Δημήτρης Παπαδημητριάδης MD MSc - Ψυχίατρος

09/11/2025

Λίγα στοιχεία για την ΟΠΛΟΚΑΤΟΧΗ από την επιστήμη μας - προς ενημέρωση του Υπουργού που δηλώνει ότι “οπλοκατοχή ίσον ανδρεία”:

Η οπλοκατοχή συνδέεται με αύξηση 90% έως 170% του κινδύνου πρόκλησης ανθρωποκτονίας.

Άνθρωποι που ζουν σε σπίτι όπου υπάρχει όπλο έχουν 7 (επτά) φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να δολοφονηθούν από σύντροφο ή οικείο πρόσωπο.

Όταν ένας κακοποιητικός άνδρας έχει πρόσβαση σε όπλο, ο κίνδυνος γυναικοκτονίας αυξάνεται μεταξύ 400% έως 500%. Ενώ μια γυναίκα που απειλείται γενικά με όπλο είναι 20 φορές πιθανότερο ότι θα δολοφονηθεί.

Η πρόσβαση σε όπλο αυξάνει τον κίνδυνο αυτοχειρίας των ανδρών κατά 940%.

Άνδρες με πρόσβαση σε όπλα είναι 8 (οκτώ) φορές πιθανότερο ότι θα πεθάνουν από αυτοκτονία σε σύγκριση με άνδρες που δεν κατέχουν όπλα. Γυναίκες με πρόσβαση σε όπλα είναι 35 (τριανταπέντε) φορές πιθανότερο ότι θα πεθάνουν από αυτοκτονία.

Οι άνθρωποι που ζουν σε σπίτια όπου υπάρχουν όπλα διατρέχουν 3.7 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να πεθάνουν από ακούσιο πυροβολισμό (ατύχημα!) σε σύγκριση με όσους ζουν σε σπίτια χωρίς όπλα, ανεξάρτητα ηλικίας.

Για κάθε πράξη αυτοάμυνας με πυροβόλο όπλο, αντιστοιχούν 0.9 ακούσιοι θάνατοι, 7.3 εγκληματικές ανθρωποκτονίες και 44.1 αυτοκτονίες.

Καμία ανδρεία δεν υπάρχει στους παραπάνω αριθμούς. Και είναι ο λόγος που προσωπικά αδυνατώ - σε όλη την καριέρα μου ως ιατρός ψυχίατρος - να παρέχω ψυχιατρικές βεβαιώσεις σε όσους επιζητούν άδεια οπλοκατοχής.

Ο κύριος Υπουργός δήλωσε ότι “αν είσαι ένοπλος δεν είσαι μπαγκλαμάς”. Από την άλλη, εγώ εκτιμώ ότι αν είσαι ένοπλος είσαι επικίνδυνος και δυστυχώς δεν το ξέρεις.

Βιβλιογραφία:

Anglemyer, A., Horvath, T., & Rutherford, G. (2014). The accessibility of fi****ms and risk for su***de and homicide victimization among household members: A systematic review and meta-analysis. Annals of Internal Medicine, 160(2), 101–110.

Cummings, P., Koepsell, T. D., Grossman, D. C., Savarino, J., & Thompson, R. S. (1997). The association between the purchase of a handgun and homicide or su***de. American Journal of Public Health, 87(6), 974–978.

Dahlberg, L. L., Ikeda, R. M., & Kresnow, M. J. (2004). Guns in the home and risk of a violent death in the home: Findings from a national study. American Journal of Epidemiology, 160(10), 929–936.

Kellermann, A. L., Rivara, F. P., Rushforth, N. B., Banton, J. G., Reay, D. T., Francisco, J. T., ... Hackman, B. B. (1993). Gun ownership as a risk factor for homicide in the home. New England Journal of Medicine, 329(15), 1084–1091.

Kellermann, A. L., Rivara, F. P., Somes, G., Reay, D. T., Francisco, J., Banton, J. G., ... Prodzinski, J. (1992). Su***de in the home in relation to gun ownership. New England Journal of Medicine, 327(7), 467–472.

Miller, M., Azrael, D., & Hemenway, D. (2002). Household firearm ownership and su***de rates in the United States. Epidemiology, 13(5), 517–524.

Miller, M., Azrael, D., & Hemenway, D. (2002). Firearm availability and unintentional firearm deaths, su***de, and homicide among 5–14-year-olds. The Journal of Trauma, 52(2), 267–275.

Reeping, P. M., Crifasi, C. K., Kikuchi, A., Azrael, D., & Wintemute, G. J. (2019). State gun laws, gun ownership, and mass shootings in the US: Cross sectional time series. BMJ, 364, l542.

Siegel, M., Ross, C. S., & King, C., III. (2013). The relationship between gun ownership and firearm homicide rates in the United States, 1981–2010. American Journal of Public Health, 103(11), 2098–2105.

Studdert, D. M., et al. (2020). Handgun ownership and su***de in California. New England Journal of Medicine, 382(23), 2220–2229.

Wiebe, D. J. (2003). Homicide and su***de risks associated with fi****ms in the home: A national case–control study. Annals of Emergency Medicine, 41(6), 771–782.

Wiebe, D. J. (2003). Fi****ms in US homes as a risk factor for unintentional gunshot fatality. Accident Analysis & Prevention, 35(5), 711–716.

26/10/2025

ΟΤΑΝ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΣΘΕΝΗΣ: Μια μικρή οδύσσεια στα ελληνικά επείγοντα

Υπάρχουν στιγμές που η ιατρική επιστήμη παύει να είναι ρόλος και γίνεται προσωπική εμπειρία. Ένα απρόσμενο γεγονός την προηγουμένη της ονομαστικής εορτής μου, ένα μικρό ατύχημα - στην περίπτωσή μου, η κατάποση ενός μικρού κομματιού γυαλιού (απροσεξία μπαρίστα σε brunchery στο κέντρο της αθήνας) - με οδήγησε αμέσως στο Τμήμα Επειγόντων του νοσοκομείου “Αλεξάνδρα” που εφημέρευε. Και εκεί, για πρώτη φορά, ένιωσα τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ασθενής στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Περίμενα δύο ώρες για να με δει ένας ιατρός μετά τη διαλογή. Όχι γαστρεντερολόγος, παρότι πήγα σε νοσοκομείο με εφημερεύον γαστρεντερολογικό τμήμα επί τούτου, αλλά μια παθολόγος εφημερίας - και αυτή κατόπιν παραίνεσης εφημερεύουσας καρδιολόγου που με αναγνώρισε. Χωρίς να ρωτήσει πολλά, μου έγραψε ακτινογραφίες θώρακος και κοιλίας - πρόσθιες και πλάγιες - και αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις, σαν να επρόκειτο για τυπική προληπτική διαδικασία.

Ήξερα, ως γιατρός, ότι αυτά δεν θα είχαν καμία διαγνωστική αξία για ένα μικρό διαφανές γυαλάκι (ή και δύο), που πιθανότατα δεν θα απεικονιζόταν στις απλές ακτινογραφίες (σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία), αλλά ούτε θα προδίδονταν από εξετάσεις αίματος και μάλιστα τόσο σύντομα από την κατάποσή του… Και έτσι, πέρασαν άλλες τρεις ώρες.

Στο μεταξύ, ο νοσηλευτής που μου πήρε αίμα με τρύπησε τρεις φορές με την ίδια βελόνα, χωρίς να καθαρίσει το σημείο στο χέρι μου έστω με οινόπνευμα, παρά τη σχετική μου επισήμανση. Ήταν προφανώς εξουθενωμένος, αλλιώς δεν εξηγούνταν η απότομη συμπεριφορά του. Αλλά εγώ ήμουν ο ασθενής. Κι εκείνη τη στιγμή, όσο κι αν το κατανοούσα, πονούσα όχι από τη βελόνα, αλλά από την αίσθηση αδιαφορίας.

Πέρασαν πεντέμισι ώρες συνολικά μέχρι να μάθω ότι ο γαστρεντερολόγος δεν μπορούσε να με δει, επειδή - όπως μου ειπώθηκε - δεν είχαν βγει ακόμα οι βιοχημικές εξετάσεις. Ένα επιχείρημα παράλογο, αφού αυτές δεν έχουν καμία σχέση με την οξεία αντιμετώπιση ενός πιθανού αιχμηρού ξένου σώματος.

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι η φυσική πορεία ενός τόσο μικρού αντικειμένου στο γαστρεντερικό είναι από τον οισοφάγο στο στομάχι τις πρώτες έξι ώρες και κατόπιν στο δωδεκαδάκτυλο κι ύστερα στο λεπτό έντερο και άντε γεια… δεν αφαιρείται πλέον με μια απλή γαστροσκόπηση, όπως θα μπορούσε να είχε γίνει στην αρχή.

Όλο αυτό το διάστημα, κανείς δεν μου είπε αν έπρεπε να φάω, να πιω, να μείνω νηστικός, ή τι να προσέξω (η απάντηση εδώ είναι ότι επιτρέπεται μόνο το σάλιο!). Κανείς προφανώς δεν θεώρησε ότι το να περιμένεις πέντε ώρες, με το ενδεχόμενο ενός γυαλιού στο στομάχι σου, είναι ιατρικό επείγον.

Κι έτσι, έμεινα να περιμένω στον προθάλαμο με δεκάδες ανθρώπους, άλλους φοβισμένους, άλλους θυμωμένους, όλοι αβοήθητοι μέσα στην ίδια αργή μηχανή που αντιμετωπίζει τους ασθενείς με κυνισμό και αγένεια επειδή ...υπάρχει πολλή δουλειά.

Με το γυαλάκι μου να βρίσκεται πλέον παρακάτω στο γαστρεντερικό σύστημα, σύμφωνα με τους τυπικούς χρόνους διάβασης, έφυγα χωρίς να μάθω ποτέ τα αποτελέσματα των περιττών βιοχημικών εξετάσεων και αφού είχα δει μόνος μου τις ακτινογραφίες μου (τσάμπα ακτινοβολία) μαζί με τον τεχνολόγο του ακτινολογικού.

Και τότε, συνειδητοποίησα αυτό που πιθανότατα όλοι οι ασθενείς γνωρίζουν, αλλά που οι γιατροί πιθανώς επιλέγουμε να ξεχνάμε όσο φοράμε την ποδιά μας, ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πραγματικά Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών. Έχουμε χώρους προσδοκίας, όπου η ζωή του κάθε ανθρώπου εξαρτάται από το ποιος θα του τύχει εκείνη τη βάρδια, ποιος θα ενδιαφερθεί, ποιος θα αντέξει, ποιος θα προλάβει. Όχι από το σύστημα, αλλά από το φιλότιμο του προσωπικού, όταν κι αυτό έχει το περιθώριο να εκδηλωθεί.

Η υποστελέχωση, η έλλειψη πρωτοκόλλων, η απουσία εκπαίδευσης της συμπεριφοράς, η σύγχυση ρόλων και η ανοργανωσιά δεν είναι απλώς διοικητικά ζητήματα ενός κράτους “που κάνει ό,τι μπορεί”, είναι κλινικός κίνδυνος. Και όταν ως γιατρός, που γνωρίζω τι πρέπει να γίνει, βιώνω αυτή την απραξία, μπορώ μόνο να φανταστώ με τρόμο τι περνούν οι υπόλοιποι ασθενείς.

Έχω μείνει να παρατηρώ τον εαυτό μου για ανησυχητικά συμπτώματα στις επόμενες ημέρες. Και την ίδια στιγμή να σκέφτομαι ότι η ανεπάρκεια του συστήματος δεν μετριέται με ποσοστά, αλλά με την αίσθηση εγκατάλειψης που νιώθει κάθε άνθρωπος όταν ζητάει βοήθεια και δεν τη βρίσκει.

Στην Ελλάδα 2.0 του 2025, η ιατρική δεν αποτυγχάνει λόγω έλλειψης γνώσης, αλλά επειδή δεν εφαρμόζεται - γιατί δεν υπάρχει οργανωμένη φροντίδα επειγόντων, μόνο κάποιες ατομικές ηρωικές προσπάθειες, που και πότε, μέσα στο χάος (όχι στη δική μου περίπτωση).

Αν κάποιος σπεύσει να απαντήσει σε αυτή την ανάρτηση, αρμόδιος ή εκπρόσωπος, ας λάβει υπόψη ότι ο σκοπός μου δεν είναι να προσβάλλω ή να επιτεθώ στο δίχως άλλο κουρασμένο υγειονομικό προσωπικό του ΕΣΥ ως “άλλος ένας ιδιότροπος ασθενής”, αλλά να καταδείξω μια πραγματικότητα - ως χρήστης των υπηρεσιών, ως αυτόπτης μάρτυρας και κυρίως ως γιατρός - με την ελπίδα ότι θα πάψει ο στρουθοκαμηλισμός μας.

Δεν χρειάζονται άλλες δικαιολογίες, μόνο αυτοκριτική για την κατάντια της δημόσιας φροντίδας υγείας.

23/10/2025

📣 Οδηγίες για άμεση Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ)

Η ΚΑΡΠΑ σώζει ζωές. Μάθε πώς να αναγνωρίζεις την ανακοπή και να εφαρμόζεις σωστά τα βήματα.

🔗 Περισσότερα: https://papadimitriadis.gr/2025/10/odigies-gia-karpa/.

15/10/2025

📣 Αυτισμός: Υπάρχει θεραπεία; Τι αλλάζει όταν η παρέμβαση ξεκινά νωρίς

Ο αυτισμός απαιτεί πρώιμη παρέμβαση για περισσότερες δυνατότητες προσαρμογής και ουσιαστικής εξέλιξης και όχι παραπλανητικές θεραπείες.

🔗 Περισσότερα: https://papadimitriadis.gr/2025/10/aftismos-therapeia-noris/.

04/10/2025

📣 Ινομυαλγία, κατάθλιψη και άγχος

Η ινομυαλγία συνυπάρχει με την κατάθλιψη και το άγχος, σε έναν φαύλο κύκλο σωματικών και ψυχικών συμπτωμάτων .

🔗 Περισσότερα: https://papadimitriadis.gr/2025/10/inomyalgia-katathlipsi-kai-agchos/.

25/09/2025

Ξεκινήσαμε τη συλλογή υπογραφών για τη μετατροπή του παλιού ψυχιατρείου της Λέρου σε Μουσείο Ψυχιατρικής Ιστορίας & Δικαιωμάτων των ασθενών.

link στο πρώτο σχόλιο

23/09/2025

Προκαλεί αυτισμό η παρακεταμόλη στην εγκυμοσύνη;

Τι λέει η επιστήμη και πόσο αληθινός είναι ο φόβος;

Μπορεί η παρακεταμόλη στην εγκυμοσύνη να προκαλεί αυτισμό; Τι λέει η επιστήμη και πόσο αληθινός είναι ο φόβος;

31/08/2025

Στη Λέρο γράφτηκε η πιο σκοτεινή σελίδα της ελληνικής ψυχιατρικής. Επισκέφτηκα τη Λέρο και τη μνήμη του ψυχιατρείου. Αναλογίζομαι το στίγμα, την εγκατάλειψη και πως το κακό παρελθόν συνδέεται με τις σημερινές ελλείψεις στην ψυχική υγεία.

#ψυχικήυγεία #ψυχολογία

30/08/2025

📣 Λιγότερο νερό = περισσότερο άγχος

Η έλλειψη νερού αυξάνει την κορτιζόλη και εντείνει το άγχος. Η σωστή ενυδάτωση αποτελεί κλειδί για την ψυχική ανθεκτικότητα.

🔗 Περισσότερα: https://papadimitriadis.gr/2025/08/ligotero-nero-perissotero-agchos/

20/08/2025

📣 8 νέα γονίδια συσχετίστηκαν με τη σχιζοφρένεια

Ερευνητές ανακάλυψαν οκτώ νέα γονίδια που συνδέονται με τη σχιζοφρένεια, φωτίζοντας τη γενετική βάση και πιθανές θεραπευτικές κατευθύνσεις.

🔗 Περισσότερα: https://papadimitriadis.gr/2025/08/gonidia-syschetistikan-me-ti-schizofreneia/.