28/07/2024
Μια ευγενική και αγαπημένη φίλη, μου έλεγε χθες το βράδι πως το φως νικά το σκοτάδι. Έτσι είναι μου είπε. Το καλό λοιπόν νικά το κακό, η αγάπη το μίσος, το δίκαιο το άδικο. Μπορώ να τα πιστέψω; Εσυ μπορείς; Στις διαλέξεις μου έχω πει αρκετά συχνά ότι αυτά είναι θέματα κυρίως της θεολογίας και της φιλοσοφίας. Εκεί που είμαι ‘γώ, στην αναζήτησή ίασης της ψυχής, μετρούν η αιτιολογία, η παρατήρηση και η διαχείρηση συναισθημάτων, με την ελπίδα ο άνθρωπος να καταφέρει να κερδίσει πάλι μέρος της ίσως χαμένης του καθημερινής ισορροπίας και ποιότητας. Και αυτό μόνο σε μικρές στιγμές και βήματα που όλα μαζί μπορούν να συνθέσουν και να δώσουν μια αίσθηση ασφαλείας. Ο σημερινός άνθρωπος κατάφερε να ταξιδεύει με απίστευτες ταχύτητες, μεταφέρει μηνύματα στην άλλη άκρη του πλανήτη πριν καν το πει. Και επίσης πιστεύουμε πως είμαστε δυνατοί και άτρωτοι, τίποτα δεν μπορεί να μας απειλεί, δεν είμαστε πια μέσα στην διατροφική αλυσίδα. Εμείς κυνηγήσαμε το άγριο Μαμούθ, το πιάσαμε, το σκοτώσαμε, μπήκαμε στην σπηλιά και τελετουργικά το ετοιμάσαμε πάνω στην φωτιά και το φάγαμε. Όχι, το Μαμούθ δεν έφαγε έμας. Και δημιουργήσαμε πολιτισμό. Διαβάζεις ακόμη μέχρι εδώ; Πίστευεις λοιπόν πως νικήσαμε το σκοτάδι; Ναι, έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα. Νικήσαμε το κακό; Ναι, ζούμε σε ισότιμες, δημοκρατικές κοινωνίες που η φωνή του κάθε ανθρώπου ακούγεται. Νίκησαν η αγάπη και η συντροφικότητα; Σωστα, οι άνθρωποι δεν σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον πλέον... Μάλιστα, έχουμε κάνει πολλές ζωγραφιές στους τοίχους της σπηλιάς, μετά που φάγαμε το τέρας που δολοφονήσαμε, με τα υπέροχα επιτεύγματα μας, ναι, είμαστε υπερήφανοι που σκοτώνουμε αλλά πλάσματα και τα τρώμε. Έχουμε και μεγάλα κτήρια που δειχνουνε πολλά από αυτά που κάναμε κάναμε χιλιάδες χρόνια τώρα. Το ονομάζουμε τέχνη και πολιτισμό. Και μετά πάμε όλοι μαζί σε κάτι σκοτεινούς χώρους και μερικοί από εμάς προσποιούνται ότι δεν είναι αυτοί, είναι κάποιοι άλλοι, έτσι για να μας μάθουν να είμαστε καλύτεροι ή για να χειραγωγήσουν ότι δεν αρέσει ή να μας συγκινήσουν μήπως και μέσα από την παραδοχή του πόνου μας καταλάβουμε την αλήθεια.
Μην νομίζεις εσυ που έχεις διαβάσει μέχρι εδώ, ότι ξέρω για ποιο πράγμα μιλάω ακριβώς. Ίσως και να ξέρω και να μην θέλω να το πω, σε εσενα, με τον φόβο ότι θα το ακούσω εγώ. Αυτό το μονοπάτι, της παραδοχής, της αναζήτησης περνά μέσα από τον φόβο. Δεν έχει άλλο δρομο. Ο φόβος είναι σκοτεινός, χωρίς χρώματα ίσως, η οσμή είναι πρωτόγνωρα βάναυση, το κενό του τρομάζει. Αλλά πήγαινε εκεί, βουτά στα νερά του. Μην τον φοβάσαι. Η αλλά πλευρά είναι ίσως η αρχή ενός νέου μονοπατιού. Πριν σε νικήσουν η θλίψη και η αμφιβολία, που η δικιά μου επιστήμη, παρεξηγημένα και αυθαίρετα ονόμασε κατάθλιψη.
Δεν ξέρω όντως. Είμαι ο τελευταίος που μπορεί να γνωρίζει ή να καταλαβαίνει κάτι, αλήθεια στο λέω. Πριν σε σκοτώσω όμως και εσενα , όπως τον προηγούμενο, πρέπει να το παραδεχτώ. Μπορεί αυτήν την φορά η αγάπη να νικήσει το μίσος. Το φως το σκοτάδι. Ίσως πάλι η ευγενική φίλη που μου το είπε χθες αργά που ολα γύρω μας ήταν σκοτεινά, να κάνει και λάθος. Που να ξέρει κι αυτή;
