10/08/2025
Αυτό είναι ένα σώμα παραλίας.
Όπως κάθε σώμα που βρίσκεται σε μια παραλία.
Αν ήθελα, θα μπορούσα να βρω πολλά σημεία που δεν το κάνουν ένα σώμα παραλίας σύμφωνα με το στερεότυπο και τη βιομηχανία ομορφιάς. Και για να είμαι ειλικρινής, δε θα δυσκολευόμουν καθολου να βρω αυτα τα σημεία.
Αλλά δε θέλω να το κάνω αυτό.
Γιατί αυτό το σώμα, όπως και κάθε σώμα, ήταν και είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχω σε αυτή τη ζωή. Είναι το μέσο για να ζω.
Κι αυτό το σώμα έχει βιώσει κυριολεκτικά ολες τις πίκρες, τους πόνους, τα τραύματα κι όλες τις χαρές, τις ηδονές, τις αγάπες που ένιωσα.
Σε αυτό το σώμα, όσο κι αν δεν είναι πάντα εύκολο, προσπαθώ να έχω μια τρυφερή ματιά.
Γιατί είτε μεγαλύτερο ή μικρότερο, είτε πιο σφιχτό ή πιο χαλαρό, είτε πιο σφριγηλό είτε με ρυτίδες, ραγάδες, κυτταρίτιδα του αξίζει να χαίρεται τη θάλασσα, του αξίζει να χορεύει, να παίζει, να φλερτάρει.
Του αξίζει ένα βλέμμα τρυφερό με κατανόηση, με ενδιαφέρον για την ιστορία που είναι γραμμένη σε κάθε του κύτταρο.
Κάτι μέσα μου πονάει βαθιά όταν ακούω ανθρώπους να μην κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, να μην παρευρίσκονται σε μια εκδήλωση, να μην πηγαίνουν για χορό, ενώ τους αρέσει γιατί δεν έχουν το "κατάλληλο" σώμα.
Και ναι, η κοινωνία μας είναι στερεοτυπική, σεξιστική, χονδροφοβική και δεν είναι εύκολο να το αντιμετωπίζεις αυτό.
Και για μένα δεν είναι εύκολο να δείξω το σώμα μου. Επιλεγω να το κάνω για να το τιμήσω όμως, γιατί μπορεί να εμπνευστεί κάποιο άτομο από αυτό και γιατί μιλώντας, βγαίνοντας, αποκαλυπτωντας σπαμε λίγο λίγο αυτά τα στίγματα.
Είναι ο καιρός να επανακτήσουμε την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας!
Φ.Κ
