13/11/2025
Πρόσφατα άκουσα τη συνέντευξη μιας ηθοποιού, στην οποία μίλησε με ειλικρίνεια για τα σχόλια που δέχτηκε γύρω από το σώμα της και τα κιλά που έχει πάρει, εξαιτίας ενός θέματος υγείας. Και κάπου εκεί, ένιωσα αυτό το γνώριμο σφίξιμο στο στομάχι — γιατί ήξερα πως δεν μιλούσε μόνο για τον εαυτό της, αλλά για πολλούς από εμάς.
Ζούμε σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει το σώμα σαν δημόσιο αγαθό. Όλοι έχουν άποψη, όλοι «ξέρουν», όλοι «ενδιαφέρονται». Πόσες φορές έχουμε ακούσει το «πάχυνες λίγο, ε;», το «αδυνάτισες, μπράβο!», το «τι έπαθες;». Και όμως, πίσω από αυτές τις φαινομενικά αθώες φράσεις κρύβεται κάτι πιο βαθύ: η πεποίθηση ότι η αξία μας μπορεί να μετρηθεί. Πως ο άνθρωπος είναι, τελικά, μια ζυγαριά.
🧐Το βλέμμα που πληγώνει
Δεν χρειάζεται να σε προσβάλουν για να σε πληγώσουν. Μερικές φορές, αρκεί ένα βλέμμα, μια σιωπή, ένα σχόλιο που γίνεται «για το καλό σου». Το σώμα γίνεται καθρέφτης για όλους — προβάλλουμε πάνω του τις ανασφάλειες, τους φόβους, τα απωθημένα μας.
Αυτός που σχολιάζει συχνά δεν έχει επίγνωση του τι προκαλεί. Ίσως να έχει μεγαλώσει κι ο ίδιος μέσα σε μια κουλτούρα σύγκρισης, όπου η αποδοχή περνά μέσα από την εμφάνιση. Μπορεί να μην αντέχει τη δική του ατέλεια, και έτσι στρέφει το βλέμμα αλλού, στο σώμα του άλλου.
Αλλά όποιος έχει βρεθεί στην πλευρά του ανθρώπου που ακούει αυτά τα σχόλια, ξέρει: είναι βαρύ. Είναι στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις μικρός, ανεπαρκής, λες και η αξία σου περιορίζεται στο μέγεθος των ρούχων σου.
📌Το σώμα θυμάται
Στην ψυχοθεραπεία μιλάμε συχνά για τη «μνήμη του σώματος». Το σώμα κουβαλάει τις εμπειρίες μας: το άγχος, τη χαρά, την ασθένεια, τις απώλειες, την κούραση, τη γέννα, τη φροντίδα. Κάθε αλλαγή του έχει λόγο ύπαρξης. Κι όμως, εμείς το κοιτάμε συχνά με αυστηρότητα, σαν να οφείλει να ανταποκρίνεται σε κάποιο κοινωνικό πρότυπο.
Όταν η ηθοποιός μίλησε για την περιπέτεια υγείας που της άλλαξε το σώμα, ένιωσα πόσο συχνά ξεχνάμε ότι το σώμα μας παλεύει για εμάς. Όταν αλλάζει, συνήθως σημαίνει ότι προσαρμόζεται, ότι επιβιώνει. Και το λιγότερο που του οφείλουμε είναι σεβασμός.
📌Το βάρος των λέξεων
Οι λέξεις έχουν βάρος — μερικές φορές μεγαλύτερο κι από τα κιλά που σχολιάζονται. Ένα «πάχυνες» μπορεί να γίνει σπόρος ντροπής που φυτρώνει μέσα μας. Μπορεί να αλλάξει τη σχέση μας με το φαγητό, με τον καθρέφτη, με το σώμα μας.
Κι αν έχεις ακούσει τέτοια σχόλια, ξέρεις πως δεν ξεχνιούνται εύκολα. Μαθαίνεις να «ρουφάς» την κοιλιά σου, να αποφεύγεις φωτογραφίες, να κρύβεσαι πίσω από ρούχα ή χαμόγελα. Μαθαίνεις να απολογείσαι για το σώμα σου — για κάτι που, στην πραγματικότητα, δεν οφείλεις σε κανέναν.
🫶Η συμφιλίωση
Μου πήρε χρόνια να μάθω ότι η σχέση με το σώμα δεν είναι στατική· είναι σχέση που χρειάζεται δουλειά, όπως κάθε άλλη.
Μπορεί να υπάρξουν μέρες που δεν θα σου αρέσει τίποτα πάνω σου, κι άλλες που θα νιώσεις καλά με αυτό που βλέπεις. Και στις δύο περιπτώσεις, αξίζεις αγάπη.
Η αποδοχή δεν σημαίνει αδιαφορία. Δεν σημαίνει να μη θέλεις να αλλάξεις, να φροντίσεις, να εξελιχθείς. Σημαίνει απλώς να σταματήσεις να πολεμάς το σώμα σου σαν εχθρό.
Γιατί, τελικά, το σώμα είναι η πρώτη σου πατρίδα — το μόνο σπίτι που θα έχεις για όλη σου τη ζωή.
Μαθαίνοντας να βλέπουμε αλλιώς
Ίσως ήρθε η ώρα να μάθουμε να κοιτάμε τους ανθρώπους αλλιώς.
Όχι μέσα από το φακό της ζυγαριάς, αλλά μέσα από το βλέμμα της ενσυναίσθησης.
Να θυμόμαστε ότι δεν ξέρουμε τι περνά ο άλλος, τι αντιμετωπίζει, τι ιστορία κουβαλάει το σώμα του.
Αντί για σχόλια, ας προσφέρουμε κατανόηση.
Αντί για «πάχυνες», ας πούμε «είσαι καλά;».
Αντί να παρατηρούμε τις αλλαγές, ας ακούμε τους λόγους πίσω από αυτές.
Μερικές φορές, η πιο ευγενική πράξη είναι η σιωπή. Άλλες φορές, είναι η τρυφερή λέξη που ανακουφίζει εκεί που ο άλλος έχει πληγωθεί.
Ένα σώμα δεν είναι απλώς μια εικόνα
Το σώμα δεν υπάρχει για να ευχαριστεί τους άλλους. Δεν είναι βιτρίνα, ούτε κάδρο για να κρεμάσουμε τις προσδοκίες των γύρω μας. Είναι ένα θαύμα που αναπνέει, κινείται, αλλάζει.
Και κάθε αλλαγή του είναι σημάδι ζωής.
Ας πάψουμε, λοιπόν, να μετράμε, να συγκρίνουμε, να σχολιάζουμε. Ας δούμε τον άνθρωπο πέρα από την επιφάνεια. Γιατί πίσω από κάθε σώμα κρύβεται μια ψυχή που διψάει για αποδοχή, όχι για κρίση.
Και κάτι τελευταίο
Αν έχεις δεχτεί σχόλια για το σώμα σου, θέλω να σου πω κάτι απλό: δεν είσαι μόνος, δεν είσαι μόνη. Δεν χρειάζεται να απολογείσαι για το πώς μοιάζεις.
Το σώμα σου είναι δικό σου, και η αξία σου δεν χωράει σε καμία ζυγαριά.
➡Η καλοσύνη δεν αλλάζει νούμερα — αλλάζει κόσμους.
Κι αν αρχίσουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον με καλοσύνη, ίσως, σιγά σιγά, να πάψουμε να μετράμε και να αρχίσουμε πραγματικά να βλέπουμε.
