12/12/2022
Woensdag 23 november. Een lui Netflix dagje terwijl ze onze zonnepanelen aan het plaatsen zijn. Sven grapte enkele weken geleden nog dat ik waarschijnlijk toevallig net die dag zou bevallen. 'S middags staan Sven en ik eitjes te bakken wanneer ik plots voel dat ik daar beneden 'iets verlies'. Bij Finn waren mijn vliezen ook al thuis gebroken, maar toen was het - gezien de hoeveelheid vruchtwater - heel duidelijk. Nu twijfelde ik... was het vruchtwater? Er waren verder nog geen signalen van een nakende bevalling. Ik probeer dus rustig mijn dag verder te zetten, maar betrap mezelf erop dat ik constant op zoek ben naar andere signalen. Die zijn er niet.
Op woensdag namiddag is Finn altijd bij mama en vergezel ik hen rond 15u. Dat doe ik ook vandaag. Rond 16u30 voel ik een zeurende pijn in mijn onderrug. Kan ook iets anders zijn, denk ik. Maar de minuten passeren en ik merk steeds meer dat de pijn komt en gaat. Rugweeën, net zoals bij Finn. Toch geloof ik nog niet helemaal dat het begonnen is, zit precies in een soort van ontkenning. Ik bespreek met mama wat we doen: laat ik Finn meteen daar, just in case, of neem ik hem mee naar huis? Ik beslis om hem mee naar huis te nemen. Again, ontkenning ofzo 😅 De rit naar huis is maar 20 minuutjes, maar in die 20 minuten wordt het overduidelijk: ik heb weeën.
Meteen wanneer ik thuis kom, zeg ik tegen Sven dat hij zijn spullen moet pakken en bel naar mama om te zeggen dat ze moet komen. S**t, had Finn toch beter daar gelaten. Een half uurtje later staat mama voor de deur en heb ik als een wervelwind alles bijeen gepakt voor mezelf en voor Finn. Ik leg nog even de laatste dingen uit aan mama en moet regelmatig stoppen om de weeën weg te puffen. Sven benadrukt meermaals: schat, we moeten NU vertrekken.
20u, we komen aan in het ziekenhuis. 6cm ontsluiting, ik heb al 'goed gewerkt' zegt de vroedvrouw. Ik mag naar een verloskamer met bad, want mijn gynaecoloog heeft me warm gemaakt voor een badbevalling en het zou héél fijn zijn moest dat lukken. Alleen: een badbevalling moet zonder epidurale, en daar ben ik bang voor. De weeën zijn pittig en ik knijp heel hard met beide handen in de tafel terwijl ik waggel op zo'n grote ronde fitbal. Er is constante communicatie tussen mijn engeltje en mijn duiveltje: s**t ik ga epidurale vragen, dit lukt mij niet vs. komaan doorbijten! You got this! Na amper 40min komt de vroedvrouw opnieuw kijken. 8 a 9cm ontsluiting, nu kan het niet meer lang duren en Sven benadrukt dat het nu te laat is om nog epidurale te vragen. Ik denk dat mijn ogen hem nog net niet doodschieten 🤭. De vroedvrouw vertelt dat het nog sneller kan gaan als ze mijn vliezen breekt. Uhm yes please! Ze doet 't, maar boy, dit is de ergste pijn ooit. Ik weet me geen houding te geven en vraag wanhopig of ik mijn benen mag dichtknijpen, want ik heb het gevoel dat ze er zomaar uit kan floepen. De druk is enorm. De vroedvrouw voelt opnieuw, we zitten meteen op 10cm, dus het bad wordt gevuld. Heerlijk om in dat warme water te gaan zitten, en nog heerlijker dat de laatste loodjes zijn aangebroken. Ze vraagt een 2de vroedvrouw erbij in afwachting dat de gynaecoloog er is, want ze is bang dat het wel eens heel snel kan gaan. Toch vind ik in dat bad niet meteen de juiste houding om goed te kunnen persen. Na 10 minuten is de gynaecoloog er en is het bijna gezellig in de verloskamer. De lichten zijn gedimt, sfeerverlichting in bad, vroedvrouw langs mijn ene zijde, gynaecoloog en Sven langs mijn andere zijde. Ik vind plots mijn positie en dan gaat het razendsnel. Na enkele keren persen en amper 10min glipt er een glibberig lijfje uit. Wauw! Wat een onbeschrijfelijk gevoel! Het eerste wat er door mijn gedachten gaat is: yes, I DID IT!
