03/12/2025
Ik kan nog steeds niet uitspreken dat IK mijn viool liet vallen. Het gebeurde achter me, op een moment dat ze er al meer dan 10 min blijk gaf van comfortabel te liggen wachten, zonder meer.
Zonder bewuste beslissing, legde ik ze die avond op een stoel. Willem Hoet, mijn soort van engelbewaarder op concerten, had zich die ochtend ziek gemeld. We hadden geen gitarist die voor de fundering zorgde. Dat was een bevreemdende situatie, kon dat?? We hadden een cello, slagwerk, en de opvulling van akkoorden met mezelf en Marijke op gitaar, maar niet die eeuwige steady bouwstenen, het kader was er niet.
Achteraf wist ik ook dat Willem nog veel meer opnam dan ‘de akkoorden’ in een zeer goed aanvoelen van de timing die op dat moment geuit wenst te worden. Hij stemt mijn gitaar, hij heeft backup partituren, hij herhaalt welke playlist in welke volgorde ik wenste, hij is felxibel (zoals gelukkig alle medemuzikanten) voor alle aanpassingen, vooraf en op het moment. Hij houdt een oogje in 't zeil. Door die stevigheid kan ik ten volle artiest zijn, al het kader lossen en zelf: SPELEN met ENGELEN (volgens mij is dat een synoniem voor echt ‘CREËREN’)
Hij zegt geregeld dat ik zijn ‘geschenk uit de hemel' ben (ik weet niet of dat een geheim moest blijven maar bij deze is dat officieel niet zo), maar hij is dat ook voor mij. Karmisch verbonden, dat zijn we zeker (al is dat natuurlijk niet altijd iets positiefs, in ons geval valt dat best wel mee!!).
Alleszins, nog een taak die hij met volledige trouw en toewijding vervult: de instrumenten bewaken, telkens kijken of die veilig staan.
Je kan je al voorstellen, we speelden een concert zonder al deze bouwstenen. Ja, het was nog steeds mooi en diepgaand. Ja, ook wij konden muzikaal de fundering zetten, met iets meer alertheid van ons allen konden we Willem muzikaal missen. Maar al je dit spel met de engelen wil instappen, hoort minder aardse alertheid. Toch voor het chaotische sanguinische spelende meisje dat ik zo graag óók toelaat op een podium.
Ik legde mijn viool op de stoel achter me. En op een bepaald moment zei het universum: genoeg getart, dat lot. Jij gaat een extra taak opnemen. Je gaat je community verbinden en voeden door een hulpvraag de wereld in te sturen.
En zo geschiedde.
Nog 10 dagen, en ik ga het vliegtuig op. Mijn slapende wederhelft, de Regazzi uit ’81, ophalen en de nieuwe klanken voorzichtig leren kennen.
Nog eens 4 dagen later zal ik haar nederig aan jou laten zien en horen, op ons eerste interactieve concert van het najaar. En wees gerust: Naast deze prachtige zielen en medemuzikanten , en , speelt ook Willem mee. Oef!
Merci –
fotocredits: alweer ode aan Willem, die zijn liefde voor mij laat zien op dit kunstwerk.
welkom in Gent en Antwerpen op 18 en 19 december op het Interactieve (Kerst)concert: https://www.de-ongetemde-stem.be/zang/aanbod/concerten/
– vol dankbaarheid buig ik voor de weg van mijn leven.
Gwendolyn De Smet
