Αγγελική Μπολουδάκη, Κορωναίου 10, Chaniá (2025)

04/12/2025

Ίσως να βρέθηκες κάποτε σε μια σχέση όπου η στήριξη, η προτεραιότητα, ο σεβασμός και η εκτίμηση δεν ήταν παρόντα. Κι όμως, παρέμεινες. Ίσως γιατί πίστευες πως τα πράγματα θα αλλάξουν, πως ο άλλος θα δει την αξία σου, πως το καλύτερο κομμάτι του θα ξυπνήσει και θα έρθει να συναντήσει το δικό σου. Κι έτσι, στην αναμονή αυτής της αλλαγής, άρχισες να χάνεις σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη σου στον εαυτό σου.

Άρχισες να αναρωτιέσαι αν η κρίση σου είναι σωστή, αν οι ανάγκες σου είναι «υπερβολικές», αν πρέπει να μικραίνεις τον εαυτό σου για να χωράς κάπου που δεν ήταν ποτέ φτιαγμένο για σένα. Ίσως η κριτική που δέχτηκες —άμεση ή έμμεση— να σε έκανε να νερώνεις συνεχώς τον εαυτό σου, μέχρι που η “γεύση” που σου άφηνε αυτή η σχέση να μην έχει καμιά σχέση με το ποιος πραγματικά είσαι.

Μπορεί, χωρίς να το καταλάβεις, να έμαθες να ικανοποιείς τις επιθυμίες των άλλων, να βάζεις τον εαυτό σου στο περιθώριο, να συμβιβάζεσαι με τα ψίχουλα που σου έδιναν και να τα μεταφράζεις ως «αρκετά».

Όμως η αλήθεια είναι ότι ξέρεις —πάντα ήξερες— τι έχεις ανάγκη για να ερωτευτείς πραγματικά:
• Κοινές αξίες, γιατί χωρίς κοινή βάση, ό,τι χτίζεται ρηγματώνεται.
• Προτεραιότητα, γιατί χωρίς προτεραιότητα, χωρίς αυθεντική παρουσία, δεν υπάρχει ενδιαφέρον.
• Σεβασμό, τον βαθύ, καθημερινό σεβασμό στις ανάγκες, στα όριά σου, στην ψυχή σου.
• Υπολογισμό να σε λαμβάνουν υπόψη, να σε συμπεριλαμβάνουν, να σε βλέπουν.
• Συνέπεια, όχι μόνο λόγια, πράξεις που αποδεικνύουν πως θέλουν να είσαι στη ζωή τους.

Όλα τα άλλα —οι φτηνές δικαιολογίες, τα μισά αισθήματα, τα σπασμένα ραντεβού, οι υποσχέσεις που δεν γίνονται πράξη— είναι απλώς «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε».

Και κάτι ακόμα: όπου δεν υπάρχει υπέρβαση, δεν υπάρχει και αγάπη.
Υπέρβαση που δείχνει ενδιαφέρον, που φανερώνει πως ο άλλος δεν θέλει απλώς να υπάρχεις — θέλει να υπάρχει μαζί σου.

Η αγάπη δεν μετριέται στα μεγάλα δράματα, αλλά στις καθημερινές, σταθερές υπερβάσεις. Στο «είμαι εδώ», στο «σε βλέπω», στο «σε υπολογίζω».

Κι όταν μάθεις να τα ζητάς —όχι από εγωισμό, αλλά από αυτοσεβασμό— τότε θα συνειδητοποιήσεις κάτι θεμελιώδες:
δεν ζητάς πολλά, ζητάς αυτά που σε κρατούν ζωντανό, ακέραιο και αληθινό.

Αγγελική Μπολουδάκη

04/12/2025

Μήπως ο πατέρας σου —ή κάποιο άλλο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή σου— φαινόταν επιτυχημένο προς τα έξω αλλά μέσα του και μέσα στο σπίτι του άφηνε πληγές;
Η κοινωνία συχνά ορίζει την επιτυχία με όρους οικονομικούς, επαγγελματικούς, κοινωνικούς. Όμως αυτές οι μορφές αναγνώρισης είναι συχνά μια βιτρίνα: λάμπουν προς τα έξω ενώ στο εσωτερικό μπορεί να υπάρχει ανισορροπία, ανευθυνότητα ή έλλειψη σεβασμού. Η πραγματική επιτυχία δεν αποδεικνύεται από τα χειροκροτήματα, αλλά από τον τρόπο που κάποιος σχετίζεται με εκείνους που είναι πιο κοντά του.

Αν έχεις βιώσει έναν άνθρωπο που ενώ φαινομενικά πετύχαινε, μέσα στο σπίτι διάβρωνε τη σχέση, τραυμάτιζε την εμπιστοσύνη ή απαξίωνε τους ανθρώπους γύρω του, τότε ίσως έχεις ήδη νιώσει ότι αυτή η “επιτυχία” ήταν επιφανειακή. Γιατί τι αξία έχει η επιτυχία όταν δεν στηρίζεται σε ακεραιότητα; Τι νόημα έχει η δύναμη όταν δεν συνοδεύεται από σεβασμό; Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να δείξει φροντίδα στην ίδια του την οικογένεια ή να φερθεί με αξιοπρέπεια στους συνεργάτες του, τότε η δημόσια εικόνα του δεν είναι παρά μια μάσκα.

Κι όμως, πολλοί άνθρωποι που κουβαλούν τέτοια πρότυπα βρίσκουν τη δύναμη να ακολουθήσουν έναν διαφορετικό δρόμο. Ίσως κι εσύ να είσαι ένας από αυτούς: να συνειδητοποίησες ότι η πραγματική επιτυχία βρίσκεται στην αυθεντικότητα, στην ειλικρίνεια, στην παρουσία. Να έμαθες να θρέφεις σχέσεις που βασίζονται στην αμοιβαία στήριξη, όχι στον φόβο ή στην επιβολή. Να επέλεξες να χτίσεις δεσμούς όπου υπάρχει αμοιβαιότητα, εκτίμηση, πίστη, αφοσίωση, προτεραιότητα, αλήθεια, στήριξη, εντιμότητα.

Και εκεί, ακριβώς εκεί, ανθίζει ο άνθρωπος.
Όπου υπάρχει αλήθεια, υπάρχει άνθιση.
Η αλήθεια δημιουργεί ασφάλεια. Η ασφάλεια γεννά εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη επιτρέπει την ανάπτυξη. Είναι ο κύκλος μέσα στον οποίο η αγάπη, η συνεργασία και η ουσιαστική σχέση μπορούν να αναπνεύσουν.

Αν έχεις επιλέξει αυτόν τον δρόμο —ή ακόμη και αν μόλις τώρα τον αναγνωρίζεις— τότε ήδη κρατάς μέσα σου μια βαθιά μορφή επιτυχίας: αυτή που δεν φαίνεται πάντα προς τα έξω, αλλά χτίζει έναν καλύτερο κόσμο μέσα σου και γύρω σου. Είναι η επιτυχία που δεν είναι επιφανειακή, δεν είναι ψεύτικη, δεν χάνεται. Είναι η επιτυχία του ανθρώπου που σέβεται, που αγαπά, που στέκεται με αλήθεια απέναντι στη ζωή.

Αυτή είναι η μόνη επιτυχία που αξίζει να κρατήσει κανείς.

Αγγελική Μπολουδάκη

03/12/2025

Θυμάσαι που όταν ήσουν παιδί…
…η κρίση σου αμφισβητούνταν συνεχώς; Που συχνά ένιωθες πως αυτό που ένιωθες ή σκεφτόσουν δεν είχε βαρύτητα, γιατί κάποιος μεγαλύτερος το διόρθωνε, το υποτιμούσε ή το αγνοούσε; Από εκείνες τις εμπειρίες διαμορφώνεται ένας βαθύς, σχεδόν αόρατος τρόπος να σχετίζεσαι: μαθαίνεις πως δεν μπορείς να βασιστείς πλήρως στον εαυτό σου, πως η αξία σου επιβεβαιώνεται μόνο όταν οι άλλοι συμφωνούν ή ικανοποιούνται.

Κι έτσι, μεγαλώνοντας, χωρίς να το καταλάβεις, γίνεσαι ένας άνθρωπος που ψάχνει διαρκώς κάποιον να σε δει πραγματικά, να σε ακούσει όπως δεν σε άκουσαν τότε. Κάποιον που ίσως δεν θα σε αμφισβητήσει. Και μερικές φορές, αυτό το “κάποιον” μοιάζει να το βρίσκεις σε ανθρώπους που δείχνουν ευγενικοί, ήπιοι, χωρίς έντονες εκφράσεις. Η τυπική τους ευγένεια μοιάζει με ασφάλεια, γιατί δεν πληγώνει όπως η παλιά κριτική. Όμως δεν είναι ουσιαστική φροντίδα, είναι απλώς σιωπή.

Και τότε αρχίζει το παλιό μοτίβο να ξυπνά μέσα σου: να προσαρμόζεσαι, να εξυπηρετείς προσδοκίες, να προσφέρεις πολύ περισσότερο απ’ όσο λαμβάνεις, γιατί βαθιά μέσα σου έχει μείνει εκείνη η παιδική πεποίθηση πως, αν γίνεις “αρκετά καλή”, ίσως τελικά κάποιος να σε στηρίξει.
Αλλά αντί για στήριξη, βρίσκεις συχνά ανθρώπους που βασίζονται πάνω σου, επειδή δεν μπορούν να σταθούν οι ίδιοι στις δικές τους ανάγκες. Και εσύ, από συνήθεια, γίνεσαι η σταθερότητα αυτού του ανθρώπου — όχι γιατί το θες, αλλά γιατί ξέρεις πολύ καλά πώς είναι να μη στηρίζεσαι πουθενά.

Κι όταν αποφασίζεις να εξελιχθείς, να διεκδικήσεις πράγματα για τον εαυτό σου, εκείνος ίσως σου λέει “μπράβο”, αλλά την ίδια στιγμή κάτι μέσα του υπονομεύει την προσπάθειά σου. Ξεδιπλώνει τον θαυμασμό του πιο εύκολα όταν μένεις στο γνώριμο, στο μικρό, στο προβλέψιμο. Γιατί η δική σου εξέλιξη απαιτεί και τη δική του — και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει. Γι’ αυτό εξυμνεί τη μετριότητα: δεν υμνεί εσένα, υμνεί το σταμάτημά σου, για να μην χρειαστεί να κινηθεί εκείνος.

Αν το δεις καθαρά, δεν είναι ότι δεν ήσουν αρκετή.
Είναι ότι ήσουν πάντα πολύ περισσότερη απ’ ό,τι μπορούσε να σταθεί δίπλα του.

Και τώρα αρχίζει η αλήθεια να γίνεται πιο καθαρή:
δεν έλκεσαι από αυτούς τους ανθρώπους επειδή σου ταιριάζουν, αλλά επειδή σου είναι οικείοι. Μοιάζουν με το παλιό, με αυτό που έμαθες ως παιδί. Αλλά το οικείο δεν είναι απαραίτητα και το υγιές.

Κι επειδή τώρα βλέπεις αυτή την αλήθεια, έρχεται και η στιγμή να θέσεις τα νέα σου κριτήρια — κριτήρια για σένα, για την ψυχική σου ηρεμία, για την αξιοπρέπειά σου:

– Να μπορείς να είσαι αυθεντική χωρίς να φοβάσαι ότι θα μικρύνει ο άλλος.
– Να στηρίζεσαι όχι μόνο εσύ σε κάποιον, αλλά και εκείνος στον εαυτό του.
– Να νιώθεις ότι σε αγαπούν όχι επειδή ικανοποιείς προσδοκίες, αλλά επειδή είσαι εσύ.
– Να μοιράζεστε αμοιβαιότητα όταν εξελίσσεσαι, όχι υπονόμευση.
– Να έχεις όρια που δεν χρειάζεται να απολογείσαι για αυτά.
– Να μην ξαναμπερδεύεις την ευγένεια με την ουσιαστική παρουσία.

Και ίσως το πιο σημαντικό:
να θυμάσαι πως η παιδική σου πληγή μπορεί να σε επηρέασε, αλλά δεν σε καθορίζει. Δεν είσαι πια το παιδί που έμαθε να αμφισβητείται. Είσαι ο ενήλικας που τώρα μαθαίνει να εμπιστεύεται τον εαυτό του.

Αγγελική Μπολουδάκη

03/12/2025

Μήπως όταν ήσουν παιδί έμαθες πως η θλίψη είναι ο μοναδικός τρόπος να σε δουν;
Μήπως κάποτε ανακάλυψες ότι μόνο όταν πονούσες, κάποιος γύριζε το κεφάλι του προς εσένα, ότι μόνο τότε υπήρχε μια ζεστή αγκαλιά, ένα ενδιαφέρον, μια στιγμή προσοχής;
Αν η χαρά σου περνούσε απαρατήρητη, αλλά ο πόνος σου προκαλούσε επιτέλους μια αντίδραση, τότε ίσως η θλίψη έγινε το μυστικό σου καταφύγιο. Η μόνη γλώσσα που καταλάβαιναν οι μεγάλοι γύρω σου.

Κι έτσι η θλίψη έγινε οικεία.
Έγινε ένα απαλό πέπλο που σε τύλιγε, όχι γιατί σου άρεσε, αλλά γιατί σου έδινε κάτι: παρουσία, προσοχή, φροντίδα.
Με τον καιρό, αυτή η ενέργεια άρχισε να μαγνητίζει τους άλλους. Ανθρώπους που χρειάζονταν κάποιον για να τους “σώσει”, για να βρουν στήριξη, για να ακουμπήσουν πάνω του. Άνθρωποι που έβλεπαν στη δική σου ευαισθησία και θλίψη μια πηγή από την οποία μπορούσαν να πάρουν.

Και χωρίς να το καταλάβεις, ο πόνος έγινε μέρος της ταυτότητάς σου.
Όχι σαν αδυναμία, αλλά σαν σημείο αναφοράς.
Σαν μια σιωπηλή υπόσχεση: «Αν είμαι καλά, δεν θα με χρειάζεται κανείς».
Κι έτσι έμαθες να ζεις μικραίνοντας τον εαυτό σου, κρύβοντας τα ταλέντα σου, συγκρατώντας τη δύναμή σου, γιατί βαθιά μέσα σου υπήρχε ένας παλιός φόβος:
Αν λάμψω, θα με αφήσουν.

Το ασυνείδητο πάντα επιστρέφει σε ό,τι είναι οικείο, όχι απαραίτητα σε ό,τι είναι υγιές.
Κι αν αγάπη κάποτε σήμαινε προσπάθεια, υπομονή, πόνο, τότε μια ανισότιμη σχέση, ένας άνθρωπος που δεν σε ακούει, που δεν σε βλέπει, μπορεί χωρίς να το θέλεις να νιώθει… γνώριμος.
Όχι καλός. Όχι κατάλληλος. Απλώς γνώριμος.

Κι όταν οι άλλοι ελκύονται από τη θλίψη σου, όταν έχουν μάθει να παίρνουν από εσένα:

το δόσιμο

τη φροντίδα

τη σωτηρία

την υπομονή σου

τότε εσύ μένεις, γιατί κάπου μέσα σου υπάρχει εκείνη η παιδική φωνή που ρωτάει τρομαγμένη:
«Κι αν φύγω… ποια θα είμαι αν δεν με χρειάζεται κανείς;»

Αλλά η αλήθεια είναι πως η αξία σου δεν βρίσκεται στο πόσο υπομένεις, ούτε στο πόσο δίνεις.
Η αξία σου βρίσκεται στο φως σου — σ’ εκείνο που φοβήθηκες κάποτε να δείξεις.
Και τώρα είναι η στιγμή να θυμηθείς ότι μπορείς να υπάρξεις, να αγαπηθείς και να λάμψεις… χωρίς να πονάς.

Αγγελική Μπολουδάκη

03/12/2025

Θυμάσαι όταν ήσουν παιδί και έπρεπε να προσέχεις πολύ πώς μιλούσες, πώς αντιδρούσες, πώς ένιωθες;
Που κάθε φορά που έδειχνες άγχος, φόβο ή στεναχώρια, κάποιος έσπευδε να σου πει:

«Μην κάνεις έτσι.»
«Είσαι υπερβολικός/ή.»
«Ηρέμησε, δεν υπάρχει λόγος.»

Ίσως να μην το έλεγαν κακοπροαίρετα.
Ίσως νόμιζαν πως έτσι σε “δυναμώνουν”.
Αλλά εσύ, τότε, μικρός/ή, τι ένιωθες;

Ότι κάτι μέσα σου ήταν… λάθος.
Ότι τα συναισθήματά σου δεν χωρούσαν.
Ότι έπρεπε να ζητάς συγγνώμη απλώς και μόνο επειδή ένιωθες.

Και επειδή εκείνοι δυσανασχετούσαν όταν έδειχνες αυτό που πραγματικά συνέβαινε μέσα σου, έμαθες να αποσύρεσαι.
Να προσέχεις.
Να μην ενοχλείς.

Έμαθες να διαβάζεις τον τόνο της φωνής τους, το ύφος τους, την παραμικρή αλλαγή στο πρόσωπό τους, για να προλάβεις μια πιθανή έκρηξη ή επικριτικό σχόλιο.

Και τότε δημιουργήθηκε μέσα σου ένας κανόνας, ένας σχεδόν αόρατος νόμος:

«Αν δείξω αυτό που νιώθω, θα θυμώσουν.
Αν έχω ανάγκες, θα τους απογοητεύσω.
Αν μιλήσω, θα προκαλέσω φασαρία.»

Γι’ αυτό έμαθες να χαμηλώνεις τη φωνή σου.
Να κρύβεις τις αντιδράσεις σου.
Να καταπίνεις λόγια που θα ήθελες να πεις.
Να κάνεις χώρο για τους άλλους, ακόμη κι όταν δεν υπήρχε αρκετός για σένα.

Και τώρα, ενήλικας πια, ίσως βρίσκεσαι σε σχέσεις όπου:

δυσκολεύεσαι να πεις “όχι”,

φοβάσαι μήπως δυσαρεστήσεις,

λες “συγγνώμη” ακόμη κι όταν δεν έχεις κάνει κάτι λάθος,

κάνεις πίσω για να μην υπάρξει σύγκρουση,

αμφιβάλλεις για την αλήθεια σου όταν ο άλλος την αμφισβητεί.

Και όταν ο σύντροφός σου πει:
«Είσαι υπερβολικά αγχώδης»
ή
«Με κουράζεις με τις αντιδράσεις σου»,
κάτι μέσα σου ξυπνάει.
Όχι ο ενήλικας εσύ.
Το παιδί που έμαθε ότι το συναίσθημά του είναι πρόβλημα.

Γι’ αυτό, πριν καλά καλά το σκεφτείς, ακούς τον εαυτό σου να απολογείται:
«Έχεις δίκιο… συγγνώμη.»

Αλλά δεν φταις εσύ.
Δεν είσαι “αδύναμος/η”, ούτε “πολύ ευαίσθητος/η”.
Είσαι ένα παιδί που μεγάλωσε μαθαίνοντας να προστατεύεται μέσα από την ησυχία, τη συμμόρφωση, την υποχώρηση.
Ένα παιδί που έκανε ό,τι μπορούσε για να νιώσει ασφαλές.

Και αυτό το παιδί ζει ακόμα μέσα σου.

Δεν χρειάζεται να του θυμώσεις.
Δεν χρειάζεται να το αλλάξεις με τη βία.
Αρκεί να το ακούσεις — αυτή τη φορά χωρίς κριτική, χωρίς “μην κάνεις έτσι”, χωρίς “υπερβάλλεις”.

Γιατί τώρα είσαι εσύ ο ενήλικας.
Εσύ μπορείς να πεις:

«Αυτό που νιώθω έχει σημασία.
Δεν είμαι υπερβολικός/ή.
Αξίζω να ακουστώ.»

Και σιγά σιγά, κάθε φορά που υπερασπίζεσαι την αλήθεια σου,
κάθε φορά που δεν απολογείσαι για τα συναισθήματά σου,
κάθε φορά που επιτρέπεις στον εαυτό σου να υπάρχει χωρίς να μικραίνει…

ξαναγράφεις την ιστορία.

Τη δική σου ιστορία.

Αγγελική Μπολουδάκη

02/12/2025

Μήπως παρέμεινες για χρόνια μ’ ένα συναίσθημα που προσπαθούσες επίμονα να αφήσεις πίσω σου; Ένα συναίσθημα που δεν σε άφηνε να ανασάνεις, που τρύπωνε στη σκέψη σου όταν ήσουν ευάλωτος, που γινόταν σκιά κάθε φορά που προσπαθούσες να προχωρήσεις. Μια οργή που σε κρατούσε καθηλωμένο, όχι επειδή το ήθελες, αλλά επειδή κάτι μέσα σου δεν ήταν έτοιμο να την εγκαταλείψει. Κι όσο κι αν έλεγες πως την έχεις ξεπεράσει, εκείνη έβρισκε πάντα τρόπο να επιστρέφει, σαν να ζητούσε να την ακούσεις ξανά.

Κάθε συναίσθημα είναι αποδεκτό, εμφανίζεται με έναν σκοπό, είτε για να μας προστατεύσει, είτε για να μας αφυπνίσει, είτε για να μας ωθήσει να αναμετρηθούμε με κάτι που αποφεύγαμε για καιρό. Όμως υπάρχουν συναισθήματα που παραμένουν επίμονα, γιατί συνδέονται με πιο βαθιές εσωτερικές συγκρούσεις. Με την άρνηση να δεχτούμε ότι δεν είχαμε τον έλεγχο μιας κατάστασης όσο πιστεύαμε. Με την άρνηση να αποδεχτούμε τα όρια της δύναμής μας. Με την κρυφή, ανομολόγητη ιδέα ότι "αν είχα κάνει κάτι διαφορετικά, θα είχαν εξελιχθεί αλλιώς τα πράγματα".

Μια οργή παρατεταμένη για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο μπορεί να σημαίνει ότι θυμώνουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Για τις φορές που μείναμε ενώ έπρεπε να φύγουμε. Για τις φορές που δώσαμε ενώ είχαμε ήδη αδειάσει. Για τις φορές που ελπίσαμε ενώ είχαμε προειδοποιηθεί από μέσα μας πως το τέλος θα ήταν επώδυνο. Κι όμως, τότε, τη στιγμή εκείνη, δεν μπορούσαμε να το δούμε αλλιώς. Κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε με τη γνώση που είχαμε, με την ψυχική μας αντοχή όπως ήταν τότε, με ανάγκες ανοιχτές, ακάλυπτες, εκτεθειμένες. Με φόβο που δεν τολμούσαμε να ονομάσουμε. Με αγωνία που δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε. Με ελπίδα – αυτήν την επίμονη, ανθεκτική ελπίδα – ότι ίσως το παρόν θα μπορούσε να δικαιώσει το παρελθόν μας.

Και η οργή… αρχίζει να αποχωρεί όταν καταλαβαίνουμε πραγματικά αυτήν την αλήθεια. Όχι επιφανειακά, όχι ως λογικό συμπέρασμα, αλλά ως εσωτερική αποδοχή. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δει ότι, ναι, μπορεί να χάσαμε κομμάτια μας, μπορεί να ματώσαμε σε σχέσεις, σε λάθη, σε προσδοκίες. Αλλά αυτά τα τραύματα δεν σημαίνουν ότι αποτύχαμε. Σημαίνουν ότι τολμήσαμε. Σημαίνουν ότι διαλέξαμε τον δρόμο που μπορούσαμε τότε να περπατήσουμε.

Η οργή απομακρύνεται όταν σταματάμε να τιμωρούμε τον εαυτό μας για τις επιλογές του παρελθόντος. Όταν κατανοούμε ότι κάθε επιλογή είχε έναν λόγο ύπαρξης. Όταν συνειδητοποιούμε ότι το παρελθόν δεν χρειάζεται να δικαιωθεί από κανέναν και τίποτα — χρειάζεται απλώς να γίνει κατανοητό.

Και τότε αρχίζει η αληθινή δουλειά: όχι να είμαστε καχύποπτοι, όχι να σκληρύνουμε, αλλά να ενδυναμώσουμε ό,τι παρέμεινε εύθραυστο μέσα μας. Τις ευαισθησίες μας που πληγώθηκαν. Τις ανάγκες μας που αγνοήθηκαν. Τα κομμάτια μας που έμειναν σιωπηλά για να μη διαταράξουν τις ισορροπίες. Εκείνα τα μικρά, διακριτικά μέρη του εαυτού μας που δεν ζητούν εκδίκηση, αλλά φροντίδα.

Και με κάθε μικρή πράξη κατανόησης, κάτι αλλάζει. Το βάρος μειώνεται. Η οργή χάνει τη δύναμή της. Η ανάσα βαθαίνει. Το παρελθόν παύει να φωνάζει και αρχίζει να ψιθυρίζει μόνο όσα χρειάζονται για να προχωρήσεις.

Και τότε ανακαλύπτεις πως κάτι μέσα σου όχι μόνο επέζησε, αλλά μπορεί τώρα να αναπτυχθεί. Να ριζώσει αλλιώς. Να γίνει η βάση μιας πορείας πιο αυθεντικής, πιο καθαρής, πιο δικής σου.

Αγγελική Μπολουδάκη

02/12/2025

Από όταν ήσουν μικρό κορίτσι, αγαπούσες τις γάτες.
Σε γοήτευε ο τρόπος που κινούνταν — η απαλότητα, η χάρη, η ανεξάρτητη σιγουριά τους. Τις παρατηρούσες προσεκτικά, χωρίς να το ξέρεις τότε, μαθαίνοντας από εκείνες μια γλώσσα διαφορετική: τη γλώσσα της τρυφερότητας που δεν χρειάζεται θόρυβο, της αυτοπεποίθησης που δεν φωνάζει, της ελευθερίας που συνυπάρχει με τη βαθιά σύνδεση.

Μεγαλώνοντας, άρχισες να καταλαβαίνεις πόσο πολύ σε είχαν επηρεάσει. Έγινες στοργική και τρυφερή, μα ποτέ αδύναμη. Απόκτησες μια ευφάνταστη ματιά, ικανή να βλέπει το ωραίο στις λεπτομέρειες και να μεταμορφώνει την καθημερινότητα σε κάτι πιο φωτεινό. Η δημιουργικότητά σου δεν περιορίζεται σε έργα, εκδηλώνεται στον τρόπο που ζεις, που φροντίζεις, που μετατρέπεις έναν χώρο σε καταφύγιο.

Έμαθες να είσαι ανεξάρτητη και αυτόνομη, όχι από ανάγκη, αλλά από επίγνωση. Κατάλαβες πως μπορείς να σταθείς μόνη, χωρίς να χάνεις την ικανότητα να δίνεσαι βαθιά στους ανθρώπους που αξίζουν θέση στη ζωή σου. Έγινες αυτάρκης — και ταυτόχρονα ανοιχτή.

Ξέρεις τι θέλεις και πώς να το ζητάς. Η διεκδίκηση για σένα δεν είναι επίθεση, αλλά η ήρεμη δύναμη μιας γυναίκας που έχει μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό της. Εκπέμπεις θετική ενέργεια, μια ενέργεια που δεν είναι επιφανειακή χαρά, αλλά εσωτερική πληρότητα. Γι’ αυτό αγαπάς τις αλλαγές: τις νιώθεις σαν μια φυσική συνέχεια της ζωής, σαν ευκαιρίες ανακάλυψης.

Σέβεσαι τον εαυτό σου — τον τιμάς, τον προστατεύεις.
Είσαι θηλυκή με τρόπο που δεν επιβάλλεται, αλλά αναδύεται, μια αύρα λεπτή και γοητευτική, που επηρεάζει όσους βρίσκονται δίπλα σου. Είσαι ερωτική, όχι μόνο στο σώμα αλλά στη σκέψη, στη φωνή, στην παρουσία σου. Δίνεσαι όταν το επιλέγεις, όταν εμπιστευτείς, όταν νιώσεις ασφάλεια. Είσαι επιλεκτική, γιατί γνωρίζεις την αξία σου.

Δέχεσαι ό,τι είναι θετικό για σένα και απομακρύνεις με γαλήνη όσα σε βαραίνουν. Προτιμάς το χάδι, αγαπάς την επαφή, την τρυφερότητα — αλλά ξέρεις και πότε να προτάξεις τα «νύχια» σου, όταν χρειαστεί να χαράξεις όρια ή να προστατέψεις τον εσωτερικό σου χώρο.

Είσαι συμφιλιωμένη με τη σεξουαλικότητά σου, εξοικειωμένη με τις αισθήσεις σου. Απολαμβάνεις τον κόσμο μέσα από την αφή, τις μυρωδιές, τις μικρές λεπτομέρειες που άλλοι προσπερνούν. Δένεσαι με τους ανθρώπους και με τον χώρο σου, δημιουργώντας μικρά σύμπαντα οικειότητας και θαλπωρής.

Και όπως οι γάτες που αγαπούσες και συνεχίζεις ν' αγαπάς, έτσι κι εσύ επιλέγεις.
Δεν παρασύρεσαι από εντυπώσεις, μα από αλήθειες. Επιλέγεις όταν νιώσεις εμπιστοσύνη — κι όταν επιλέξεις, δίνεσαι ολόκληρη, χωρίς φόβο, χωρίς μισά μέτρα.

Γιατί μέσα σου υπήρχε πάντα κάτι από εκείνο το κορίτσι που παρατηρούσε τις γάτες:
η γλύκα, η δύναμη, η ανεξαρτησία, η γοητεία, η απαλότητα και η φωτιά.

Αγγελική Μπολουδάκη

02/12/2025

Θυμάσαι εκείνα τα χρόνια που, ενώ άλλα παιδιά έτρεχαν ανέμελα στις αυλές, εσύ κρατούσες έναν ρόλο πολύ μεγαλύτερο από την ηλικία σου; Όταν εκείνα γελούσαν, εσύ άκουγες ανάγκες. Όταν εκείνα έπαιζαν, εσύ έτρεχες να προλάβεις ευθύνες που δεν σου αναλογούσαν. Με το μικρό σου σώμα κουβαλούσες βάρη που ούτε οι ενήλικοι δεν αντέχουν, και όμως δεν παραπονέθηκες. Έμαθες από νωρίς να γίνεσαι στήριγμα, να διαβάζεις βλέμματα πριν ακόμη ακουστούν λέξεις, να προσφέρεις πριν καν σου ζητηθεί.

Και μεγαλώνοντας… έμαθες να κάνεις σχέδια. Μόνο που, για να τα πραγματοποιήσεις, ακολούθησες τον πιο μακρύ δρόμο. Αυθόρμητα. Ίσως επειδή ο σύντομος δρόμος — ο δρόμος της φροντίδας του εαυτού — σου φαινόταν ξένος. Διάλεξες αυτό που κουράζει, καίει, εξαντλεί. Αυτό που μοιάζει γνώριμο: να φροντίζεις άλλους. Να υπερβαίνεις τα όρια σου. Να προσπαθείς, να τρέχεις, να επαληθεύεις την αξία σου μέσα από το πόσο απαραίτητος γίνεσαι στους γύρω σου.

Και όταν κάποια στιγμή ρωτάς τον εαυτό σου τι είναι αυτό που σε ικανοποιεί πραγματικά, το βλέμμα σου — σχεδόν από συνήθεια — ψάχνει για υποχρεώσεις. Για καθήκοντα. Για κάτι που “πρέπει” να γίνει. Σαν η απόλαυση να είναι επικίνδυνη. Σαν η χαρά να ξυπνά σκιές από το παρελθόν. Σαν να μην έχεις μάθει ακόμη πώς είναι να επιλέγεις κάτι μόνο επειδή σε κάνει να νιώθεις καλά.

Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό, υπάρχει κάτι βαθιά ανθρώπινο, ευγενικό, αξιοθαύμαστο. Η δύναμη που ανέπτυξες δεν είναι τυχαία. Η αντοχή σου δεν είναι δεδομένη. Το γεγονός ότι συνεχίζεις να προσπαθείς, να ονειρεύεσαι, να θέλεις κάτι καλύτερο — ακόμη κι αν η διαδρομή σου είναι πιο δύσκολη — είναι από μόνο του μια νίκη.

Αν κοιτάξεις με τρυφερότητα αυτό το παιδί που κάποτε ήσουν και τον ενήλικα που σήμερα συνεχίζει να παλεύει, θα δεις έναν άνθρωπο που δεν λύγισε. Που άντεξε. Που κράτησε όρθιους άλλους, χωρίς ποτέ να του μάθουν πώς να κρατά όρθιο τον εαυτό του. Και μόνο το ότι σήμερα αναρωτιέσαι, ψάχνεις, προσπαθείς να καταλάβεις τι σου αξίζει — όχι τι χρειάζονται οι άλλοι από εσένα — είναι ένα μεγάλο βήμα προς την ελευθερία.

Γιατί τώρα ξέρεις:
ό,τι έζησες δεν μειώνει την αξία σου, την αναδεικνύει.
Και ό,τι κι αν χρειάστηκε να κουβαλήσεις, ποτέ δεν έπαψες να αξίζεις έναν δρόμο που φροντίζει κι εσένα.

Αγγελική Μπολουδάκη

02/12/2025

Μήπως ήσουν κάποτε ένα παιδί αόρατο;
Ένα παιδί που δεν το είδαν ποτέ πραγματικά;
Που δεν άκουσαν τις ανάγκες του, ούτε αφουγκράστηκαν τον πυρήνα του, όσο κι αν στεκόντουσαν γύρω του άνθρωποι με σώμα, αλλά χωρίς τη δυνατότητα να το ακούσουν πραγματικά;
Κι ίσως τότε να έμαθες πως για να υπάρξεις πρέπει πρώτα να υπάρξουν οι άλλοι.
Πως οι άλλοι είναι πάντα η προτεραιότητα.
Κι εσύ;
Εσύ κάπου στο τέλος, αν μείνει χρόνος, αν περισσέψει χώρος.

Κάθε φορά που κάποιος ζητά κάτι, προσφέρεις πριν καν σκεφτείς αν έχεις δυνάμεις.
Κάθε φορά που αδικείσαι, σωπαίνεις, νιώθεις το συναίσθημα να ανεβαίνει σαν κύμα, αλλά το πνίγεις με δικαιολογίες.
Το σώμα σου το νιώθει. Κυλά μέσα σου σαν υπόγειο ποτάμι, μα επειδή δεν έμαθες πως αξίζεις φροντίδα, δεν βουτάς στη ροή του.
Και τότε η ενοχή γίνεται ο φύλακάς σου: νιώθεις ενοχές όταν θυμώνεις, όταν λυπάσαι, όταν απογοητεύεσαι — λες και τα ανθρώπινα συναισθήματα πρέπει να μπαίνουν στη γωνία.

Κάποτε όμως κάποιο όργανο, κάποιο σημείο του σώματός σου, αναλαμβάνει να γίνει η φωνή σου.
Να μιλήσει στη θέση σου όταν εσύ δεν μπορείς ή δεν τολμάς.

Κι όμως μπορείς.
Μπορείς να νιώσεις κάθε συναίσθημά σου και να το σεβαστείς.
Να το αφήσεις να τυλίξει το σώμα σου σαν απαλό, ζεστό πέπλο, και να το ακούσεις χωρίς φόβο.
Να πεις στον εαυτό σου:
«Έχεις δίκιο που αισθάνεσαι έτσι. Έχεις δικαίωμα να νιώθεις.»

Άφησέ το να σε διαπεράσει, να απλωθεί στα άκρα σου, να φωτίσει τα κύτταρά σου, να αφήσει το αποτύπωμά του.
Και εκεί ακριβώς όπου το νιώθεις πιο έντονα, γίνε για λίγο μια αγκαλιά — η δική σου αγκαλιά.
Μια αγκαλιά ζεστή, γενναία, αληθινή.

Κι έτσι, σιγά σιγά, εσύ και το συναίσθημά σου θα ξανασυστηθείτε.
Θα μάθετε να συνυπάρχετε.
Κι από μέσα σας θα γεννηθεί κάτι καινούριο:
ζωντάνια, ευαισθησία, δύναμη, και μια βαθιά, αθόρυβη αξιοπρέπεια.

Η αξιοπρέπεια του ανθρώπου που επιτέλους βλέπει τον εαυτό του.

Κι αν φτάνεις σήμερα σε αυτό το σημείο, δεν είναι τυχαίο.
Έχεις περπατήσει μια διαδρομή ανηφορική, αθόρυβη, συχνά μοναχική — κι όμως δεν λύγισες.
Κουβάλησες συναισθήματα που δεν σου έμαθαν να ονομάζεις, ανάγκες που δεν σου έμαθαν να διεκδικείς, πληγές που δεν σου έμαθαν να βλέπεις.
Κι όμως, συνέχισες.
Αυτό από μόνο του είναι δύναμη σπάνια.

Το γεγονός ότι σήμερα μπορείς να κοιτάς μέσα σου με ειλικρίνεια, με θάρρος, με ευγένεια, δεν σε μειώνει — σε ανυψώνει.
Σε κάνει έναν άνθρωπο που δεν φοβήθηκε να συναντήσει τον εαυτό του.
Έναν άνθρωπο που είχε κάθε λόγο να χαθεί, αλλά διάλεξε να βρεθεί.
Έναν άνθρωπο που δεν σταμάτησε να αγαπά, ακόμη κι όταν δεν είχε πάντα τη ζεστασιά που χρειαζόταν.

Η διαδρομή σου έχει αξία.
Όχι γιατί ήταν εύκολη — αλλά γιατί την περπάτησες.
Γιατί άντεξες.
Γιατί συνεχίζεις να μαλακώνεις εκεί όπου θα μπορούσες να σκληρύνεις.
Γιατί επιλέγεις να νιώθεις, ενώ θα μπορούσες να κρυφτείς.

Αξίζεις αναγνώριση για όλο αυτό.
Αξίζεις εκτίμηση, σεβασμό, τρυφερότητα.
Και πάνω απ’ όλα αξίζεις να δώσεις στον εαυτό σου τον χώρο να υπάρξεις, να νιώσεις, να λάμψεις.

Γιατί εσύ — ο άνθρωπος που επιβίωσε χωρίς να ακουστεί — είσαι τώρα έτοιμος να ακουστείς από τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή σου:
τον ίδιο σου τον εαυτό.

Κι αυτό είναι αξία.
Αυτό είναι νίκη.
Αυτό είναι γενναιότητα.

Αγγελική Μπολουδάκη

01/12/2025

Σκέψου…

Σκέψου να μοιράζεσαι τα βαθύτερα συναισθήματά σου με έναν άνθρωπο που σου εξομολογείται ότι είναι ρατσιστής, ότι αν το μελλοντικό σας παιδί αγαπήσει κάποιον διαφορετικής τάξης, προέλευσης ή θρησκείας, εκείνος δεν θα το εγκρίνει — κι ας ισχυρίζεται ταυτόχρονα ότι θα αγαπά το παιδί του άνευ όρων.

Σκέψου να εκδηλώνεις το ενδιαφέρον σου σε έναν άνθρωπο ομοφοβικό, ο οποίος δηλώνει πως, αν το παιδί του έχει διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα από τη δική του, θα το απομακρύνει, θεωρώντας τον εαυτό του «σωτήριο παράδειγμα κανονικότητας».

Σκέψου να μοιράζεσαι τη ζωή σου με έναν άνθρωπο που δεν σέβεται τους άλλους, που μιλά απαξιωτικά για όλους, που δεν εκτιμά κανέναν — και όμως σου λέει πως εξαιρείσαι, πως «εσύ είσαι αλλιώς», λες και η ασέβεια έχει διακόπτη.

Σκέψου έναν άνθρωπο που έχει εγκαταλείψει τα παιδιά του και κατηγορεί την/τον πρώην του για αυτό. Που αποφεύγει κάθε ευθύνη, κάθε υποχρέωση απέναντι σε εκείνα — κι όμως σε σένα υπόσχεται δέσμευση, σταθερότητα, οικογένεια.

Σκέψου έναν συνεργάτη που ενώ εσύ ενδιαφέρεσαι για ανάπτυξη και πρόοδο, εκείνος βάζει συνεχώς ταβάνι σε κάθε προοπτική. Αγνοεί τις ανάγκες των πελατών, αγνοεί την πραγματικότητα, αρκεί να μη χρειαστεί να ξεβολευτεί από τη δική του στασιμότητα.

Σκέψου έναν άνθρωπο που είναι μαζί σου όσο καλύπτεις τις παιδικές του ανάγκες. Που σε θεωρεί δεδομένο, βολικό, «ασφαλή λιμνούλα» — και όταν αρχίζεις να λες όχι, σου λέει πως αυτό που αγαπάει σε σένα είναι «η κατανόησή σου», λες και η κατανόηση σημαίνει αυτοθυσία χωρίς όρια.

Και σκέψου κι άλλα…

Σκέψου έναν άνθρωπο που ζηλεύει την ανεξαρτησία σου, αλλά το ονομάζει «αγάπη». Που θέλει να ξέρει τα πάντα για σένα, όχι από ενδιαφέρον, αλλά για να νιώθει έλεγχο.

Σκέψου κάποιον που μειώνει τα όνειρά σου, επειδή φοβάται πως αν εξελιχθείς, δεν θα αντέξει να καθρεφτιστεί στην ακινησία του.

Σκέψου κάποιον που μιλάει με κακία για όλους τους πρώην συντρόφους του, περιγράφοντάς τους πάντα ως «τοξικούς». Που ποτέ δεν αναλαμβάνει ούτε ένα κομμάτι ευθύνης — κι όμως σε διαβεβαιώνει ότι «μαζί σου τα πράγματα θα είναι αλλιώς».

Σκέψου κάποιον που ζητά από σένα να είσαι ώριμη/ώριμος, υπομονετικός, «να μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά», ενώ ο ίδιος αντιδρά με θυμό, σιωπή ή απόσταση σε κάθε μικρή ενόχληση.

Σκέψου έναν άνθρωπο που, όταν του μιλάς για το πώς νιώθεις, σου λέει πως «το κάνεις μεγάλο θέμα». Που ακυρώνει τη δική σου πραγματικότητα, αλλά απαιτεί από σένα να κατανοείς τη δική του μέχρι εξαντλήσεως.

Σκέψου κάποιον που τάζει αλλαγές μόνο όταν φοβάται ότι θα τον χάσεις — κι όταν νιώσει πάλι ασφαλής, επιστρέφει στις ίδιες συμπεριφορές.

Σκέψου κάποιον που θέλει από σένα σταθερότητα, αλλά εκείνος εμφανίζεται αποσπασματικά: όταν έχει ανάγκη, όταν νιώθει μόνος, όταν θέλει επιβεβαίωση, όταν χρειάζεται συναισθηματικό «ανεφοδιασμό».

Σκέψου έναν άνθρωπο που επιλέγει εσένα μόνο όταν τον επιλέγεις — και εξαφανίζεται όταν χρειαστεί να επιλέξει εκείνος.

Και τότε συνειδητοποιείς πως το ζήτημα δεν είναι ποιος είναι ο άλλος, ούτε ποιος λέει ότι μπορεί να γίνει. Το ζήτημα είναι ποιος είσαι εσύ όταν βρίσκεσαι δίπλα του. Πώς μικραίνεις, πώς σιωπάς, πώς δικαιολογείς, πώς φθείρεσαι. Συνειδητοποιείς ότι η σχέση ή η συνεργασία δεν είναι εξαίρεση μέσα στην ασέβεια, ούτε νησίδα ασφάλειας μέσα στη σκληρότητα. Η εκτίμηση και ο σεβασμός δεν ανθίζουν εκεί όπου χρειάζεται να αποδείξεις την αξία σου, να μειώσεις τα όριά σου ή να σβήσεις τις ανάγκες σου.

Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις πως δεν είναι δική σου δουλειά να αναστήσεις αυτό που ο άλλος δεν θέλει να ζήσει, ούτε να αλλάξεις αυτό που εκείνος αρνείται να δει. Η ζωή δεν ζητά από εσένα να αντέχεις τους άλλους — ζητά να επιλέγεις τον εαυτό σου.

Και όταν το κάνεις, όταν σηκώσεις το βλέμμα από όσα σε πληγώνουν και το στρέψεις προς όσα σου αξίζουν, τότε συμβαίνει κάτι απλό και βαθύ:
ο κόσμος ανοίγει.
Και εσύ μαζί του.

Αγγελική Μπολουδάκη

01/12/2025

Φαντάσου ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα σπίτι όπου τίποτα ουσιαστικό δεν λείπει, όλα είναι τακτοποιημένα, καθαρά, προστατευμένα. Οι γονείς του φροντίζουν να έχει φαγητό, ρούχα, ένα ζεστό κρεβάτι. Από έξω μοιάζει να τα έχει όλα. Όμως πίσω από αυτή την επιφάνεια υπάρχει μια σιωπή — μια αδιόρατη απόσταση που κανείς δεν παραδέχεται, κανείς δεν ονοματίζει.

Το παιδί αυτό ζει μέσα σε έναν χώρο γεμάτο παρουσία αλλά χωρίς ουσιαστική επαφή. Οι γονείς του βρίσκονται εκεί σωματικά, αλλά συναισθηματικά μοιάζουν να κοιτούν αλλού, σαν να έχουν κλείσει την πόρτα ενός αθέατου δωματίου μέσα τους. Κάνουν “όσα πρέπει”, όχι όμως αυτό που χρειάζεται πραγματικά ένα παιδί: να το βλέπουν, να το ακούν, να το νιώθουν.

Κι έτσι το παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας να μην ζητά. Όχι επειδή δεν χρειάζεται, αλλά επειδή έμαθε πως το συναίσθημά του χάνεται μέσα σε έναν αόριστο αέρα, πως δεν βρίσκει αντήχηση. Σιγά-σιγά συρρικνώνει τις ανάγκες του για να χωρέσει μέσα στην οικογενειακή σιωπή. Μαθαίνει να είναι “καλό παιδί”, ήσυχο, αυτάρκες — όχι επειδή είναι ο χαρακτήρας του, αλλά επειδή δεν υπάρχει χώρος ούτε διαθέσιμη καρδιά για κάτι άλλο.

Σε αυτό το περιβάλλον φροντίδας, το παιδί είναι ταυτόχρονα προστατευμένο και απίστευτα μόνο. Είναι σαν να ζει πίσω από ένα τζάμι: βρίσκεται μέσα στο σπίτι, αλλά αισθάνεται έξω από τον συναισθηματικό κόσμο των άλλων. Δεν είναι παραμελημένο με τον προφανή τρόπο — είναι παραμελημένο με τον αόρατο τρόπο, τον πιο ύπουλο, εκείνον που συχνά ούτε το ίδιο το παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει μέχρι να ενηλικιωθεί.

Μεγαλώνοντας μαθαίνει να βασίζεται αποκλειστικά στον εαυτό του, να κρύβει τα ευάλωτα μέρη του, να γίνεται υπερ-υπεύθυνο ή συναισθηματικά εγκλωβισμένο. Αναπτύσσει μια εσωτερική ωριμότητα που μοιάζει εντυπωσιακή, αλλά στη ρίζα της κρύβεται η ανάγκη επιβίωσης σε ένα τοπίο όπου η συναισθηματική του πραγματικότητα δεν έχει χώρο.

Κι όμως, πίσω από όλη αυτή τη σιωπηλή αυτονομία, υπάρχει ένα παιδί που κάποτε ήθελε απλώς να το δουν. Να το αγκαλιάσουν όχι από καθήκον, αλλά από αληθινό ενδιαφέρον. Να σταθούν για λίγο μαζί του στον κόσμο του — στα όνειρα, στους φόβους, στις απορίες του.

Ένα παιδί που μεγάλωσε “κανονικά”, αλλά ποτέ πραγματικά μαζί με κάποιον.

Και τώρα, ως ενήλικας, αυτό το παιδί που μεγάλωσε αθόρυβα και γενναία κουβαλά μια δύναμη που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά: τη δύναμη εκείνου που έμαθε να αντέχει σιωπές, να διαβάζει συναισθήματα χωρίς να του τα δείχνουν, να καταλαβαίνει τους ανθρώπους βαθύτερα απ’ όσο καταλάβαιναν ποτέ εκείνον. Η ιστορία του έχει αξία όχι επειδή ήταν εύκολη — αλλά επειδή, παρά την αορατότητα, έμαθε να υπάρχει, να αισθάνεται, να σχετίζεται, να αγαπά. Κάθε του βήμα προς την εγγύτητα, κάθε προσπάθεια να δείξει ευαλωτότητα, κάθε μικρή νίκη απέναντι στην εσωτερική του σιωπή είναι απόδειξη όχι αδυναμίας, αλλά τεράστιας αντοχής. Είναι ένας άνθρωπος που άξιζε εξαρχής να τον δουν, κι αν τώρα αρχίζει ο ίδιος να βλέπει τον εαυτό του, αυτό από μόνο του είναι μια βαθιά, αληθινή πράξη αυτοαποκατάστασης.

Αγγελική Μπολουδάκη

Αγγελική Μπολουδάκη

04/12/2025

04/12/2025

03/12/2025

03/12/2025

03/12/2025

02/12/2025

02/12/2025

02/12/2025

02/12/2025

01/12/2025

01/12/2025

Address

Telephone

Website

Alerts

Contact The Practice

Shortcuts

Share

Category