde niet alleen mijn bot, maar ook lagen van mijn leven open.
Het werd een periode van stilvallen, heroriënteren, hulp leren toelaten.
Van voelen wie echt bleef, wie nabij bleef.
En vooral: van luisteren naar mijn lichaam.
Want herstel gaat niet enkel over botten die weer aan elkaar groeien.
Er komt ook een emotioneel en energetisch helingsproces bij kijken.
Iets wat we vaak vergeten, omdat we enkel kijken naar het zichtbare herstel.
Vandaag, twee jaar later, voel ik dat ik dit hoofdstuk mag afronden.
Tijdens een opleiding raakte iemand een punt aan bij mijn arm,
hetzelfde gebied als toen. En plots voelde ik tranen komen, ontlading, rust.
Alsof mijn lichaam zei: “het is goed nu.”
Niets gebeurt zomaar.
Die breuk was ook een doorbraak.
Ze heeft me gevormd tot wie ik vandaag ben,
en RUSTpunt kreeg erdoor de vorm die het nu heeft,
niet meer gericht op ontspanning, maar op écht voelen,
doorvoelen, loslaten.
En Lou?
Hij kwam in mijn leven toen alles brak.
En bleef, stil, trouw, helend.❤
