03/11/2025
Η κυρία με το σκυλάκι της, ένα μαύρο γκριφόν, περίμενε υπομονετικά στην πλατφόρμα του μετρό. Μόλις είχε βγει από τον ηλεκτρικό και άλλαζε γραμμή για να συνεχίσει τη διαδρομή της. Το σκυλάκι, πιο ήσυχο και από φρόνιμο παιδί, με το φίμωτρό του, το πλεκτό παλτό του, καθαρό και φρεσκοκουρεμένο, καθόταν δίπλα της, ακουμπώντας σχεδόν στη γάμπα της. Ο συρμός ήρθε. Κόσμος βγήκε και κόσμος μπήκε στο τρένο. Μαζί τους και η κυρία με το σκυλάκι, που την ακολουθούσε χωρίς καν να χρειαστεί να τραβήξει το λουρί. Σαν να ήξερε τι έκανε και πώς να συμπεριφερθεί. Έμεινε όρθια, αν και υπήρχαν άδεια καθίσματα. Επιβάτες χαμογέλασαν στην όμορφη εικόνα.
Μια κοπέλα χάιδεψε τον σκύλο στο κεφάλι, που ανταποκρίθηκε με ένα κούνημα της ουράς, και άλλοι δεν έδωσαν καν σημασία. Μόνο ένας αντέδρασε. Νέος άνδρας, γύρω στα 30 με 35. Καλοβαλμένος, γυμνασμένος, περιποιημένος. Κοίταξε μια τη γυναίκα και μια τον σκύλο με ένα βλέμμα που πρόδιδε απέχθεια και αποστροφή, εύκολα θα έλεγε κάποιος και μίσος. Εκανε μια να της μιλήσει, καταλάβαινες ότι ήθελε να κάνει φασαρία, αλλά δεν το έκανε. Μόνο με μια κίνηση που έδειχνε ότι ήθελε να τον δει, ήθελε να καταλάβει όλα αυτά τα αρνητικά προς αυτήν και τον σκύλο της αισθήματά του, έφυγε από τη θέση του και κοιτάζοντάς την άγρια άλλαξε κουπέ.
Εκείνη απλώς χαμογέλασε, κάπως πικρά, κάπως αμήχανα. Χάιδεψε με τρυφερότητα το ζώο, που στεκόταν εκεί δίπλα της, σχεδόν ακουμπώντας τη γάμπα της και κουνούσε την ουρά του. Είχε δει στη διπλανή τετράδα ένα παιδάκι, που το κοίταζε και χαμογελούσε. Ετσι όπως κάνουν τα παιδιά όταν βλέπουν ζώα, ή τα ζώα όταν βλέπουν παιδιά, αναγνωρίζοντας τη δική τους αγνότητα σε ένα άλλο πλάσμα.
Οι περισσότεροι συνεπιβάτες δεν είχαν καταλάβει τίποτα. Ούτε που πήραν είδηση την κίνηση του ενοχλημένου άνδρα, ούτε φυσικά τη γυναίκα, πολύ περισσότερο την αντίδραση του ζώου που κουνούσε την ουρά του. Θα συνέχιζαν τη διαδρομή τους, αγνοώντας μια πράξη παθητικής βιαιότητας και την προστατευτική αντίδραση μιας γυναίκας στο προστατευόμενο μέλος της οικογένειάς της.
Έτσι γίνεται συνήθως με τους ανθρώπους. Με τους πολλούς ανθρώπους. Δεν κοιτάζουν γύρω τους, ή όταν κοιτάζουν δεν βλέπουν τις μικρές πράξεις άφατης βίας που εκτυλίσσονται πλάι τους, συνήθως γιατί δεν πιστεύουν ότι τους αφορούν. Και σιγά σιγά συνηθίζουν σ’ αυτές. Στη χωρίς λόγια αντίδραση μίσους απέναντι σε κάποιον αθώο, όπως ένα ζώο, στη λεκτική επίθεση μετά στον αδύναμο, στο σκληρό «πείραγμα» στον «διαφορετικό», που φταίει ακριβώς γιατί είναι «διαφορετικός» από τη νόρμα, στη χρήση σωματικής βίας τελικά. Κι έτσι πορεύεται η κοινωνία, που μετά «πέφτει από τα σύννεφα» όταν συμβεί ένα έγκλημα, ενώ δεν έχει κάνει τίποτα για να το αποτρέψει, για να το προλάβει. Και μετά τρέχει να επιβάλει «αυστηρές ποινές» ως μέσο αποτροπής. Η πιο συχνή αντίδραση, η πιο επικίνδυνη σκέψη, είναι ότι υπάρχουν θύτες γιατί υπάρχουν θύματα. Αλλά κανείς δεν αναρωτιέται πώς «φτιάχνονται» τα θύματα, ποια συνθήκη τα γεννά….
Απαντήσεις υπάρχουν. Αλλά ποιος επιτέλους θα τις δώσει;
Credits to : Αρχοντία Κάτσουρα / efsyn.gr
