Psicología Atenas

10/07/2020

El universo medieval

Por Carmen González Táboas

El pensamiento moderno ha tendido a devaluar aquello proveniente de la llamada “edad oscura”. Sin embargo, tal prejuicio se desmorona cuando se inicia un recorrido por la riqueza del pensamiento medieval, sus problemas y sus debates. El texto de Carmen González Táboas realiza un exquisito itinerario
por autores del medioevo que constituyeron referencias explícitas o implícitas para el psicoanálisis lacaniano. El trabajo realiza una incursión por conceptos y discusiones que permiten elucidar aspectos centrales de la última enseñanza de Lacan.
https://www.elsigma.com/filosofia/el-universo-medieval/13803

26/05/2020

Για το «Η αναρχική ενόρμηση» της Ναταλί Ζαλτζμάν (εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας). Του Χρήσου Τσαμπρούνη Το

22/05/2020

Al parecer, eso que afecta verdaderamente en este momento a la mayoría de la gente no es el coronavirus como amenaza efectiva -la cual en muchos de los casos se experimenta como algo impreciso- sino las consecuencias de un recién estrenado régimen de convivencia cotidiano. Este régimen viene a s...

21/05/2020

Φαίνεται πως αυτή τη στιγμή της εξέλιξης της πανδημίας στην Ελλάδα αυτό που πλήττει περισσότερο τους ανθρώπους δεν είναι ακριβώς ο κορονοϊός ως πραγματική απειλή, ...

01/08/2019

https://lateclaenerevista.com/los-analistas-en-el-actual-contexto-de-la-diversidad-sexual-y-los-feminismos-por-nora-merlin-y-sergio-zabalza/

El último feminismo, del mismo modo que sucedió con el surgimiento del psicoanálisis en plena época victoriana, agujereó la actual subjetividad, interrumpió un sentido común naturalizado, interpeló lo social y causó el debate también en el campo del psicoanálisis.

29/07/2019

https://m.youtube.com/watch?v=SNTtzkRhyEA

El Colegio de Psicoanálisis de Madrid celebra su XX aniversario con las jornadas abiertas "Vigencia del psicoanálisis", el 20 y 21 de septiembre de 2019.

14/01/2019

19/04/2017

Hite con North. El libro de Shere Hite subvierte las estadísticas, ya que las usa para que, a través de ella, hable una verdad, que escapa a la exactitud, y que sólo puede cifrarse en el inconsciente de un sujeto.Hite muestra el revés del discurso que anima a los psicólogos, sociólogos y demás exper...

24/11/2016

Η ελευθερία που προσφέρει ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια ψεύτικη ελευθερία. Το μεταμοντέρνο υποκείμενο, αντιμέτωπος με τη βεβαιότητα της απογοήτευσης μιας υπόσχεσης που ο καπιταλισμός έχει στηρίξει τα τελευταία διακόσια χρόνια, επιλέγει να εγκαταλείψει τα ιδανικά της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας του μοντερνισμού. Πλέον δεν πιστεύει σε αυτά.
Ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει εκπληρώσει την υπόσχεσή του. Εμφανίζεται ανίκανος και ασυνεπής, σαν τον πατέρα που δεν ξέρει να κρατάει το λόγο του, που δεν ξέρει τι να κάνει με τον ευνουχισμό του, αλλά που επιμένει στο να δείχνει πλήρης. Το ζήτημα είναι ότι ο γιος δεν ανέχεται την ασυνέπεια του πατέρα. Ο λόγος του κυρίου είναι στο ασυνείδητο και απαιτεί να πραγματοποιηθεί. Αν δεν είναι με έναν κύριο, θα είναι με άλλο.
Σε αυτές τις συνθήκες, ο φασισμός γίνεται επιλογή. Το μεταμοντέρνο υποκείμενο αναζητά τον καινούριο κύριό του. Ο φασισμός αναδεικνύεται ως μια επιλογή με υπόσταση, υπόσχεται να τελειώσει με τη διαφθορά του νεοφιλελευθερισμού, του ανήθικου και ανίκανου πατέρα. Αναζητά καινούριες αξίες, αλλά κυρίως, αναζητά έναν καινούριο κύριο που να εγγυάται την ικανοποίηση επιθυμιών που εκκρεμούν και που να παρέχει τα ίδια όνειρα μεγαλοπρέπειας και επιτυχίας.
Είναι εύκολο τότε να έρχεται στην εξουσία κάποιος όπως ο Trump. Εκείνος υπόσχεται να βάλει τάξη στο χάος. Αυτή η καινούρια τάξη, όμως, θα έχει ένα κόστος. Μπορεί να σου ταΐζει άφθονα και να σου κάνει να πιστέψεις ότι όλα είναι εντάξει, υπό έλεγχο και εγγυημένα, απλώς οι εγγυήσεις του ισχύουν όσο δεν επαναστατεί κανείς εναντίον αυτού που ο καινούριος κύριος επιβάλει. Αυτό είναι ο ολοκληρωτισμός.

Ο λόγος του κυρίου έρχεται ξανά να διεκδικήσει τη θέση που του άρπαξε ο δελεαστικός καπιταλιστικός λόγος. Του υπονομεύει τα θεμέλιά του εκεί που ο δεύτερος αποδεικνύεται παρηκμασμένος.
Φαίνεται τελικά πως η έξοδος από τον καπιταλιστικό λόγο δεν είναι παρά μια παλινδρόμηση στο λόγο του κυρίου, τουλάχιστον όσο δεν θα ξέρουμε να επιλέγουμε τον αναλυτικό λόγο ως διέξοδο.

Οι κουβανοί που ψήφισαν με πεποίθηση τον Τrump, απογοητευμένοι από τη νεοφιλελεύθερη υπόσχεση, απογοητευμένοι από το φλερτ της με ένα σοσιαλισμό που έχει αποδείξει τη μην αποτελεσματικότητά του, θα έχουν την ευκαιρία να απογοητευθούν ξανά από τη νέα ελπίδα τους κατατεθειμένη σε έναν νέο αυταρχικό κύριο. Αυτός μπορεί να τους χαρίσει το αμερικάνικο όνειρο -αν δεν τους βάζει στο ίδιο σάκο με τους υπόλοιπους λατινοαμερικάνους- αλλά θα είναι το όνειρο που εκείνος θα θέλει να ονειρευτούν. Δεν θα αφήσει χώρο σε όποιον δεν θα είναι δυνατός, φιλόδοξος, πετυχημένος, λευκός, άντρας και ετεροφυλόφιλος. Δεν θα αναγνωρίζει όποιον δεν θα αναπαράγει αυτές τις αξίες και δεν θα επιδιώκει μέσω αυτών των αξιών την επικράτηση του κύρους, ανεξαρτήτως σε ποιό επίπεδο ασκείται. Όλοι οι αυταρχικοί συμπίπτουν σε αυτό το σημείο. Στην εποχή των δικτατοριών οι μεγαλομανείς θέλανε την εξουσία μόνο για τον εαυτό τους, τώρα οι νέου τύπου υπόσχονται μια κοινωνία των ισχυρών, των αλλοτριωμένων ισχυρών.

23/11/2016

La libertad que ofrece el neoliberalismo es una falsa libertad. Ante esta confirmación de la decepción de una promesa que el capitalismo ha sostenido en los últimos doscientos años, el sujeto posmoderno opta por abandonar los ideales de libertad, igualdad y fraternidad de la modernidad. Ya no cree en ellos.
El neoliberalismo no ha cumplido su promesa. Se muestra incapaz e inconsistente, como un padre que no sabe mantener su palabra, que no sabe qué hacer con su propia castración pero se empeña en seguir mostrándose incastrado.
El problema es que el hijo no tolera la inconsistencia del padre. El discurso del amo está en el inconsciente y exige realizarse. Si no es con un amo, será con otro.
Así, se opta por el fascismo. El sujeto posmoderno va en busca de su nuevo amo. El fascismo se muestra ahora como una opción consistente, promete acabar con la corrupción del neoliberalismo, del padre inmoral e impotente. Va en busca de nuevos valores, pero sobre todo, va a buscar un nuevo amo que le llene la panza, que le garantice la satisfacción de los mismos placeres de siempre, y le llene la cabeza con los mismos sueños de grandeza y triunfo.
Es fácil entonces que gente como Trump llegue al poder. Él promete poner orden en el caos. Este nuevo orden, sin embargo, tendrá un costo. Te llenará la panza y te hará creer que todo está bien, bajo control, que hay garantías, sólo que sus garantías valen mientras no te reveles contra lo que el nuevo amo impone. Esto es el totalitarismo.

El discurso del amo vuelve para reivindicar el lugar que le arrebató el seductor discurso capitalista. Mina sus cimientos allí donde este se muestra decadente.
Todo parece indicar que la salida del discurso capitalista no es sino una regresión al discurso del amo, mientras no sepamos elegir como solución el discurso analítico.

Los cubanos que votaron por Trump -o al menos aquellos que creen haberlo hecho por convicción- decepcionados de la promesa neoliberal, decepcionados de su coqueteo con un socialismo que ha demostrado ser ineficiente, tendrán la oportunidad de decepcionarse otra vez de su nueva esperanza depositada en un nuevo déspota. Este déspota podrá llenarles la panza y la cabeza con el sueño americano, pero será el sueño que él quiera que los demás sueñen. No dará espacio al que no sea fuerte, ambicioso, exitoso, blanco, hombre y heterosexual. No reconocerá a quien no reproduzca estos valores y aspire a través de ellos a la realización del poder, más allá del nivel en que éste se ejerza.
Los proyectos de todos los déspotas se interceptan en ese punto que se llama totalitarismo. La diferencia entre ellos es que en la época de las dictaduras algunos querían el poder sólo para sí y ahora los nuevos déspotas prometen una sociedad de poderosos, de enajenados poderosos.