Ιωάννα Μαυρίδου Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια, Λέοντος Σγουρού 7, Athens (2025)

Q: What is the address?

Λέοντος Σγουρού 7

03/12/2025

Στην κοινωνιοψυχαναλυτική σκέψη,
η αναπηρία δεν εντοπίζεται στο άτομο·
εντοπίζεται στο συλλογικό φαντασιακό
που ρυθμίζει τι θεωρείται σώμα «φυσιολογικό»,
τρόπος ύπαρξης «θεμιτός», ρυθμός ζωής «αποδεκτός».

Όπως σημειώνει ο Καστοριάδης,
η κοινωνία παράγει τα νοήματα που καθορίζουν
τι λογίζεται ως δυνατό και τι ως απόκλιση.
Έτσι, η αναπηρία συχνά γίνεται τραύμα
όχι από τη σωματική διαφοροποίηση αυτή καθαυτή,
αλλά από το θεσμικό και κοινωνικό βλέμμα
που τη σημασιοδοτεί ως έλλειμμα.

Ο Kaës υπενθυμίζει ότι κάθε ομάδα
οργανώνεται γύρω από ασυνείδητες συμμαχίες,
κοινές άμυνες και ανείπωτες φαντασιώσεις.
Σε πολλές κοινότητες, η αναπηρία
εντάσσεται σε αυτούς τους άξονες
ως φορέας των συλλογικών φόβων για εξάρτηση,
τρωτότητα και απώλεια ελέγχου —
κι έτσι το άτομο γίνεται σύμβολο πριν γίνει υποκείμενο.

Στο ομαδοαναλυτικό πρίσμα του Foulkes,
η αναπηρία εισέρχεται στο matrix
ως μήνυμα που αφορά την ολότητα του συστήματος,
όχι ένα άτομο απομονωμένο.
Το ζήτημα δεν είναι «ποιος έχει την αναπηρία»,
αλλά πόσο η ομάδα αντέχει τη διαφορά.
Όταν η κανονικότητα γίνεται στενή,
η ομάδα παράγει τον αποκλεισμό της ίδιας της διαφορετικότητας.

Ο Hopper, μιλώντας για το κοινωνικό ασυνείδητο,
δείχνει ότι οι κοινωνίες αποθηκεύουν
όσα δεν μπορούν να σκεφτούν για τον εαυτό τους.
Η αναπηρία κατοικεί συχνά εκεί:
ως κάτι που η ομάδα δεν αντέχει να νοηματοδοτήσει,
και γι’ αυτό το προβάλλει στο άτομο.

Σε ένα πλαίσιο που μπορεί να λειτουργήσει ως holding,
η αναπηρία παύει να σημαίνει αποκλεισμό.
Σε ένα πλαίσιο που δεν εμπεριέχει,
μετατρέπεται σε φαντασιακή απειλή,
και το άτομο κουβαλά έναν φόβο
που δεν του ανήκει.

Η κοινωνική ένταξη, από κοινωνιοψυχαναλυτική οπτική,
δεν είναι απλώς θεσμικό μέτρο·
είναι πράξη ψυχικής και πολιτικής δικαιοσύνης.
Είναι η μεταμόρφωση της ομάδας
από πηγή στίγματος
σε χώρο που αντέχει και περιλαμβάνει.

Γιατί η πραγματική αναπηρία
σπάνια γεννιέται στο σώμα.
Γεννιέται στο κοινωνικό φαντασιακό
που αδυνατεί να το συναντήσει.

Ιωάννα Μαυρίδου | Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία
⚖️Θεραπεία ζεύγους
🧠Τραυματοθεραπεία EMDR
💡Συμβουλευτική εξαρτήσεων

02/12/2025

Η σύγκρουση στο ζευγάρι
δεν αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα,
αλλά ως έκφραση του διυποκειμενικού πεδίου που οι δύο σύντροφοι συγκροτούν μαζί.

Κάθε σχέση λειτουργεί ως ένα «συνεχές ασυνείδητο»,
όπου οι εσωτερικές αναπαραστάσεις, οι φαντασιώσεις
και τα πρώιμα αντικειμενικά βιώματα του καθενός
ενεργοποιούνται μέσα στη σχέση — και συχνά μέσω του άλλου.

Η σύγκρουση, λοιπόν, δεν είναι μόνο διαφωνία.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο το ζευγάρι
προσπαθεί να ρυθμίσει τη ψυχική εγγύτητα,
να διαχειριστεί τις ασυνείδητες προβολές
και να διαμορφώσει έναν κοινό χώρο που μπορεί να αντέχει δύο Εγώ.

Στη θεραπεία ζεύγους, οι Scharff βλέπουν το σύμπτωμα
ως μήνυμα από το λεγόμενο "shared unconscious life" του ζευγαριού:
ένα σήμα ότι κάτι στο ενδιάμεσό τους
ζητά επεξεργασία, όχι απόκρυψη ή αποσιώπηση.

Όταν η σύγκρουση αποκλείεται,
το ζευγάρι παραμένει παγιδευμένο σε έναν αμυντικό δεσμό.
Όταν όμως μπορεί να αντέχεται,
η σχέση αποκτά δυνατότητα μεταβολής:
οι προβολές αναγνωρίζονται,
οι ρόλοι αποδομούνται,
και το ζευγάρι αρχίζει να σκέφτεται μαζί.

Η θεραπεία δεν «λύνει» τη σύγκρουση·
τη μετατρέπει από άκαμπτη επανάληψη
σε σχέση που μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό της.

Ιωάννα Μαυρίδου | Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία
⚖️Θεραπεία ζεύγους
🧠Τραυματοθεραπεία EMDR
💡Συμβουλευτική εξαρτήσεων

30/11/2025

Μια διαφορετική προσέγγιση για τα όρια🙏

Στην ψυχανάλυση, το όριο Εγώ–μη Εγώ δεν είναι κανόνας συμπεριφοράς, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το άτομο οργανώνει την εμπειρία του.
Είναι η βασική λειτουργία που μας επιτρέπει να ξέρουμε τι είναι “δικό μου” και τι προέρχεται από τον Άλλο.

Η Klein δείχνει ότι τα πρώτα όρια χτίζονται μέσα στις πρώιμες σχέσεις.
Ο Bion περιγράφει το όριο σαν μια ψυχική μεμβράνη που μας βοηθά να “κρατάμε” και να επεξεργαζόμαστε τα συναισθήματα.
Για τον Ogden, το όριο αποκτά μια ακόμη διάσταση: η εμπειρία δεν είναι μόνο ατομική· διαμορφώνεται μέσα στη συνάντηση με τον Άλλο, στο διυποκειμενικό πεδίο.

Εκεί ακριβώς η διυποκειμενικότητα γίνεται κρίσιμη:
το όριο δεν είναι κάτι που αποφασίζουμε, αλλά κάτι που προκύπτει από το πώς σχετιζόμαστε — πώς αντέχουμε την εγγύτητα, πώς διαφοροποιούμαστε, πώς επεξεργαζόμαστε αυτό που “έρχεται” από τον Άλλο.

Στην ομαδική ανάλυση αυτό γίνεται ιδιαίτερα ορατό:
το Εγώ βρίσκεται μπροστά σε πολλαπλές επιδράσεις και χρειάζεται να ξαναβρίσκει το όριό του κάθε φορά.
Όχι για να προστατευτεί, αλλά για να σκεφτεί, να νοηματοδοτήσει και να αλλάξει.

Γι’ αυτό, στην ψυχανάλυση, το όριο δεν είναι άμυνα.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο το Εγώ σχηματίζεται και ωριμάζει μέσα στη σχέση.

26/11/2025

"H εξιδανίκευση της μητρότητας, η θεώρησή της ως του απόλυτου προορισμού, αλλά και η πίεση που υφίστανται οι μητέρες να είναι «αλάνθαστες», οδηγεί όλο και περισσότερες σε μια ανομολόγητη εξουθένωση.

«Από μικροί μαθαίνουμε πως ο γονέας γίνεται θυσία για το παιδί του, χωρίς να “έχει το δικαίωμα” να κουραστεί», υπογραμμίζει η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Ιωάννα Μαυρίδου."

Είχα την χαρά να συνομιλήσω με τον .streetpaper για την ενοχικότητα που χαρακτηρίζει τους γονείς σήμερα και ιδιαίτερα τις μητέρες και το πώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξουθένωση.

Ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση και την φιλοξενία του άρθρου.

25/11/2025

Η έμφυλη βία δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο συμβάν, αλλά έκφραση μιας παγιωμένης πατριαρχικής δομής που διαμορφώνει τις σχέσεις εξουσίας, τα όρια της γλώσσας και τη δυνατότητα του υποκειμένου να σημαίνει τον εαυτό του. Η ψυχανάλυση και ο φεμινιστικός λόγος συναντώνται στην προσπάθεια να φωτίσουν αυτό το υπόστρωμα που οργανώνει τόσο το κοινωνικό όσο και το ψυχικό πεδίο.

Η Julia Kristeva επισημαίνει πως η θηλυκότητα συχνά τοποθετείται στη ζώνη του abject: του αποβλητέου, του ανοίκειου, αυτού που η κοινωνική και συμβολική τάξη δυσκολεύεται να εντάξει. Εκεί όπου το γυναικείο σώμα βιώνεται ως ρευστό, απειλητικό, ασύμμετρο με τα σταθερά σχήματα της πατριαρχικής κανονικότητας. Σε αυτό το πλαίσιο, η βία λειτουργεί ως μηχανισμός απομάκρυνσης του «ανήσυχου» στοιχείου — ένας τρόπος να διατηρηθεί η φαντασιακή συνοχή της τάξης μέσα από τον έλεγχο του γυναικείου.

Στο εσωτερικό του ψυχισμού, αυτή η λογική εγγράφεται μέσα από:
• την εσωτερίκευση υποτίμησης και ντροπής,
• την επανάληψη του τραυματικού δεσμού,
• την προβλητική ταύτιση που φορτίζει τη γυναίκα με ξένα άγχη και επιθετικότητα,
• τη διάλυση του συμβολικού της χώρου — της δυνατότητας να μιλήσει, να διεκδικήσει, να επιθυμήσει.

Η ψυχαναλυτική εργασία, όταν συνομιλεί με τον φεμινιστικό στοχασμό, αποσκοπεί στην αποκατάσταση αυτού του χώρου. Στη δημιουργία μιας εσωτερικής και εξωτερικής συνθήκης όπου το άρρητο, το ανοίκειο, το τραυματικό μπορεί να μετακινηθεί προς μία θέση στον λόγο, χωρίς να ακυρωθεί. Ένας τόπος όπου το γυναικείο υποκείμενο ανακτά τη φωνή και την επιθυμία του έξω από την επιταγή της υποταγής.

Η εξάλειψη της έμφυλης βίας δεν είναι μόνο νομικό ή κοινωνικό αίτημα.
Είναι πράξη επανεγγραφής του συμβολικού.
Είναι η διεκδίκηση ενός κόσμου όπου η γυναίκα δεν αποτελεί το αποβλητέο της τάξης, αλλά υποκείμενο πλήρους νοήματος, με ιστορία, σώμα και λόγο.

Ιωάννα Μαυρίδου | Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία
⚖️Θεραπεία ζεύγους
🧠Τραυματοθεραπεία EMDR
💡Συμβουλευτική εξαρτήσεων

23/11/2025

Η μοναξιά εμφανίζεται όταν ο εσωτερικός μας κόσμος δεν μπορεί να λειτουργήσει ως τόπος συγκράτησης.
Όχι επειδή δεν υπάρχουν άλλοι απ’ έξω, αλλά επειδή μέσα μας η σχέση με το αντικείμενο είναι ασθενής, ασυνεχής ή μη διαθέσιμη.

Σε τέτοιες στιγμές, ο εσωτερικός δεσμός που θα μπορούσε να προσφέρει συνοχή δεν ενεργοποιείται.
Η ψυχική λειτουργία δεν βρίσκει ένα «σκεπτόμενο άλλο» για να μεταβολίσει το άγχος,
ούτε μια εσωτερική παρουσία που να προσφέρει αίσθηση συνέχειας.

Η μοναξιά τότε παίρνει μορφή κενού:
ενός χώρου όπου το Εγώ δεν συναντά κανένα αντικείμενο με το οποίο να μπορεί να συνδεθεί,
να φαντασιώσει, να δημιουργήσει νόημα.
Είναι η αναστολή της εσωτερικής σχέσης — μια βουβή διακοπή της ικανότητας για σύνδεση.

Αυτό που βιώνεται ως «είμαι μόνος/η»
είναι συχνά η αντανάκλαση ενός εσωτερικού αντικειμένου που δεν μπορεί να παρουσιαστεί,
ή μιας σχέσης που δεν έχει ακόμα εγκατασταθεί με τρόπο που να αντέχει τις παύσεις, τη σιωπή, την απουσία.

Η μοναξιά, έτσι, γίνεται δείκτης της ανάγκης για μια σχέση που να μπορεί να εσωτερικευτεί,
να προσφέρει σταθερότητα στο εσωτερικό πεδίο
και να επιτρέπει στο υποκείμενο να νιώθει ότι δεν καταρρέει όταν μένει με τον εαυτό του.

Ιωάννα Μαυρίδου | Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία
⚖️Θεραπεία ζεύγους
🧠Τραυματοθεραπεία EMDR
💡Συμβουλευτική εξαρτήσεων

22/11/2025

Ο σχηματισμός του «καλού παιδιού» μπορεί να γίνει κατανοητός
στο πλαίσιο πρώιμων αντικειμενοτρόπων σχέσεων,
όπου η ψυχική επιβίωση του παιδιού εξαρτάται
από τη διατήρηση ενός επαρκώς σταθερού αντικειμένου.

Όταν το περιβάλλον παρουσιάζει περιορισμένη ικανότητα εμπεριέξης
και ανεπαρκείς λειτουργίες κρατήματος (holding),
το παιδί οδηγείται σε μια διαδικασία πρόωρης ψυχικής οργάνωσης,
κατά την οποία παραιτείται από την αυθόρμητη έκφραση ενορμήσεων
ώστε να μην διαταράξει την εύθραυστη ισορροπία της σχέσης.

Η υπερ-προσαρμογή λειτουργεί ως μηχανισμός αποφυγής σύγκρουσης
με το εσωτερικευμένο αντικείμενο,
ενώ τα επιθετικά στοιχεία της ενορμητικής ζωής
υποβάλλονται σε απομόνωση ή απώθηση.
Το Υπερεγώ, διαμορφωμένο σε πλαίσιο ευάλωτου πρωτογενούς δεσμού,
παραμένει τιμωρητικό και απαιτητικό,
ρυθμίζοντας συμπεριφορές που διασφαλίζουν τη συνέχιση του δεσμού
σε βάρος της αληθινής επιθυμίας.

Στην ενήλικη ζωή, αυτό το πρώιμο σχήμα επανενεργοποιείται
μέσα από μεταβιβαστικές και αντιμεταβιβαστικές κινήσεις,
όπου ο θεραπευόμενος επιχειρεί να προστατεύσει τον θεραπευτή
από τη δική του επιθετικότητα, ανάγκη ή αμφιθυμία.
Η θεραπευτική διαδικασία επιτρέπει την επανενεργοποίηση
απώθημένων συναισθημάτων και τη σταδιακή αναθεώρηση
των πρώιμων εσωτερικών αντικειμένων.

Ο μετασχηματισμός δεν αφορά την «κατάργηση» του ρόλου,
αλλά την αποκατάσταση της δυνατότητας του υποκειμένου
να αντέχει την αστάθεια της σχέσης
χωρίς να καταφεύγει στην παλιά προσαρμογή.

Ιωάννα Μαυρίδου | Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία
⚖️Θεραπεία ζεύγους
🧠Τραυματοθεραπεία EMDR
💡Συμβουλευτική εξαρτήσεων

19/11/2025

Η αυτοκτονικότητα στους άντρες παραμένει ένα σοβαρό ζήτημα δημόσιας υγείας, με τα ποσοστά ολοκληρωμένης αυτοκτονίας να είναι σημαντικά υψηλότερα από εκείνα των γυναικών.
Η διαφορά αυτή δεν εξηγείται μόνο βιολογικά· συνδέεται με κοινωνικούς και ψυχολογικούς παράγοντες όπως:
• μειωμένη αναζήτηση βοήθειας,
• κοινωνική πίεση για έλεγχο των συναισθημάτων,
• χρήση πιο θανατηφόρων μέσων,
• περιορισμένη αναγνώριση της ψυχικής δυσφορίας.

Σε πολλούς άντρες, η κατάθλιψη δεν εκδηλώνεται με «κλασικά» συμπτώματα αλλά με ευερεθιστότητα, θυμό, απομόνωση, κατάχρηση ουσιών ή λειτουργική κατάρρευση που δεν φαίνεται εύκολα στο περιβάλλον.

Από ψυχαναλυτικής σκοπιάς, η αυτοκτονικότητα μπορεί να σχετίζεται με:
• εσωτερικευμένη επιθετικότητα,
• ένα αυστηρό, τιμωρητικό υπερεγώ,
• δυσκολία στη συμβολική επεξεργασία των συναισθημάτων,
• ντροπή γύρω από την ανάγκη και την εξάρτηση.

Όταν το άτομο δεν έχει μάθει να εκφράζει τον ψυχικό πόνο, αυτός συχνά στρέφεται προς τα μέσα.
Δεν πρόκειται για «αδυναμία», αλλά για έναν τρόπο αντιμετώπισης που έχει χτιστεί μέσα σε χρόνια σιωπής.

Η έγκαιρη αναζήτηση βοήθειας είναι προστατευτικός παράγοντας.
Η ψυχική υγεία των αντρών χρειάζεται χώρο, απο-στιγματοποίηση και ένα πλαίσιο όπου η ευαλωτότητα δεν θεωρείται απειλή, αλλά ανθρώπινη ανάγκη.

Ιωάννα Μαυρίδου | Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία
⚖️Θεραπεία ζεύγους
🧠Τραυματοθεραπεία EMDR
💡Συμβουλευτική εξαρτήσεων

17/11/2025

Στην ψυχαναλυτική διαδικασία, ο άνθρωπος συνήθως έρχεται με μια εικόνα για τον εαυτό του που έχει διαμορφωθεί μέσα από άμυνες, πρώιμες σχέσεις και επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Αυτή η εικόνα, όμως, δεν είναι πλήρης. Είναι το μέρος που έχει γίνει ανεκτό.

Το ασυνείδητο υλικό εμφανίζεται μέσα από συμπτώματα, σχέσεις, συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται χωρίς να κατανοούνται.
Στο δωμάτιο της θεραπείας αυτό το υλικό αναδύεται κυρίως μέσα από τη μεταβίβαση: στον τρόπο που ο θεραπευόμενος σχετίζεται με τον θεραπευτή, επαναφέροντας ασυνείδητες προσδοκίες, φόβους ή συγκρούσεις από πρώιμες σχέσεις.

Κάθε προσπάθεια να πλησιάσουμε αυτή την αλήθεια συναντά αντίσταση.
Η αντίσταση δεν είναι αντιδραστικότητα· είναι προστασία.
Ο ψυχισμός αντιστέκεται σε ό,τι νιώθει απειλητικό, ακόμη κι αν αυτό είναι απαραίτητο για την αλλαγή.

Η δουλειά της ψυχαναλυτικής θεραπείας δεν είναι να «πει» την αλήθεια στον θεραπευόμενο, αλλά να δημιουργήσει ένα πλαίσιο όπου το ασυνείδητο μπορεί να γίνει σιγά-σιγά συνειδητό.
Αυτό συμβαίνει μέσα από την επεξεργασία των μεταβιβαστικών κινήσεων, των αμυνών και των συναισθηματικών αντιδράσεων που εμφανίζονται στη σχέση.

Η αυτογνωσία, λοιπόν, δεν είναι διανοητική διαδικασία.
Είναι μια σχέση μέσα στην οποία το άτομο αρχίζει να βλέπει πλευρές του εαυτού που μέχρι τώρα δεν μπορούσε να αντέξει ή δεν ήξερε ότι υπάρχουν.

13/11/2025

Ο Σαρτρ λέει πως κάθε λέξη έχει συνέπειες — και κάθε σιωπή επίσης.
Και στην ατομική θεραπεία, αυτό συμβαίνει συχνά.
Γιατί συχνά δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς.
Η φωνή τρέμει. Ο λαιμός σφίγγει. Οι λέξεις γίνονται βαριές.
Και η σιωπή… η σιωπή γίνεται ένας ολόκληρος κόσμος από μόνη της.

Υπάρχουν στιγμές που κάποιος θέλει να μιλήσει αλλά δεν μπορεί.
Φοβάται μήπως πληγώσει, μήπως απογοητεύσει, μήπως ακουστεί «λάθος».
Κι όμως, η σιωπή του αποκαλύπτει μια αλήθεια: ότι κάπου μέσα του υπάρχει κάτι που περιμένει να ειπωθεί — έστω κι αν χρειάζεται χρόνο.

Στη θεραπεία, ακόμη και η πιο μικρή φράση μπορεί να ανοίξει ρωγμές φωτός.
Μπορεί να φέρει δάκρυα, ανακούφιση, θυμό, απρόσμενη τρυφερότητα.
Μπορεί να συναντήσει έναν θεραπευτή που δεν τρομάζει, που μένει, που αντέχει.

Και τότε, για πρώτη φορά ίσως, κάποιος νιώθει ότι δεν είναι μόνος μέσα στις σιωπές του.

Η σκέψη του Σαρτρ για την ευθύνη δεν είναι κατηγορία.
Είναι υπενθύμιση ότι υπάρχει ελευθερία — η πιο ήσυχη, η πιο δύσκολη, η πιο γενναία.
Ελευθερία να επιλέξει κανείς να σταθεί απέναντι στον εαυτό του χωρίς να κρυφτεί.
Να πει μια λέξη που κάποτε φαινόταν αδύνατη.
Να επιτρέψει τη συγκίνηση, τον φόβο, την αλήθεια.

Κι έτσι, μέσα στο θεραπευτικό δωμάτιο, ανάμεσα σε λέξεις που βρίσκουν τον δρόμο τους και σιωπές που σιγά-σιγά λυγίζουν,
ο άνθρωπος αρχίζει να γίνεται κάτι πιο κοντά σε αυτό που πάντα ποθούσε να είναι.

Ιωάννα Μαυρίδου | Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία
⚖️Θεραπεία ζεύγους
🧠Τραυματοθεραπεία EMDR
💡Συμβουλευτική εξαρτήσεων

11/11/2025

💭Η κάνναβη είναι παντού: σε τραγούδια, memes και παρέες.
Αλλά τι ισχύει πραγματικά για την επίδρασή της στην ψυχική μας υγεία; 🤔

Η Μονάδα Έγκαιρης Παρέμβασης στην Ψύχωση «ΠΝΟΕΣ Ath» της ΕΠΑΨΥ σας προσκαλεί σε δωρεάν διαδικτυακό σεμινάριο (webinar) αφιερωμένο στην ενημέρωση και τον διάλογο γύρω από τη χρήση της κάνναβης.

📅 Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου 2025
🕑 Ώρα: 2:00 μ.μ. – 3:30 μ.μ.
💻 Μέσω Microsoft Teams – Δωρεάν συμμετοχή

👉 Δηλώστε συμμετοχή εδώ: 36a74d16-07e1-486e-a965-572f5c281b05@674b48c9-aa31-4e7d-acfe-95ba51d092b0" rel="ugc" target="_blank">https://events.teams.microsoft.com/event/36a74d16-07e1-486e-a965-572f5c281b05@674b48c9-aa31-4e7d-acfe-95ba51d092b0
(Μετά την εγγραφή, θα λάβετε αυτόματα τον σύνδεσμο παρακολούθησης στο email σας.)

📌 Θα μιλήσουμε για:

• Μύθους & επιστημονικές αλήθειες
• Τη σχέση της κάνναβης με το άγχος, την κατάθλιψη & τα ψυχωτικά επεισόδια
• Την επίδρασή της στον εγκέφαλο
• Πώς αναγνωρίζουμε σημάδια και πού ζητάμε βοήθεια

🎙️ Ομιλήτριες:
• Πέγκυ Πρεσβέλου – Νευροψυχολόγος
• Μυρτώ Φουρτούνη – Ψυχολόγος

10/11/2025

Μεγαλώνοντας με έναν εγωκεντρικό ή ναρκισσιστικό γονέα, το παιδί δεν βιώνει τον εαυτό του ως ένα ξεχωριστό υποκείμενο, αλλά ως προέκταση του άλλου.
Η σχέση δεν οργανώνεται γύρω από την αυθεντική ανάγκη του παιδιού να αγαπηθεί για αυτό που είναι, αλλά γύρω από την ασυνείδητη ανάγκη του γονέα να καθρεφτίζεται.

Το παιδί μαθαίνει να ρυθμίζει την ύπαρξή του μέσα από την προσαρμογή — να σιωπά όταν η σιωπή είναι επιβραβευτική, να λάμπει όταν αυτό ευχαριστεί τον άλλο, να εξαφανίζεται όταν η παρουσία του προκαλεί απειλή. Έτσι, το βλέμμα του γονέα γίνεται ο καθρέφτης μέσα από τον οποίο θα προσπαθεί μια ζωή να αναγνωρίσει τον εαυτό του.

Στην ψυχαναλυτική σκέψη, αυτή η εμπειρία σχετίζεται με τη διαμόρφωση του ψευδούς εαυτού (Winnicott), όπου το άτομο μαθαίνει να είναι “καλό” αντί να είναι “αληθινό”. Η αγάπη συνδέεται με την προσαρμογή, όχι με την ύπαρξη.
Η θεραπευτική διαδικασία μπορεί να λειτουργήσει ως ένας νέος καθρέφτης — όπου το πρόσωπο του άλλου δεν απορροφά, αλλά αναγνωρίζει.

🌱
#ψυχανάλυση #γονεϊκότητα #παιδικήψυχή

Ιωάννα Μαυρίδου Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια

03/12/2025

02/12/2025

30/11/2025

26/11/2025

25/11/2025

23/11/2025

22/11/2025

19/11/2025

17/11/2025

13/11/2025

11/11/2025

10/11/2025

Address

Telephone

Website

Alerts

Contact The Practice

Shortcuts

Featured

Share

Category