Δήμητρα Γυπαράκη Ψυχολόγος - Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια

17/09/2025

Ημερίδα: "Ο Ψυχαναλυτής στον Δημόσιο Χώρο"
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2025, Αμφιθέατρο Δρακοπούλου, Πανεπιστημίου 30

16/09/2025

Στη μαμά που δένει το παιδί της στο κάθισμα του αυτοκινήτου για να πάει σε θεραπεία ABA, ενώ όλοι οι άλλοι τρέχουν σε προπονήσεις ποδοσφαίρου — τα πας υπέροχα.
Στον μπαμπά που κουβαλά παντού τη συσκευή επικοινωνίας του παιδιού του — δίνεις φωνή στο παιδί σου, κι αυτό είναι ανεκτίμητο.
Στη μαμά που φεύγει αθόρυβα από τα παιδικά πάρτι γιατί το περιβάλλον είναι πολύ έντονο — σε βλέπω.
Στον μπαμπά που αποφεύγει τις συζητήσεις για γκολ και κύπελλα — η πρόοδος του παιδιού σου έχει εξίσου μεγάλη αξία.
Στη μαμά που παίρνει βαθιές ανάσες στην αίθουσα αναμονής πριν από ακόμη έναν ειδικό — είσαι πιο δυνατή απ’ όσο νομίζεις.
Στον μπαμπά που αποφεύγει τις εξόδους γιατί φοβάται τα βλέμματα — δεν είσαι μόνος.
Στη μαμά που θρηνεί το όνειρο των μπαλέτων ή των sleepover — ίσως να μην έρθουν όπως τα φανταζόσουν, αλλά θα υπάρξουν άλλες στιγμές άξιες γιορτής.
Στον μπαμπά που φωτίζεται το πρόσωπό του όταν ο γιος του είπε «μπα» για «μπουρμπουλήθρες» — ναι, είναι τεράστιο αυτό. Κράτα το μέσα σου.
Στη μαμά που κρατά ακόμα ένα αποθαρρυντικό πόρισμα αξιολόγησης — μην χάσεις την ελπίδα.
Στον μπαμπά που εύχεται να ακούσει το παιδί του να τον φωνάζει «μπαμπά» — κι άλλοι περιμένουμε μαζί σου.
Τις μέρες που όλα μοιάζουν υπερβολικά δύσκολα, που αναρωτιέσαι πώς θα συνεχίσεις, θυμήσου: δεν είσαι μόνος. Η αγάπη σου, η υπομονή σου, ο αγώνας σου… μετράνε. Ακόμα κι αν το παιδί σου δεν μπορεί να στο πει με λόγια, το ξέρει. Το νιώθει.
Είναι εντάξει να κλαις, να κουράζεσαι, να εύχεσαι να ήταν όλα πιο απλά. Δεν σε κάνει λιγότερο γονιό· σε κάνει άνθρωπο.
Σε κάθε μαμά και μπαμπά που παλεύει να δώσει στο παιδί του την καλύτερη δυνατή ζωή σε έναν κόσμο που συχνά δεν καταλαβαίνει, είστε απίστευτοι ❤️

— Συγγραφέας: Eileen Lamb
Ελεύθερη μετάφραση: Αναστασία Πατζατζή
@γονείς και παιδί

12/09/2025

Οι τίτλοι για τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα του έτους 2025-2026 μαζεμένοι σε ένα μέρος.

11/09/2025

Το γραφείο μου είναι δίπλα σε ένα δημοτικό σχολείο και σε ένα κέντρο Alzheimer, κι έτσι κάθε μέρα, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους βλέπω να ξετυλίγεται η ζωή μπροστά μου!

Το πρωί και το μεσημέρι βλέπω τους γονείς να φέρνουν και να παίρνουν τα παιδιά από το σχολείο και τα απογεύματα τα ενήλικα παιδιά να συνοδεύουν τους γονείς τους προς και από το κέντρο Alzheimer.

Σε κάθε ενήλικα που φέρνει το γονιό του στο κέντρο Alzheimer φαίνεται και η φροντίδα που πήρε (ή δεν πήρε) στην παιδική του ηλικία! Από το πώς (και αν) θα ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου, από το πώς θα δώσει το χέρι του να σηκωθεί ο γονιός, από το πώς θα τον κοιτάξει, πώς θα δώσει το μπράτσο του να πιαστεί, από τον τρόπο που θα του μιλήσει, από τον τόνο και το ύφος του, αν θα τον αγκαλιάσει περπατώντας, αν θα μπει μέσα μαζί του, αν και πού θα τον περιμένει, αν θα τον ρωτήσει πως πήγε σήμερα, από το πόσο υπομονή έχει μαζί του..

Τι ωραίος κύκλος ζωής σκέφτομαι!! Αρχίζουμε και τελειώνουμε με την ανάγκη φροντίδας..Δίνουμε αυτό που έχουμε λάβει..ή και ξεπερνάμε τους εαυτούς μας και δίνουμε αυτό που δεν έχουμε λάβει..

Μαρία Παπαφιλίππου

11/09/2025

Η πρώτη μέρα του Καζαντζάκη στο σχολείο! Διαβάστε πώς ήταν τα σχολεία το 1890, αλλά και ένα πολύ αστείο περιστατικό:

Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι κι ένιωθα μέσα μου περφάνια και φόβο· μα το χέρι μου ήταν σφηνωμένο βαθιά μέσα στη φούχτα του πατέρα μου κι αντρειεύουμουν.

Πηγαίναμε, πηγαίναμε, περάσαμε τα στενά σοκάκια, φτάσαμε στην εκκλησιά του Αϊ-Μηνά, στρίψαμε, μπήκαμε σ’ ένα παλιό χτίρι, με μια φαρδιά αυλή, με τέσσερις μεγάλες κάμαρες στις γωνιές κι ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση. Κοντοστάθηκα, δείλιασα· το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή φούχτα.

Ο πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάδεψε· τινάχτηκα· ποτέ δε θυμόμουν να μ’ έχει χαδέψει· σήκωσα τα μάτια και τον κοίταξα τρομαγμένος. Είδε πως τρόμαξα, τράβηξε πίσω το χέρι του:

«Εδώ θα μάθεις γράμματα, να γίνεις άνθρωπος· κάμε το σταυρό σου».

Ο δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι· κρατούσε μια μακριά βίτσα και μου φάνηκε άγριος, με μεγάλα δόντια, και κάρφωσα τα μάτια μου στην κορφή του κεφαλιού του να δω αν έχει κέρατα· μα δεν είδα, γιατί φορούσε καπέλο.

«Ετούτος είναι ο γιος μου», του ’πε ο πατέρας μου. Ξέμπλεξε το χέρι μου από τη φούχτα του και με παράδωκε στο δάσκαλο. «Το κρέας δικό σου, του ’πε, τα κόκαλα δικά μου· μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάμε τον άνθρωπο».

«Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη· έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους», είπε ο δάσκαλος κι έδειξε τη βίτσα.

[...]

Μια μέρα που κάναμε Ιερά Ιστορία φτάσαμε στον Ησαύ που πούλησε στον Ιακώβ τα πρωτοτόκια του για ένα πιάτο φακή. Το μεσημέρι, γυρίζοντας σπίτι, ρώτησα τον πατέρα μου τι θα πει πρωτοτόκια. Έβηξε, έξυσε το κεφάλι.

«Πήγαινε να φωνάξεις το θειο σου το Νικολάκη».

Είχε βγάλει το Δημοτικό ο θειος μου αυτός, ήταν ο πιο γραμματισμένος της οικογένειας, αδερφός της μητέρας μου.

«Έλα εδώ», του ’πε ο πατέρας μου ως τον είδε, «του λόγου σου που σπούδασες, εξήγα!»

Έσκυψαν κι οι δυο τους απάνω στο βιβλίο, έκαμαν συμβούλιο.

«Πρωτοτόκια θα πει κυνηγετική στολή», είπε ύστερα από πολλή σκέψη ο πατέρας μου.

Ο θειος μου κούνησε το κεφάλι:

«Θαρρώ θα πει τουφέκι», αντιμίλησε, μα η φωνή του έτρεμε.

«Κυνηγετική στολή», βρουχήθηκε ο πατέρας μου.

Μάζεψε τα φρύδια του, κι ο θειος μου λούφαξε.

Την άλλη μέρα ο δάσκαλος ρωτάει:

«Τι θα πει πρωτοτόκια;»

Πετάχτηκα: «Κυνηγετική στολή!»

«Τι ανοησίες είναι αυτές; Ποιος αγράμματος σου τις είπε;»

«Ο πατέρας μου!»

Ο δάσκαλος ζάρωσε· τον φοβόταν κι αυτός τον πατέρα μου, πού να του φέρει αντίρρηση!

«Ναι», είπε κομπιάζοντας, «βέβαια, κάποτε, μα πολύ σπάνια, θα πει κυνηγετική στολή· μα εδώ…»

ΥΓ: Καλό ξεκίνημα σήμερα και όλα τα παιδιά και σε όλους τους γονείς!

11/09/2025

"Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό."

Να μοιράζεσαι τα πάντα.

Να παίζεις τίμια.

Να μη χτυπάς τους άλλους.

Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.

Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.

Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.

Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.

Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.

Να κοκκινίζεις.

Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.

Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.

Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.

Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.

Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα.

Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.

Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερ, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.

Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ' όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.

| Robert Fulghum | Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο (εξαντλημένο στον εκδότη) | εκδόσεις Λύχνος |

11/09/2025