Ευάγγελος Ορφανίδης Κλινικός Ψυχολόγος

10/12/2025

Κάθισα χθες να δω μια ισπανική σειρά...το "La ultima noche en tremor"...καλα άλλο επίπεδο.
Σκηνή σε γηροκομείο... ο γιος να λέει στη μάνα του πόσο την μισεί. Πόσο του κατέστρεψε τη ζωή με τον αυταρχισμό της, την κριτική της, τη σκληράδα της. Τον ναρκισσισμό της. Έσταζε πόνος. Και προς το τέλος της σκηνής λεω και εγώ από μέσα μου... «Ωχ… τώρα θα τη φτύσει και θα φύγει με θεαματικό τρόπο» Και τότε… κάνει το αδιανόητο. Σκύβει. Και τη φιλά στοργικά στο κεφάλι. Και εκεί, η σειρά, έριξε το μεγαλύτερο ψυχοθεραπευτικό χαστούκι της χρονιάς. Γιατί αυτό το φιλί δεν ήταν συγχώρεση. Δεν ήταν τρυφερότητα. Δεν ήταν καν από οίκτο. Ήταν η επανενεργοποίηση του παιδικού εαυτού.
Ο παλιός, πρωτόγονος δεσμός αυτός που φτιάχτηκε πριν από λέξεις, πριν από συνειδητές σκέψεις, πριν καν από την ικανότητα του παιδιού να πει «πονάω». Ήταν το παιδί μέσα στον ενήλικα αυτό που δεν πέθανε ποτέ. Το παιδί που κουβαλάει μέσα του την ίδια ανάγκη από τότε που ήταν πέντε χρονών... να έχει έναν γονιό που να είναι γονιός.
Αυτό είναι το σημείο όπου το μίσος και η αγάπη συνυπάρχουν χωρίς να εξουδετερώνουν το ένα το άλλο.
Το σημείο όπου η ενδοβολή του γονιού, η εσωτερική εικόνα του, (έτσι να πετάξουμε και το ψυχαναλυτικό μας) είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, που ακόμα κι αν ο γονιός υπήρξε ανεπαρκής, η εσωτερική ανάγκη για σύνδεση παραμένει άθικτη. Ναι, μπορεί να σε πλήγωσε. Ναι, μπορεί να σου διέλυσε την αυτοεκτίμηση, τη ραχοκοκαλιά, τα νεύρα και τα Χριστούγεννα. Ναι, μπορεί να σου έμαθε να φοβάσαι, να ντρέπεσαι, να μικραίνεις. Αλλά η αλήθεια είναι αυτή… Το παιδί δεν παραιτείται. Γιατί στην παιδική ψυχή ο γονιός δεν είναι «ένας άνθρωπος». Είναι τα πάντα..το σύμπαν. Κι όταν το σύμπαν σε πληγώνει, εσύ δεν μπορείς να φύγεις απλώς μαθαίνεις να μικραίνεις για να χωράς μέσα στον πόνο του.
Ο ενήλικας μπορεί να φύγει, να κόψει επαφή, να βάλει όρια, να βάλει θεραπεία. Αλλά το παιδί μέσα του…εκεί, κάπου στο βάθος, έχει ακόμη την ίδια λαχτάρα..«Μακάρι ρε γμτ να ήσουν ο γονιός που χρειαζόμουν.» Γι’ αυτό και το φιλί. Δεν ήταν χειρονομία ωριμότητας..ήταν παλινδρόμηση. Επιστροφή στο σημείο όπου ο πόνος και η αγάπη μπερδεύτηκαν για πρώτη φορά. Ήταν όλα τα χρόνια των ανεκπλήρωτων αναγκών μαζεμένα σε μία κίνηση.
Ήταν το σώμα να λέει αυτό που το στόμα δεν τολμά.. «Σε μισώ για αυτά που μου έκανες… και σε αγαπώ για αυτό που δεν έπαψες ποτέ να είσαι για μένα.»
Κι αυτό, για να το πούμε με ψυχαναλυτικούς όρους, είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο πραγματικό γονεϊκό αντικείμενο και στο εξιδανικευμένο εσωτερικό αντικείμενο που το παιδί δεν μπόρεσε ποτέ να αποχωριστεί. Σκληρό; Ναι. Αληθινό; Εξαιρετικά. Κανένα παιδί δεν σταματά να θέλει γονιό. Απλώς κάποια στιγμή καταλαβαίνει ότι ο γονιός που έχει… δεν είναι ο γονιός που ονειρεύτηκε. Κι εκεί, ακριβώς εκεί, για άλλη μια φορα αρχίζει η θεραπεία...

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

09/12/2025

Τα τραύματα είναι σαν ανεξόφλητοι λογαριασμοί.
Αν δεν τους πληρώσει η μία γενιά, τους φορτώνεται η επόμενη..με τόκο. Και κάπου εκεί, μέσα στον χαμό, εμφανίζεται ένας άνθρωπος που κουράστηκε να κουβαλά ξένες βαλίτσες. Αυτός που ξυπνά μια μέρα και λέει... «Φτάνει. Δεν θα συνεχίσω την ιστορία που δεν έγραψα εγώ.»
Κι αυτός, σχεδόν πάντα, είναι ο άνθρωπος που ξεκινά θεραπεία. Όχι γιατί είναι «αδύναμος», αλλά γιατί τόλμησε να δει την αλήθεια κατάματα.. αν δεν σταματήσει ο κύκλος πάνω σε εσένα, θα πέσει πάνω στα παιδιά σου. Κάποιος πρέπει να βάλει τελεία. Κι εσύ είσαι η τελεία...

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

09/12/2025

09/12/2025

Πριν γίνει εργαλείο, “Τα Λόγια που Χτίζουν Γέφυρες” ήταν μια δική μου ανάγκη ως γονιός. Ανάγκη να μιλήσω, να επικοινωνήσω με τα παιδιά μου χωρίς φόβο, χωρίς παγίδες, χωρίς εκείνη τη γνωστή αμηχανία του «τι να πω τώρα;».
Ανάγκη να έχω έναν τρόπο να χτίσω σχέση. Κι από αυτή τη δική μου ανάγκη γεννήθηκε ένα εργαλείο. Ένα βοήθημα για γονείς που θέλουν να είναι παρόντες, διαθέσιμοι. Και βλέποντας πόσο το αγκαλιάσατε… ε, αυτό δεν περιγράφεται. Κάθε μήνυμα, κάθε σχόλιο από εσάς που το δουλέψατε με τα παιδιά σας, είναι για μένα η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η επικοινωνία δεν είναι πολυτέλεια, είναι γέφυρα. Και οι γέφυρες χτίζονται μόνο όταν υπάρχει αγάπη και διάθεση.
Σας ευχαριστώ πραγματικά, από καρδιάς.

www.tadomatiatispsyxis.com

09/12/2025

Δεν ξέρω αν το σκέφτεσαι κι εσύ…(ελπίζω να μην είμαι ο μόνος)
Αλλά πολλές φορές, όταν κοιτάω τα παιδιά μου, κάτι μέσα μου ψιθυρίζει… «Μείνετε έτσι. Μη μεγαλώνετε ακόμα. Ακομη λίγο…μόνο λίγο» Και δεν είναι πως δεν είμαστε παρόντες . Ειμαστε εκεί στα γέλια, στα παραμύθια, στα φιλιά για καληνύχτα. Αλλά υπάρχει πάντα εκείνη η εσωτερική φωνή που λέει…«Δεν τους έζησες αρκετά. Κάτι σου ξέφυγε.» Αυτή η φωνή δεν είναι κατηγορία. Είναι υπενθύμιση. Ότι ο χρόνος με τα παιδιά μας δεν είναι άπειρος. Ότι κάθε μέρα τους είναι μία καινούργια εκδοχή. Και ότι δεν αγκαλιάσεις σήμερα, δεν θα επιστρέψει αύριο.
Στην ψυχοθεραπεία λέμε συχνά ότι ο γονιός δεν χρειάζεται να είναι τέλειος. Αρκεί να είναι αρκετά παρών. Να μην τρέχει πάντα. Να μην αναβάλλει τη σύνδεση για «όταν βολεύει».
Γιατί η παιδική ηλικία δεν περιμένει. Δεν σταματά επειδή έχεις δουλειά. Δεν κάνει παύση ρε γ@@@@ επειδή είσαι κουρασμένος. Ούτε περιμένει επειδή θέλεις να «λιώσεις» στην οθόνη του κινητού σου. Και κάποιες στιγμές ,όσο μικρές κι αν φαίνονται , είναι οι ρίζες της μνήμης. Αυτής που θα κουβαλάνε όταν μεγαλώσουν.

Αν νιώθεις κι εσύ έτσι… μην το αγνοήσεις. Δεν είναι υπερβολή. Είναι επιθυμία για ουσιαστική παρουσία. Και δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι τεράστιο. Απλώς… κάτσε λίγο παραπάνω δίπλα τους. Κράτησε το χεράκι τους στο δρόμο. Άκου λίγο πιο βαθιά. Μπες στο παιχνίδι τους χωρίς ρολόι. Και πες «σ’ αγαπώ» χωρίς λόγο.

Μερικές φορές, αυτά τα μικρά… είναι το παν. Και ίσως, όταν σε ρωτήσει η φωνή μέσα σου αν τους έζησες αρκετά, να μπορείς να απαντήσεις… «Ναι. Ήμουν εκεί.»

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

08/12/2025

«Νεαρέ… τίποτα δεν είναι δικό μας. Μας το δίνουν για λίγο… κι ύστερα το παίρνουν πίσω.» Μου το είπε ένας παππούς σε ένα καφενείο στο Ζύγι, την ώρα που κοιτούσε με νοσταλγία τη μοτοσικλέτα μου. Στην αρχή νόμιζα ότι θα μου έλεγε καμιά φιλοσοφία της ζωής..ώπα λέω καφές και φιλοσοφία ..αλλά τελικά μιλούσε για τη δική του μηχανή που, όπως μου είπε με παράπονο και χιούμορ..«Μου την πήραν τα κοπέλια… λένε δεν κάνει να οδηγά ο γέρος. Ε, όλα δανεικά. Ακόμα και τα καλά κυβικά…»..Γελάσαμε.

Οι άνθρωποι δεν πονάνε επειδή χάνουν. Πονάνε επειδή πίστεψαν ότι κάτι τους ανήκε για πάντα. Έναν άνθρωπο. Μια σχέση.Μια σταθερότητα.Μια εικόνα του εαυτού τους. Η ζωή, όμως, δεν έχει “ιδιοκτησίες”. Έχει μόνο παρουσίες που μένουν όσο επιτρέπει η ζωή, όχι όσο θέλουμε εμείς.
Η στιγμή γίνεται πιο πολύτιμη όταν ξέρεις ότι δεν θα την έχεις για πάντα. Η αγκαλιά είναι πιο αληθινή όταν θυμάσαι πως δεν είναι δεδομένη. Και ο άνθρωπος απέναντί σου γίνεται πιο ιερός όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν σου ανήκει απλώς σε εμπιστεύτηκε για λίγο. Και αυτό είναι το ψυχοθεραπευτικό βάθος..Η προσκόλληση δημιουργεί πόνο. Η αποδοχή δημιουργεί ωριμότητα.
Το χρέος μας; Να επιστρέφουμε ότι κρατήσαμε, καλύτερο. Να φροντίζουμε τους ανθρώπους που μας εμπιστεύτηκαν. Να ζητάμε συγγνώμη όταν χρειάζεται. Να αφήνουμε χώρο όταν δεν μας ανήκει.
Και να αγαπάμε χωρίς να απαιτούμε κατοχή. Η ζωή μάς δανείζει ανθρώπους, στιγμές και χρόνο. Κι εμείς οφείλουμε να τα κρατάμε με σεβασμό και να τα αφήνουμε με ευγνωμοσύνη. Και τελικά…Όταν πραγματικά καταλάβεις ότι όλα είναι δανεικά,σταματάς να πιέζεις,σταματάς να φοβάσαι,σταματάς να θεωρείς τον κόσμο υποχρεωμένο. Ζεις πιο αληθινά. Αγαπάς πιο καθαρά.
Πονάς πιο ανθρώπινα..Και αφήνεις πιο γενναία. Γιατί ξέρεις πια πως...Ότι σου δίνεται… δεν ήταν ποτέ υποχρέωση. Ήταν δώρο...

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

08/12/2025

Πριν χρόνια, θυμάμαι, σε μια χώρα έριξαν το αυταρχικό καθεστώς. Το γκρέμισαν, και καλά έκαναν. Μόνο που… μόλις ανέλαβαν την «ελευθερία» που τόσο ποθούσαν, ρήμαξαν τη χώρα χειρότερα. Όχι επειδή δεν ήθελαν την ευημερία της χώρας τους. Αλλά επειδή δεν ήξεραν πώς να τη διαχειριστούν. Και κάπως έτσι είναι και με εμάς.
Όλοι λέμε ότι θέλουμε «αλήθεια». Μέχρι να εμφανιστεί στον καθρέφτη και τότε καταλαβαίνουμε πως αυτό που πραγματικά φοβόμαστε δεν είναι η αλήθεια. Είναι η ευθύνη που φέρνει μαζί της. Το ίδιο και η ελευθερία. Τη ζητάμε από πολιτικά συστήματα, από σχέσεις, από τραύματα, από παλιούς ρόλους. Αλλά όταν η ζωή μάς την ακουμπάει στο χέρι, καθαρή και δική μας, ξαφνικά τρέμουμε. Η ελευθερία δεν είναι δώρο.Είναι καθρέφτης...σου δείχνει ποιος είσαι όταν δεν έχεις πια κανέναν να κατηγορήσεις. Η ζωή δεν αλλάζει όταν πονάς. Αλλάζει όταν παραδέχεσαι γιατί πονάς κι όταν παίρνεις την ελευθερία σου στα χέρια χωρίς να ψάχνεις άλλους να κρατούν το τιμόνι.

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

07/12/2025

....

06/12/2025

Μιας και πιάσαμε το θέμα σε προηγούμενο ποστ...Ξέρεις αυτά τα quotes…αυτά τα γραφικά που κυκλοφορούν παντού στο Instagram με ωραια καλοφτιαγμενη γραμματοσειρά και ασπρόμαυρες δραματικές φώτος πχ ενός τύπου να απομακρυνεται και να χάνετε μέσα στην ομίχλη...Ξέρεις…αυτά που διαβάζεις και νιώθεις για 3 δευτερόλεπτα ότι είσαι ο Gerard Butler στο “300”, μέχρι που θυμάσαι ότι απλώς περιμένεις στην ουρά στο χημείο για ανάλυση ούρων.

«Μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Έχεις μόνο εσένα.».«Κανείς δεν σου στάθηκε; Στάσου μόνος σου.»..«Δεν χρειάζεσαι κανέναν. Είσαι αρκετός.», «Αν δεν με θέλεις, δεν σε χρειάζομαι.» (το αγαπημένο της παθητικής επιθετικότητας), «Μην δίνεις χώρο σε κανέναν. Γίνε το κάστρο σου.» Αυτά τα “δυναμωτικά” συνθήματα, που υπόσχονται χειραφέτηση, συχνά το μόνο που κάνουν είναι να…
φουσκώνουν ένα πληγωμένο Εγώ που απλώς προσπαθεί να φαίνεται άτρωτο. Και όχι, δεν είναι δύναμη αυτό. Είναι άμυνα. Καλή, χρήσιμη, αλλά άμυνα.
Τέτοια quotes έχουν απήχηση γιατί ακουμπούν εκεί που πονάμε..στις απορρίψεις, στις προδοσίες, στην απογοήτευση. Όμως η λύση δεν είναι να σηκώσουμε τείχη και να τα βαφτίσουμε “αυτοαγάπη”. Η αυτοαγάπη δεν είναι “δεν χρειάζομαι κανέναν”. Η αυτοαγάπη είναι “ξέρω ότι χρειάζομαι ανθρώπους και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό”.
Γιατί ο άνθρωπος που λέει «δεν έχω ανάγκη κανέναν»
είναι συνήθως ο ίδιος που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη να τον δουν. Η ρητορική “μόνος σου και φτάνει” μοιάζει απελευθερωτική, αλλά στην πραγματικότητα..ενισχύει την απομόνωση, κάνει το Εγώ να νιώθει «υπεράνω», απομακρύνει από τη σύνδεση,καλλιεργεί συναισθηματικό κυνισμό, και κυρίως… αποκόβει από το κομμάτι της θεραπείας που γίνεται μέσα στις σχέσεις. Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να είναι φρούριο. Γεννήθηκε για να είναι ον σχέσης-σύνδεσης. Ακόμη και η ίδια η νευροβιολογία μας είναι φτιαγμένη για αλληλεπίδραση. Το μέσα σου δεν θέλει quotes που σε κάνουν να νιώθεις υπερήρωας. Αλλά χώρο για τρυφερότητα, αποδοχή, ανθρώπινη παρουσία, ασφαλή σύνδεση, την αλήθεια ότι ναι, χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.Η αυτάρκεια είναι πολύτιμη. Η απομόνωση όμως, βαφτισμένη “αυτοφροντίδα”, γίνεται παγίδα.
Η δύναμη δεν είναι να λες «είμαι μόνος και μου αρκεί». Η δύναμη είναι να λες «Μπορώ να σταθώ μόνος, αλλά επιλέγω και να συνδεθώ. Γιατί αυτό με εξελίσσει.»
Αν θες να αγαπήσεις τον εαυτό σου αληθινά, μην τον κάνεις θεό ούτε δαίμονα. Δώσε του απλά χώρο να είναι άνθρωπος και να επιτρέπει στους άλλους να τον αγαπούν.

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

05/12/2025

Όταν διάβασα αυτό το quote πήγε αλλού το μυαλό μου αλλά θα είμαι εγκρατής και δεν θα το πω. Το αφήνω στη φαντασία σας…

«Ο μονος άνθρωπος που θα είναι δίπλα σου είναι εαυτός σου» Oh no my dear… Ο εαυτός σου δεν είναι πάντα ο σωτήρας που περιμένεις.
Πολλές φορές είναι ο πρώτος που σε τραβάει προς τα κάτω. Γεμίζει το κεφάλι σου με υπερανάλυση, αμφιβολία, αίσθηση ανεπάρκειας.
Σε καθηλώνει στον καναπέ, και σου λέει “πάρε και ένα τάπερ παγωτό”. (Δεν το βλέπω κακό αλλά θα προσποιηθώ ότι είναι για χάρη του κειμένου).
Να πιεις για να ξεχάσεις. Να προσποιηθείς πως δεν πονάς.Να γελάς χωρίς να νιώθεις τίποτα. Ο εαυτός σου είναι σκληρός.Αλλά δεν είναι πάντα γενναίος.Κι όταν σε κυριεύουν οι σκιές σου, δεν είναι πάντα δίπλα σου σαν σύμμαχος.Μερικές φορές, μοιάζει περισσότερο με δεσμοφύλακα.

Κι η αλήθεια είναι αυτή.... Δεν θεραπεύεσαι μόνος. Ποτέ δεν το έκανε κανείς.
Η αλλαγή, η λύτρωση, η επανένωση με το μέσα σου δεν έρχονται στην απομόνωση. Δεν χτίζονται σε σπηλιές ή σε “έχω εμένα και μου φτάνει”. Χτίζονται σε σχέσεις. Σε βλέμματα που δεν σε κρίνουν.Σε φωνές που σου λένε…“Είμαι εδώ. Όχι μόνο όταν είσαι καλά. Και όταν είσαι χάλια. Και λίγο παραπέρα.”

Η αυτάρκεια είναι χρήσιμη για να επιβιώσεις.
Αλλά η αγάπη θέλει ρωγμές, υποδοχή, τόλμη.
Κι αν δεν αφήσεις κανέναν να σε δει, θα καταλήξεις να μιλάς στον καθρέφτη, να βαφτίζεις την απομόνωση «δύναμη»
και την απόσυρση «αυτοφροντίδα». Μην αγαπάς τον εαυτό σου επειδή δεν έχεις κανέναν άλλον. Αγάπα τον αρκετά ώστε να επιτρέψει και στους άλλους να σε αγαπήσουν. Αρκετά, ώστε να μη φοβάται τη σύνδεση. Αρκετά, ώστε να θυμάται πως δεν γεννήθηκες για να είσαι μόνος.

Ευάγγελος Ορφανίδης
Κλινικός Ψυχολόγος

04/12/2025

Καθώς έβλεπα αυτά τα… σχεδόν αισθησιακά δημιουργήματα..(παίζει χαμηλά το τραγούδι του Teddy Swims- Lose control) ...τα μελομακάρονα με επικάλυψη λεπτής στρώσης σοκολάτα, σιωπηλά, γυαλιστερά, σαν μικρά μυστικά που σε προκαλούν να τα εξομολογηθείς...μου ήρθε μια σκέψη.. Οι πεποιθήσεις δεν χάνονται. Επικαλύπτονται. Όπως το μελομακάρονο παραμένει μελομακάρονο, αλλά η σοκολάτα του αλλάζει όλη την ιστορία, έτσι κι εμείς κουβαλάμε τον παλιό πυρήνα μας. Ο φόβος μένει, η ντροπή μένει… αλλά οι νέες επιλογές, οι νέες πράξεις, η θεραπεία, τα σκεπάζουν μέχρι που αλλάζει η γεύση της ζωής. Δεν αλλάζουμε σβήνοντας το παλιό...αλλά χτίζοντας πάνω του το νέο.

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος

04/12/2025

Χθες, καθώς ήμουν στο αμάξι στην γ@@@ κινηση έτρεχα να προλάβω..."Πάλι άργησα!", "Κοίτα τον μαλακα παει με 20χλμ", "Πεινάω.."..
Και τότε… μπαίνει στο ραδιόφωνο το Dust in the Wind. Ωπ καιρο ειχα να το ακούσω. Έφαγα χαστούκι. Γιατί τι πιο οξύμωρο απ’ αυτό; Να τρέχεις σαν τρελός να προλάβεις μια ζωή που, στο τέλος, δεν προλαβαίνει κανείς. Τι τραγουδάρα...; Σου θυμίζει ότι κυνηγάς πράγματα που θα ξεφτίσουν, κρατάς μέσα σου βάρη που δεν είναι αιώνια, αρπάζεσαι από έγνοιες που αύριο ίσως καν να μην θυμάσαι. Αλλά το Dust in the Wind δεν είναι μοιρολατρία. Απλά σου ψιθυρίζει μια υπαρξιακή αλήθεια.... «Μάγκα μου η ύλη φεύγει. Το σώμα αλλάζει. Οι άνθρωποι περνούν. Το μόνο που μένει είναι ο τρόπος που έζησες.» Στην ουσια σου λέει... «Τα άγχη σου, οι τύψεις σου, οι φόβοι σου… δεν είναι αιώνια. Εσύ είσαι αυτός που τα κουβαλά σαν να είναι.» Και κάπου ανάμεσα στην κιθάρα τις σκέψεις και το μελομακάρονο που πηρα για τον δρομο κατάλαβα κάτι...Δεν μας τρομάζει ότι είμαστε “σκόνη στον άνεμο”. Μας τρομάζει ότι το ξέρουμε… και συνεχίζουμε να ζούμε σαν να είμαστε άφθαρτοι.
Και τότε, καθώς έτρεχα σαν να με κυνηγούν προθεσμίες, το Dust in the Wind με προσγείωσε... κάνω σχέδια σαν αθάνατος… και ζω σαν να μην έχω αρχίσει καν να ζω.

Ευάγγελος Ορφανίδης κλινικός ψυχολόγος