Swing of Life

02/12/2025

Mijn ervaring van afgelopen weekend van de 3-daagse workshop rond het helen van geboorte-imprints.

Ik nam plaats in de gecreëerde baarmoeder, mijn tweelingzus kwam naast mij liggen, haar hoofd net onder mijn kin, buikzijdes naar elkaar gericht. Het voelde veilig, warm en rustig...totdat de representant van mijn tweelingzus onrustig werd en het moeilijk kreeg. Ze kreeg het benauwd en was aan het snakken naar adem. Volgens de begeleiding kreeg ze een rode nek en was een slagader in de nek hard aan het bonken. Ze legde een denkbeeldige navelstreng rond haar nek. De onrust werd groter en ik kon haar onrust en haar struggle om te willen leven voelen, dit maakte mij ook onrustig en ik voelde een verdriet opkomen. Mijn tweelingzus heeft zich willen vastklampen aan mij om te proberen te overleven, maar het is haar niet gelukt. De laatse woorden die de representant van mijn tweelingzus zei was 'sorry dat ik niet bij jou kan blijven'... Ik voelde het leven uit haar vertrekken, we lagen nog dicht bij elkaar en het voelde ergens nog fijn om haar zo dicht bij mij te hebben. Tot ze geleidelijk aan 'afvloeide' richting geboortekanaal. (Ze is vertrokken via een bloeding.) Op dat moment trok ik terug naar achter in een bolletje en wou haar niet meer aanraken. Ik heb haar zien verdwijnen en ben enorm hard beginnen huilen...ik voelde onmiddellijk een leegte en een koude omgeving...

Ik ben blij en dankbaar met deze ervaring omdat het mij inzicht heeft gegeven. In een eerdere sessie craniosacrale therapie werd er aangegeven van een vermoeden de navelstreng rond mijn nek gehad te hebben. Maar mijn moeder zei dat dit niet zo is geweest. Uit deze ervaring weet ik nu dat mijn tweelingzus de navelstreng rond haar nek heeft gehad en ik die ervaring van kortbij heb meegemaakt. De ervaring dat zij zich heeft willen vastklampen aan mij om te proberen te overleven is ook herkenbaar in mijn vriendschappen. Ik kwam regelmatig claimend en opdringerig over bij andere, nu weet ik dat dit de energie van mijn tweelingzus is geweest en niet van mij...🙏🏻✨️

30/11/2025

Een 3-daagse workshop helen van geboorte-imprints, wat was het een fijn weekend van dankbaarheid en inzichten. Weer een stapje verder in mijn helingsproces omtrent het alleengeboren tweeling stuk. Een intense maar mooie sessie, een beeld dat bij me blijft hoe het daar in de baarmoeder is gelopen, in verbinding met mijn tweelingzus maar ook het pijnlijke afscheid van haar en het alleen verder moeten gaan...
Dankjewel en voor de begeleiding en de veilige bedding 🙏🏻

-imprints ✨️

15/10/2025

Een leuke en gezellige namiddag gehad op de lezing/workshop van
Heel fijn gesprekken gehad met andere alleengeboren tweelingen. Het was het tripje van 3u waard. ❤️

Nu heel benieuwd om het boek te gaan lezen waar ik een bijdrage aan heb mogen geven. 😊

29/09/2025

24/06/2025

SYMBIOSE

Een symbiotische relatie lijkt mooi als je het bekijkt vanuit de relatie moeder-kind. Moeder en kind zijn één in het begin. Het kind kan geen onderscheid maken tussen zichzelf en de buitenwereld. Het kind heeft nog geen ik-besef. Een kind heeft mama nodig voor zijn ontwikkeling (en later ook papa). Het kind leert zo vertrouwen te hebben in anderen, zijn zelfregulatie te ontwikkelen en een gevoel van eigenwaarde te vormen. Zo kan ook een veilige hechting ontstaan.

Het wordt een ander verhaal als je dit bekijkt in een volwassen relatie (bv. een vriendschap). Een symbiose is dan niet meer gezond. Het hoeft zich niet altijd fysiek voor te doen want in de energie is het ook zeer goed voelbaar. Laat dit nu net een valkuil zijn voor alleengeboren tweelingen (AT). Een AT is onbewust op zoek naar zijn/haar tweelinghelft. Er is een groot verlangen naar een diepe verbinding. Dit verlangen komt vanuit de baarmoeder. Het willen samensmelten met je tweelinghelft. Het is dan belangrijk om je als AT bewust te worden dat dit gevoel vanuit de baarmoeder nooit ga terugkomen. En dat is dan ook een stukje rouwen. Het is een proces van herkennen, erkennen, veranderen, accepteren, bewust worden en doorvoelen. En dit elke keer opnieuw als het zich voordoet tot er een verzachting mag komen en dit verlangen kan overgaan. Niet gemakkelijk want het is een proces dat gepaard gaat met pijn, gevoel van afwijzing, verdriet, angst, eenzaamheid,...

Ik zelf ben een AT en ben al verschillende keren in de valkuil van de symbiose terecht gekomen. Ik ken het proces dat ik hierboven heb omschreven heel goed. En ik kan bij mezelf voelen dat ik dit proces al beter doorkom, door er namelijk de ruimte voor te nemen om alles te doorvoelen. Ik heb dit o.a. gedaan via opstellingen en systemisch werk. Dit is het innerlijk werk dat er nodig is om te kunnen groeien en vooral proberen om zacht voor mezelf te zijn in dit proces.

"Nothing ever goes away until it teaches us what we need to know. " - Pema Chodron

13/05/2025

Ik ben gisteren gestart met een afscheidsritueel. En voor degene die mij goed kennen, weten dat ik een alleengeboren tweeling ben. Ik weet dit sinds 2020 en ben toen aan een diepgaand proces begonnen om mijn eigen plek terug te vinden en daar te gaan staan waar ik thuishoor, zodat ik de stroming goed kan opvangen. En mijn tweelingzus haar eigen plek te geven.

De afgelopen periode merkte ik dat de energie niet goed stroomde, ook niet in mijn praktijk. Ik voelde dat deze op de achtergrond kwam. Als ik dit ervaar, weet ik dat ik niet meer op mijn eigen plek sta.
Ik zocht hulp bij een systemisch coach die gekend is met de werking met alleengeboren tweelingen en dat zelf ook is. Ik mocht weer ervaren hoe het is om op mijn eigen plek te gaan staan en mijn tweelingzus toch nog dichtbij te hebben (want ze is altijd dichtbij 😊), maar op haar eigen plek. Ook al ben ik zelf systemisch coach. Voor mijn eigen stukken is het fijn als er iemand kan meekijken.
Ze gaf mij het voorstel om een afscheidsritueel te houden. 2 plantjes, 1 voor mij en 1 voor haar. Ik kan ze dan afwisselend dichtbij elkaar zetten en dan eens wat verder weg om te ervaren hoe dat is. Na een tijd ga ik enkel nog mijn plantje water geven en dat van mijn zus niet meer...om haar zo geleidelijk aan te zien sterven. De ervaring die mijn lichaam heeft gehad in de baarmoeder...het afscheid van haar...

En hoe symbolisch ik naar de foto kijk van de 2 plantjes. Mijn zus de rode en ik de witte. De plant van mijn zus die niet volledig in de bloempot past en dus ook niet bedoeld was om op de wereld te komen. Ik die wel in de bloempot past en tenvolle mag gaan leven...✨️