01/10/2025
“Hoe scherven
kunnen steken…”
De afgelopen weken
word ik overspoeld
door besef.
Confrontaties met mezelf,
met mijn keuzes,
met hoe ik altijd leefde.
En dat doet pijn.
Meer pijn dan ik soms
kan dragen.
Ik begrijp niet hoe ik altijd
mezelf wegcijferde,
hoe ik steeds weer
mijn eigen belangen
opzij schoof
voor een ander.
Altijd gaf,
altijd zette ik
de ander op één.
En nu moet ik erkennen
dat niemand
ooit hetzelfde
voor mij deed.
Niemand.
Het is een bittere pil
om te slikken.
En moeilijk te begrijpen.
Want ik investeerde,
keer op keer.
Ik deed zo mijn best
maar bleef achter
met teleurstellingen.
Wanneer ik iets aangaf,
bleek het
niet belangrijk genoeg.
Mijn stem verloor
zijn waarde
nog voordat de woorden
waren uitgesproken.
En langzaam maar zeker,
besef je je eigen waarden
niet meer.
Daardoor voelt het
alsof er een muur
tussen mij
en de wereld staat.
Ook als moedig,
flink zijn,
braaf zijn en
sterk blijven,
nooit volstaat,
kies ik voortaan
een andere weg.
Want het breekt me vanbinnen,
al die mensen van wie ik hield,
ze hebben me zoveel pijn gedaan.
Zoveel, dat ik gebroken
ben geraakt
in mijn vertrouwen,
in mijn opgroeien,
in mijn ontwikkeling.
En toch draag ik dit.
Met tranen, met stilte,
met het besef
dat ik altijd
weer kies
voor liefde, voor anderen.
Maar diep vanbinnen
besef ik nu ook:
Ik kies voor mij.
Vanaf nu,
sta ik op nummer één,
voor mezelf.
Bron:
Zielsverteller
Waarom ik dit ‘deel’ …
is dat beslist velen
er zich in herkennen.
Want sterk zijn,
is ook je zwakte tonen.
Zonder masker leven
om je kostbare minuten
niet langer te verspillen.
Maar eerlijk gezegd…
ruilen met die anderen…
Ik zou het nooit willen.
In een vroeger verleden
heette dit in de volksmond:
“ Alé zu, tis weer
het vallen van de bladeren 🍁 🍂”.
En inderdaad.
Er komt veel los en
boven drijven.
Te lang dragen is
voor geen enkel hart bestand.
Meer dan ooit laat ik
veel liefdeloos
Liefdevol los 🍃🍂🍁…
1 oktober 2025
Manuella ✍️
