Psycholoogwilsele

31/10/2025

"In tijden waarin elk incident meteen online verschijnt, loert het gevaar dat sociale media veranderen in een digitale schandpaal — ook in het politieke debat".
De voorbije dagen dacht ik na over hoe we met sociale media omgaan. We willen jongeren leren om daar bewuster mee om te gaan, maar misschien begint dat bij onszelf — als volwassenen, als politici, als samenleving.

In Leuven was er recent een incident waarbij de burgemeester en zijn team te maken kregen met een betoging die nogal aanvallend verliep. Enkele leden waren onder de indruk, sommigen hadden zelfs fysieke last. Dat dit veroordeeld werd door de voorzitter van de gemeenteraad was terecht — zo hoeft protest niet te verlopen.

Wat me echter trof, was hoe daarna het ene bericht na het andere op sociale media verscheen, vaak met persoonlijke commentaren erbij. Wat begon als een terecht statement, groeide uit tot een stroom van berichten die de indruk wekten van een soort openbaar proces. Het leek me de ruimte voor dialoog net kleiner te maken. Mensen kwamen in een soort publiekelijk debat terecht, terwijl het misschien gewoon ging om een menselijke fout, een moment van overmoed.

De kracht, maar ook het risico van sociale media, werd naar mijn gevoel zo erg zichtbaar. Misschien was één gezamenlijk bericht, met de boodschap dat het gesprek verder intern zou plaatsvinden, sterker geweest. De oproep van de gemeenteraad dat dialoog en communicatie altijd mogelijk zijn, ging in die digitale storm wat verloren.

Als we jongeren willen leren om bewuster met sociale media om te gaan, moeten we dat eerst zelf tonen. Door even stil te staan voor we posten, door na te denken over het effect van onze woorden en beelden. Soms lijkt sociale media de emoties te versterken, terwijl het gesprek zelf verloren gaat. En elk incident dat meteen online verschijnt, maakt echte dialoog moeilijker. En dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Of zie ik het verkeerd?
En zou ik dit bericht dan ook niet mogen schrijven opdat niemand zich aangevallen voelt?

Sociale media is niet eenvoudig! Laten we samen kritisch en genuanceerd blijven. Dat lijkt me een eerste stap.

30/10/2025

“Herstel begint wanneer je stopt met negeren wat je voelt.”

Burn-out is geen teken van zwakte, maar van langdurige overbelasting.
Let op signalen als:
😴 constante vermoeidheid
💭 concentratieproblemen
💔 afstand of cynisme ivm je werk
🌙 slecht slapen
👉 Herken je dit? Blijf er niet alleen mee rondlopen. Praat met een psycholoog — herstel begint met die eerste stap. 💚

29/10/2025

Soms moet het volwassen kind doen
wat het kleine kind nooit kon:
afstand nemen van wat pijn doet,
zelfs als het “thuis” heet.

Soms trekt het hart zich terug,
niet omdat het koud is geworden,
maar omdat het te vaak werd geraakt.

Ook als het om ouders gaat.
Ook als het pijn doet.
Grenzen zijn geen breuk,
ze zijn een vorm van zelfliefde!

😘Een warme knuffel voor diegenen die zich hierin herkennen en ook in deze periode van rouw en gemis nood hebben aan steun. Rouwen mag je ook doen als je zelf neen hebt gezegd!

21/10/2025

Psycholoog Wilsele hetzelfde en meer... coming soon

17/10/2025

Vandaag op deze “Werelddag van verzet tegen armoede” deel ik graag mijn verhaal:

Als ik lees dat de regering wil besparen op studiebeurzen, moet ik toch even slikken. Zonder beurs was ik nu geen psycholoog, zonder beurs had bijna elke hogere studie onmogelijk geweest. Ik ben geraakt waar ik nu sta dankzij dat geld en door niet op te geven. Toen ik in het 5 de middelbaar besloot om psychologie te studeren, was dat geen evidente keuze. Mijn ouders hadden een verkeerd, “cliché” beeld van de studie en er was geen geld om dat te betalen. Ik overtuigde mijn leerkrachten en via hen mijn ouders. Ik ging op zoek naar middelen en vond het systeem van een beurs. Het was de juiste strijd, ik vond de studie zalig en was blij toen ik afstudeerde en eindelijk op zoek kon gaan naar een inkomen omdat mijn weinig spaargeld (verdiend door vakantiewerk) intussen ook enorm geslonken was.
Ook nadien was er vaak die strijd, maar dan 1 tegen vooroordelen. Bijvoorbeeld toen ik als psycholoog startte in een dorp vlakbij mijn ouderlijk huis. Mensen overtuigen dat je ondanks het feit dat je de studies gedaan hebt, een goede psycholoog kan zijn met “zo’n achtergrond”. En ik ben daarin geslaagd, met g***s. Ik durf zeggen dat ik een goeie psycholoog ben. En voel dat mensen dat nu ook weten!
Maar ook vaak met een wrang gevoel. “Arm blijft arm”: soms voel ik dat inderdaad, maar helaas meer in het oordeel van bepaalde mensen.
Want ik ben rijk, rijk omwille van trots over waar ik nu sta, van trots op mijn carrière, op mijn zaak, op mijn studie, op mijn gezin… Trots dat ik hier sta door mezelf, door mijn man, door enkele belangrijke vrienden.
En door die beurs, en daar schaam ik me niet voor. Ik hoop dat het systeem ook voor anderen mag werken. Ik begrijp dat aanpassingen, verfijning en meer controle allicht nodig zijn, maar ik hoop dat jongeren in een soortgelijke situatie ook nu nog kansen krijgen.

16/10/2025

❤️

‘Sommige scènes zijn best confronterend.’

07/08/2025

Vandaag een prachtig schilderij gekregen. Ben er sprakeloos van. Een weergave van hetgeen mijn therapie voor deze persoon betekent. Ik hou van kunst en hetgeen creatief zijn, kan betekenen bij het uiten van gevoelens. Ik ben trots op mijn beroep en hetgeen ik kan doen voor mensen, zeker ook als ik het zo zie. En de wisselwerking tussen mij en de andere persoon. Het leren en versterken van elkaar. Zo mooi weergegeven. Bedankt.