eMOCja

24/12/2025

Twoje Święta, Twoje Zasady! ✨🎄

Kochani, zbliżają się Święta i mam dla Was najserdeczniejsze życzenie: 💕zadbajcie o siebie!❤️

Przy wigilijnym stole jesteście VIP-ami swojego życia.

Nie musicie być idealni, ugrzecznieni ani spełniać oczekiwań wszystkich "ekspertów od waszego życia" 😄

🎁 Pamiętajcie:
- Nie musicie słuchać "dobrych rad" o swoim życiu
- Możecie z uśmiechem zmienić niewygodny temat
- Wasze granice zasługują na szacunek (tak, nawet przy choince!)

Święta to czas magii, nie martyrologii!

Rodzinne spotkania potrafią być intensywne? Jasne.
Ale to NIE znaczy, że macie ustępować ze swojego pola, żeby innym było wygodnie.

Najważniejsza zasada Świąt:
💕Nie chodzi o to, żeby było "gładko i miło".
Chodzi o to, żeby WASZE Istnienie czuło się szanowane❤️❤️❤️. ⭐

Bo to właśnie Wy jesteście największym prezentem dla siebie! 🎁

Więc odpocznijcie, śmiejcie się, cieszcie się – i zadbajcie o siebie najmocniej.

Lekkich, radosnych i pełnych blasku Świąt!** 💫

🚫A jeśli ktoś nie umie uszanować waszych granic – spokojnie, świat się nie zawali. Lepiej być w zgodzie z sobą i powiedzieć to co konieczne.

15/11/2025

Dziś miałam pewne spotkanie.

Coś, na co musiałam się w jakimś stopniu przygotować, zebrać dokumenty, zapoznać się z przygotowanymi wcześniej informacjami i instrukcjami.
Nic wielkiego — tak mogłoby to wyglądać z zewnątrz.
Ale wewnętrznie… coś mi zgrzytało.

Podczas szykowania dokumentów zauważyłam, że część z nich podpisuję cyfrowo, a później… nie mam do nich kopii. Nastawiłam się niechęcią. Świadoma narastającej stronniczości.

I jakoś tak podskórnie wiedziałam, że to wszystko nie jest „moje”.

Z jednej strony:
„zrobiłam pierwszy krok i przez to tu jestem”,
„pójdę bardziej z ciekawości niż potrzeby ”,
a z drugiej — wiem, że wszystko się układa, choć nie zawsze jest to oczywiste.

Ale stwierdziłam, że pójdę.
Choćby po doświadczenie.
Choćby dowiedzieć się więcej i znaleźć odpowiedzi na pytania, które już się zrodziły podczas tego szykowania się do spotkania.

Rano wsuwam rękę do kieszeni…
A tam karteczka.
Malutka.
Z herbaty, takiej z tych, które mają na końcu sznureczka małe złote myśli.

A na niej napis:
"Let things come to you." ✨

Zaśmiałam się.
Bo od razu wiedziałam, skąd ta karteczka, ale też wiedziałam, po co się akurat dziś pojawiła.

To był dokładnie komunikat, kwestionujący moje analityczne myślenie.

Poznaj wszystkie opcje.
Bądź uważna.
Wykorzystaj szanse.
Pozwolić rzeczom przyjść — albo nie.

Poszłam na to spotkanie bez presji.
Bez spinania się.
Bez oczekiwań.
I wszystko poszło…
lepiej, niż mogłabym sobie wyobrazić.

A później… pojawiła się kolejna sytuacja, również wymagająca mojej obecności i uważności.

I zaskoczenie ale spokój.
Coś co było ułożone zaczęło stać pod znakiem zapytania.

Znów to wrażenie, że rzeczy same zaczynają układać się we właściwy sposób.

Jakby pierwsze spotkanie otworzyło przestrzeń a kolejne szansę aby ją wypełnić czymś nowym.

Jakby nic nie było przypadkiem.

I wiecie co?

Cała ta historia nie jest o spotkaniu.
Nie jest o dokumentach.
Nie jest o przypadkach.

To jest historia o odpuszczeniu.
O tym, że kiedy idziemy z ciekawością, bez oczekiwań z zaufaniem, że wszystko ma sens i układa się dla naszego dobra
to życie zaczyna spokojnie płynąć w naszą stronę.

Słuchajcie tych małych znaków.
Tych szeptów.
Tych karteczek z herbaty.
Bo czasem mówią więcej niż wszystko inne.

I słuchajcie tego wewnętrznego głosu,
który cichutko przypomina:
„wszystko się ułoży.” 🌿💛

Może nie tak jak chcesz, ale jak potrzebujesz ❤️

10/11/2025

💫 Kiedy boisz się, że jeśli on odejdzie, nikt Cię już nie zechce

Czasem w miłości pojawia się taki lęk,
że jeśli ta jedna osoba odejdzie,
zostaniemy z niczym — niewidzialne, niekochane, niewystarczające.

Ale wtedy… można posłuchać słów, bez pocieszeń, z prawdą, która porządkuje serce.

✅Patrzysz na niego, jakby to on miał Ci dać wartość.
Ale Twoja wartość była w Tobie, zanim go spotkałaś.

✅Nie on decyduje o tym, czy jesteś godna miłości.
To życie już Ci ją dało, kiedy Cię stworzyło.

✅Jeśli odejdzie — to dlatego, że jego droga prowadzi gdzie indziej.
A Twoja dalej płynie.

✅ Kiedy trzymasz się kogoś z lęku, miłość się kurczy.
Kiedy pozwalasz mu iść, jeśli chce — miłość staje się większa.

✅Nie potrzebujesz, żeby ktoś został, żebyś mogła czuć, że jesteś.

✅Stań na swoim miejscu, popatrz na swoje życie,
i powiedz: Jestem. I to wystarczy.

Czasem za tym lękiem stoi echo dawnego bólu —
dziecięcego doświadczenia, kiedy ktoś odszedł,
a małe serce nie umiało jeszcze zrozumieć, że nie z jego winy.

Dziś już jesteś dorosła.
Dziś możesz ukłonić się temu bólowi i powiedzieć:

✅To było wtedy. Teraz jestem tu.
Teraz mogę wybrać miłość, która widzi mnie naprawdę.

💛
Nie musisz zasługiwać, żeby być kochana.
Wystarczy, że jesteś.

10/11/2025

🧠❤️ Na czym polega pojednanie mózgu i serca

Nasz mózg i nasze serce to dwa centra inteligencji.

🧠Mózg analizuje, planuje, chroni, ostrzega. Szuka logiki i bezpieczeństwa.

♥️Serce czuje, odczuwa kierunek, prowadzi intuicję, rozpoznaje prawdę nie poprzez fakty, ale poprzez rezonans — to „tak” lub „nie” odczuwane głęboko w środku.

Kiedy żyjemy tylko w głowie — odcinamy się od życia, od emocji, od ciała.
Kiedy żyjemy tylko w sercu — możemy gubić granice, błądzić, poświęcać się bez miary.

Koherencja to stan, w którym jedno i drugie się słyszy.
Mózg nie jest wrogiem serca, a serce nie jest naiwne wobec mózgu.
Oba chcą tego samego — chronić nas i prowadzić ku życiu.
Tylko robią to w inny sposób:

🧠Mózg przez ostrzeżenie („uważaj, to może boleć”).

♥️Serce przez wezwanie („idź tam, bo to prawdziwe”).

Kiedy się zsynchronizują, pojawia się spokój.
Wtedy myśli stają się jaśniejsze, decyzje prostsze, a ciało czuje się bezpieczne.

Wizualizacja: spotkanie serca i mózgu

Usiądź wygodnie. Zamknij oczy. Oddychaj powoli.

♥️Poczuj głowę.
Zauważ przestrzeń za czołem.
Tam, gdzie pojawiają się myśli, obrazy, analizy.
Powiedz w ciszy:

„Dziękuję, że mnie chronisz. Dziękuję, że mnie ostrzegasz.”

♥️Poczuj serce.
Zjedź uwagą niżej — do klatki piersiowej.
Poczuj bicie, ciepło, rytm.
Powiedz w ciszy:

♥️„Dziękuję, że czujesz. Dziękuję, że pokazujesz, co prawdziwe.”

♥️Zobacz między nimi światło.
Wyobraź sobie, że z głowy i z serca wychodzą dwa delikatne promienie.
Spotykają się pośrodku — w gardle, albo na środku klatki piersiowej.
Tam tworzy się most światła.

♥️Oddychaj przez ten most.
Wdech — energia z serca płynie do mózgu.
Wydech — spokój z mózgu płynie do serca.
Z każdym oddechem czujesz, że są razem.
Nie muszą się zgadzać. Wystarczy, że się słyszą.

♥️Na koniec powiedz:
„Kiedy serce i umysł patrzą w tym samym kierunku,
we mnie pojawia się spokój.
Myśli stają się ciche, uczucia płyną swobodnie.
Wtedy wiem, że mogę ufać — sobie, życiu i drodze, którą idę.”

Zostań w tym stanie przez chwilę.
Zaufaj, że Twoje ciało zapamięta ten rytm — i będzie Ci go przypominać,
zawsze, gdy zaczniesz się rozdzielać między myślą a uczuciem.

10/11/2025

Czasem nasze serce chce więcej, niż nasze ciało może unieść.

Umysł biegnie daleko, tworzy, wymaga, chce wszystko objąć,
a ciało zostaje — zmęczone, ciche, z tyłu.

To, że chcesz dobrze, że chcesz pomóc, że pragniesz porządku i sensu —
to płynie z miłości.
Ale miłość, która nie zna granic, staje się ciężarem.
Bo to, co należy do innych, nigdy nie stanie się lżejsze,
choćbyś niosła to z najczystszego serca.

Kiedy mówimy: każdy niesie za siebie,
to nie znaczy: „zostaw ich samych”
ani „nie pomagaj”.
To znaczy: uznaj ich siłę.
To znaczy: zaufaj, że ich droga ma sens, nawet jeśli boli.

Kiedy zostawiasz przy nich to, co ich,
robisz miejsce w sobie — na siebie.
Na swoje ciało, które chce odpocząć.
Na swój oddech, który chce wrócić do rytmu życia.
Na swoją miłość, która nie musi już ratować, żeby była prawdziwa.

Bo miłość, która pozwala każdemu nieść swój los,
to najczystsza forma szacunku.
To miłość, która widzi — i nie wtrąca się.
To miłość, która mówi:
„Widzę cię. Wiem, że dasz radę. A ja zostanę przy sobie.”

I wtedy dopiero wszystko wraca na swoje miejsce.
Wtedy ciało zaczyna oddychać,
umysł się uspokaja,
a serce czuje: jestem na swoim miejscu.

To, co zostawiasz innym — nie znika.
To wraca do źródła, do porządku, w którym wszystko ma swój sens.
A Ty — zostajesz w miłości,
lekkiej, prawdziwej, swojej.

Photo by engin akyurt

10/11/2025

Pierwsze małe domki 🏠✨
Zrobione z gipsu — moimi rękami, z sercem i z ciekawością dziecka, które odkrywa coś nowego 💫

To moje pierwsze próby przygotowań do świąt 🎄
Dodatki do kartek, testy form, różne rodzaje gipsu, cierpliwość i nauka w praktyce…
Nie wszystko wychodzi idealnie, ale każda próba uczy mnie czegoś nowego 💭

Tak właśnie wygląda tworzenie — trochę chaosu, trochę magii i mnóstwo radości z tego, że coś powstaje z niczego 💖

Tworzenie to sposób, w jaki serce mówi światu: jestem tu.🌿

08/11/2025

Czasem zapominamy, że
nasze codzienne wybory,
otoczenie
i relacje mają ogromny wpływ na to, jak naprawdę żyjemy.

Każdy z nas zasługuje na chwilę oddechu, spokój i radość – nie tylko na przetrwanie, ale na pełnię życia 🌿💛

Pamiętaj, że małe gesty wobec siebie i innych potrafią zmienić całe Twoje dni.

Nie bój się wybierać dla siebie radości, bliskości i obecności – zasługujesz na nie każdego dnia 💫

08/11/2025

✨ „Wdzięczność zamienia zwykły dzień w święto.” – William Arthur Ward

Pomału zaczynam przygotowania do sezonu świątecznego 🎄
Tym razem tworzę małe upominki wdzięczności dla pracowników szkoły – tych, którzy każdego dnia wnoszą coś wyjątkowego do naszego życia ❤️

Spotykamy takich ludzi nie tylko w pracy, ale i na co dzień – w sklepie, w urzędzie, na ulicy…
To ci, którzy patrzą w oczy, pytają „jak się masz?” i naprawdę chcą usłyszeć odpowiedź.
To ci, którzy swoją obecnością, ciepłem i zaangażowaniem przypominają nam, co znaczy być dla innych. 🌷

W szkole też jest wielu takich ludzi – tych, którzy działają z serca, wierzą w sens swojej pracy i stają w obronie tych, którzy nie mają głosu. 💬
Dla nich właśnie powstają te kartki wdzięczności – małe gesty, które przypominają, że każdy z nas jest ważny.

Nie tylko w Dzień Nauczyciela, nie tylko od święta…
Ale każdego dnia. 💖¹

07/11/2025

🌈 Nieperfekcyjnie, ale wspólnie 💛

Wczoraj chciałam zrobić nową tablicę informacyjną w jednym z lokalnych ośrodków.

Miałam plan — dokładny, przemyślany, taki, w którym wszystko miało być równo, estetycznie i perfekcyjnie. ✂️📋
Ale od samego początku rzeczy zaczęły nie wychodzić tak, jak chciałam.

Okazało się, że rolka materiału, którą miałam, jest za mała, żeby pokryć całą tablicę.
Nożyczki tępe, telefon do nagrywania postępów przed i to został w biurze, a moja wizja „idealnej tablicy” zaczęła się powoli rozmywać.

Wtedy dołączyli do mnie rezydenci.
Chłopak, który nie przepada za wycinaniem, sam zaproponował pomoc.
Dziewczyny zaczęły wycinać liście i cytaty, i nagle ta moja tablica przestała być „moja”.
Stała się nasza 💛

Przyznaję — nie wszystko wyszło równo. Niektóre krawędzie są krzywe, cytaty wydrukowane podwójnie.

Ale kiedy patrzyłam, jak bardzo się angażują, jak chcą pomóc mimo trudności, poczułam dumę zamiast frustracji. 🌿

To była moja trzecia tablica, ale pierwsza, którą zrobiliśmy razem.

Dziewczyny wycinały liście według przygotowanych przez mnie szablonów, pomyłkę wydrukowałam podwójnie afirmacje — więc wspólnie sprawdzaliśmy, co już wisi, a co nie.

Śmialiśmy się, rozmawialiśmy, ktoś dopisał na tablicy swoją ulubioną piosenkę, ktoś inny — za co jest wdzięczny. 🎶💬

I wiesz co?

To jest piękny moment odpuszczenia, gdzie perfekcjonizm nie zawsze jest wartością — czasem dużo cenniejsze jest dzielenie się odpowiedzialnością, współpracą i wspólnym tworzeniem.

Bo ta tablica, choć nieidealna, ma w sobie więcej życia, emocji i prawdy niż jakakolwiek zrobiona „pod linijkę”.

Kiedy rezydenci będą na nią patrzeć, zobaczą tam swoje ręce, swój wysiłek, swoje emocje.
I to właśnie jest jej prawdziwa wartość ✨

Nie jest perfekcyjnie.
Jest wspólnie.
A to znaczy — idealnie na swój sposób 🤍

01/11/2025

Dziś pozwalam sobie czuć wszystko, co czuję.

Smutek, ulgę, żal, spokój, pustkę — wszystko ma swoje miejsce.

Przez lata byłam tą, która trzymała świat w całości.

Dziś mogę powoli odkładać ciężary.

Dziś mogę nauczyć się żyć nie z obowiązku, ale z troski o siebie.

To ja jestem początkiem swojego nowego życia.

I krok po kroku,
dzień po dniu,
wracam do siebie.

28/07/2025