24/09/2025
Γενέθλια λοιπόν σήμερα! γιατι σημερα μια γερακίνα που με καταδέχεται να πετω δίπλα της ,μου θύμισε...πως δεν ξερουμε ποτε θα ναι το στερνο πρωινο...ενα ακομα κομματακι απο το ημερολογιο του καπετανιου.......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................ΞΗΜΕΡΩΣΕ άλλη μια μερα …αν θυμαμαι καλα η εξηκοστή τρίτη μεσα στη θαλασσα,αν θυμαμαι καλα……..το πρωι πετάχτηκα πρωτος …με το που σαλεψε ο ηλιος…με πλημυρισαν οι μυρωδιες …η ματια μου ασυναισθητα γυρισε στη θαλασσα,εδειχνε σαν να κοιμαται ακομα,ηξερα ότι δεν ήταν παρά αλλο ένα παιχνιδι του μυαλου…εκεινη ποτε δεν κοιμαται…η ματια όμως δεν σταματησε να ψαχνει,ειχε στραφει πια στον οριζοντα..τι αποζητας ματια μου? σκεφτηκα…το μονο που καταφερα να εντοπισω ήταν ένα κοπαδι από τονους που ειχαν βγει από νωρις στο κυνηγι…εστριψα ένα τσιγαρο ,το σαλιωσα καλα…τραβηξα μια βαθεια ρουφιξια..ξεκολα βλεμμα μου ειπα…ξεκολα…Φωναξα δυνατα…τα κοριτσια θελουν καφε ?Ο Ορεστης πεταχτηκε..απο τις σκαλες ,τριβοντας τα ματια του…εγω καπετανιε εγω θα φτιαξω….εχω κρατησει θρακα από τα ψες ισα που θα βαλω το νερο ….πιασε ειπα και του χαμογελασα …αλλά πολύ αμφιβαλω αν το ξεχωρισε μεσα από τα ασπρα πια γενια μου…ειχαν μακρινει πραγματικά πολύ….να το κλειδι της κουκετας μου…φερε εκεινο το καφε κουτι με τις κορδελες …σημερα θα πιουμε αυτόν τον καφε...τα ματια του γινηκαν δυο ασπροι κυκλοι με δυο αλλους μικροτερους μες τους στο χρωμα της θαλασσας,ομορφα ματια ειχε αυτό το παιδι ..σκεφτηκα…..μα καπετανιε..ειπε με γουρλωμενα τα ματια….αυτος ο καφες είναι καλυτερος απ τα μαργαριταρια ειχες πει…θα τον πιουμε το στερνο πρωινο…εφτασε το στερνο πρωινο καπετανιε..?οχι μικρε μου αγγελε του αποκριθηκα…μα νομιζω πως αυτή η μυρουδια λειπει τώρα για να συμπληρωθει αυτή η μαγικη εικονα αυτου του πρωινου…ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΠΡΩΙΝΟ….σκεφτηκα μα δεν του το ειπα…αντε συρε και μην αργεις ..αντιθετα αποκριθηκα…δευτερο τσιγαρο χωρις ζεστο καφε είναι καταρα….σαν εφυγε η ματια μου ξεφυγε παλι….εψαχνε απεγνωσμενα στο πελαγος…τραβηξα άλλη μια ρουφιξια απ το τσιγαρο μου ,ο καπνος ήταν νωπος και μου εφερε βηχα…το γλαροπουλι που ειχε κουρνιασει από βραδυς στο κεντρικο καταρτι σκιαχτηκε και σηκωθηκε ψηλα βιαστικα στην ασφαλεια του αερα…συγνωμη φιλε ..ψελισα …τα ρουθουνια μου γεμισαν ,τοσο που τρομαξα …μια πρωτογνωρη μυρωδια….το μυαλο μου πασχιζε να την ονομασει….μα δεν την εβρισκε πουθενα στα κυταπια της μνημης του..αληθινα μια μυρωδια για το στερνο πρωινο…για να την παρεις μαζι σου…σε λιγο αυτό το αρωμα ήταν τοσο κοντα στη μυτη μου….ελα καπετανιε το πρωτο φλιτζανι ….το τσιγκινο φλιτζανι ήταν σαν δισκοποτηρο…το εφερα ακομα ποιο κοντα στη μυτη μου…και υστερα κατεβασα μια γερη ρουφιξια…δεν υπηρχαν πραγματικά λογια….απλα αφεθηκα…ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ…ΕΤΣΙ ΣΜΙΓΟΥΝ ,ΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…Δωσε στα παιδια ,να παρε και τον καπνο μου …να στριψουν και τσιγαρα..και του τον πεταξα……επρεπε να χαραξω παλι καινουρια πορεια…τι διαλο γινηκε εκεινη η στερια…Απνοια ,σημερα…ετσι ξεμειναμε για άλλη μια φορα μεσοπελαγα,κοιταξα ψηλα,τα πανια πεσμενα σαν μπαλονια που ξαφνικα ξεφουσκωσαν ,λες και χαθηκε σε μια στιγμη η ζωη από μεσα τους..κοιταξα ακομα ψηλοτερα..τα συννεφα τρεχαν σαν δαιμονισμενα λες και βιαζοντουσαν για το πρωινο ραντεβου τους μα ήταν παραξενο η πνοη που τα κινουσε δεν εφτανε σε μας εδώ κατω…ο ηλιος ανεβαινε γοργα να τα συναντησει ,μεσοπελαγα σε μια γυαλινη θαλασσα…μειναν τα ονειρα μου και οι προσδοκιες μου…ο αερας εμοιαζε να μην είναι αρκετος ουτε για μια ανασα ,όχι για να σπρωξει τη Μαργαριτα μου σαυτο το ταξιδι διχως γυρισμο…..παιδια σημερα η μερα είναι δικια σας…φωναξα…ουτε δουλειες ουτε τιποτα,μονο μπανιο ξαπλα και απολυτη χαλαρωση…ο καθενας ας κανει ότι θελει…τα ματια λαμπιρισαν ,σαμπως ειχα και άλλη επιλογη…γυρισα βιαστικα στην καμπινα μου..λες και με πιεζε ο χρονος….τραβηξα το σεντουκι κατω από την κουκετα μου,αρχισα να ψαχνω για το μπανιερο μου…σαν το βρηκα ελυσα βιαστηκα τη ζωστηρα μου ,κατεβασα το παντελονι μου και πασχησα να το φορεσω…βιαζομουνα ..ναι ,μα όχι χωρις λογο,ηθελα να βρεθω στην αγκαλια της..γρηγορα…..εβγαλα το πουκαμισο χωρις να ξεκουμπωσω τα κουμπια…παντα αυτό εκανα όταν πιεζομουν ,όταν ηθελα να ξεπλυνω το μυαλο μου ,όταν φοβομουν…ετρεχα στην αγκαλια της..απο παιδι…και εκεινη ποτε δεν μου την αρνιοταν ,παντα ήταν εκει για μενα,μα παντα ,σαν τη μανα μου…..Ανεβηκα γρηγορα τα σκαλια που οδηγουσαν στο καταστρωμα…βγηκα στο φως…ετρεξα πλωρια και ετοιμαστηκα να βουτηξω….σταματησα από τα ψυθηρισματα που φταναν στα αφτια μου,γυρισα ,πεντε μικρα παιδια και ο λοστρομος κοιταζαν το κορμι μου και μιλουσαν μεταξυ τους ,χωρις να φτανουν σε μενα καθαρες οι λεξεις τους….μα καταλαβα…κοιταξα μπροστα μου με ειδα να αντιφεγγιζομαι στη γυαλαδα της…ηξερα ότι μιλουσαν για τις ουλες ,δεν με ειχαν ξαναδει ετσι….σαν τους κοιταξα τα ματια χαμηλωσαν…τι κοιτατε ..ρε..σας λειψαν οι γυναικες και βαλθηκατε να κοιτατε εμενα…?δεν εχετε ξαναδει αντρα με μπανιερο..?ο αστειος τονος που ειχα δωσει στη φωνη μου ,πνιγηκε στο μαρμαρινο βλεμα τους….μα τοσο τρομαχτικο ήταν πια το κορμι μου..?ξανακοιταξα την εικονα μου στη θαλασσα,καποιες από τις ουλες ουτε που φαινονταν εκει..μητε και οι ρυτιδες μου….ομως υπηρχαν,δεν τις ειχα ξεχασει ουτε εκεινες εμενα…με θυμοντουσταν κατά καιρους ,ειδικα τα βραδυα τα γεματα υγρασια….η όταν το βαρομετρο επεφτε πολύ χαμηλα…τοτε ,λιγο πριν ξεσπασουν οι μεγαλες καταιγιδες…μα ειχα πια μαθει να ζω μαζι τους…χαμογελασα κατεβηκα δυο σκαλια και εφτασα κοντα τους..πιθωσα τα χερια στο τιμονι…και τεντωσα τις πλατες μου…αντε Ορεστη αγκιξε τη…αυτό δεν θες ?τοτε σκεφτηκα πως αυτή η ουλη στην πλατη μου μπορει να τρομαξει ένα παιδι…και εμενα με τρομαζε παλιοτερα…απλωσε το χερι του…περασε από πανω της σχεδον αερινα…ξεκιναγε από το υψος της αριστερης ωμοπλατης και κατεβαινε μεχρι τα;πλευρα μου..ειχε κλεισει χωρις να ραφτει και φαινοταν η αγριοτητα ακομα και μετα από τοσα χρονια ............
Αρης
