RoseRiver

12/11/2025

Lieve Verdriet,

Je zit nog altijd naast me.
Soms heel stil, bijna onmerkbaar,
en dan ineens weer rauw en levend, alsof het gisteren was.
Al die jaren zijn voorbijgegaan, maar jij niet.
Je hebt me nooit echt verlaten.

Ik dacht dat tijd je kleiner zou maken,
dat de scherpe randen zouden slijten.
Maar wat ik nu begrijp, is dat jij niet verdwijnt,
je verandert alleen van vorm.
Je zit in mijn lijf als ik aan hem denk,
in mijn hand die nog altijd weet hoe de zijne voelde.
In al de kleine bewegingen van herinnering,
waar liefde en pijn elkaar niet meer loslaten.

Ik zie ons nog, in die laatste omhelzing.
Hoe de stilte alles zei wat woorden niet konden.
Ik heb losgelaten omdat ik moest,
niet omdat ik wilde.
En sinds die dag loop jij met me mee,
als een schaduw met een hartslag.

Soms ben ik boos op je.
Ik wil ruimte, licht, adem.
Maar dan herinner ik me: jij bent er omdat hij er wás.
Omdat liefde niet ophoudt, ook niet als iemand weg is.
Je bent het spoor dat overbleef, het bewijs dat het echt was.

Dus blijf maar, lieve Verdriet.
Niet als wond, maar als getuige.
Herinner me eraan dat ik ooit iemand zo diep heb liefgehad
dat zelfs de tijd dat niet uit mij kan wissen.

Met zachte groet,
ik.

09/11/2025

𝗘𝗲𝗿𝘀𝘁𝗲 𝗞𝗲𝗺𝗽𝗲𝗻𝘀𝗲 𝗕𝗼𝗲𝗸𝗲𝗻𝗯𝗲𝘂𝗿𝘀 𝗶𝗻 𝗟𝗶𝗰𝗵𝘁𝗮𝗮𝗿𝘁 (𝗞𝗮𝘀𝘁𝗲𝗿𝗹𝗲𝗲)
𝗠𝗮𝗮𝗸 𝗸𝗲𝗻𝗻𝗶𝘀 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝗮𝘂𝘁𝗲𝘂𝗿𝘀 𝗮𝗰𝗵𝘁𝗲𝗿 𝗱𝗲 𝗯𝗼𝗲𝗸𝗲𝗻

Fantasynovels.be, de uitgeverij met een hart voor lokaal schrijverstalent, organiseert op zondag 30 november de eerste Kempense boekenbeurs in Lichtaart (Kasterlee), met als thema ‘de auteur achter zijn boek’.

Gedreven lokale talenten krijgen hier de kans hun schrijverskwaliteiten te presenteren in de typisch Kempense hartelijke sfeer, in het inspirerende gezelschap van gevestigde namen als Toni Coppers, Leah Thys, Jo Claes en Matthias Boonen.

Ook ik zal aanwezig zijn op de beurs om mijn boek ‘Veren uit de hemel’ voor te stellen — een verhaal over verlies, liefde en de onzichtbare kracht van verbondenheid over de grens van leven en dood heen. Kom gerust langs voor een persoonlijk gesprek, een gesigneerd exemplaar of gewoon om kennis te maken.

📚 De Kempense Boekenbeurs heeft plaats op zondag 30 november van 9.30 tot 18 uur in Veilinghuis Melase, Hoebenschot 7 in Lichtaart (Kasterlee).
Blijf op de hoogte via www.fantasynovels.be of www.kempenseboekenbeurs.be.

15/09/2025

Op 21 oktober ben ik te gast bij het Rouw- en Verliescafé Lochristi met mijn verhaal over het afscheid van een grote liefde in mijn leven, mijn prinsenkind Joonas. 🙏💝

Op 21 oktober komt Lydia De Win, auteur van Veren uit de hemel, psychotherapeut, rouwbegeleider en eigenaar van www.Roseriver.be onze avond verzorgen. In warme verbondenheid en waarin het afscheid van Joonas centraal staat.
We staan stil bij de vergankelijk van het leven maar ook bij de liefde en verbondenheid die ons blijven omarmen, zelfs als we afscheid moeten nemen.

Wil je erbij zijn ?

Graag een seintje op carinedhondt@outlook.com of 0477 81 83 26, graag tot dan.

Team Lochristi

01/07/2025

𝐕𝐨𝐨𝐫 𝐥𝐚𝐭𝐞𝐫

‘k Geef nu aan jou mijn vreugd, mijn leed en
mijn schemergouden dromenschat,
opdat je later nog zal weten
hoe ik je eens heb liefgehad.

Later, als al dit schoon voorbij is,
want tijd neemt liefde, vreugde, smart –
als elk van ons weer droef en blij is
dicht aan een nieuw gevonden hart,

dan zal ineens alles vervagen
bij ‘t zien van dit vergeten blad;
je zal weer dromen van de dagen
toen we in elkanders ogen zagen,
toen ik je zo heb liefgehad.

Adriaan Roland Holst

26/06/2025

Soms is een relatie geen bestemming, maar een pad dat je samen loopt.

Een stuk van je levensweg waarin je leert, voelt, groeit.
Waarin je samen momenten beleeft die je voor altijd met je meedraagt,
ongeacht hoe het verhaal eindigt.

Als je terugkijkt, kan je zo voelen:
Het was een levenspad dat ik heb mogen lopen.
Niet vanzelfsprekend. Niet perfect.
Maar rijk, echt, en van betekenis.

Relaties — of ze nu blijven of veranderen — vormen ons.
Ze spiegelen wie we zijn, wie we worden, wat we verlangen.
Soms zijn ze zacht, soms pijnlijk. Maar altijd waardevol.

En als dat pad op een dag eindigt, kun je er met mildheid naar kijken:
Dankbaar voor de weg die je samen hebt afgelegd.
Want sommige paden loop je niet voor niets.

24/06/2025

23/06/2025

Soms vraag ik me af:
hoe kan het dat je er niet meer bent,
en ik je toch nog elke dag liefheb?

Dat ik nog steeds fluister,
wat zie ik je graag...
je bent nog steeds de mijne.

De liefde stopt niet aan de grens van het leven.
Ze blijft vibreren in alles wat je was — in herinneringen, in gewoontes, in kleine dingen die je achterliet.
En ook in mijn ziel.
In mijn hart, in mijn dagen.
Zonder tijd, zonder einde.

Misschien is dat de diepste waarheid van liefde:
dat ze zelfs sterker is dan het afscheid.

21/06/2025

Toeval of geniale architect? Het is in ieder geval een mooi beeld dat het verhaal verteld van van grote liefde die blijft bestaan over de grens van liefde en dood heen.

Vandaag, tijdens de zonnewende op de langste dag van het jaar, is er op een begraafplaats in Laken iets wonderbaarlijks te zien. Het bewijs van onsterfelijke liefde of gewoon toeval? Rond het middaguur verschijnt er een groot hart binnen in het graf van de geliefden Louise Flignot en Léonce Evrard.

20/06/2025

𝖠𝗅𝗍𝗂𝗃𝖽 𝗃𝗂𝗃

Er zijn liefdes die niet slijten,
zelfs als de seizoenen zich blijven herhalen
en de stilte tussen twee harten jaren breed wordt.

Jij
zit nog altijd in mijn lijf
als een druppel in steen gevallen —
niet te vergruizen,
niet te vergeten.

Je afwezigheid is geen leegte,
maar een aanwezigheid in fluistertoon,
een trilling onder mijn huid
die niet meer zwijgt.

Soms, in het blauw van de vroege ochtend,
voel ik je nog:
een gedachte die zichzelf herkent,
een warmte die nergens vandaan lijkt te komen
behalve uit wat ooit onze stilte was.

Ergens, diep in mij,
blijf jij bewegen.
Als adem onder water,
als licht onder gesloten oogleden.
Niet verdwenen,
alleen veranderd van vorm

En zelfs nu,
na al die tijd,
blijft iets in mij zachtjes trillen
op jouw naam.

16/06/2025

S𝗼𝗺𝗺𝗶𝗴𝗲 𝗹𝗶𝗲𝗳𝗱𝗲𝘀 𝗻𝗼𝗼𝗶𝘁 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝘇𝘂𝗹𝗹𝗲𝗻 𝘃𝗲𝗿𝗱𝘄𝗶𝗷𝗻𝗲𝗻.

Het is al jaren geleden, maar het voelt nog altijd dichtbij. Soms, als ik alleen ben, komen de beelden van ons vanzelf terug: jouw lach, de manier waarop je je hand om de mijne klemde, de stilte die viel als we elkaar aankeken. Het verdriet knaagt nog steeds, niet als een felle pijn maar als een constante, lichte steek – een herinnering die nooit vervaagt.

De liefde die ik voor je voel, blijft doortrillen onder mijn huid, een zachte maar onverwoestbare puls, zelfs als de tijd verandert wat eromheen staat.

Soms verlang ik naar woorden die nooit zijn uitgesproken, naar momenten die we nooit hebben gehad. Het is niet dat het geluk nooit heeft bestaan – het is er altijd geweest – maar de leegte erna blijft onafscheidelijk met dat geluk verbonden. En zo leef ik verder, met die herinnering als vaste metgezel, wetend dat sommige wonden nooit helemaal helen, en sommige liefdes nooit echt zullen verdwijnen.

15/06/2025

I feel wonderful
Because I see the love light in your eyes
And the wonder of it all
Is that you just don't realize how much I love you

09/06/2025

𝐒𝐓𝐈𝐋𝐒𝐓𝐀𝐍𝐃

Ze zit op het koude bankje, haar handen gevouwen in haar schoot alsof ze iets probeert vast te houden dat al lang is verdwenen. De lucht is grijs van uitstel, nat van gemiste kansen. Mensen schuifelen langs haar heen, voeten tikken ritmes op de stenen — haastig, levend. Ze hoort hun stemmen, hun gelach, hun zorgen over werk, koffie, regen. Ze hoort de treinen zuchten, deuren openslaan als monden die iets willen zeggen. Maar het dringt niet door.

De wereld is blijven draaien, terwijl de hare met één ademhaling tot stilstand kwam.
Sinds hij er niet meer is, is alles geluid zonder betekenis.
Beweging zonder richting.

Zijn naam gonst in haar binnenste, een fluistering die nergens aankomt.
Ze herinnert zich zijn hand in de hare, als een belofte zonder woorden.
Nu is er alleen lucht. En stilte die lawaai maakt.

De trein komt eraan, luid en levensecht. Mensen staan op, stappen in, vertrekken.
Zij blijft zitten, als een anker in een kolkende zee.
Ze is aanwezig in een wereld die haar niet meer aanraakt.

Want wat is vooruitgaan, als hij daar niet meer wacht?
Wat is bestemming, als het hart nergens meer thuiskomt?

Ze sluit haar ogen.
Misschien hoort ze zijn stem in de verte, tussen het krassen van de rails.
Misschien niet.

Maar ze blijft nog even zitten.
Want stilstand is het enige dat nog klopt.