Pomarańczowy Gabinet - Centrum Psychoterapii Uzależnień I Współuzależnień

17/11/2025

17/11/2025

"Najsilniej fascynują nas partnerzy z którymi możemy po pierwsze odtworzyć a po drugie przezwyciężyć traumatyczne przeżycia z przeszłości. Miłość jest zatem próbą przerobienia nierozwiązanych zadań. Od czasów antycznych uważana jest za chorobę, a zarazem lekarstwo. "
Irvin Yalom

16/11/2025

📣 W pracy z pacjentami uzależnionymi szczególnie trudne jest to, że przeżywają w relacjach ogrom lęku, którego nie są w ogóle świadomi czy właśnie w minimalnym stopniu świadomi, mając równocześnie bardzo silne obrony przed doświadczaniem uczuć.

📍Pacjentami targają silne, sprzeczne impulsy (unikać ludzi ze strachu przed atakiem albo z desperacją szukać u nich pomocy z obawy przed samotnością). Uczucia są dla nich przytłaczające i chaotyczne, a z pozoru (w ich przeżywaniu) autodestrukcyjne zachowania, pomagają w radzeniu sobie ze sprzecznymi najczęściej impulsami i emocjami, równocześnie chroniąc siebie przed ryzykiem relacji z człowiekiem.

📍Terapeuci czy grupa terapeutyczna stają się „konkurencją” dla substancji czy czynności. W pewnym momencie pacjent zaczyna czuć więcej satysfakcji, więcej bezpieczeństwa w kontakcie z psychoterapeutą, z nami jako z grupą, a w rezultacie z innymi ludźmi, niż w relacji z substancją bądź czynnością. Warunkiem takiej zmiany jest bezpieczeństwo w terapeutycznych relacjach.

Bożena Maciek-Haściło

15/11/2025

"Życie jest czymś, co przydarza się nam w czasie, kiedy jesteśmy zajęci planowaniem innych rzeczy."

- Anthony de Mello

15/11/2025

📣”Mam niechęć do czegoś, co nazywa się rynkiem rozwoju osobistego.

📍Uważam, że to jest koncept oparty na kompletnie nierealistycznych założeniach – zakłamywania rzeczywistości, uciekania od bólu, kryzysu. Podkręca tylko narcystyczne aspekty naszej psychiki, skrajny indywidualizm. A to zranienia, niedoskonałości czynią nas ludźmi.

📍Na poziomie psychiki i kultury dajemy sobą zarządzać przez dwa trendy – hustle culture (kulturę zap***) i kulturę rozwoju osobistego. Zaczęło się niewinnie gdzieś w Ameryce, gdzie z etosu protestanckiego opartego na pracy i samodoskonaleniu zaczęły wyrastać pomysły na to, jak być lepszymi ludźmi.

📍Po drodze dołączyły do tego chciwość i egocentryzm, a wszystko zaczęło być zorientowane na zysk, efektywność i optymalizację. Skończyliśmy w systemie, który szkodzi i jednostkom, i wspólnotom.

📣Ale nie jesteśmy wszyscy ludźmi z „Sukcesji" – i całe szczęście. I chyba dlatego ludzie lubią „Zmierzchy". Bo to miejsce, gdzie mają prawo być niedoskonali, zagubieni, pokaleczeni, niewiedzący, na rozstaju. Nasze życie wygląda bardziej jak „Zmierzchy", mniej jak Instagram, i musimy się uczyć obsługiwać to prawdziwe życie”.

Marta Niedźwiecka w rozmowie z Joanną Mosiej-Sitek

14/11/2025

“Relacja matka-dziecko jest w pewnym sensie tragiczna. Wymaga najbardziej intensywnej miłości ze strony matki, a jednocześnie ta miłość musi pomóc dziecku oddalić się i stać całkowicie niezależnym.”

- Erich Fromm

14/11/2025

Francuska pisarka i reżyserka Marguerite Duras napisała wiele gorzkich słów o tym, ile kosztuje praca twórcza w środowisku zdominowanym przez mężczyzn.

Zwłaszcza wówczas, gdy praca twórcza karmi się używkami; zwłaszcza wówczas, gdy pije się alkohol: „Pijąca kobieta jest pijącym zwierzęciem lub dzieckiem.

Alkoholizm kobiety jest skandaliczny, a alkoholiczka to rzadka, zatem poważna sprawa. To zmaza na boskości w naszej naturze”.

Znamienne jednak, że artykuł Olivii Laing poświęcony pijącym kobietom piszącym, z którego czerpię ten cytat, powstał jako efekt uboczny książki „The Trip to Echo String. Why Writers Drink” – chodziło w niej jedynie o male writers.

Polecam Piotr Przybylski

13/11/2025

Lęki dziecięce są jak oczy straszącego ducha, które przeżywają wzrokiem po to, żeby dopatrzeć się czegokolwiek, co mogłoby okrutnie skrytykować.

Są jak olbrzymie kły jakiegoś potwora, które tylko czekają, żeby rozerwać, albo jak ogromna piłka, która uciska i dusi od środka, i czyni człowieka nie wiem. Lęki dziecięce czasami są jak góra Lodowa, sztywna i drętwa albo jeszcze jak gryzący i duszący czarny dym …….

Ewa Jasik-Wardalinska

12/11/2025

"Już nie czekam na specjalną okazję...
Najlepsze świece palę w zwykłe dni...
Już nie czekam, aż dom będzie czysty...
Wypełniam go ludźmi, którzy rozumieją, że nawet kurz jest święty.
Już nie czekam, aż wszyscy mnie zrozumieją...
To po prostu nie jest ich zadanie...
Nie czekam już na idealne dzieci...
Moje dzieci mają swoje imiona, które płoną tak jasno jak każda gwiazda...
Nie czekam już na czarną godzinę...
Ona już tu była i przeżyłam...
Już nie czekam na właściwy czas...
Czas jest zawsze teraz....
Nie czekam już na partnera, który mnie uzupełni...
Jestem wdzięczna, że jestem tak serdecznie, czule utulona...
Nie czekam już na chwilę spokoju...
Moje serce może być spokojne, ilekroć je zawołam...
Nie czekam już na pokój na świecie...
Uwalniam uścisk i wdycham i wydycham spokój...
Nie czekam już na zrobienie czegoś wielkiego...
Wystarczy mi, że uważnie niosę moje ziarnko piasku..
(...)"

(Mary Anne Perrone)
---
fot. Assylay Akimkhan