Dr Γρηγόρης Βασιλειάδης Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής
Ατομική & Ομαδική ψυχοθεραπεία | Ομάδες αυτογνωσίας
Ο Γρηγόρης Βασιλειάδης σπούδασε ψυχολογία σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο σε αναγνωρισμένα πανεπιστήμια της Ελλάδας, της Ολλανδίας και της Μ. Βρετανίας.
Το 2005 απέκτησε διδακτορικό τίτλο στην Ψυχολογία από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Yπήρξε εκπαιδευτής σε προγράμματα σπουδών προπτυχιακού και μεταπτυχιακού επιπέδου στην συμβουλευτική και την ψυχολογία, εισηγητής επιστημονικών σεμιναρίων κι επιστημονικών συνεδρίων με θεματολογία την ψυχοθεραπεία και την συμβουλευτική, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Τα επιστημονικά κι ερευνητικά του ενδιαφέροντα στον χώρο της ψυχοθεραπείας εντοπίζονται στην συστημική ψυχοθεραπεία, στην ψυχολογία του βάθους, την σχέση θρησκείας-ψυχοθεραπείας, ηθικής δεοντολογίας & ψυχοθεραπευτικής πρακτικής
Από το 1997 εργάζεται ψυχοθεραπευτικά με ενήλικες, άτομα και ομάδες, χρησιμοποιώντας τις μεθοδολογίες της συστημικής και της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας.
Είναι μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων (Σ.Ε.Ψ.), και της Ευρωπαϊκής Ένωσης Οικογενειακών Ψυχοθεραπευτών (EFTA - European Family Therapy Association).
Άρθρα και ραδιοφωνικές του εκπομπές έχουν δημοσιευθεί στον δικτυακό τόπο http://www.aftognosia.gr
Κατά την τελευταία εικοσαετία βρίσκεται σε συνεχή ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση κι εποπτεία, ενώ συμμετέχει εντατικά σε βιωματικές αυτογνωστικές διαδικασίες συστημικής, υπαρξιακής, και γνωσιακής κατεύθυνσης.
Τα τελευταία δεκαοκτώ χρόνια είναι εισηγητής Σεμιναρίων σε πολλούς δημόσιους, ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς & κλινικούς φορείς ψυχικής υγείας.
Επίσης, διετέλεσε μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής συνεδρίων, με αντικείμενο την Συμβουλευτική και την Ψυχοθεραπεία, στην Ελλάδα & στο εξωτερικό.
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6977.86.64.61
(Για πληροφορίες, ή για να κλείσετε ραντεβού, επικοινωνείτε καθημερινά, πρωϊνές ώρες, 10.30 - 12.00 π.μ. στο κινητό τηλέφωνο)
Κάθε κοντινή και σημαντική σxέση προσυπογράφει την βεβαιότητα ενός σημαντικού αποχωρισμού.
Οι ποιότητες των σχεσεων ενός ανθρώπου από την εμβρυακή του ηλικία καθορίζουν και τις ποιότητες των αποχωρισμών που βίωσε και θα βιώσει.
Συνήθως, αναζητά κανείς τις φαντασιακές του σχέσεις -που μέσα τους έμειναν αβίωτες- αλλά και -ασυνείδητα του- τις πραγματικές ματαιώσεις που έχουν καταγραφεί στον ψυχισμό του, ως εφαλτήρια ομιχλώδους και ανεπίγνωστης έντασης.
Το ασυνείδητο υλικό καθορίζει την ποιότητα των σχέσεων, των δεσμεύσεων και των χωρισμών μας, και την επαφή μαζί του αναζητάμε με επιμονή μέσα από τις αποτυχίες και τις ψυχικές μας οδύνες.
Για να ελευθερωθούμε και να προχωρήσουμε πιο ομαλά κι ολοκληρωμένα σε ό,τι ακόμα μένει να ζήσουμε πριν τον τελικό και μεγάλο αποχωρισμό.
Για να είναι αυτός ο αποχωρισμός όχι –μόνο- μια τεράστια απώλεια, αλλά μια ακόμα ευκαιρία σύνδεσης. Μια ελπίδα αγάπης…
07/11/2025
Συχνά κάποιος μου λέει πως έχει κάνει κάποια χρόνια ψυχοθεραπεία, αλλά εγώ, απ αυτά που μου λέει, απ’ τον τρόπο που παρουσιάζει τον εαυτό του, βλέπω πως στοιχειωδώς ούτε τον γνωρίζει, ούτε έχει ωφεληθεί αντίστοιχα…
Κυριολεκτικά, «δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα»!.... Και, το χειρότερο: Δεν έχει ιδέα ότι δεν ξέρει...................................................................................
Τότε σκέφτομαι το παρακάτω ανέκδοτο:
Πάει, λέει, ένας σε κάποιο μπαρ και ζητάει ένα καθαρό, άδειο ποτήρι μπύρας.
Το παίρνει και μπροστά στον μπάρμαν κατουράει μέσα στο ποτήρι.
Το ίδιο κάνει κάθε φορά που πάει στο μπαρ, προς … δυσάρεστη έκπληξη όλων των παραβρισκόμενων εκεί!
Αυτό γίνεται συχνά για χρόνια…
Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, επιστρέφει στο ίδιο μπαρ και καμαρωτός λέει στον μπάρμαν με καμάρι: «Ξέρεις…!Έχω κάνει 3 χρόνια ψυχανάλυση, και έχω πια θεραπευτεί! Μου δίνεις σε παρακαλώ ένα άδειο ποτήρι μπύρας;»
Ο μπάρμαν χαρούμενος που θεραπεύτηκε επιτέλους ο παράξενος θαμώνας, του δίνει πρόθυμα το ποτήρι.
Εκείνος, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, κατεβάζει το παντελόνι του και κατουράει –πάλι!- μέσα στο ποτήρι…
«Καλά, εσύ δεν μας πεις πριν λίγο, πως έχεις θεραπευτεί!;», τον ρωτάει ο μπάρμαν γεμάτος έκπληξη και απορία.
«Φυσικά!», απαντάει ο άνδρας «και θεραπεύτηκα!». Και συνεχίζει: «Μπορεί φυσικά να εξακολουθώ να κατουρώ στο ποτήρι, όμως η διαφορά είναι πως τώρα ξέρω … γιατί το κάνω!»…
……………………………….
Στόχος της κάθε ψυχοθεραπευτικής προσπάθειας δεν είναι να «μάθεις» τον εαυτό σου, ούτε να ξέρεις τα κίνητρα της συμπεριφοράς σου απλά για να έχεις …«αυτογνωσία».
Ο βαθμός της αυτογνωσίας που έχεις κατακτήσει ελέγχεται κυρίως μέσα από τον βαθμό στον οποίον έχεις αποδεχτεί τις προβληματικές σου πλευρές.
Και αλάνθαστο κριτήριο της αυτοαποδοχής είναι συνήθως η ψυχική και η συμπεριφορική σου μετατόπιση.
Η αυτοαποδοχή έχει ευεργετικές συνέπειες που ανιχνεύονται με απτό τρόπο. Καθρεφτίζεται στην καθημερινή συμπεριφορά σου προς τον εαυτό σου και τους άλλους. Εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν έχεις πια την νευρωτική ανάγκη να καταφεύγεις με καταναγκαστικό τρόπο κι αδιάκριτα σε εσωτερικές στάσεις και εξωτερικές συμπεριφορές που σε καταδυναστεύουν, σου δημιουργούν άγχος, ψυχοσωματικές εντάσεις, και ανεύθυνη-αποφευκτική νοοτροπία ζωής.
Επειδή μέσω της σταδιακής αυτοαποδοχής ειρηνεύεις ψυχικά, παλιότερες δυσλειτουργικές σου συμπεριφορές χάνουν το αντισταθμιστικό τους νόημα και την σημασία τους για τον ψυχισμό. Γι αυτό καταργούνται, και αντικαθίστανται από άλλες, πιο συμβατές με τις αυθεντικές σου επιθυμίες, αλλά και την κοινωνική σου λειτουργικότητα.
07/11/2025
"Πρόσεχε σε παρακαλώ, να μην πονέσεις!".
Παρατήρησα πως η διαδεδομένη αντίληψη, τόσο εδω -σ αυτήν την πλατφόρμα ενότητας των ανεπίγνωστων ειδωλολατρών, δηλ το fb- όσο και σε κάθε ανθρώπινη δράση που συμβαίνει σ αυτήν την απολυτα αποφευκτικη της οδύνης κοινωνία είναι να να συμβουλεύει κανείς σε όσους αγαπά ή νοιάζεται: "πρόσεχε να μην πονέσεις!".
Διαφωνώ κάθετα.
Ό,τι βοηθά τους ανθρώπους -που έχουν μέσα τους υλικό προς ανάπτυξη, δηλαδη σε ανθρώπους που έχουν ενα στοιχειώδες βαθος και ψυχικη προοπτική- να προχωρήσουν στην ζωή τους, να εξελίξουν την ψυχή τους είναι οι στιγμές που πόνεσαν βαθιά, και ανεξιτηλα.
Που ανοίχτηκε έστω και μια ρωγμή στην οριζοντια υποκειμενικη αντιληψη της ζωης και του ιδιόχρονου, προς την καθετοτητα της υπαρξης.
Ειναι οι στιγμες που ανοιξε μια ρωγμη στην τόσο αμαρτωλή συνεξάρτηση τους με την λήθη.
Είναι οι ευκαιρίες που είχαν -και εχουν- να δουν πίσω από την μηχανικότητα της καθημερινής αναλήθειας το εγγενές τους ψυχικό δυναμικό.
Η συμβουλή: "Ξεπέρνα γρήγορα γρήγορα ό,τι σε πλήγωσε!" ισοδυναμεί με την προτροπή να μείνεις στάσιμος, βαρετός, αιώνια και αμετάκλητα ανέραστος...
Μια τέτοια προτροπή προδίδει το μεγαλείο του ανθρώπου, γιατι ισοδυναμεί με την ευχη να παραιτηθεί κανεις απο την επιθυμία της ψυχης να βιώσει εναν θάνατο, τον προαπαιτουμενο θάνατο του σπορου, προκειμένου να ανθίζει το δέντρο της Ζωής!...
07/11/2025
Η μετουσίωση του πένθους σε συνείδηση.
Στην ψυχανάλυση, το πένθος δεν είναι απλώς συναισθηματική απώλεια· είναι ρήξη με το ίδιο το νόημα της ύπαρξης.
Ο Φρόυντ μίλησε για την εργασία του πένθους... εκείνη τη βαθιά, σχεδόν μεταφυσική διεργασία όπου το Εγώ προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το ανεπανόρθωτο.
Η απώλεια ενός παιδιού είναι το απόλυτο ανεπανόρθωτο: το σημείο όπου καταρρέει η ψευδαίσθηση της χρονικότητας. Το παιδί αντιπροσωπεύει τη συνέχεια του εαυτού, την προέκταση του νοήματος. Ο θάνατός του διαλύει τον ψυχικό συμβολισμό του «μετά».
Η κ. Μαρία Καρυστιανού βρέθηκε ακριβώς σε αυτήν τη ρωγμή... και δεν χάθηκε μέσα της. Εκεί όπου ο ψυχισμός θα μπορούσε να παραλύσει, εκείνη έκανε κάτι σπάνιο: μετουσίωσε το τραύμα.
Ο Γιούνγκ θα το ονόμαζε ιερή αλχημεία της ψυχής... η μετατροπή του πόνου σε νόημα, του αφανισμού σε δημιουργία.
Το ατομικό τραύμα, όταν μεταστοιχειώνεται σε λόγο που αφορά το συλλογικό, παύει να είναι πληγή· γίνεται αρχέτυπο.
Η κ. Μαρία Καρυστιανού δεν «αντιδρά», ερμηνεύει... και μέσα από αυτή την ερμηνεία γεννά νόημα.
Εκεί όπου το τραύμα ζητά εκδίκηση, εκείνη ζητά Δικαιοσύνη.
Εκεί όπου το πένθος συνήθως αποσύρεται στο ιδιωτικό, εκείνη το έκανε δημόσιο μυστήριο, κοινωνική πράξη, πολιτική στάση.
Αν η φροϋδική μετουσίωση είναι η υποκατάσταση της απώλειας από ένα έργο δημιουργίας, η πράξη της Μαρίας είναι ακριβώς αυτό: ένα έργο ανθρωπιάς που αναπλάθει το νόημα από τα ερείπια.
Το πένθος της δεν έγινε πικρία... έγινε συλλογική αφύπνιση.
Το «γιατί σ’ εμένα» μεταμορφώθηκε σε «να μη συμβεί σε κανέναν».
Ζούμε σε εποχή που εμπορεύεται τη συγκίνηση και αποστειρώνει την εμπειρία.
Το πένθος γίνεται είδηση, ο θρήνος περιεχόμενο, η αλήθεια σκηνικό.
Όμως η αλήθεια της Μαρίας δεν είναι επικοινωνιακή... είναι ψυχική.
Γι’ αυτό και αντέχει.
Δεν προσφέρει συγκίνηση, προσφέρει αντίσταση.
Δεν μιλά για την απώλεια· μιλά μέσα απ’ αυτήν, κι έτσι ο λόγος της παραμένει αχειραγώγητος, ασύλληπτος για το σύστημα των εντυπώσεων.
Στην ψυχαναλυτική ορολογία, θα λέγαμε πως επιτελεί μια μεταβατική λειτουργία νοήματος: ο εσωτερικός θάνατος μετασχηματίζεται σε εξωτερική πράξη ζωής.
Ο πατέρας, η μάνα, ο άνθρωπος που μένει πίσω, γίνεται φορέας μιας νέας ταυτότητας: του μάρτυρα της συνείδησης.
Όχι εκείνου που πάσχει μόνο, αλλά εκείνου που θυμάται με σκοπό.
Η πράξη της κ. Μαρίας Καρυστιανού υπερβαίνει το ιδιωτικό πένθος και γίνεται πράξη πολιτικής ψυχολογίας: η διεκδίκηση της αλήθειας δεν είναι απλώς δικαίωμα, είναι ανάγκη επιβίωσης της ψυχής.
Γιατί όταν το Τραύμα μετατρέπεται σε φως, ανασταίνεται το Νόημα... κι αυτό είναι το αντίδοτο στο σκοτάδι της εποχής.
Και ίσως, τελικά, κάθε πόνος να είναι μια γλώσσα που δεν τη μάθαμε ακόμη. Μια κραυγή που ζητά μετάφραση σε πράξη, σε λόγο, σε φως.
Η Μαρία Καρυστιανού δεν μίλησε για να ακουστεί· μίλησε για να σωθεί. Και μέσα από τη φωνή της, σωζόμαστε λίγο κι εμείς... από τη λήθη, από την κυνικότητα, από το βόλεμα της σιωπής.
Γιατί η ψυχή, όταν μετουσιώνει το τραύμα της, δεν επιστρέφει ποτέ η ίδια· επιστρέφει πιο φωτεινή, πιο ανθρώπινη, πιο επικίνδυνη για κάθε σύστημα που τρέφεται από το σκοτάδι.
Κι αν υπάρχει μια δικαιοσύνη βαθύτερη απ’ τη νομική, είναι αυτή που ανασαίνει μέσα απ’ το πρόσωπο του άλλου, εκεί όπου ο θρήνος γίνεται προσευχή κι η προσευχή γίνεται κάλεσμα ζωής.
Γιατί κάθε πληγή που αρνήθηκε να γίνει εμπόρευμα,
γεννά φως... και το φως, όταν τολμά να μιλήσει,
δεν χειραγωγείται ποτέ.
Της Σοφίας Ντρέκου
07/11/2025
Έχεις επίγνωση ότι δεν σιωπάς ποτέ;
Δεν είναι δυνατόν εμψύχως να είσαι παρών στην ζωή σου παρά μόνο μέσω της σιωπής.
Σχεδόν πάντα διαλέγεσαι, είτε με τους εξωτερικούς άλλος, είτε με τις εσωτερικές φωνές των πολλών υποπροσωπικοτήτων σου.
Μπορείς να εμπειραθείς την παρουσία της ψυχή σου μόνο στον βαθμό που μπορείς να σιωπάς.
Μπορείς να βιώσεις την παρουσία του Θεού, μόνο τις στιγμές που ο εσωτερικός σου διάλογος σταματά.
Λάθος πιστεύεις πως προσευχή είναι ο κατάλογος –ακόμα και των πιο «πνευματικών» σου- αιτημάτων.
Προσεύχεσαι όταν σιωπηλά αναμένεις με ερωτικό άλγος το νεύμα της παρουσίας Του, το οποίο υποπίπτει στην αντίληψή σου μόνο όταν σιωπάς.
Σιωπή δεν είναι η απουσία ομιλίας, αλλά το εναγώνιο σμίλευμα της ετοιμότητας, η στάση ενεργητικής αναμονής της κοινωνίας, της μέθεξης της ψυχής στο μεγαλείο του απόλυτου Έρωτα…
07/11/2025
Αν βιώσεις αυτό που σου λέω, η ζωή σου ανέλπιστα θ' αλλάξει:
Ποτέ δεν έκανες καμιά αδικία σε κανέναν.
Κάθε αδικία που έκανες, κάνεις, και θα κάνεις εναντίον κάποιου άλλου, είναι πάντα και μόνο εις βάρος σου...
07/11/2025
Καποτε, το να αφήνεις την φωλιά σου ειναι ελευθερία.
Άλλοτε, ειναι φυλακή. Άρνηση της ελευθεριας σου να μείνεις και να εμβαθύνεις στην σχεση.
06/11/2025
Ευγενική υπενθύμιση:
Ο χρόνος σου, ο χρόνος μου δεν είναι πολύς.
Παραμονεύει ο κίνδυνος να ξεγελαστείς πως εδώ στην γη είσαι αιώνιος.
Λένε, όσοι γνωρίζουν, αν δεν ζήσεις εδώ πέρα τον παράδεισο, θα σου γλιστρήσει απ' τα χέρια, και πάει η ζωή σου, χάθηκε, σα να ταν σαπουνόφουσκα.
Γυρνώ σελίδα στην ζωή σημαίνει πιάνω τον ταύρο απ' τα κέρατα, διακινδυνεύω την ασφάλειά μου, όχι για να πετύχω κάτι άλλο! Απλά έτσι! Γιατί μ' αρέσει το σπορ!
Μ' αρέσει να γεύομαι τον εαυτό μου ζωντανό.
Ό,τι θησαυρό μαζεύεις στα χρόνια που ζεις, είναι όλος κι όλος το άθροισμα των στιμών ξυπνήματος. Είναι οι στιγμές που "αφαιρέθηκες" από τα "βάσανα" της περσόνας σου, κι αφέθηκες στον έρωτα του απόλυτου να σε παρασύρει!
Μένοντας στην ίδια γνώριμη σελίδα, μηρυκάζοντας τις οικείες σου «γνώσεις» καταδικάζεις την ψυχή σε απεργία πείνας, χωρίς νόημα. ]
Το βιβλίο σου θα μένει ατελείωτο.
Θα φταίνε πάντα οι άλλοι που δεν ήταν αρκετά βοηθητικοί, γιατί δεν σου πιασαν το χέρι σα να σουν ανάπηρος.
Θα φταίει η ζωή που ναι μικρή.
Κι όσο δεν θα σαι ο φταίχτης, θα είσαι, όμως ο δήμιος.
Όσο επιμένεις να παραμένεις το θύμα, θα σαι ένας αποτελεσματικός θύτης.
Μην περιμένεις να ξεφοβηθείς για να αλλάξεις σελίδα!
Το ζόρι που σήμερα τραβάς είναι σημάδι πως είναι καιρός να γυρίσεις σελίδα!
Διάβασε τα εμπόδια του δρόμου, γράψε ΟΛΟ το βιβλίο της ζωής σου!
Ζήσε όλον σου τον φόβο και κάντον αφορμή για να έρθεις σε επαφή με όλη σου την ισχύ!
Μην τον αφήνεις να σε περιορίζει. Χρησιμοποίησέ τον για να αναδείξεις τον αγωνιστή μέσα σου.
Φρόντισε να μην τελειώσει ετούτη η βιωτή σου χωρίς πολύν αγώνα…
(Απόσπασμα απο το νεο μου βιβλίο με τίτλο: "Δες το αλλιώς" που, πρωτα ο Θεος, θα βγει στα βιβλιοπωλεία της χωρας μεσα στον ερχόμενο Φλεβάρη).
06/11/2025
-Πιστεύετε κ. Μαρίζα στον Θεό;
-Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει. Πιστεύω πως με τη δύναμη του Θεού ζω.
Και μη σου φανεί μελοδραματικό.
Ζω με τη χαρά ότι η ζωή τούτη είναι μια δοκιμασία και το επάνω είναι ένα όνειρο.!
Η σκέψη μου είναι στον… ουρανό!
Νιώθω από τώρα τη χαρά της «αρπαγής».!
-Έχετε βιώσει το θαύμα στη ζωή σας;
-Έχω καταλάβει πολύ βαθιά το «Γεννηθήτω τω θέλημα σου». Στη ζωή, παλεύω, δεν παραιτούμαι.
Και όταν εξαντλούνται τα δικά μου όρια, Του λέω:
«Παύω να ασχολούμαι, βλέπεις ότι ζορίζομαι, Κανόνισε...».
Όταν δηλαδή με ξεπερνά η δυσκολία, Του κάνω ανάθεση έργου!
-Γίνεται πάντα κάτι μετά;
-Ναι, κι αυτό είναι το θαύμα!
(Αποσπάσμα στο περιοδικό “ΕΓΩ”)
05/11/2025
Είναι στιγμές, ελάχιστες, που ψυλλιάζομαι πως τίποτα απολύτως δεν ξέρω για τον θάνατο. Τον μόνο θάνατο που προσωπικά με αφορά. Τον δικό μου.
Και είναι τότε που συνειδητοποιώ πως στ’ αλήθεια, ακόμα κι αν μπορούσα, δεν θέλω να μάθω τίποτα.
Ναι, με παρηγορεί η πίστη μου πως ο Χριστός νίκησε τον θάνατο. Αυτό όμως τι συνέπειες έχει άραγε για τον δικό μου θάνατο; Όχι θεωρητικά! Αυτά τα ξέρω κι εγώ…
Εννοώ τώρα, που είμαι καλά, και οι γονείς και τα παιδιά μου ζούνε, μου φαίνεται πως είναι εύκολο κι ανώδυνο να καμώνομαι τον πιστό χριστιανό, να ευχαριστώ τον Θεό και να ελπίζω στην συνέχεια των ευλογιών Του…
Όταν όμως κάποια απ’ αυτές τις βεβαιότητες κλονιστεί ή σπάσει;
Μάλλον τότε είναι που θα δώ τα σόι και τι μπόι πίστη έχω…
Παρόλη όμως την δικαιολογημένη μου δυσπιστία για την ποιότητα, την πιστότητα και το βάθος της πίστης μου, ακόμα και τώρα σ’ εκείνο που ελπίζω στ’ αλήθεια είναι στην παρηγοριά της ζωντανής μου σχέσης με τον Χριστό και την Παναγία. Βιωματικά βλέπω κι αποβλέπω πως αυτή είναι η σχέση που θα με παρηγορήσει, ειδικά τότε που κανένας εαυτός, ο δικός μου και των άλλων, δεν θα είναι σε θέση να στέκεται αρωγός μου στην απόγνωση.
Αυτό το πιστεύω γιατί κάθε μέρα, εύκολη και δύσκολη, αυτές οι δυο ζωντανές σχέσεις είναι που συνεχώς με παρηγορούν και με τέρπουν στην λιποψυχία μου, στους άπειρους φόβους μου, στους βασανιστικούς μου εσωτερικούς διαλόγους, στην έμπρακτη αγαπητική μου φτώχια.
05/11/2025
Λες σε όλους, γνωστούς & φίλους, βουλιαγμένος μέσα στην απόλυτη λήθη σου: "Να περνάς καλά!!!", με κείνη την γνωστή σου υπερ-ανόητη αισιοδοξία, άκοπη ελαφρότητα, και την ψευτο-γλυκύτητα στο χαμόγελό σου...
Ακόμη δεν έχεις καταλάβει -και πως να το καταλάβεις, αφού καθόλου δεν το θέλεις!- πως άλλο είναι το περνάει κανείς καλά, και άλλο το να ΕΙΝΑΙ καλά... ;!
Άλλο είναι να σαι ένα φχαρηστημένο ζώο, κι άλλο να έχεις μέσα σου χαρά;!
Δε σου χει συμβεί ποτέ το σώμα & το συναίσθημα να δυσκολεύεται, να δυσφορείς με τις βιοτικές σου συνθήκες, να κουράζεσαι και να ταλαιπωρείσαι φυσικά, κι όμως, μέσα σ' αυτό το ανηφόρι να εκκολάπτεται η στιγμή που η ψυχή σου απρόσμενα και συγκλονιστικά ειρηνεύει, και υπερχειλίζει από ανέκφραστη αγαλλίαση κι ευγνωμοσύνη;!...
Δε σου χει συμβεί να ναι στιγμές που, ενώ είσαι και οικονομικώς, και κοινωνικών και "γκομενικώς" ταχτοποιημένος, κι ενώ νιώθεις "ασφαλής" και "προφυλαγμένος", ένα ακαθόριστο άγχος, ένας αλύτρωτος πόνος σαν καρφί σου τρυπάει την μέρα, σου σκιάζει την ψυχή, σου κλέβει την "ησυχία";!....
Αν ναι, τότε την επόμενη φορά σκέψου καλύτερα τι εύχεσαι στον εαυτό σου και στους άλλους....
05/11/2025
Ο πρωταρχικός λόγος που οι άνθρωποι λειτουργούν ενοχικά είναι γιατί ηρωοποίησαν την μιζέρια –και την εγγενή ανευθυνότητά της-, αποκλείοντας του εαυτό τους από το δικαίωμα στην επιθυμία και την χαρά στην προσωπική τους ζωή.
Be the first to know and let us send you an email when Dr Γρηγόρης Βασιλειάδης Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.
Ο Γρηγόρης Βασιλειάδης από το 2002 ζει και εργάζεται ιδιωτικά ως ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα.
Σπούδασε ψυχολογία σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο σε αναγνωρισμένα από το κράτος πανεπιστήμια της Ελλάδας, της Ολλανδίας, και της Μ. Βρετανίας.
Το 2005 απέκτησε διδακτορικό τίτλο στην Ψυχολογία, από το τμήμα ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Yπήρξε εκπαιδευτής σε προγράμματα σπουδών προπτυχιακού και μεταπτυχιακού επιπέδου στην συμβουλευτική και την ψυχολογία, εισηγητής επιστημονικών σεμιναρίων κι επιστημονικών συνεδρίων με θεματολογία την ψυχοθεραπεία και την συμβουλευτική, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Τα επιστημονικά κι ερευνητικά του ενδιαφέροντα στον χώρο της ψυχοθεραπείας εντοπίζονται στις εφαρμογές της ψυχολογίας του βάθους στην θεραπευτική πρακτική, την σχέση θρησκείας - ψυχοθεραπείας, και στους τρόπους με τους οποίους συνδέεται η ηθική δεοντολογία των ψυχολόγων με την αποτελεσματικότητα της ψυχοθεραπευτικής πρακτικής.
Από το 1997 εργάζεται ψυχοθεραπευτικά με ενήλικες, ατομικά και ομαδικά, χρησιμοποιώντας τις μεθοδολογίες της συστημικής και της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας.
Είναι μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων (Σ.Ε.Ψ.), και της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ψυχοθεραπευτών Οικογένειας (EFTA - European Family Therapy Association).
Είναι ο συγγραφέας των αυτογνωστικών βιβλίων:
«Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι: Από τον φόβο της σκιάς, στο φως της επίγνωσης», Εκδ. iWrite & Πηγή, και του: «Πόσο αντέχεις την αλήθεια; Θεραπευτικές επιγνώσεις για την ψυχή και τις σχέσεις», Εκδ. ΕΝ ΠΛΩ, Οκτώβριος 2016.
