01/09/2025
Σεπτέμβρης…
Εκεί στα 60s, αυτός ο μήνας έσκαγε σαν προφυλάκιση ένα πράγμα. Είχες γυρίσει βλέπεις υποχρεωτικά από τις διακοπές και ο χρόνος μετρούσε ανάποδα μέχρι να ξανακούσεις εκείνο το ντριν του σχολείου, που θα μπορούσε φυσικά να ήταν και καμπανάκι κανονικό.
Και καλά να ήταν για σχόλασμα, έλα που τώρα θα ήταν για ν’ αρχίσει η καινούργια χρονιά?
Δύσκολα πράματα ρε παιδί μου, δύσκολα!
Παρόλα αυτά όμως, εσύ έβγαινες με το ποδηλατάκι σου τα απογεύματα να χαρείς τους φρεσκοποτισμένους χωματόδρομους, αυτούς που ο καταβρεχτήρας του Δήμου πέρναγε εκεί νωρίς το απόγευμα και κατακάθιζε όλη τη σκόνη σε μπαλάκια που σκάγανε επεισοδιακά όταν πέρναγες με το ποδήλατο από πάνω και χαράς Ευαγγέλια.
Είχε όμως και κάτι άλλο περίεργο.
Σκάγανε μύτη και κάτι σκατομούτσουνα Ford φορτηγά, ή τέλος πάντων τέως φορτηγά, τα οποία στην καρότσα κουβαλούσαν πλέον βαρέλια. Τα κατέβαζαν μπροστά στις ταβέρνες πετώντας τα πάνω σε λάστιχα φορτηγού, οι της ταβέρνας τα έπλεναν μπαίνοντας οι ίδιοι μέσα, τρέχανε κάτι νερά από σωλήνες ποτίσματος, κάτι βούρτσες σκληρές έπαιζαν χράτσα χρούτσα για να καθαρίσει το μέσα πριν μπει ο φρέσκος μούστος και όλοι ξεκινούσαν έτσι διακριτικά πλην με τελειομανία το χειμώνα τους.
Αυτά τα μουστόνερα μύριζαν κάτι ανάμεσα σε ρετσίνα και Tide, τα πεζοδρόμια είχαν την καλύτερή τους γιατί πλενόντουσαν στο αυτόματο, οι ιδρώτες τρέχανε κάτι σαν ποτάμι της συμπαράστασης, αλλά όλα αυτά πριν βραδιάσει είχαν γίνει φυσικά παρελθόν προκειμένου να στηθούν τραπέζια, καρέκλες, πιάτα και τραπεζομάντηλα για να υποδεχτούν τη βραδινή πελατεία.
Αυτά τα Ford τελικά δεν μπόρεσα να τα χωνέψω ρε φίλε. Κουβάλαγαν όλη τη δόση ομορφιάς που μπορεί να έχει ένα αγγλικό κατασκεύασμα ή φαγητό ας πούμε, χάλι μαύρο δηλαδή, αν και από ότι πια σήμερα βλέπω ήταν μεν Ford αλλά φτιαγμένα κατόπιν αδείας στον κατά τα άλλα φυσιολογικό Καναδά.
Δεν μπορεί ρε παιδιά, θα ήταν εγγλέζικο σχέδιο με εντολή στην αποικία «Φτιάχτο».
Παρόλα αυτά πάντως, ήταν εκεί στον πόλεμο με τους Άγγλους στην Αφρική και τις Ευρώπες, δεξιοτίμονα εννοείται, με έναν ήχο τύπου έρχομαι αλλά τα φτύνω όπου νάναι, αν και βέβαια αυτό μπροστά στα μάτια μου ποτέ δεν έγινε για να είμαι και ειλικρινής.
Αυτό το αγκομαχητό λοιπόν, η σκατόφατσα του, το δεξί του τιμόνι, η καρότσα με τα βαρέλια πίσω, τα τριξίματα από το γέρικο σασί και οι οδηγοί του - κάτι συνήθεις μάγκες με την άφιλτρη τσιγαριά στο στόμα και τα καντήλια στο πανεύκολο - είναι ακόμη και σήμερα για μένα ο Σεπτέμβρης.
Δεν πα να το βάψεις αυτό το πράγμα μέχρι και ροζ πουά, πάντα θα σου βγάζει ρε παιδί μου μια λύπηση, μια «την έκατσες και φέτος φιλαράκι», όπου ασχέτως αν τα χρώματα τριγύρω περνούν στη γήινή τους έκφανση, εσύ θα αρκεστείς καλά και σώνει στο «μπαίνω μέσα στο βαρέλι και φέτος να το τρίψω» και το σχολείο όπου νάναι ξαναρχίζει …
Άντε λοιπόν, μέσα πάλι τα κεφάλια που μου θέτε κι άλλο…
(Στη φωτό, που τυχαία βρήκα στο διαδίκτυο τραβηγμένη στην Ελλάδα, το όχημα είναι σύμβασης με τους ΣΠΑΠ, που σημαίνει Σιδηρόδρομοι, Πειραιώς, Αθηνών Πελοποννήσου. Ακόμη κι αυτό, που είχε πιο στενές ράγες από το υπόλοιπο δίκτυο, σαν προφυλάκιση ακούγεται για να μην πω τίποτε χειρότερο και σα σιλικόνη κι εγώ παρεξηγηθώ).
