07/11/2025
Δεν ξεκινάς να κάνεις δίαιτα επειδή “θέλεις να τιμωρήσεις τοσώμα σου”. Την ξεκινάς γιατί νιώθεις ότι αν δεν το ελέγξεις, θα χαθείς.
Γιατί για λίγο, η δίαιτα μοιάζει με δομή, με ασφάλεια.
Όταν γύρω σου όλα είναι ασταθή, το “τι τρως” γίνεται το μόνο πουνομίζεις πως μπορείς να ελέγξεις.
Πώς ξεκινά ο κύκλος;
•Έρχεται η ανάγκη για έλεγχο.
“Από αύριο, θα μπω σε πρόγραμμα.”
•Η πείνα γίνεται απειλή.
Μαθαίνεις να τη φοβάσαι, όχι να την ακούς. Τη συγχέεις με “αδυναμία”.
•Το φαγητό αποκτά φορτίο.
Δεν είναι πια απλώς φαγητό — είναι “αμαρτία”, “ανεξέλεγκτο”, “εχθρός”.
•Έρχεται το υπερφαγικό.
Το σώμα ζητά απλώς να επιβιώσει. Αντιδρά στον περιορισμό, όχι στην έλλειψη θέλησης.
Κι έτσι, ξαναμπαίνεις στο μοτίβο:
Δίαιτα ➜ έλεγχος ➜ στέρηση ➜ έκρηξη ➜ ενοχή ➜ “από Δευτέρα πάλι”.
Και όλο αυτό μοιάζει “δικό σου λάθος”. Αλλά δεν είναι. Είναι η φυσική αντίδραση ενός σώματος και μιας ψυχής που δεν μπορούν να ζουν άλλο μέσα σε “όλα ή τίποτα”.
✧Τι αλλάζει όταν δεν επιλέγεις πια τη δίαιτα:
•Δεν “χαλαρώνεις”. Μαθαίνεις να ακούς.
•Δεν “παρατάς την προσπάθεια”. Αλλάζεις μέθοδο.
•Δεν “ξεφεύγεις”. Επιτέλους, επιστρέφεις στον εαυτό σου.
Εναλλακτικές προσεγγίσεις διαχείρισης:
•Επανασύνδεση με σήματα πείνας και κορεσμού χωρίς κριτική.
•Παρατήρηση των trigger σκέψεων (π.χ. “το χάλασα, δεν έχει νόημα πια”).
•Καλλιέργεια ουδετερότητας απέναντι στο σώμα — ούτε λατρεία, ούτε απόρριψη.
•Ευελιξία στο φαγητό — όχι έλεγχος, αλλά αυτορρύθμιση.
