Ο Χατζής Κωνσταντίνος γεννήθηκε και διαμένει στην Αθήνα. Είναι κάτοχος πτυχίου Στατιστικής του Πανεπιστημίου Πειραιά, καθώς και Μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στη Διαχείριση Κινδύνου από το Πανεπιστήμιο του Salford της Αγγλίας.
Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ψυχολογία παρακολουθώντας την ενότητα σπουδών «Introduction to Psychology» του Πανεπιστημίου St. Margaret's Episcopal School. Έχει πραγματοποιήσει τριετή εκπαίδευση στο πρόγραμμα «ΕΠΕΚΕΙΝΑ» - Ψυχαναλυτική Πράξη, με βασικό εισηγητή τον κ. Σάββα Μπακιρτζόγλου. Έχει συμμετάσχει σε εκπαιδευτικές εργασίες και σεμινάρια του προγράμματος ΕΠΕΚΕΙΝΑ, εστιάζοντας σε θέματα ψυχικής υγείας, όπως θεωρίες προσέγγισης τραύματος, ονειρογνωσία, διεργασίες του πένθους, κ.ά, τα οποία έχουν συμβάλει σημαντικά στην εμβάθυνσή του στην ψυχοδυναμική.
Συνέχισε την εκπαίδευσή του στο ΕΚΠΑ, παρακολουθώντας την ενότητα «Ψυχοθεραπεία: Θεωρία και Πράξη» και της Αρχαία Ελληνικής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Κατέχει τον τίτλο σπουδών «Psychoanalysis Diploma Course» από το Centre of Excellence. Βρίσκεται σε συνεχή ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση, ενώ συμμετέχει σε βιωματικές αυτογνωστικές διαδικασίες ψυχοδυναμικής κατεύθυνσης.
Έχει παρακολουθήσει το διετές εκπαιδευτικό πρόγραμμα “Άβατον”, Ψυχοδυναμική Κλινική της Ψυχοσωματικής Νόσου υπό την αιγίδα του Ινστιτούτου Γαληνός με εισηγητή τον ψυχίατρο-ψυχαναλυτή Σάββα Σαββόπουλο (ο κος Σαββόπουλος είναι διδάσκων αναλυτής της Ελληνικής ψυχαναλυτικής Εταιρείας, μέλος της Διεθνούς ψυχαναλυτικής Ένωσης και διδάσκων ψυχαναλυτής στο Ψυχοσωματικό Ινστιτούτο των Παρισίων- P. Marty).
Παράλληλα, παρακολουθεί θεραπευόμενους και συμμετέχει σε ομάδες μελέτης, λαμβάνοντας ατομική και ομαδική εποπτεία για την κλινική πρακτική του.
Συνεργάζεται με το δίκτυο Συν-ύπαρξη από τις αρχές του 2019. Η Συν-ύπαρξη είναι ένα δίκτυο αλληλεγγύης και ψυχολογικής υποστήριξης όπου συμμετέχουν λειτουργοί ψυχικής υγείας. Στόχος του δικτύου είναι η ενδυνάμωση του κοινωνικού ιστού και η αντιμετώπιση των συναισθημάτων φόβου και αδυναμίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο (https://syn-yparxi.gr/).
Στην ιδιωτική πρακτική του βλέπει έφηβους, μετέφηβους και ενήλικες σε ατομική ψυχοθεραπεία και προσφέρει συνεδρίες συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας μέσω τηλεφώνου και διαδικτυακά.
30/11/2025
Το σημαντικό δεν είναι να μην κάνεις λάθη, άλλωστε αυτό δεν γίνεται. Το σημαντικό είναι να δεις καθαρά τι κάνεις, γιατί το κάνεις και πώς επαναλαμβάνεται μέσα στις σχέσεις σου.
Το να αναγνωρίζεις τα μοτίβα σου δεν σημαίνει να αυτοκατηγορείσαι. Το να αναλαμβάνεις την ευθύνη δεν σημαίνει να αυτοτιμωρείσαι. Σημαίνει να σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους. Να ζητάς συγγνώμη όχι επειδή υστερείς, αλλά επειδή έκανες κάποιο λάθος.
Ο υγιής άνθρωπος δεν κυνηγάει την αλάνθαστη εκδοχή του εαυτού του. Καλλιεργεί μια σχέση με τον εαυτό του και τους άλλους που χωράει αλήθεια, ευθύνη, επανόρθωση και καλοσύνη.
Κάποιες φορές το μυαλό αναζητάει εξηγήσεις για να καταλάβει γιατί συνέβη ό,τι συνέβη. Προσπαθεί να δώσει νόημα στα γεγονότα, να οργανώσει τον κόσμο γύρω σου, να νιώσει ασφαλές μέσα στην αβεβαιότητα.
Δεν αρκεί πάντα η κατανόηση. Κάποιες φορές χρειάζεται να αφήσεις τον εαυτό σου να νιώσει αυτό που σε πονάει, ακόμα και αν δεν έχεις τις απαντήσεις.
Μόνο όταν νιώσεις πραγματικά, ακόμα και αν το συναίσθημα είναι δύσκολο, θα αρχίσεις να απελευθερώνεσαι από το βάρος.
Τότε μόνο ο πόνος θα μαλακώσει και θα βρεις το δρόμο προς την ανακούφιση. Συχνά δεν είναι η κατανόηση που ανακουφίζει, αλλά το να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει και να αφήσεις το χρόνο και τα συναισθήματα να κάνουν τη δουλειά τους.
Πολλοί γονείς είναι έτοιμοι να θυσιάσουν πολλά για τα παιδιά τους. Όμως η μεγαλύτερη προσφορά δεν είναι η αυτοθυσία, είναι το θάρρος να δούνε τον εαυτό τους.
Τα παιδιά πληγώνονται εξίσου από την αγάπη που δεν παίρνουν και από τον πόνο που δεν έχει αγγίξει ο γονιός μέσα του.
Θυμός που έχει συσσωρευτεί, φόβος, οι παλιές πληγές που κουβαλάνε χωρίς να το συνειδητοποιούν. Όλα αυτά μεταδίδονται από γενιά σε γενιά.
Δεν μεταδίδονται με λόγια, αλλά με βλέμματα, αντιδράσεις, σιωπές. Με τον τρόπο που ο γονιός κλείνεται, ξεσπάει ή απομακρύνεται. Με την αγάπη που υπάρχει, αλλά δεν ξέρει πώς να εκφράσει.
Η αλλαγή ξεκινάει όταν ο γονιός τολμήσει να σταματήσει να τρέχει για όλα και σταθεί για λίγο με τον εαυτό του. Όταν αρχίσει να ακούει τα κομμάτια που τον πονάνε, αντί να τα κρύβει.
Όταν αντιληφθεί ότι η θεραπεία δεν είναι πολυτέλεια, αλλά κληρονομιά για τα παιδιά του.
Όταν ένα παιδί εκτεθεί σε κακοποίηση ή εγκατάλειψη, ο ψυχισμός του προσπαθεί να διαχειριστεί το χάος με τον μόνο τρόπο που μπορεί. Δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι έχει κάποιον έλεγχο πάνω σε αυτό που συμβαίνει. Η υπερανάλυση, η ανάγκη να προβλέπει κάθε πιθανότητα, κάθε σενάριο, κάθε λεπτομέρεια, γίνεται μια μορφή ψυχικής αυτοπροστασίας. Το άτομο νομίζει πως αν το δει να έρχεται, ίσως σωθεί αυτή τη φορά.
Αυτή η ψευδαίσθηση ελέγχου συνοδεύεται από κάτι πολύ ύπουλο, την ενοχή, η οποία δίνει νόημα στο αδιανόητο. Αν φταίει το ίδιο το άτομο, τότε δεν είναι ο κόσμος επικίνδυνος, απλώς πρέπει να προσέχει περισσότερο. Είναι μια εξήγηση που πονάει, αλλά είναι πιο ανεκτή από την αλήθεια ότι δεν υπήρχε καμία δυνατότητα να αποτραπεί το κακό.
Έτσι η ενοχή γίνεται ποινή. Κάθε φορά που επανεμφανίζεται, το άτομο νιώθει ότι του αξίζει η τιμωρία, γιατί η παλιά, παιδική λογική εξακολουθεί: Αν είχα αντιδράσει διαφορετικά, ίσως να μην συνέβαινε.
Στην πραγματικότητα η ενοχή είναι το απομεινάρι μιας εποχής που δεν υπήρχε δύναμη, επιλογή και έλεγχος. Και η θεραπεία αρχίζει όταν διαχωριστεί η αλήθεια από την ενοχή και η ευθύνη από το παιδί που απλώς προσπάθησε να επιβιώσει.
Το να κατηγορείς τον εαυτό σου σε μια σχέση μπορεί να έχει προϊστορία. Κάποτε ίσως ήταν πιο βολικό να φταις εσύ παρά να αποδεχθείς ότι οι συμπεριφορές των άλλων δεν θα αλλάξουν.
Το παιδί προτιμάει να πιστέψει πως εκείνο κάνει κάτι λάθος, παρά να αποδεχθεί ότι δεν θα το δουν, δεν θα το ακούσουν και δεν θα το φροντίσουν. Ελπίζει ότι αν κάνει κάτι διαφορετικά όλα θα αλλάξουν. Και συνεχίζει να προσπαθεί.
Μεγαλώνοντας, η ενοχή γίνεται τρόπος ελέγχου,
μια προσπάθεια να μην ξαναβιώσει εκείνη την αίσθηση ανημπόριας του παρελθόντος.
Μόνο που πλέον δεν χρειάζεται να φταις εσύ για να νιώθεις ασφαλής. Το μόνο που καταφέρνεις με αυτόν τον τρόπο είναι να κουβαλάς ευθύνες που δεν σου ανήκουν.
Κάθε σχέση μας φέρνει αντιμέτωπους με τα όριά μας. Με την ανάγκη να είμαστε σημαντικοί, να ακουγόμαστε, να γινόμαστε κατανοητοί. Ο άλλος δεν θα ανταποκρίνεται πάντα όπως θέλουμε και αυτό είναι φυσιολογικό. Τότε καλούμαστε να αντέξουμε την ματαίωση. Αυτός είναι ο πόνος της πραγματικότητας, ο πόνος που φυσιολογικά υπάρχει όταν δύο διαφορετικοί άνθρωποι προσπαθούν να συναντηθούν.
Όμως υπάρχει και ένας άλλος πόνος, πιο παλιός και πιο σιωπηλός που δεν ανήκει στη σχέση, αλλά επιστρέφει μέσα από αυτή. Είναι μια γνώριμη αίσθηση ότι δεν με βλέπουν και δεν με ακούνε. Τότε επιλέγεις (ασυνείδητα) έναν άνθρωπο ακριβώς επειδή σε βάζει σε αυτή τη θέση.
Αυτόν τον δεύτερο πόνο δεν χρειάζεται να τον αντέχεις, αλλά να τον αναγνωρίζεις και να απομακρυνθείς από τη σχέση που τον αναπαράγει.
Ο πόνος που προκύπτει από τη διαφορά με τον άλλον, μπορεί να σε μεγαλώσει. Ο πόνος που επαναλαμβάνει το τραύμα, σε μικραίνει.
Το πρώτο χρειάζεται να το αντέξεις. Το δεύτερο χρειάζεται να το αναγνωρίσεις και να προστατευθείς.
Το ότι ωριμάζεις δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα σταματήσεις να επαναλαμβάνεις. Σημαίνει ότι θα αρχίσεις να αναγνωρίζεις πότε ξαναμπαίνεις στα ίδια μοτίβα. Οι ίδιες παγίδες μπορεί να εμφανιστούν ξανά, εσύ αρχικά να παρασυρθείς, αλλά αυτή τη φορά τις αναγνωρίζεις πριν κλείσει πίσω σου η πόρτα και παγιδευτείς για τα καλά.
Ο ψυχισμός έχει μια βαθιά τάση να επιστρέφει στο γνώριμο, ακόμη και αν πονάει. Η επανάληψη είναι ένας τρόπος να επεξεργαστούμε αυτό που κάποτε δεν ξεπεράσαμε. Όταν όμως μπορείς να το δεις, να το ονομάσεις και να σταματήσεις πριν σε καταπιεί, τότε ξεκινάει η ελευθερία.
Όταν ένα τραύμα παραμένει ανοιχτό, ζεις σαν να υπάρχει ακόμα ο κίνδυνος. Έτσι εξηγούνται οι στιγμές υπερέντασης, το πάγωμα, η ανεξήγητη κόπωση. Είναι ο τρόπος που ξέρει ο εαυτός σου για να σου πει ότι δεν αισθάνεται ακόμη ασφαλής.
Η θεραπεία δεν είναι να ξεχάσεις ή να προχωρήσεις, αλλά να συνειδητοποιήσεις πως τώρα μπορείς να νιώσεις ασφαλής. Ότι μπορείς να χαλαρώσεις, να εμπιστευτείς και να ξεκουραστείς. Η ηρεμία έρχεται όταν το μέσα σου καταλάβει πως δεν χρειάζεται πια να επιβιώνει και ότι μπορεί απλώς να ζει.
Be the first to know and let us send you an email when Αυτογνωσία - Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.
Contact The Practice
Send a message to Αυτογνωσία - Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία:
Η δουλειά με έναν ψυχοθεραπευτή είναι εστιασμένη στις δυσκολίες ενός θεραπευόμενου και βοηθά στην αλλαγή του τρόπου σκέψης, των συναισθημάτων, της αντίληψης και τελικά στην απόκτηση αυτογνωσίας. Είναι ένα ταξίδι κατά το οποίο ο θεραπευόμενος μαθαίνει να ακούει τον εαυτό του, τις πραγματικές προσωπικές του ανάγκες και να τον αποδέχεται όπως ακριβώς είναι. “Το περίεργο παράδοξο είναι ότι όταν αποδέχομαι τον εαυτό μου ακριβώς όπως είμαι, τότε μπορώ να αλλάξω” Carl Rogers (1902-1987)
Σε περιπτώσεις έξαρσης (για παράδειγμα κρίσεις πανικού, κ.ά.), ο πρώτος στόχος της ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης είναι η ελαχιστοποίηση των συμπτωμάτων και η αποκατάσταση της ψυχικής ισορροπίας του ασθενούς. Αυτό επιτυγχάνεται με τις πρώτες αναδύσεις του ασυνείδητου υλικού το οποίο καλούμαστε να κατανοήσουμε μαζί, θεραπευτής και θεραπευόμενος. Σημαντικότερο και από την απάλυνση των συμπτωμάτων είναι η απαρχή μιας νέας ανάγνωσης του εαυτού που θα καταλήξει σε αυξημένη αυτογνωσία.
Η Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία που εφαρμόζουμε εστιάζει στο ασυνείδητο. Η κατανόηση της λειτουργίας του ασυνειδήτου και η επιρροή που έχει στη σκέψη, στη συμπεριφορά και στην εν γένει λειτουργία ενός ατόμου είναι απαραίτητη για να κατανοήσουμε το άτομο αυτό σε όλο το εύρος του και να αντιληφθούμε καλύτερα τον ψυχισμό του. Φωτίζοντας το ασυνείδητο καταφέρνουμε να καταλάβουμε καλύτερα προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες, εσωτερικές συγκρούσεις που αγνοούμε και εν τέλει να αποκτήσουμε μεγαλύτερο έλεγχο των καταστάσεων που μας δυσκολεύουν.
Η Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία απευθύνεται σε ασθενείς με έντονα ή μη ψυχικά συμπτώματα, καθώς ακόμα και σε άτομα που επιδιώκουν να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους. Δεν είναι τόσο εντατική όσο η Ψυχανάλυση και συνήθως οι συνεδρίες πραγματοποιούνται μία ή και δύο φορές την εβδομάδα, σε αντίθεση με την Ψυχανάλυση, όπου η συχνότητα αυξάνεται σε τρεις με τέσσερις φορές.
Χατζής Κωνσταντίνος, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Ο Χατζής Κωνσταντίνος γεννήθηκε και διαμένει στην Αθήνα. Είναι κάτοχος πτυχίου Στατιστικής του Πανεπιστημίου Πειραιά, καθώς και Μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στη Διαχείριση Κινδύνου από το Πανεπιστήμιο του Salford της Αγγλίας.
Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ψυχολογία παρακολουθώντας την ενότητα σπουδών «Introduction to Psychology» του Πανεπιστημίου St. Margaret's Episcopal School. Έχει πραγματοποιήσει τριετή εκπαίδευση στο πρόγραμμα ψυχοθεραπείας και Βιωματικών/ Εκπαιδευτικών σεμιναρίων «ΕΠΕΚΕΙΝΑ» - Ψυχαναλυτική Πράξη, με βασικό εισηγητή τον κ. Σάββα Μπακιρτζόγλου. Έχει συμμετάσχει σε εκπαιδευτικές εργασίες και σε πληθώρα σεμιναρίων του προγράμματος «ΕΠΕΚΕΙΝΑ» - Ψυχαναλυτική Πράξη, εστιάζοντας σε θέματα ψυχικής υγείας, όπως θεωρίες προσέγγισης τραύματος, ονειρογνωσία, διεργασίες του πένθους, κ.ά, τα οποία έχουν συμβάλει σημαντικά στην εμβάθυνσή του στην ψυχοδυναμική.
Συνέχισε την εκπαίδευσή του στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρακολουθώντας την ενότητα «Ψυχοθεραπεία: Θεωρία και Πράξη» και την ενότητα της Αρχαία Ελληνικής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Κατέχει τον τίτλο σπουδών «Psychoanalysis Diploma Course» από το Centre of Excellence.
Βρίσκεται σε συνεχή ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση, ενώ συμμετέχει εντατικά σε βιωματικές αυτογνωστικές διαδικασίες ψυχοδυναμικής κατεύθυνσης. Παράλληλα, παρακολουθεί θεραπευόμενους και συμμετέχει σε ομάδες μελέτης, λαμβάνοντας ατομική και ομαδική εποπτεία για την κλινική πρακτική του.
Συνεργάζεται με το δίκτυο Συν-ύπαρξη από τις αρχές του 2019. Η Συν-ύπαρξη είναι ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης και ψυχολογικής υποστήριξης όπου συμμετέχουν λειτουργοί ψυχικής υγείας. Στόχος του δικτύου είναι η ενδυνάμωση του κοινωνικού ιστού, έτσι ώστε να επιτευχθεί η ρήξη της απομόνωσης και η αντιμετώπιση των συναισθημάτων φόβου και αδυναμίας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο (https://syn-yparxi.gr/).
Στην ιδιωτική πρακτική του βλέπει έφηβους, μετέφηβους και ενήλικες σε ατομική ψυχοθεραπεία και προσφέρει συνεδρίες συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας μέσω τηλεφώνου και skype σε άτομα που ζουν εκτός Αθηνών (konstantinos.chatzis.psy / live:.cid.c792d84a36ea66c9).
