ZUNZUNEGUI Psicólogas

06/11/2025

Eu diría que esta serie de Leticia Dolera é unha obra mestra. Polo que escoitei nalgunha entrevista tomouse tres anos para traballar no tema, investigar, formarse, reflexionar. Nótase. É unha serie complexa, con moitas capas. No que o individual vese cruzado polo colectivo, e viceversa.

Fala de violencias se***is e de abusos, si. Mais tamén fala de moitas máis pezas que mostran a complexidade destas situacións: a comunicación, a educación sexual, o tabú da sexualidade entre xeracións, a influencia das redes. Atravesando temas de clasismo e homofobia. É quen de mostrar as propias feridas coas que carga cada personaxe.

Mostra un sistema que acompaña á supervivinte, amable, que non revictimiza. Ogallá puidésemos dicir que isto é a norma.

Temos por diante moita reflexión para poder actuar dende a prevención.

24/10/2025

Pequena reflexión sobre o acontecido estes días no centro escolar de Sevilla.

Grazas a .gal, mais unha vez, pola súa xenerosidade.

https://praza.gal/opinion/educar-na-compaixon

💫💐

24/10/2025

Estes días púxenme a escribir unha pequena reflexión sobre alguna nova que saiu estes días na prensa.

E, como das veces anteriores, en .gal abríronme as portas. Grazas

💐💫

17/10/2025

Por estas datas, hai catorce anos, botaba andar este proxecto🥳🥳.

Daquela ilusión e medo a partes iguais. Hoxe, máis ilusión que medo.

Debe ser pola adolescencia, mais este ano foi especialmente intenso en mudar a pel, moitas aprendizaxes, horas de estudio, de formación… sempre coa intención de mellorar a calidade do meu acompañamento e de ser mellor profesional. Movéronse as bases, pero a ilusión e a confianza sempre estiveron aí. Guíando. 💫💫

Síntome moi agradecida pola vosa confianza, porque sen vós nada disto tería sentido nin tería chegado até aquí.

SON PORQUE SOMOS. 🥰

GRAZAS!!! 💐💫

09/09/2025

Non sei a de veces que vin esta fermosa serie. Capítulos curtiños, que convidan a rirse e tamén a reflexionar sobre a amizade, sobre a sexualidade, sobre a idade…

Dúas mulleres moi diferentes que, por circunstancias vitais, teñen que compartir espazo e acaban sendo familia. Tecen unha relación de cariño, de complicidade, de coidados que, a min, me pon moi blandiña mentres río.

02/09/2025

Despois do gran acollemento que tivo a primeira parte do artigo, custa moito máis facer pública esta segunda, coa que toma forma na súa totalidade: “des-conectar… para conectar-nos”.

Sempre sinto vertixe con esta exposición, mais hoxe, especialmente.

Deseco que vos guste, e que vos chegue coa mesma intención coa que foi escrita.

Grazas por estar aí acollendo e sostendo.

Grazas a .gal por estar receptivas a esta idea de dividir o artigo e facerme un oco dúas semanas seguidas.

Bonito martes 💫💫💫💫

26/08/2025

Hoxe sae en Praza Pública a primeira parte dun artigo que se chama “des-conectar… para conectarnos”.

A segunda parte sairá a semana próxima.

Sempre moi agradecida pola xenerosidade coa que atenden as miñas propostas.

Ogallá sirva para por algo de luz.

Que teñades un bo martes! 💐💫

A información chega a través dos medios de comunicación e das redes sociais onde a mesma nova pode aparecer varias veces ao día, mesmo con imaxes desoladoras e desgarradoras. E isto pode ter un dobre impacto: ou te desensibilizas por exposición ou te sobrecolles por superación