Αγγελική Μπολουδάκη, Κορωναίου 10, Chaniá (2025)

13/11/2025

Η απελευθέρωση από τη συνεξάρτηση δεν είναι θέμα απλής συμπεριφορικής αλλαγής, είναι μια εσωτερική “επανεγγραφή” τρόπου σκέψης, συναισθήματος και ταυτότητας.

🔹 Τι χρειάζεται να επανεγγράψει ένας άνθρωπος μέσα του
1. Την πεποίθηση ότι “η αξία μου εξαρτάται από το πόσο με χρειάζονται”

Ο συνεξαρτητικός άνθρωπος έχει μάθει πως η αγάπη και η αποδοχή έρχονται όταν φροντίζει τους άλλους.
Η επανεγγραφή εδώ είναι:

«Η αξία μου υπάρχει από μόνη της — δεν χρειάζεται να την αποδείξω μέσα από τη φροντίδα ή τη θυσία.»

2. Τον φόβο της απόρριψης

Όταν ως παιδί έμαθε ότι η αγάπη μπορεί να χαθεί, ο ενήλικας ζει με συνεχή ανησυχία μήπως «χαλάσει» τη σχέση.
Η νέα στάση είναι:

«Αν κάποιος με απορρίψει επειδή είμαι ο εαυτός μου, δεν χάνω την αγάπη — απλώς αποκαλύπτεται ότι δεν υπήρχε αληθινή σύνδεση.»

3. Την ανάγκη για έλεγχο μέσα από τη φροντίδα

Η φροντίδα συχνά λειτουργεί σαν τρόπος ελέγχου: «αν σε κάνω να είσαι καλά, θα νιώθω κι εγώ ασφαλής».
Η επανεγγραφή είναι:

«Οι άλλοι έχουν δικαίωμα να δυσκολεύονται — δεν είναι δική μου ευθύνη να ρυθμίζω τα συναισθήματά τους.»

4. Την ενοχή γύρω από τα όρια

Τα όρια δεν είναι απόρριψη, είναι αγάπη με διάκριση.
Η νέα σκέψη είναι:

«Όταν λέω “όχι”, δεν απομακρύνω τους ανθρώπους, επιτρέπω στη σχέση να παραμείνει αληθινή.»

5. Τον φόβο της μοναξιάς

Πολλοί συνεξαρτητικοί μένουν σε ανθυγιεινές σχέσεις επειδή φοβούνται τη μοναξιά.
Η εσωτερική μεταστροφή είναι:

«Η μοναξιά είναι ο χώρος όπου ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, όχι απόδειξη ότι δεν αξίζω αγάπη.»

🔹 Ποιες σχέσεις να επιλέγει
1. Σχέσεις αμοιβαιότητας

Όχι “δίνω για να αγαπηθώ”, αλλά “δίνουμε και οι δύο επειδή αγαπάμε”.
Η ισορροπία δεν σημαίνει απόλυτη συμμετρία, αλλά κοινή πρόθεση φροντίδας και σεβασμού.

2. Σχέσεις όπου υπάρχει χώρος για ειλικρίνεια

Να μπορεί να πει «κουράστηκα», «φοβάμαι», «διαφωνώ» χωρίς να φοβάται ότι θα τιμωρηθεί ή θα εγκαταλειφθεί.
Η αλήθεια πρέπει να χωρά στη σχέση — αλλιώς, δεν είναι αγάπη, είναι εξάρτηση.

3. Σχέσεις που σέβονται τα όρια

Όπου ο άλλος δεν προσπαθεί να εισβάλει, να ελέγξει, να ορίσει τη ζωή ή τα συναισθήματα.
Η συναισθηματική ασφάλεια χτίζεται εκεί όπου το «όχι» ακούγεται χωρίς τιμωρία.

4. Σχέσεις που ενθαρρύνουν την ατομικότητα

Να υπάρχει χώρος για προσωπική εξέλιξη, ξεχωριστά ενδιαφέροντα, ανεξαρτησία.
Η σύνδεση γίνεται επιλογή κάθε μέρα, όχι ανάγκη επιβίωσης.

5. Σχέσεις με ανοιχτή επικοινωνία

Ο συνεξαρτητικός μαθαίνει να μαντεύει τις ανάγκες των άλλων· στις υγιείς σχέσεις μαθαίνει να ρωτά και να εκφράζει.
Η επικοινωνία αντικαθιστά την υπόθεση.

Η απελευθέρωση από τη συνεξάρτηση δεν είναι μια στιγμή — είναι μια πορεία επανεκπαίδευσης στην αγάπη.
Να μάθεις να αγαπάς χωρίς να χάνεσαι, να φροντίζεις χωρίς να ξεχνάς τον εαυτό σου, να μένεις χωρίς να φοβάσαι να φύγεις.

Η υγιής σχέση δεν είναι εκείνη όπου δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς τον άλλον,
αλλά εκείνη όπου και οι δύο μπορείτε να ζήσετε, μα επιλέγετε να είστε μαζί. 🌱

Αγγελική Μπολουδάκη

13/11/2025

🔹 Ο ενήλικας που μεγάλωσε σε συνεξαρτητικό περιβάλλον

Όταν ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η αγάπη συνδέεται με την ευχαρίστηση των άλλων, την απουσία σύγκρουσης και τη διατήρηση «της ισορροπίας», τότε ως ενήλικας μαθαίνει να σχετίζεται με πρότυπα που δεν βασίζονται στην ισότητα, αλλά στην ανάγκη.

Ουσιαστικά, μαθαίνει ότι για να αξίζει αγάπη πρέπει να προσφέρει, φροντίζει, καταλαβαίνει — όχι απλώς να υπάρχει.

🔹 Πώς σχετίζεται με τους άλλους

Γίνεται υπερ-φροντιστής (caretaker)
Στις σχέσεις του, παίρνει συχνά τον ρόλο εκείνου που «καταλαβαίνει», «υπομένει», «διορθώνει» ή «στηρίζει».
Νιώθει πιο ασφαλής όταν ο άλλος έχει ανάγκη από αυτόν, γιατί έτσι αισθάνεται σημαντικός.

Δυσκολεύεται να ζητήσει ή να λάβει φροντίδα
Έχει μάθει ότι η φροντίδα είναι κάτι που δίνει, όχι κάτι που δικαιούται.
Μπορεί να νιώθει άβολα όταν κάποιος τον φροντίζει ή τον στηρίζει.

Αποφεύγει τη σύγκρουση
Επειδή έχει συνδέσει τη διαφωνία με την απειλή της απόρριψης, κάνει τα πάντα για να διατηρεί την «ειρήνη».
Αυτό, όμως, οδηγεί συχνά σε καταπίεση συναισθημάτων και παθητική δυσαρέσκεια.

Έλκεται από ανισόρροπες σχέσεις
Μπορεί να νιώθει οικεία με συντρόφους ή φίλους που χρειάζονται «σωτηρία» ή έντονη φροντίδα.
Το χάος ή η αστάθεια του άλλου του θυμίζει ασυνείδητα το γνώριμο οικογενειακό περιβάλλον.

Αμφιθυμία απέναντι στην εγγύτητα
Θέλει βαθιά σύνδεση, αλλά την ίδια στιγμή τη φοβάται.
Όταν κάποιος πλησιάζει πολύ, μπορεί να νιώσει απώλεια ελέγχου ή τον φόβο ότι θα «χαθεί» μέσα στη σχέση.

Ζει με ένα υπόκωφο άγχος “να μην απογοητεύσει”
Κουβαλά την ανάγκη να είναι «αρκετός», να μη δυσαρεστήσει, να διατηρεί πάντα τον συναισθηματικό έλεγχο της σχέσης.

Η θεραπεία της συνεξάρτησης δεν είναι να σταματήσεις να αγαπάς,
αλλά να μάθεις να αγαπάς χωρίς να εξαφανίζεσαι.
Να μπορείς να σταθείς σε μια σχέση όχι επειδή ο άλλος σε χρειάζεται,
αλλά επειδή σε επιλέγει — και τον επιλέγεις κι εσύ.

Αγγελική Μπολουδάκη

13/11/2025

Η συνεξάρτηση είναι ένα μοτίβο σχέσεων όπου ένα άτομο:

ορίζει την αξία του μέσα από τις ανάγκες ή τα συναισθήματα των άλλων,

δυσκολεύεται να θέσει όρια,

προσπαθεί να «σώσει» ή να «φροντίσει υπερβολικά» τους γύρω του,

συχνά αγνοεί τις δικές του ανάγκες για να διατηρήσει τη σχέση ή την «ειρήνη» στο σπίτι.

Όταν ένας γονιός είναι συνεξαρτητικός, το παιδί συχνά γίνεται το επίκεντρο ή ο ρυθμιστής των συναισθημάτων του γονιού.

🔹 Πώς βιώνει το παιδί αυτή τη σχέση

Αντιστροφή ρόλων (parentification)
Το παιδί μπορεί να νιώθει ότι πρέπει να φροντίζει τον γονιό του — συναισθηματικά ή ακόμα και πρακτικά.
Μαθαίνει να είναι «το καλό παιδί» για να κρατά τον γονιό ήρεμο ή ευχαριστημένο.

Δυσκολία στα όρια
Ο συνεξαρτητικός γονιός μπορεί να μην ξεχωρίζει καλά τη δική του ζωή από του παιδιού.
Έτσι, το παιδί μαθαίνει ότι τα όρια δεν είναι σαφή: οι ανάγκες του άλλου έρχονται πρώτες.

Ενοχή και φόβος απόρριψης
Αν το παιδί προσπαθήσει να ανεξαρτητοποιηθεί, μπορεί να αισθανθεί ενοχές, γιατί ο γονιός νιώθει πληγωμένος ή εγκαταλειμμένος.
Το παιδί μαθαίνει να συνδέει την αγάπη με το «να μην απογοητεύω ποτέ κανέναν».

Αποδυνάμωση της αυτοεκτίμησης
Όταν οι ανάγκες του παιδιού αγνοούνται ή υποτάσσονται, το παιδί μπορεί να μεγαλώσει με την αίσθηση ότι η αξία του εξαρτάται από το να ικανοποιεί τους άλλους.

Φόβος σύγκρουσης ή απόρριψης
Το παιδί συχνά αποφεύγει συγκρούσεις, προσπαθεί να είναι «τέλειο» ή «ήρεμο», γιατί έχει μάθει ότι η αγάπη δεν είναι σταθερή, αλλά πρέπει να τη διατηρεί.

🔹 Ως ενήλικας, το παιδί αυτό συχνά…

δυσκολεύεται να πει «όχι» ή να ζητήσει βοήθεια,

έλκεται από σχέσεις όπου υπάρχει ανισορροπία (π.χ. ελέγχου ή φροντίδας),

έχει αμφιθυμία απέναντι στην εγγύτητα (την επιθυμεί, αλλά τη φοβάται),

αγωνίζεται να βρει την αληθινή του ταυτότητα και ανάγκες.

Η συνεξάρτηση μέσα στην οικογένεια δεν είναι ένδειξη έλλειψης αγάπης — είναι συχνά το αποτέλεσμα μιας αγάπης που εκφράστηκε μέσα από φόβο, ανάγκη και ανασφάλεια. Ο συνεξαρτητικός γονιός, συνήθως χωρίς πρόθεση, μεταφέρει στο παιδί τα δικά του άλυτα τραύματα, τις ανησυχίες και την αδυναμία να σταθεί συναισθηματικά αυτόνομος. Και το παιδί, με τη φυσική του ευαισθησία και ανάγκη για σύνδεση, μαθαίνει να προσαρμόζεται, να φροντίζει, να «αντέχει».

Όμως, όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή η διαδρομή, δεν είναι μόνιμη. Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να αναγνωρίζει τα μοτίβα της συνεξάρτησης μέσα του, κάνει το πρώτο βήμα προς την ελευθερία. Μαθαίνει ότι μπορεί να αγαπά χωρίς να χάνεται, να φροντίζει χωρίς να ξεχνά τον εαυτό του, να σχετίζεται χωρίς να θυσιάζει την αλήθεια του.

Η θεραπεία, η αυτογνωσία και η καλλιέργεια υγιών ορίων μπορούν να μεταμορφώσουν τη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας και τους άλλους. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, το παιδί που κάποτε ένιωθε υπεύθυνο για τα συναισθήματα όλων, αρχίζει σιγά-σιγά να νιώθει υπεύθυνο για κάτι πολύ πιο σημαντικό — την ίδια του τη ζωή.

Αγγελική Μπολουδάκη

12/11/2025

Υπάρχουν μορφές αγάπης που σε ζεσταίνουν και μορφές αγάπης που σε περιορίζουν.
Και μερικές φορές, η ίδια η αγάπη που σε γέννησε και σε φρόντισε, μπορεί — χωρίς πρόθεση — να σε κρατήσει υπερβολικά κοντά της, να σε φοβηθεί ή να σε εμποδίσει να φύγεις. Όταν η αγάπη γίνεται πνιγηρή ή απορροφητική, χάνει το οξυγόνο της. Μαθαίνεις να φοβάσαι να αναπνεύσεις χωρίς εκείνη.

Μέσα σε τέτοια αγάπη, μαθαίνεις να συρρικνώνεσαι για να χωράς στον χώρο του άλλου.
Μαθαίνεις να ρυθμίζεις τον εαυτό σου σύμφωνα με τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τις προσδοκίες εκείνου που σε αγαπά.
Μαθαίνεις, χωρίς να το επιλέγεις, να μην υπάρχεις πλήρως, από φόβο μήπως η ύπαρξή σου πονέσει τον άλλον.

Κι έτσι, χωρίς να φταις, μπορεί να μεγαλώσεις με:

Άγχος αποχωρισμού – τη βαθιά ανησυχία ότι η απόσταση σημαίνει απώλεια.

Ενοχή – σαν να προδίδεις εκείνον που σε αγαπά, κάθε φορά που διεκδικείς τον δικό σου χώρο.

Δυσκολία στην αυτογνωσία – γιατί έχεις μάθει να ακούς τη φωνή του άλλου πιο καθαρά από τη δική σου.

Φόβο της μοναξιάς και της αυτονομίας – σαν να μην υπάρχεις ολοκληρωτικά χωρίς κάποιον να σε καθρεφτίζει.

Αυτή η αγάπη σε μαθαίνει να συνδέεσαι, αλλά όχι πάντα να ξεχωρίζεις και να διακρίνεσαι.
Και η ζωή, για να ωριμάσεις, ζητά και τα δύο.

Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα να μάθεις κάτι νέο:
ότι μπορείς να αγαπάς χωρίς να χάνεσαι,
να συνδέεσαι χωρίς να απορροφάσαι,
να είσαι κοντά χωρίς να πνίγεσαι,
να προχωράς στο δικό σου δρόμο, χωρίς να χρειάζεται να ζητάς άδεια ή συγγνώμη για την πορεία σου.

Η πορεία της αυτονομίας σου θα έχει εμπόδια:
θα χρειαστεί να αντέξεις τη μοναξιά της διαφοροποίησης,
να αναγνωρίσεις την εσωτερική σου ενοχή,
να αποδεχθείς ότι μπορεί να υπάρξει αγάπη με σεβασμό στη διαφορετικότητα,
και να μάθεις να ακούς τη δική σου φωνή, ακόμη κι αν δεν αρέσει σε όλους.

Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις από εκείνον ή εκείνη που σε υπερπροστάτευε.
Αλλά κάθε φορά που παίρνεις μια μικρή απόφαση μόνος/η σου, που αντέχεις ένα «όχι» ή που λες το δικό σου «ναι», κάτι μέσα σου μεγαλώνει — ένα κομμάτι του εαυτού σου που ήταν πάντα εκεί, περιμένοντας να ακουστεί.

Και τότε θα καταλάβεις πως η αγάπη δεν χρειάζεται να σε περιορίζει για να υπάρχει.
Αρκεί να σε βλέπει — ελεύθερο/η, ακέραιο/α, και ζωντανό/ή.

Αγγελική Μπολουδάκη

12/11/2025

Υπάρχουν φορές που δεν πιστεύεις αρκετά στον εαυτό σου.
Που κοιτάζεις τον καθρέφτη και δεν βλέπεις αυτό που πραγματικά είσαι, αλλά αυτό που φοβάσαι μήπως δεν γίνεις ποτέ.
Αμφιβάλλεις για την αξία σου, όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί έμαθες να την μετράς μέσα από τα μάτια των άλλων.

Υπάρχουν στιγμές που διστάζεις να διεκδικήσεις αυτά που θέλεις — όχι γιατί δεν τα αξίζεις, αλλά γιατί κάπου μέσα σου νόμιζες πως πρέπει να “χωράς”, να μην ενοχλείς, να μην ξεχωρίζεις.
Έμαθες να ζητάς λιγότερα, για να μην σε πουν αχάριστο.
Έμαθες να σωπαίνεις, για να μην φανείς απαιτητικός.
Μπερδεύεις την ταπεινότητα με τη μετριότητα, τη διακριτικότητα με τη σιωπή.

Ίσως κάποτε να μην σε πρόσεξαν όσο άξιζες — κι έτσι έμαθες κι εσύ να μην προσέχεις τον εαυτό σου όπως του αξίζει.
Να έχεις στόχους, αλλά να χαμηλώνεις τα στάνταρ σου.
Να έχεις δύναμη, αλλά να τη φοβάσαι.
Να έχεις φωνή, αλλά να την πνίγεις πριν καν ακουστεί.

Κι όμως... μέσα σου υπάρχει κάτι που δεν σβήνει.
Μια σπίθα που θυμίζει ποιος/α είσαι στ’ αλήθεια.
Όσο κι αν την έκρυψες, όσο κι αν την έπνιξες, δεν έσβησε ποτέ.
Είναι η αλήθεια σου. Είναι η αξία σου. Είναι η δύναμή σου.

Μπορεί κάποιοι να σου πουν να χαμηλώσεις, γιατί έμειναν εκεί — εκείνοι.
Μην παρασυρθείς.
Μην μικρύνεις τον εαυτό σου για να χωρέσεις σε ζωές που δεν θέλουν να μεγαλώσουν.
Δεν τους χρωστάς να μείνεις πίσω, χρωστάς στον εαυτό σου να προχωρήσεις.

Κάποια στιγμή, θα σταθείς απέναντι σε όλα αυτά που σε φόβισαν και θα πεις:
«Φτάνει πια».
Θα σταθείς όρθιος/α — όχι για να αποδείξεις κάτι, αλλά για να θυμηθείς ποιος/'α είσαι.
Θα αρχίσεις να διεκδικείς, όχι από αλαζονεία, αλλά από αυτοσεβασμό.
Θα πιστέψεις ξανά, όχι γιατί θα είναι εύκολο, αλλά γιατί ήρθε η ώρα.

Γιατί αξίζεις.
Γιατί μπορείς.
Γιατί είσαι εσύ — και αυτό αρκεί.

Αγγελική Μπολουδάκη

12/11/2025

Η ευθύνη για τα συναισθήματα των άλλων — και η ελευθερία της αυθεντικότητας

Αυτό μπορεί να είναι πραγματικά δύσκολο, ειδικά αν έχεις μεγαλώσει ή κοινωνικοποιηθεί με τον ρόλο του «φροντιστή» — αν έχεις μάθει πως είναι δική σου ευθύνη να κρατάς τους άλλους ήρεμους, ευχαριστημένους, ικανοποιημένους.
Πολλοί άνθρωποι που έμαθαν να είναι οι «καλοί», οι «υποστηρικτικοί», κουβαλούν μέσα τους μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση: «Αν ο άλλος είναι στενοχωρημένος, κάτι δεν έκανα σωστά. Αν θυμώσει, μάλλον φταίω εγώ.»

Όμως, η αλήθεια είναι πως δεν είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων.
Αυτό που σου ανήκει, αυτό για το οποίο είσαι πράγματι υπεύθυνος, είναι η δική σου συμπεριφορά — ο τρόπος που επικοινωνείς, που θέτεις όρια, που φροντίζεις τις δικές σου ανάγκες.

Φαντάσου ότι ένας φίλος σου ζητά να τον βοηθήσεις να μετακομίσει το Σαββατοκύριακο, αλλά εσύ έχεις ανάγκη να ξεκουραστείς. Αν πεις «Ναι» ενώ μέσα σου θέλεις να πεις «Όχι», μπορεί να του προσφέρεις βοήθεια, αλλά το κάνεις εις βάρος σου. Και αργότερα ίσως νιώσεις θυμό, εξάντληση ή απογοήτευση.
Αν, αντίθετα, πεις «Θα ήθελα πολύ να σε βοηθήσω, αλλά αυτό το Σαββατοκύριακο χρειάζομαι ξεκούραση», μπορεί να νιώσεις ενοχή — αλλά αυτή η ενοχή είναι απλώς το συναίσθημα που εμφανίζεται όταν αρχίζεις να προστατεύεις τον εαυτό σου. Δεν είναι ένδειξη ότι έκανες κάτι κακό.

Είσαι υπεύθυνος να γνωρίζεις και να επικοινωνείς τις ανάγκες και τα όριά σου. Να παίρνεις μέτρα ώστε να εξασφαλίζεις ότι ικανοποιούνται με συνέπεια. Και το πιο σημαντικό: να επιτρέπεις στον άλλον να έχει τη δική του, αυθεντική αντίδραση σε αυτό που εκφράζεις.
Μπορεί να συμφωνήσει, να διαφωνήσει, να νιώσει απογοήτευση ή χαρά. Αυτή είναι δική του δουλειά, όχι δική σου.

Αν πεις στον σύντροφό σου: «Δεν νιώθω άνετα όταν σηκώνεις τον τόνο της φωνής σου», εκείνος μπορεί να θυμώσει ή να αμυνθεί. Αν όμως παραμείνεις ήρεμος και σταθερός, δεν χρειάζεται να διαχειριστείς και τη δική του συναισθηματική αντίδραση. Του δείχνεις ποιος είσαι, τι σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, και του επιτρέπεις να δείξει κι εκείνος πώς μπορεί ή δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Αυτό σου δίνει πληροφορίες για τη σχέση.

Αν σέβεται τα όριά σου, αυτό είναι ένδειξη ωριμότητας και σεβασμού.
Αν απειλείται ή αντιδρά αρνητικά, αυτό επίσης είναι πληροφορία — όχι για το πόσο «καλός» ή «κακή» είσαι εσύ, αλλά για το πού βρίσκεται εκείνος.

Αν προσπαθείς συνεχώς να μαντέψεις πώς θα νιώσει ο άλλος πριν καν μιλήσεις, αν ζυγίζεις κάθε λέξη για να αποφύγεις οποιαδήποτε πιθανή ενόχληση, τότε στην ουσία προσπαθείς να ελέγξεις το αποτέλεσμα. Και αυτό, όσο καλοπροαίρετο κι αν φαίνεται, στερεί και από εσένα και από τον άλλον τη δυνατότητα να είστε αυθεντικοί.

Αν λες συνεχώς «Δεν πειράζει», «Ό,τι θέλεις εσύ», «Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για μένα», μπορεί να νομίζεις ότι διατηρείς την ειρήνη, αλλά στην πραγματικότητα κρύβεσαι. Και ο άλλος, χωρίς να το καταλαβαίνει, μαθαίνει να σχετίζεται όχι με εσένα, αλλά με την «εκδοχή» σου που δεν έχει ανάγκες, δεν έχει όρια, δεν έχει φωνή.

Αυτό το μοτίβο συχνά γεννιέται από ανάγκη αυτοπροστασίας — ίσως κάποτε, ως παιδί, έπρεπε να φροντίζεις τη συναισθηματική ισορροπία των γύρω σου για να νιώθεις ασφάλεια. Ίσως τότε ήταν αναγκαίο.
Αλλά σήμερα, ως ενήλικος, μπορείς να μάθεις να εμπιστεύεσαι ότι μπορείς να αντέξεις τη δυσαρέσκεια του άλλου χωρίς να χάνεις την αξία σου.

Η δουλειά σου, λοιπόν, είναι να καλλιεργήσεις εμπιστοσύνη στον ενήλικο εαυτό σου — να μάθεις να αντέχεις τα άβολα συναισθήματα που προκύπτουν όταν λες την αλήθεια σου, να υπερασπίζεσαι τα όριά σου, και να φροντίζεις τις ανάγκες σου χωρίς ενοχή.

Όσο περισσότερο το εξασκείς αυτό, τόσο πιο καθαρή γίνεται η αίσθηση ότι είναι ασφαλές να είσαι εσύ.

Αγγελική Μπολουδάκη

12/11/2025

Ιδανικά, όταν μοιραζόμαστε τα όριά μας με τους άλλους, εκείνοι ανταποκρίνονται με σεβασμό.
Ακούν, δέχονται, στηρίζουν.
Ίσως πουν: «Σε καταλαβαίνω», «Φυσικά, πάρε τον χρόνο σου», ή απλώς το δείξουν με τη στάση τους — χωρίς να χρειαστεί εξήγηση.

Όταν προστατεύουμε το δικό μας “ναι” και το δικό μας “όχι” — η παρουσία τέτοιων ανθρώπων γύρω μας είναι ανεκτίμητη.
Μας βοηθά να “χτίσουμε τον μυ” του αυτοσεβασμού.
Μας δείχνει, μέσα από τον καθρέφτη της αποδοχής τους, πως οι ανάγκες μας δεν είναι υπερβολικές, ούτε λάθος, ούτε εγωιστικές.

Όμως η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι δεν θα αντιδράσουν έτσι.
Κάποιοι θα το πάρουν προσωπικά.
Κάποιοι θα θυμώσουν ή θα απομακρυνθούν.
Άλλοι θα συνεχίσουν να πιέζουν, σαν να μην άκουσαν ποτέ το “όχι” σου.

Θυμάμαι φορές που είπα, ευγενικά,
«Δε θέλω να μιλήσουμε τώρα — χρειάζομαι λίγο χρόνο να ηρεμήσω»,
και η απάντηση ήταν,
«Α, δηλαδή τώρα σε ενοχλεί που σου μιλάω;».

Ή όταν αρνήθηκα μια έξοδο λέγοντας απλώς,
«Σήμερα θα μείνω σπίτι, νιώθω κουρασμένος/η»,
και κάποιος απάντησε μισοαστεία, μισοκατηγορηματικά,
«Πάντα βρίσκεις δικαιολογίες τελευταία…».

Σε αυτές τις στιγμές, μέσα μου γεννιόταν το γνώριμο βάρος:
η ανάγκη να εξηγήσω, να αποδείξω ότι δεν είμαι “κακός άνθρωπος”, να τους κάνω να καταλάβουν.
Ήθελα να πω:
«Δεν είναι εναντίον σου! Απλώς έχω ανάγκη να μείνω λίγο μόνος/η…»
Μα κάθε φορά που έμπαινα στη διαδικασία να δικαιολογηθώ, ένιωθα να χάνω λίγο από τον εαυτό μου.

Κι εκεί άρχισα να καταλαβαίνω:
Δεν χρειάζομαι την έγκριση ή την κατανόησή τους για να είναι αληθινά τα όριά μου.

Η ανάπτυξη αρχίζει τη στιγμή που αναγνωρίζεις πού τελειώνεις εσύ και πού αρχίζει ο άλλος.
Που καταλαβαίνεις πως η ανάγκη σου για ησυχία, για ξεκούραση, για προσωπικό χώρο,
δεν χρειάζεται να “χωράει” στις προσδοκίες κανενός άλλου για να είναι έγκυρη.

Και, ναι, οι άλλοι επιτρέπεται να έχουν συναισθήματα γι’ αυτό.
Μπορεί να νιώσουν θλίψη, απογοήτευση, θυμό.
Αλλά αυτή είναι η δική τους δουλειά.
Η δική μου δουλειά είναι να μείνω σταθερός/ή στο όριό μου χωρίς να χρειάζεται να απολογούμαι.

Έμαθα ότι μπορώ να πω:
«Καταλαβαίνω πως στεναχωριέσαι, κι εγώ όμως χρειάζομαι να μείνω λίγο μόνη τώρα» —
και να σταματήσω εκεί.
Ούτε να μαλακώσω το μήνυμα, ούτε να προσφέρω εξηγήσεις για να διευκολύνω τη δική τους δυσφορία.

Μερικές φορές, οι άνθρωποι γύρω μας θα προσπαθήσουν να μας “φέρουν πίσω” εκεί όπου ήμασταν πρόθυμοι, διαθέσιμοι, πάντα “ναι”.
Όχι επειδή είναι κακοί, αλλά επειδή η δική μας αλλαγή τους καθρεφτίζει κάτι που δυσκολεύονται να δουν μέσα τους —
ίσως τη δική τους εξάρτηση, τον φόβο της απόρριψης, ή την ανάγκη να ελέγχουν.

Κι εκεί βρίσκεται το δύσκολο κομμάτι:
να αντέξεις το βλέμμα, τη δυσαρέσκεια, την απομάκρυνση —
και να μείνεις ουδέτερος/η.
Ουδέτερος/η, όχι ψυχρός/ή.
Απλώς ήρεμος/η, σταθερός/ή, γειωμένος/η στη δική σου αλήθεια.

Γιατί, τελικά, δεν χρειάζεται να “σώσεις” κανέναν ενήλικα που αντιδρά στο όριό σου σαν παιδί που του πήραν το παιχνίδι.
Μπορεί να φροντίσει ο ίδιος τα συναισθήματά του — όπως εσύ φροντίζεις τα δικά σου.

Η αληθινή δύναμη δεν είναι να αλλάξεις τον άλλον.
Είναι να μπορείς να μείνεις σε επαφή με τον εαυτό σου,
ακόμα κι όταν ο άλλος δεν σε καταλαβαίνει,
ακόμα κι όταν η αντίδρασή του σε πονά.

Και όσο περισσότερο μαθαίνεις να αναγνωρίζεις και να εσωτερικεύεις την αξία σου,
τόσο πιο εύκολο γίνεται να αφήνεις τους άλλους να έχουν τις δικές τους εμπειρίες,
χωρίς να χρειάζεται να τις κουβαλάς ή να τις διορθώνεις.

Δεν χρειάζεσαι έγκριση για να φροντίζεις τον εαυτό σου.
Η απόφαση να προστατεύεις τον χρόνο, την ενέργεια, και την ψυχική σου ηρεμία
είναι επαρκής από μόνη της.

Είσαι ο μόνος άνθρωπος που είναι υπεύθυνος για σένα.
Και αυτό δεν είναι εγωισμός — είναι ωριμότητα.
Γιατί όταν φροντίζεις ειλικρινά τον εαυτό σου,
γίνεσαι πιο καθαρός, πιο γαλήνιος,
και μπορείς να αγαπάς τους άλλους χωρίς φόβο και χωρίς θυσία.

Τα όριά σου δεν είναι τείχη.
Είναι γέφυρες που κρατούν τη σχέση ζωντανή —
γιατί επιτρέπουν και στους δύο να είστε ελεύθεροι, αληθινοί και παρόντες.

Αγγελική Μπολουδάκη

11/11/2025

Όταν δεν βλέπουμε τον άλλον, αλλά την ιστορία μας πάνω του

Στις σχέσεις μας, συχνά δεν αντιδρούμε μόνο σε αυτό που συμβαίνει τώρα, αλλά και σε όσα έχουμε ήδη ζήσει. Ο άλλος γίνεται, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ο καθρέφτης παλιών εμπειριών — εκείνου που μας πλήγωσε, που μας άφησε, που μας φρόντισε ή μας αγνόησε. Έτσι, μπερδεύουμε το παρόν με το παρελθόν.

Κάθε συνάντηση με τον άλλον ξυπνά παλιές εσωτερικές μορφές, φωνές, προσδοκίες και φόβους που κατοικούν μέσα μας. Η μεταβίβαση είναι ο τρόπος με τον οποίο το παρελθόν ντύνεται με τα ρούχα του παρόντος. Ο σύντροφος, ο φίλος, ο θεραπευτής — γίνονται, ασυνείδητα, φορείς ρόλων που έχουν παιχτεί αλλού: ο απρόσιτος γονιός, ο κριτικός δάσκαλος, το παιδί που χρειάζεται σωτηρία. Μέσα από τη μεταβίβαση φανερώνεται ο τρόπος που μάθαμε να σχετιζόμαστε: πώς περιμένουμε την αγάπη, πώς φοβόμαστε την εγγύτητα, πώς προλαβαίνουμε την εγκατάλειψη με απόσυρση ή επίθεση.

Αυτό το μπέρδεμα δεν είναι αδυναμία, είναι ο τρόπος που η ψυχή θυμάται. Επαναλαμβάνει, ελπίζοντας αυτή τη φορά να βγει αλλιώς. Μπορεί να θυμώνουμε υπερβολικά με μια μικρή καθυστέρηση, γιατί ξυπνά την αίσθηση πως δεν μας υπολογίζουν. Μπορεί να αντιδρούμε έντονα σε μια απλή παρατήρηση, γιατί δεν ακούμε μόνο τα λόγια του άλλου, ακούμε και κάτι από παλιά.
Μπορεί μια ένταση στη φωνή του να ξυπνά την αίσθηση πως κινδυνεύουμε, πως θα κατηγορηθούμε, πως πρέπει να αμυνθούμε.
Μπορεί η απόσταση του άλλου να θυμίζει την απόσταση κάποιου που κάποτε μας πλήγωσε. Μπορεί το χιούμορ του άλλου να μας παγώνει, γιατί κάποτε το γέλιο κάποιου σήμαινε ειρωνεία ή απόρριψη.
Μπορεί το γεγονός ότι ξέχασε κάτι που μας υποσχέθηκε να μας θυμώνει, γιατί θυμίζει τις φορές που δεν μας μέτρησαν.
Μπορεί μια απλή επισήμανση να μας κάνει να νιώθουμε λάθος, γιατί αγγίζει την παλιά μας ανάγκη να είμαστε «αρκετοί» για να μας αγαπούν.

Κάθε σχέση αγγίζει νήματα που δεν ανήκουν μόνο στο τώρα.

Χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μπλέκεται με τις ιστορίες που κουβαλάμε.
Αντί να μιλάμε με εκείνον, συνεχίζουμε έναν παλιό διάλογο μέσα μας — με εκείνον που δεν μας άκουσε, που μας φόβισε ή που μας άφησε.

Το να το αναγνωρίσουμε δεν σημαίνει ότι φταίμε, σημαίνει ότι βλέπουμε πιο καθαρά. Να σταθούμε για λίγο και να αναρωτηθούμε: αυτό που νιώθω τώρα, σε ποια παλιότερη ιστορία μοιάζει; Τι προσπαθώ, χωρίς να το ξέρω, να ξαναφτιάξω ή να διορθώσω;
Γιατί μόνο όταν καταλάβουμε σε ποιον απαντάμε στ’ αλήθεια, μπορούμε να σταθούμε στο παρόν και να σχετιστούμε πραγματικά με τον άλλον — όπως είναι, όχι όπως τον φοβόμαστε ή τον θυμόμαστε.

Όταν αρχίζουμε να βλέπουμε αυτά τα μοτίβα, η σχέση με τον άλλον αλλάζει. Παύουμε να ζητάμε από τον σύντροφο, τον φίλο ή τον συνεργάτη να θεραπεύσει τις παλιές μας πληγές — και μπορούμε να τους δούμε όπως πραγματικά είναι. Η κατανόηση αυτή δεν αφαιρεί το συναίσθημα, το κάνει πιο αληθινό, πιο ελεύθερο, πιο δικό μας.

Ίσως εκεί βρίσκεται η ωριμότητα στη σχέση: να ξέρουμε πότε μιλάμε με τον άλλον, και πότε με το παρελθόν μας.

Η μεταβίβαση, λοιπόν, δεν είναι λάθος, είναι ο τρόπος που ο ψυχισμός δοκιμάζει να ξαναγράψει την ιστορία του μέσα από τους άλλους. Και κάθε φορά που την αναγνωρίζουμε, δημιουργείται ένας μικρός χώρος ελευθερίας, εκεί όπου η επανάληψη μπορεί να μετατραπεί σε σχέση, και η παλιά πληγή σε δυνατότητα σύνδεσης.

Αγγελική Μπολουδάκη

11/11/2025

Αν είσαι από αυτούς που νιώθουν την ανάγκη να τα έχουν όλοι καλά μαζί τους, που αποφεύγουν τις συγκρούσεις, που λένε «ναι» ενώ μέσα τους φωνάζουν «όχι» ...

Ίσως να νομίζεις ότι είσαι ανοιχτός/η, δοτικός/η, συναισθηματικά διαθέσιμος/η.
Και πιθανότατα είσαι όλα αυτά — για τους άλλους.
Όμως, ίσως όχι για τον εαυτό σου.

Για πολλά χρόνια μπορεί να πιστεύεις ότι το να νιώθεις έντονα συναισθήματα για τους άλλους και να τους καταλαβαίνεις σημαίνει πως είσαι συναισθηματικά διαθέσιμος.
Αλλά η αλήθεια είναι πιο σύνθετη:
όταν καταπνίγεις τα δικά σου συναισθήματα και ανάγκες για να κρατήσεις χώρο για όλους τους άλλους, παύεις να είσαι ειλικρινής.

Όχι μόνο με τους γύρω σου — αλλά και με εσένα τον ίδιο.
Κρύβεσαι πίσω από τη φροντίδα, πίσω από την προσαρμοστικότητα, πίσω από τη “γλυκύτητα”.
Και κανείς, τελικά, δεν βλέπει ποιος είσαι στ’ αλήθεια.

Το να προσπαθείς να είσαι πάντα “καλός”, “ευγενικός” και “εύκολος” δεν είναι πάντα καλοσύνη.
Μερικές φορές, είναι ένας τρόπος ελέγχου.
Ένας τρόπος να καθοδηγείς το πώς θα σε βλέπουν οι άλλοι — να νιώθεις ασφάλεια μέσα από αυτό.

Όμως το τίμημα είναι βαρύ.
Γιατί όταν δεν μιλάς, όταν δεν εκφράζεις όσα πραγματικά νιώθεις, μαζεύεται θυμός.
Και αυτός βγαίνει αργότερα με παθητική επιθετικότητα, με απομάκρυνση, με ψυχρότητα.
Όχι επειδή δεν νοιάζεσαι — αλλά επειδή έχεις κουραστεί να μη σε βλέπουν, χωρίς όμως να έχεις δείξει ποιος είσαι για να μπορέσουν να σε δουν.

Κανείς δεν γίνεται people pleaser τυχαία.
Πίσω από αυτή την τάση κρύβεται ένα παιδί που έμαθε ότι η αγάπη δεν είναι άνευ όρων.
Ένα παιδί που ένιωσε ότι έπρεπε να είναι “ήσυχο”, “καλό”, “χαρούμενο”, “βολικό” για να το αγαπούν.
Ένα παιδί που διδάχτηκε πως η ασφάλεια έρχεται μέσα από την αποδοχή των άλλων, όχι μέσα από την αλήθεια του εαυτού του.

Κι έτσι, χωρίς να το καταλάβεις, μεγαλώνεις και συνεχίζεις να λειτουργείς με την ίδια στρατηγική:
να χωράς, να προσαρμόζεσαι, να μη δυσαρεστείς.
Μόνο που τώρα, αυτή η στρατηγική σε πνίγει.

Η συναισθηματική διαθεσιμότητα δεν σημαίνει απλώς ότι “νιώθεις πολύ”.
Σημαίνει ότι είσαι παρών στα συναισθήματά σου, ότι τα αναγνωρίζεις, τα τιμάς και τα εκφράζεις.
Ότι επιτρέπεις στον άλλον να έχει τη δική του αντίδραση απέναντί τους — χωρίς να προσπαθείς να τη διαχειριστείς ή να τη μαλακώσεις.

Είναι να λες:

«Αυτό έχω ανάγκη.»
«Αυτό με πονάει.»
«Αυτό δεν μου ταιριάζει.»

Ακόμα κι αν φοβάσαι τι θα γίνει μετά.
Ακόμα κι αν δεν ξέρεις αν ο άλλος θα αντέξει την αλήθεια σου.

Αυτό είναι η ευαλωτότητα — κι εκεί αρχίζει η αληθινή σχέση.

Όταν αρχίζεις να εκφράζεις τον εαυτό σου αληθινά, κάτι βαθιά μέσα σου ανασαίνει.
Δεν χρειάζεται πια να προσαρμόζεσαι, να “παίζεις ρόλους”, να είσαι πάντα ο σταθερός, ο λογικός, ο κατανοητικός.
Μπορείς να είσαι και θυμωμένος, και κουρασμένος, και φοβισμένος, και μπερδεμένος.

Γιατί εκεί, μέσα σε αυτή την ειλικρίνεια, γεννιέται η οικειότητα.
Μόνο όταν δείχνεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι, δίνεις στους άλλους την ευκαιρία να σε αγαπήσουν αληθινά.
Όχι για την εικόνα σου — αλλά για σένα.

Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε όλα αυτά, μην αυτοκατηγορηθείς.
Έμαθες να επιβιώνεις με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσες.
Αλλά τώρα ήρθε η στιγμή να μάθεις να ζεις, όχι απλώς να επιβιώνεις.

Η αλήθεια σου μπορεί να μην είναι πάντα ευχάριστη, αλλά είναι απελευθερωτική.
Και το να τη μοιραστείς, είναι η πιο βαθιά μορφή αγάπης — τόσο προς τον εαυτό σου όσο και προς τους άλλους.

Αγγελική Μπολουδάκη

11/11/2025

Η φροντίδα είναι η πρώτη γλώσσα που μαθαίνουμε.
Πριν το λόγο, πριν το βλέμμα, υπάρχει το χέρι που ταΐζει, το δέρμα που ζεσταίνει.
Μέσα από τη φροντίδα μαθαίνουμε ότι υπάρχουμε, πως ο κόσμος μπορεί να κρατήσει το σώμα μας χωρίς να μας αφήσει να πέσουμε.
Όμως η αγάπη δεν γεννιέται εκεί.

Στην ψυχή του ανθρώπου, η φροντίδα είναι η μήτρα του δεσμού, αλλά και η παγίδα του.
Όταν η φροντίδα δεν συνοδεύεται από τη δυνατότητα αποχωρισμού, γίνεται φυλακή.
Το παιδί που δεν ένιωσε ποτέ αρκετά ασφαλές, μεγαλώνει ζητώντας διαρκώς φροντίδα, όχι σχέση.
Ζητά να το ταΐσουν, όχι να το γνωρίσουν. Να το παρηγορήσουν, όχι να το συναντήσουν.
Η ψυχή του παραμένει προσκολλημένη στη φαντασίωση ενός τέλειου γονιού — εκεί όπου η αγάπη δεν πληγώνει γιατί δεν χρειάζεται να είναι αληθινή.

Η αγάπη, όμως, δεν είναι προστασία από τον πόνο, είναι τρόπος να τον αντέχεις.
Εκεί όπου η φροντίδα κλείνει την πληγή, η αγάπη επιτρέπει να φαίνεται το σημάδι.
Δεν υπόσχεται λύτρωση, υπόσχεται παρουσία.
Είναι η ωριμότητα που γεννιέται όταν ο άλλος δεν είναι πια ο σωτήρας, αλλά ο συνοδοιπόρος,
όταν η σχέση παύει να είναι καταφύγιο και γίνεται καθρέφτης.

Η φροντίδα είναι ανακουφιστική, αλλά μπορεί να είναι και ναρκισσιστική,
η αγάπη απαιτεί να εγκαταλείψουμε την αυτάρκεια.
Στην πρώτη, ο εαυτός σώζει τον άλλον, στη δεύτερη, ρισκάρει να σωθεί μαζί του.

Η παρουσία που δεν πανικοβάλλεται απέναντι στον πόνο σου, αυτή γεννά την αγάπη — γιατί σου μαθαίνει πως μπορείς να αντέξεις και χωρίς το θαύμα.

Η αγάπη περιέχει τη φροντίδα, αλλά δεν την ταυτίζει.
Είναι ο τόπος όπου η φροντίδα παύει να είναι ανάγκη και γίνεται επιλογή.
Κι εκεί, ίσως για πρώτη φορά, ο άνθρωπος παύει να ζητά να τον κρατήσουν — και αρχίζει να κρατιέται.

Η φροντίδα αφορά την ανάγκη — η αγάπη αφορά τη σχέση.

1. Φροντίδα σημαίνει: «Σε περιποιούμαι, σε προστατεύω, ικανοποιώ τις ανάγκες σου».
Είναι μια πράξη προς κάποιον, για να του διασφαλίσει ασφάλεια, ηρεμία ή επιβίωση.

Αγάπη σημαίνει: «Σε αναγνωρίζω ως ξεχωριστό πρόσωπο και σε συναντώ».
Είναι μια πράξη με τον άλλον, που εμπεριέχει φροντίδα, αλλά δεν εξαντλείται σε αυτήν.

Η φροντίδα μπορεί να υπάρξει χωρίς αμοιβαιότητα — η αγάπη όχι.

2. Η φροντίδα μπορεί να είναι μονόδρομη — η αγάπη είναι διάλογος.

Μπορώ να σε φροντίζω χωρίς να σε αγαπώ (π.χ. από καθήκον, συνήθεια ή ανάγκη εξουσίας).

Δεν μπορώ να σε αγαπώ αληθινά χωρίς να φροντίζω και εσένα και τη σχέση μας.

Η φροντίδα γίνεται συχνά εργαλείο ελέγχου:

«Σε φροντίζω γιατί χρειάζομαι να με χρειάζεσαι.»
Ενώ η αγάπη εμπεριέχει ελευθερία:
«Σε αγαπώ ακόμη κι αν μπορείς να σταθείς χωρίς εμένα.»

3. Η φροντίδα ικανοποιεί την ανάγκη — η αγάπη αντέχει την έλλειψη.

Η φροντίδα θέλει να γεμίσει το κενό, να σταματήσει τον πόνο.

Η αγάπη αντέχει το κενό, ξέρει ότι ο άλλος είναι πάντα λίγο άγνωστος, πάντα αλλού.

Η φροντίδα έχει σκοπό να θεραπεύσει.
Η αγάπη έχει σκοπό να συνδέσει — ακόμη κι αν υπάρχει πληγή.

4. Η φροντίδα μπορεί να είναι πράξη φόβου — η αγάπη είναι πράξη ελευθερίας.

Πολλές φορές φροντίζουμε για να μη χάσουμε τον άλλον, για να μη νιώσουμε ενοχή, ή για να αποδείξουμε την αξία μας.

Η αγάπη δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτα, αφήνει χώρο, ρίσκο, αλήθεια.

Η φροντίδα συχνά προστατεύει από τον πόνο.
Η αγάπη επιτρέπει τον πόνο όταν αυτός είναι δρόμος προς την αλήθεια.

5. Η φροντίδα μπορεί να είναι πράξη "γονεϊκή" — η αγάπη είναι πράξη "συντροφική".

Η φροντίδα μοιάζει με την αγκαλιά του γονιού που ταΐζει, που παρηγορεί, που προφυλάσσει.
Η αγάπη, όμως, είναι το άνοιγμα του ενήλικου που λέει:

«Σε βλέπω όπως είσαι, δεν σε χρειάζομαι για να υπάρξω, αλλά θέλω να υπάρχω μαζί σου.»

Η φροντίδα συντηρεί τη ζωή.
Η αγάπη εμψυχώνει τη ζωή.

6. Η φροντίδα μπορεί να κουβαλά υποχρέωση — η αγάπη εμπνέει επιλογή.

Μπορεί να φροντίζεις από καθήκον ή ενοχή.
Μπορεί να αγαπάς χωρίς να “οφείλεις” τίποτα.
Η αγάπη δεν ζητά αντάλλαγμα — ζητά παρουσία.

Αγγελική Μπολουδάκη

10/11/2025

Τώρα είσαι ενήλικας,
μα μέσα σου υπάρχει ακόμα εκείνο το μικρό παιδί που πάλεψε να επιβιώσει μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο σύγχυση, έλεγχο και συναισθηματική πείνα.

Θέλω πρώτα να σου πω κάτι:
Δεν φταις εσύ.
Δεν έφταιγες τότε.
Και δεν φταις ούτε τώρα για ό,τι κουβαλάς.

Μεγάλωσες προσπαθώντας να επιβιώσεις δίπλα σε έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να σε δει — όχι γιατί δεν ήσουν άξιος, αλλά γιατί εκείνος δεν μπορούσε να δει κανέναν πέρα από τον εαυτό του.

Σε ανάγκασαν να σβήσεις τον εαυτό σου για να επιβιώσεις.
Να κρύψεις τι θέλεις, τι νιώθεις, ποιος είσαι.
Ίσως πέρασες χρόνια προσπαθώντας να “χωρέσεις” σε ρόλους που δεν ήταν δικοί σου.
Και τώρα, ως ενήλικας, συχνά αναρωτιέσαι:

“Ποιος είμαι στ’ αλήθεια; Τι θέλω εγώ;”

Αυτή η ερώτηση δεν σημαίνει ότι δεν έχεις ταυτότητα, σημαίνει ότι την ανακτάς τώρα, με θάρρος.
Κάθε φορά που επιλέγεις κάτι επειδή το νιώθεις, κι όχι επειδή “πρέπει”, ένα κομμάτι του αληθινού σου εαυτού επιστρέφει κοντά σου.

Έμαθες ότι η αγάπη πρέπει να κερδίζεται.
Ότι για να σε αγαπούν, πρέπει να είσαι καλός, ήσυχος, επιτυχημένος, “όπως πρέπει”.
Κι έτσι κουβάλησες μέσα σου την πεποίθηση ότι δεν αξίζεις αγάπη απλώς επειδή υπάρχεις.

Αλήθεια: αξίζεις.
Χωρίς αποδείξεις, χωρίς όρους, χωρίς ρόλους.
Η αγάπη που σου αρνήθηκαν, δεν χάθηκε — είναι δική σου να την ξαναμάθεις, ξεκινώντας από σένα.

Για να επιβιώσεις, φόρεσες μάσκες: το δυνατό παιδί, το φροντιστικό παιδί, το “εντάξει” παιδί.
Κάτω από αυτές, υπάρχει ο πραγματικός εσύ — ευαίσθητος, θυμωμένος, τρυφερός, ζωντανός.
Αυτός ο εαυτός περίμενε να τον αγκαλιάσεις, όχι να τον διορθώσεις.
Μπορείς τώρα να του πεις:

“Δεν χρειάζεται πια να προσποιούμαι. Τώρα μπορώ να είμαι εγώ.”

Σε έμαθαν να πιστεύεις πως φταις εσύ για όλα.
Ότι αν κάποιος θυμώνει, απομακρύνεται ή υποφέρει, είναι δική σου ευθύνη.
Γι’ αυτό ίσως δυσκολεύεσαι να βάλεις όρια, να πεις “όχι”, να σταθείς στο κέντρο σου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήσουν ποτέ υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων.
Έχεις δικαίωμα να προστατεύεις τον εαυτό σου.
Το “όχι” σου είναι μορφή αυτοσεβασμού, όχι εγωισμού.

Σε έκαναν να πιστέψεις πως τα συναισθήματά σου είναι λάθος.
Έτσι έμαθες να τα θάβεις βαθιά, να δείχνεις δυνατός, να μη ζητάς βοήθεια.

Αλλά μέσα σου, αυτά τα συναισθήματα δεν χάθηκαν· απλώς περίμεναν χώρο και ασφάλεια για να βγουν.
Τώρα μπορείς να αρχίσεις να τα νιώθεις ξανά — χωρίς φόβο.
Να θυμάσαι: το να νιώθεις δεν είναι αδυναμία· είναι επιστροφή στη ζωή.

Σε έκαναν να αμφιβάλλεις για τη δική σου αλήθεια.
Να πιστεύεις πως “υπερβάλλεις”, πως “φαντάζεσαι”, πως “δεν θυμάσαι σωστά”.
Αλλά μέσα σου, πάντα ήξερες.
Η διαίσθησή σου, το σώμα σου, οι αναμνήσεις σου — έχουν φωνή.
Και τώρα ήρθε η ώρα να την εμπιστευθείς ξανά.

Έζησες χρόνια σε συναγερμό, προσπαθώντας να προβλέψεις τον κίνδυνο.
Ακόμα κι όταν τώρα είσαι ασφαλής, το σώμα σου μερικές φορές αντιδρά σαν να κινδυνεύει.
Μην το μαλώνεις — σε προστάτεψε όταν δεν υπήρχε άλλος να το κάνει.
Τώρα όμως μπορείς να του ψιθυρίσεις:

“Είμαστε ασφαλείς πια. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι.”

Έμαθες ότι η αγάπη πονάει.
Ότι πρέπει να αγωνίζεσαι για να τη διατηρείς, να προσαρμόζεσαι, να υπομένεις.
Γι’ αυτό ίσως έλκεσαι από ανθρώπους που χρειάζονται “διάσωση”, ή από σχέσεις που μοιάζουν ανολοκλήρωτες.

Έμαθες να ελκύεσαι από ό,τι λείπει, για να το δημιουργείς μέσα σου — στη φαντασία σου, στο συναίσθημα, στην ελπίδα.
Έχτισες “σχέσεις” με βάση αυτό που θα μπορούσε να υπάρξει, όχι με αυτό που υπήρχε πραγματικά.

Αλλά τώρα ξέρεις πως δεν χρειάζεται να θεραπεύεις μέσα από τους άλλους εκείνο που πληγώθηκε μέσα σου.
Μπορείς να επιλέγεις σχέσεις που υπάρχουν στ’ αλήθεια, που σε βλέπουν, σε ακούνε, σε αγαπούν όπως είσαι.
Μπορείς να αγαπάς χωρίς να πονάς.

Η οργή σου είναι ιερή.
Είναι το κομμάτι σου που φώναζε “όχι” όταν δεν μπορούσες να το πεις.
Δεν είναι κάτι να φοβάσαι, είναι δείκτης δικαιοσύνης και αυτοπροστασίας.
Μάθε να την ακούς, να τη μετατρέπεις σε δράση, όχι σε αυτοκαταστροφή.

Ίσως ακόμα νιώθεις μόνος, ακόμα κι ανάμεσα σε ανθρώπους.
Γιατί η βαθιά μοναξιά δεν είναι απουσία άλλων — είναι απουσία συναισθηματικής σύνδεσης.
Τώρα όμως μπορείς να αρχίσεις να χτίζεις αυτή τη σύνδεση, ξεκινώντας από εσένα:

Μπορώ να σταθώ δίπλα μου.
Μπορώ να είμαι παρών για μένα.
Μπορώ να μάθω ξανά να εμπιστεύομαι την αγάπη.

Αγαπητέ/ή μου
η θεραπεία δεν σημαίνει να ξεχάσεις ό,τι έγινε.
Σημαίνει να σταματήσει να καθορίζει ποιος είσαι.

Είσαι περισσότερο από τα τραύματά σου.
Είσαι εκείνος που επέζησε, που ψάχνει την αλήθεια, που τολμά να σπάσει τον κύκλο.
Κι αυτό είναι η πιο γενναία μορφή αγάπης που υπάρχει:
να επιλέγεις να θεραπευτείς, όταν θα ήταν πιο εύκολο να επαναλάβεις το παλιό.

Αγγελική Μπολουδάκη

Αγγελική Μπολουδάκη

13/11/2025

13/11/2025

13/11/2025

12/11/2025

12/11/2025

12/11/2025

12/11/2025

11/11/2025

11/11/2025

11/11/2025

10/11/2025

Address

Telephone

Website

Alerts

Contact The Practice

Shortcuts

Share

Category