28/11/2025
Το αόρατο "Σακίδιο" που κουβαλούν οι έφηβοι
Ολοκληρώνοντας έναν κύκλο τριών βιωματικών εργαστηρίων με τους μαθητές της Β' Λυκείου του ΕΠΑΛ της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής, μένω με μια εικόνα πολύ δυνατή.
Σε μία από τις συναντήσεις μας, ζητήσαμε από τoυς μαθητές/μαθήτριες να φανταστούν ότι κουβαλούν ένα αόρατο σακίδιο. Όχι με βιβλία, αλλά με όλα τα ψυχικά "βάρη" της ηλικίας τους. Τους ζητήσαμε να γράψουν ανώνυμα τι υπάρχει μέσα.
Τα χαρτάκια γέμισαν το σακίδιο γρήγορα: "Άγχος για το μέλλον", "Πίεση να πετύχω", "Φόβος απόρριψης", "Μοναξιά", "Ανάγκη να ανήκω"...
Εκείνη τη στιγμή, η συζήτηση για τις εξαρτήσεις άλλαξε επίπεδο. Φύγαμε από το "τι απαγορεύεται" και πήγαμε στο "τι νιώθουμε". Καταλάβαμε μαζί ότι κανείς δεν επιλέγει μια εξαρτητική συμπεριφορά (αλκοόλ, ουσίες, διαδίκτυο) επειδή θέλει να κάνει κακό στον εαυτό του. Το κάνει στην προσπάθειά του να ξαλαφρώσει -έστω για λίγο- αυτό το βαρύ σακίδιο.
Όμως, κανείς δεν είναι απροστάτευτος.
Απέναντι στο "Σακίδιο", χτίσαμε την "Ασπίδα". Μιλήσαμε για τους Προστατευτικούς Παράγοντες: Τους ανθρώπους που μας στηρίζουν, τα ταλέντα μας, τις αξίες μας, και κυρίως την ικανότητά μας να λέμε ένα στιβαρό, διεκδικητικό "όχι".
Το μήνυμα που πήραν φεύγοντας δεν ήταν διδακτικό. Ήταν ένα μήνυμα: "Αναγνωρίζω τα βάρη μου, αλλά επιλέγω να δυναμώσω την Ασπίδα μου, αντί να ψάχνω για εύκολες, 'δανεικές' λύσεις."
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά για την ωριμότητα και την ειλικρίνειά τους, και στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή για τη φιλοξενία και την εμπιστοσύνη.